Komnata Alhiona

Sługa młodego panicza - Olyvar - pojawił się szybko, był to mężczyzna zbliżający się do trzydziestego dnia imienia, żylasty i zwinny. Skórę miał jasną, oczy zielone, a kasztanowe włosy nosił krótko przystrzyżone. Posiadał też krótką, bardzo zadbaną brodę i naoliwione wąsy podkręcone ku górze. Niósł ze sobą dużą, mosiężną misę z czystą wodą, aby młodzieniec mógł się obmyć.
- Jak sobie panicz życzy - odpowiedział na polecenia Alhiona i skierował się do drzwi, gdzie zatrzymał się jeszcze i przygryzł policzek, zastanawiając się chwilę. - Lord jest dzisiaj raczej w podłym humorze, paniczu - poinformował. - Wojna zdaje się nie iść po jego myśli.
Podwładny młodego Yronwooda zniknął i zostawił panicza samego sobie, aby ten mógł zająć się poranną toaletą oraz odziać się do końca. Wkrótce powrócił z drewnianą tacą, na której znajdowało się śniadanie dla panicza - dwa jaja sadzone, chleb, pasta z pomidorów i dornijskich papryczek, orzechy i dwie pomarańcze na deser. Do tego mała karafka z dornijskim winem. Po dostarczeniu posiłku nadeszła pora na dostarczenie wieści.
- Na zamku znajdują, jak zapewne panicz wie, znaczące ilości wojska - zaczął sługa. - Głównie rycerze i żołnierze zaprzysiężeni Yronwood, ale poza nimi również chorągwie lorda Wyla, który porzucił swój zamek na północy i dotarł do nas, a także najemna kompania Synów Rhoyne, której dowódcą jest bękarci brat księżnej - Nymor Sand - postanowił przypomnieć swemu młodemu paniczowi podstawowe informacje. - Wiemy, że Kamienną Drogą ku południu, przez Wyl prosto na nas, ruszyła armia króla Arreca Durrandona. Za to na zachodzie, pod Skyreach, obozują pokaźne siły Reach pod wodzą lorda Chada Chestera. Lord podejrzewa, że obie armie spróbują połączyć się pod Yronwood.
Tak, Alhion mógł sobie przypomnieć, że ojciec bardzo się tym przejmował. Lord Yronwood nie chciał do tej pory porzucać swoich ziem oraz zamku jak inni lordowie Dorne, a póki Burza nie była zaangażowana w wojnę, a Reach zmagało się z partyzantami na Przełęczy Księcia było to dość proste. Teraz sprawa się komplikowała. Dornijczycy wciąć aktywnie kąsali wroga na swoim terenie i wedle większości raportów zadawali mu straty większe niż te, które ponosili, ale ludzi z północy było po prostu wiele, wiele więcej. Do tego byli rozjuszeni postępkami niektórych krajan Alhiona. Jego ojciec również wściekł się niedawno, kiedy jeden z jego rycerzy zeznał, że książę Selvyn Martell, którego lord gościł niedawno w Yronwood, próbował go zamordować. Rycerza, rzecz jasna, nie lorda. Tak czy inaczej, był to niemały nietakt ze strony księcia.
- Okręty Synów Rhoyne obecnie przygotowują się na wybrzeży do walki. W okolicy pojawiła się wroga flota - poinformował sługa. - Ponoć mniejsza niż siły naszych sojuszników, prawdopodobnie są to okręty, które niedawno spaliły okręty Tolandów pod Wzgórzem Ducha.
Wedle wiedzy Alhiona sytuacja prezentowała się więc następująco - posiadali znaczące siły na miejscu, acz mniejsze znacznie od nadciągającego wroga, wróg był kąsany, ale mimo start zdawał się nie tracić ducha, a jego ojciec najwyraźniej zamierzał utrzymać pozycję i walczyć. Wyglądało na to, że lord Yronwood brał swój tytuł Strażnika Kamiennej Drogi bardzo poważnie.

