Dziedziniec Wieży Cieni

Kiedy przyszedł poranek - ale nie zapiał kur, którego pewnie tutaj rychło by na rosół przerobili -, bracia z Nocnej Straży byli już na nogach. Na szczycie potężnej lodowej konstrukcji właśnie trwała zmiana wart a na dziedzińcu bandę nieopierzonych rekrutów trenował zatwardziały wojownik. Dźwięki zderzającej się ze sobą stali i bolesne pojękiwania obijanych rekrutów przyciągały uwagę Roberta, ponurego wartownika, który aktualnie pełnił swą wartę na zamku. Ostatnimi czasy, jakby nie dość było Jego Miłości, Zasranego Króla za Murem, to jeszcze cholerne brudasy liczniej niż zazwyczaj przekraczały Mur i szukały na ziemiach porządnych ludzi schronienia. Robert lubił myśleć o sobie jako o porządnym człowieku, który wypełniał swe obowiązki. Prawdziwy rodowity mieszkaniec Północy. Co prawda wtrącili go za kłusownictwo, ale no... Lordowie to się napychają a jemu królika pożałowali! To on był tutaj pokrzywdzony!
Westchnął ciężko i obrócił spojrzenie na okolice pod zamkiem. Przyjrzał się uważniej i szturchnął zajętego oglądaniem walk rekrutów kolegę w ramię. Trzeba było powiadomić dowódcę, bo jakaś grupa nieodziana w czerń się zbliżała.

Rzeczona grupa liczyła sobie około dwudziestu osób i byli to sami mężowie, który przybyli z obładowanymi wozami. Chcieli mówić z dowódcą i dowódca ich przyjął. Wyglądało na to, że prawdziwi mieszkańcy Północy poczuli się zobowiązani do udzielenia pomocy prastarej organizacji chroniącej ich krainę przed inwazją spółkujących z psami i walczących na ociosane kamienie dzikusów. Ewentualnie też grumkinami oraz snarkami. Tym samym Wieża Cieni otrzymała dar w postaci dobrego wyposażenia dla części swoich ludzi.