Dziedziniec Longbow Hall

.

Hormund Hunter, tak jak chciał i sobie zaplanował, miał w najbliższym czasie intensywnie odbywać treningi ze swoimi ludźmi w celu polepszenia swych zdolności bojowych. Wszak spoczywając na laurach nie mógł mieć nadziei na to, że dorówna swojemu kuzynowi w umiejętnościach bojowych. A kto wie kiedy się ponownie przyjdzie im się zmierzyć czy w jakich okolicznościach - czy to na treningowym sparigu czy może na polu turniejowym? Ba! Może samemu Hormundowi dodatkowa praktyka uratuje życie w najbliższym czasie? Wszak wiadomym było, że czasem drogi w Dolinie nie były bezpieczne, a pokonani Pierwsi Ludzie, którzy umknęli w Góry Księżycowe uważali takich ludzi jak on czy Waymar wszak za sprzedawczyków, którzy nie byli wcale lepsi od Andalów. 
To wszystko jednak miało się okazać wkrótce mało ważne. Trening z początku szedł dobrze. Hormund walczył z kilkoma przeciwnikami jednocześnie, którzy swymi atakami starali się doprowadzić go na skraj jego wytrzymałości, a z kolei Hormund starał się, dotarłszy już niemal do jej szczytu, wytrzymać choć jeszcze chwilę, zadać jeszcze jeden lub dwa ciosy nim padnie z wyczerpania. Był to długi i żmudny trening, a jak się wkrótce miało okazać, także i niebezpieczny. Hormund kończył pomału kolejną turę wzajemnego obijania się ćwiczebną bronią i słaniał się, kolejny już raz, na nogach z wyczerpania. Gdy starał się wziąć w garść by zadać jeszcze jeden lub dwa ciosy, pokonać swoje zmęczenie i pozostać w walce jeszcze chwilę dłużej, zrobił nieostrożny i źle wymierzony krok, stracił równowagę, jego potężna masa ucisnęła kostkę i poczuł w niej paskudny ból, a zaraz potem wywrócił się na ziemię z impetem. 
Jak się miało okazać - uraz kostki. Prawdopodobnie skręcenie. Zamkowy medyk poinformował Hormunda, że najlepiej będzie dla niego jeśli przez najbliższe dwa tygodnie da nodze odpocząć leżąc w łożu, okładając zimnymi okładami i trzymając ją na lekkim podwyższeniu, ot choćby z kilku złożonych ręczników by zapobiegać obrzękom. Dodatkowo medyk unieruchomił mu nogę. Po czasie dwóch tygodni lord mógł wracać pomału do aktywności, ale odradzał on wszelkiego rodzaju treningi jeszcze na okres kolejnych dwóch tygodni, co by nie pogorszyć stanu niestabilnego stawu.

I oto jego trening zakończył się zanim naprawdę się zaczął. Najgorsze w tym wszystkim było jednak utknięcie w łożu na najbliższe dwa tygodnie, nie dość więc że sam trening się skończył, to jeszcze nie dane było mu go kontynuować ani w najbliższym ani w dalszym czasie, bądź co bądź nie był jednak na tyle lekkomyślny by lekceważyć zalecenia medyka i ryzykować pogorszeniem stanu, szczególnie że zamierzał jednak stać o własnych siłach na własnym ślubie. No nie ma co, niezły z niego był wojownik, psia dupa a nie rycerz. Aż było mu wstyd własnej ułomności i nieuwagi, choć starał się to znosić z godnością, by postronni tego nie zauważyli. Frustrację postanowił jednak przekuć w czyn, nie znosił bowiem bezczynnego leżenia w łóżku, a nie było w nim przecież wiele do roboty, poza więc tą częścią swoich obowiązków, którymi w tym stanie mógł się jeszcze zająć, lord postanowił ze swej pozycji rozegrać w komnacie przy łóżku parę gier taktycznych, z prostymi pionkami reprezentującymi różne formacje wojskowe. Mając sporo czasu i wolne ręce, mógł nawet samemu wyskrobać parę z nich, tym razem uważając by nie okaleczyć jeszcze w dodatku swoich rąk, do kompletu z nogą. Interesując się tematem, zapraszał do partyjek co światlejsze w temacie umysły wśród swoich doradców, mając nadzieję nauczyć się czegoś nowego. Może była też jakaś szansa, że septon miał jakieś księgi w temacie, lub na to że zbrojmistrz znał jakieś opowieści o bitwach lub kampaniach z przeszłości z których można było wyciągnąć naukę. Oczywiście starał się przy tym nie odciągać ich zbytnio od ich obowiązków. Przynajmniej w tych zajęciach trudniej było o kontuzję, a Horrmund nie miał przynajmniej poczucia bezczynności i nudy.

Bitewna maczuga 4000: