Przedpola Wyl

Nie ma to jak pokazać marudnemu człowiekowi, że powinien być mniej marudny i milszy, poprzez pokonanie go w konnej gonitwie, prawda? W sumie to nie wiadomo... Choć można było przypuszczać, że maruda stanie się jeszcze bardziej marudny, kiedy odebrać mu zwycięstwo. Albo i nie. Może wręcz przeciwnie. Może uszanuje umiejętności księcia, jak ten sobie założył i stanie się bardziej otwarty na rozmowę. To pokaże czas.

Tymczasem wszystko było już przygotowane. Trasa nie miała być specjalnie trudna a oznaczona wbitymi w ziemię drągami z przywieszonymi kawałkami kolorowego materiału. Pojawił się też Lord Wyl, któremu służący prowadził jego wyśmienitego, prędkiego ogiera. W końcu ktoś kto konie bardzo lubił, musiał być odpowiednio "zaopatrzony" na wypadek wyścigu. Poza lordem zebrała się tutaj część dworu oraz matka księcia wraz z dwórkami. Im wyszykowano wygodnie osłonięte miejsce oraz poczęstunek, by miło spędzając czas, mogły sobie widowisko obejrzeć. Tymczasem...
- Co proponujesz? - Zapytał Wyl krótko. Zapewne można było założyć się o trochę pieniędzy, albo coś innego, zważywszy na fakt, iż obaj pochodzili z możnych rodów i, cóż, było ich stać.

Pięćdziesiąt? Całkiem sporo... Ktoś tutaj lubił trwonić pieniądze od tatusia, co? Za tyle można było wyżywić setkę konnych przez prawie dwa księżyce, kupić kilka porządnych koni bojowych albo solidny, godny władcy pancerz i broń nielichą. Niby chodziło o wyścig z księciem, ale jednak lord nie był przekonany.
- Dwadzieścia monet. To i tak całkiem sporo. - Orzekł. Alhion chyba nie był przeciwny, skoro temat był gotów zostawić i ścigać się niezależnie od tego, czy będą rywalizować o pieniądze, czy też dla zasady, prawda? Jeśli tak, to mogli dosiadać swych rumaków.

Gotowi?! Jeszcze... Jeszcze... Iiii... Poszli! Jeden z czempionów Wyla dał znak, machnąwszy ręką. Obaj zawodnicy uderzyli piętami po końskich bokach i poszli w długą. Z początku Wyl szli praktycznie łeb w łeb, ale potem Wyl zaczął wysuwać się lekko na prowadzenie. Taka sytuacja trwała przez chwilę, jednakże z jakiegoś powodu koń lorda nagle zwolnił i zadreptał nerwowo. Cokolwiek się stało, dla księcia była to dobra okazja, by objąć prowadzenie i zyskać znaczącą przewagę. Przewagę, której jego rywal, mimo uspokojenia konia i gorliwych prób nie był w stanie odzyskać. Tak oto Alhion pierwszy przybył na miejsce a jakiś czas po nim dotarł lord Wyl.
- No cóż... - Rzekł, gdy zwycięzcę już oklaskano. - Wygrana jest wasza, Książe. Przykażę dostarczyć pieniądze do was, gdy tylko wrócimy na zamek. - Dodał. I tyle... Potem oddał konia słudze a sam udał się po jakiś napitek, do miejsce, gdzie posiadywała sobie "widownia".

Wyl, można powiedzieć, poczuł teraz chyba lekkie skonfundowanie. Pierwej książę proponował zakład a następnie rezygnował z wygranej. Doprawdy dziwne. Przysłowie jednak mówi by nie patrzeć darowanej kozie w zęby darowanemu koniowi w zęby. Niemniej, wypadałoby jakoś nagrodzić wygranego, aby nie wypaść na kutwę. Szczodrość za szczodrość, tak też może być.
- Niech tak będzie. Lecz nie mogę zostawić cię bez nagrody, skoro już na takową się umówiliśmy. - Odparł lord. - Przyjmij zatem w podarku mój najnowszy nabytek, ogiera bojowe. To właściwie wychowany i młody konik, szybko przywyknie do nowego właściciela. - Zaproponował. I cóż, w takiej sytuacji raczej nietaktem byłoby odmawiać prezentu.

Matka Alhiona oczywiście pogratulowała mu zwycięstwa, zapewniając, iż zabawa była przednia. Szczerze czy grzecznościowo? Trudno powiedzieć. Co zaś tyczyło się pomysłu... Opinia matki była, no cóż, opinią. Ostatecznie decyzję miał tutaj jego ojciec, czyli król. Natomiast matce wydawało się, iż tak same z siebie to gonitwy te nie mają sensu. Kolejne wydatki, kolejne obowiązki. Może jeśli zdarzy się jakaś okazja by urządzić turniej, to wtedy przy okazji doda się do niego gonitwę. Tak chyba byłoby najlepiej.

Posiadanie nieprzystępnego charakteru nie oznaczało zaraz bycia kutwą. Ostatecznie miał też widownię, przed którą w dobrym guście było popisać się hojnością. Mniejsza jednak o motywy... Koń miał się okazać zdrowym i tak jak obiecano, młodym ogierem bojowym. To jednak Alhion zobaczy dopiero na zamku, gdy jego nagroda zostanie mu "przedstawiona". Konik miał także całe, godne możnego pana oporządzenie, więc i o to młodzieniec nie musiał się troszczyć.

Jak matuchna się bawiła? No, jej brat był dość nieprzystępny i trudny w obyciu. Niemniej, z niektórymi członkami rodziny milej spędzało się czas. Dobrze było ich zobaczyć, spędzić razem trochę czasu. Odległość pomiędzy zamkami duża nie była, ale teraz jej domem było Yronwood a obowiązkiem było zaś trwać przy mężu, więc często rodziny nie widywała. Z wiekiem zaś człowiek zazwyczaj bardziej zaczyna doceniać więzy rodzinne, coraz chętniej wraca do młodzieńczych wspomnień i tak dalej.
Ile dni chciałaby bawić? Planowała jeszcze cztery dni pozostać u rodziny. Skoro już poświęcili kilka dni, by tutaj dotrzeć, należało to jakoś wykorzystać, prawda?