Olyvar wzruszył ramionami. Był sługą, a nie strategiem, więc nie mógł skomentować fachowo sytuacji w jakiej się znajdowali. Na chłopski rozum rzekłby jednak, że ich sytuacja, mówiąc delikatnie, nie wyglądała kolorowo.
- Jeśli na Martellów panicz jest zły, to z pewnością rozbawi panicza najświeższa pogłoska jaka się na ich temat rozchodzi - rzekł sługa, a pogłosek o Martellach ostatnio mieli niemało. - Jakiś kuzyn księżnej, o imieniu Nate - mężczyzna zawahał się na chwilę. - Czy może Pate? - mruknął pod nosem, ale zaraz otrząsnął się i kontynuował. - Nieważne... Otóż, ten Nate odwiedzał Bożą Łaskę i wpadł tam ponoć w oko lady Allyrion, która na noc ugościła go w swojej komnacie. Samo w sobie nie byłoby tak zabawne, acz w nocy straże zamku zaalarmowały krzyki lady. Okazuje się, że kiedy zasnęła jej kochanek postanowił, panicz wybaczy, wypróżnić się na nią i, wedle niektórych, rozmazywać kał na jej ciele - opowiedział Olyvar, ale z podzieleniem się tymi informacjami zaczekał oczywiście aż Alhion skończy jeść. - Niektórzy nawet mówią, że Martell miał ze smakiem zajadać się własnymi odchodami i próbował częstować nimi lady. Straże pochwyciły go, kiedy próbował uciekać przez okno i... No, więcej nie wiem. Podejrzewam jednak, że lady Allyrion nie była zachwycona.
Jeżeli chodzi o Reach i Burzę, to niestety Olyvar nie znał żadnych zabawnych plotek. Wojna utrudniała wymianę podobnych informacji, a i ani Gardenerowie, ani Durrandonowie, ani ich chorąży nie robili raczej podobnych rzeczy. Mogli oczywiście pożartować sobie z tego, że król Arrec przegrywa dotkliwie wojnę z Harwynem Twardorękim za każdym razem, kiedy na niego spojrzy, albo z tego, że Szafirowa Wyspa zaskakująco długo nie została spalona i chyba nadchodzi kolejny raz, ale te żarty mogły się już przejeść.
- Oczywiście, paniczu, włócznia - sługa skinął głową, a Alhion mógł być pewien, że jego broń będzie gotowa.

Alhion obudził się w niezbyt dobrym stanie. Ból promieniował z licznych, wciąż gojących się ran, brzuch miał pusty, męczyły go głód i pragnienie, a w gardle tak mu zaschło, że ledwo był w stanie się odezwać. Przynajmniej żył. W jego komnacie szczęśliwie czuwał ktoś przez cały czas, toteż młodemu księciu natychmiast podano kielich z chłodną wodą. Kiedy spływała w dół książęcego gardła wydawać się mogła najcudowniejszą rzeczą jakiej doświadczył w życiu. Zaraz też zawiadomiono maestera, który przybył obejrzeć Yronwooda. Sprowadzono także Olyvara i posiłek dla księcia. Wkrótce Alhion i jego przyjaciel zostali sami, a ranny mógł napełnić brzuch wysłuchując odpowiedzi na zadane pytania.
- Jego Miłość jest w parszywym humorze, paniczu - stwierdził Olyvar, a mówił rzecz jasna o królu Yronwood, nie o goszczącym wciąż na zamku władcy Burzy. - Najpierw lord Chester przekazał wieści od swojej królowej. Reach chce zachować Kingsgrave oraz Skyreach, włączyć je do swojego królestwa. Wasz ojciec, paniczu, martwi się, że nie ma przez to żadnego sposobu na porozumienie się z Manwoodym i Fowlerem. Poza tym wydaje mi się, że mimo przymierza nie podoba mu się pomysł trwałego oddawania dornijskich ziem w ręce Reach - rzekł sługa, dolewając Alhionowi picia. - Później przybył drakkar wysłany przez lorda Edwyna spod Tor, po waszym spotkaniu z lordem Jordayne'm. Król Arrec przystał na jego warunki i zgodził się uznać niepodległość jego ziem, aby nie musieć walczyć dalej na wschodzie - Wyglądało więc na to, że lord Jordayne doczekał się korony, a wschodnie ambicje Yronwoodów zostały poważnie ograniczone. - Kolejny cios nadszedł wraz z twoim powrotem. Król był oczywiście bardzo niezadowolony z uporu Tolandów, jednak to zagrożenie w jakim było twoje życie, paniczu, najbardziej go martwiło. No i... - Olyvar westchnął. - Dzisiaj przybył kruk z północy, Harwyn Hoare zaatakował Ziemie Burzy. Armia Durrandonów już szykuje się, aby wyruszyć do domu i walczyć z Żelaznymi Ludźmi. Trudno sobie wyobrazić jakie zniszczenia poczyni Twardoręki zanim tam dotrą.
Można było uznać, że zaakceptowanie niezależności Jordayne'a okazało się być jednak lepsze niż zdecydowanie się na walkę z nim. Skoro tracili wsparcie Burzy, to przynajmniej będą mieli spokój na wschodzie. Lord, a właściwie król, Tor musiałby być głupcem, aby szukać konfliktu z Yronwood nie będąc pewnym tego jak Martellowie zareagują na jego bunt.
- Jeżeli chodzi o armię Reach, to lord Chester wymaszerował ponad tydzień temu. Wyruszył na zachód, na ziemie okupowane przez swoje wojska. Wedle doniesień ma pomóc w pacyfikacji Blackmont i Piaskowca, które mają dołączyć do sprzymierzonego z Wysogrodem królestwa Dayne'ów. Ach... Tak... Lady Nymeria Dayne ze Starfall również się koronowała.

