Gospoda "Pod Spadającą Gwiazdą"

Gospodarz wskazał księciu miejsce, gdzie przesiaduje poszukiwany przez niego człowiek. Tenże, w karczmie akurat obecny, okupywał ławę przy ścianie. Był to mężczyzna po trzydziestce a słusznej postury, choć nieco mniej umięśniony niż sam Alhion. Głowę miał ogoloną na łyso, czarna szczecina ledwie odrastała po goleniu a prawy policzek szpakowatej gęby zdobiła blizna po ranie, ewidentnie dokonanej zwierzęcymi pazurami. Odziany w skórzane, solidne ale nie pierwszej młodości odzienie, bawił się srebrną monetą, zręczne przekładając ją między palcami. Zagadany zaś, uniósł spojrzenie znad lawirującego mu w dłoni pieniążka.
- Ross, nie Rossie. Wolmar Ross. - Odpowiedział, prostując błąd. Potem zaprosił do stolika, pytając Alhiona, kimże on jest. I cóż.. Nie był specjalnie zdumiony, a i też nie wyglądało na to, żeby obecność księcia przy jego stole odbierała mu dech.
- Takem czuł, żeście ktoś ważny. - Powiedział, spoglądając na towarzyszących mu czempionów. - Ha, ciekawa rzecz... Jak przez dni kilka głucho, tak nagle zjawia mi się książę. Bogowie się do mnie uśmiechnęli. Tylko nie wiem, czy uprzejmie, czy krzywo. - Rzekł jeszcze, tego ostatniego nie wyjaśniając.
- No, niech zatem będzie, co nadali... Otóż człek ów i jego zwierz, to nie wiem, kto oni są. Znaczy zwierz to cieniokot, wyjątkowo ponoć wielki. Człowiek, mówią zaś, szalony, bez ładu i składu pojawia się na podgórzu, wędrowców zabija i pasterzy. Każdego kogo poza sadybą samego zdybie, ten już martw. Nie jest on jednak głupi, jak go szukać próbują, to przepada niby kamień w wodę albo szczęście w małżeństwo. - Powiedział i uśmiechnął się. - Nie macie jeszcze żony nie? Ze swojej strony nie polecam. - Dodał, co też było żartem. Chyba. Tak czy siak, zwykły człek a książę to w tych tematach inna sprawa. Możni pobierają się z wielu powodów, ale rzadko z miłości. - Tak czy siak... Gagatek, musi to być, ucieka w góry. Chcę go tam znaleźć i ubić. Jego i jego towarzysza. Chętnych do pomocy brak, bo góry teren niebezpieczny. I tutaj kolejna sprawa... - Znów spojrzał na czempionów. - Nim powiecie, że wam ryzyko niegroźne, pomnieć musicie, iż kupą zbrojną tam iść nie możemy. Za bardzo byśmy się w oczy rzucali i przepłoszyli skurczybyka. Odpada też palenie odkrytego ognia, a najlepiej to w ogóle. To nie będzie łatwa ani bezpieczna wyprawa. - Oświadczył.

Piwo przyniósł im karczmarz, razem z kuflami. Wolmar podziękował za napitek i od razu przyssał się do kufla, upijając przynajmniej połowę jego zawartości, po czym westchnął głośno.
- Dobre piwko. Bardzo dobre... - Skomentował napitek. Dalej... Cóż, słuchał księcia i tego, co ma on w sprawie do powiedzenia. Póki Alhion nie skończył, Wolmar się nie odzywał.
- Może... Choć obstawałbym za maksymalnie dwoma - Odparł w końcu. - Musimy go podejść  a jeśli nas wykryje, wolałbym aby był skłonny zaatakować a nie uciekać. W innym wypadku przepadnie nam w górach, a przynajmniej tak zakładam. Zaś coś się medyka tyczy... - Łowca podrapał policzek. - Mam kompana. Robet się zwie. Zgaduję, że teraz kręci się po okolicy. Umie on człowieka połatać i nie da się zabić, jak ostatnia ofiara. Możecie też kogoś na własną rękę poszukać, ale do takiej wyprawy to nie wróżę szczęścia. Mało kto chce się zapuszczać w góry. - Oświadczył. Następnie odkaszlnął i poważnie spojrzał na Alhiona. - Pozostaje nam ostatnia sprawa... Bo widzicie, planowałem zebrać podobnych sobie, ubić łotra i wtedy pewnie królowa coś by nam sypnęła. Teraz jednak pojawiacie się wy, książę. Szlachetny książę przyjdzie i uratuje, cała chwała spłynie na niego, bo jest księciem. Nam zaś trudniej i jakoś mniej godnie będzie się o nagrodę dopytywać. Proponuję więc tak uczynić, że wy mnie i kompanowi zapłacicie a całą chwałę weźmiecie dla siebie. Usuniemy się w cień a wy zgarniecie oklaski. Wiecie, z trofeum na zamek pójdziecie i takie tam, nam starczy złoto. Hmm? - Spojrzał pytająco na młodzieńca.

Wolmar uśmiechnął się lekko.
- Powiedziałem jedynie, że umie łatać i nie da się zabić jak ofiara. - Odrzekł na optymistyczne przypuszczenia księcia. - W tych warunkach jednak na wiele więcej liczyć nie można. No, chyba, że jakimś cudem znajdziecie śmiałego i chętnego cyrulika, który uda się z nami w góry. W to jednak wątpię, jako już rzekłem. Niemniej, może złym pomysłem by nie było, zakupić lepsze medykamenty. - Zasugerował Wolmar, zapewne licząc na szczodrość Alhiona. Wszakże to co dla niego to były grosze, dla nich już stanowiło porządny pieniądz. No a poza tym Robet miał też leczyć i księcia, i jego ludzi, jeśli zajdzie taka konieczność.

Pierwsza podana przez księcia kwota sprawiła, że łowca o mało się nie zadławił piwem. Większość ludzi zarabiających mieczem mogła liczyć ledwie na ułamek tej kwoty i to nawet w dość niebezpiecznych warunkach. Dziesięć złotych monet na głowę jak najbardziej było kwotą odpowiednią. I... Czy było coś więcej do powiedzenia?
Chyba nie. Takoż jeśli wszystko było ustalone, łowca zapewnił, że on i towarzysz będą gotowi ruszać już dnia jutrzejszego. Co zaś tyczyło się księcia... Cóż, to jego rzecz, co do jutra uczyni. Będzie odpoczywał, czy poczyni jakieś przygotowania. A jeśli tak, to jakie? Tu musiał mieć świadomość, że do podgórza czeka ich jakiś dzień drogi, natomiast w górach mogą spędzić nawet kilka dni. Tutaj trudno szacować.