Podsumowując sytuację. Ziemie w górach na zachód od Yronwood miały przypaść Reach, które chciało zagarnąć je dla siebie. Na wschodzie Tor ogłosiło się niezależnym królestwem. Na północy było Wyl, które król Arrec miał zamiar oddać Yronwoodom, jednak oznaczało to konieczność walki z jego przyczajonym w górach lordem, który łatwo nie zapomni im zdrady podczas bitwy na Szlaku Kości. Jakby tego było mało Burza wycofywała się żeby zająć się własnymi problemami, a Reach skupiało się na wspieraniu operacji bliżej swojej granicy. O ile ambicją Yronwoodów nie była korona ograniczona do ich własnej domeny, bez żadnych znaczących wasali, to ich sytuacja była... nieciekawa.

Olyvar wzruszył jedynie ramionami. Rozważania czy królowa Reach zmieni zdanie czy nie były ponad jego stan, on był jedynie wiernym sługą, nie znał się na tyle na polityce i strategii, aby wypowiadać się na takie tematy. Wiedział jedynie, że Dornijczycy z tych ziem łatwo nie odpuszczą, a i ci z sąsiednich nie będą zadowoleni z takiego obrotu spraw.
- Król Arrec walczy z Martellami, pewnie stwierdził, że pozbawienie ich chorążego bez walki jest korzystniejsze niż po walkach, a to czy ten chorąży po buncie klęknie przed waszym ojcem, paniczu, już go nie interesowało - stwierdził w sprawie Tor. - Hmm... Lord Toland mógł was zabić, paniczu, ale z jakiegoś powodu okazał litość. Ciekawe dlaczego.
Sługa pokiwał smutno głową, kiedy jego pan wspomniał o groźnym procesie pojawiania się kolejnych królów. Yronwood i Dayne, dwa potężne i szanowane w Dorne rody. Teraz jednak koronę założył na swoje skronie również Jordayne, również starożytny, aczkolwiek już nie tak silny. Co powstrzymuje więc inne rodziny, które kiedyś nosiły tytuły królewskie?
- Sądzę, paniczu, że służba i maester już poinformowali króla - zauważył Olyvar, który niestety nie był osobą decyzyjną w kwestii informowania monarchy o zdrowiu jego syna. - Trudno powiedzieć, nie wiem jak stoją ich relacje z lordem Wylem. Mogą odmówić ze względu na szacunek dla niego - stwierdził. - Poza tym zamek za zamek to niby uczciwa oferta, ale wie panicz, stare rody są dumne i przywiązane do swojej ziemi. Tradycja, wspomnienia i tak dalej... Panicz pewnie nie dałby się łatwo przekonać żeby przehandlować Yronwood na jakiś inny zamek, oni pewnie też niechętnie porzucą swoje. Zawsze jest to jednak lepsza oferta niż brak zamku...

- Tak jest, paniczu - przytaknął Olyvar, kiedy otrzymał polecenia od swego pana. - Podejrzewam, że król wkrótce sam przybędzie z tobą porozmawiać - zauważył. - Czy masz jakieś konkretne potrzeby, paniczu, czy też powiedzieć kowalowi, aby przygotował wszechstronny rynsztunek na różne okazje? - zapytał w sprawie uzbrojenia księcia. - Pewna różnorodność może się przydać.
Kiedy sługa uzyskał odpowiedź, skłonił się i opuścił komnatę.

(z/t)

Po spotkaniu z ojcem Alhion mógł odpoczywać ile chciał, a po tak intensywnej burzy mózgów z pewnością na chwilę relaksu zasługiwał. Olyvar odwiedził swego pana trzy razy - raz żeby poinformować go o przyjęciu zlecenia przez zamkowego kowala i jeszcze dwa w celu sprawdzenia czy młodemu paniczowi niczego nie potrzeba. Kiedy nadchodziła noc jeszcze jedna osoba pojawiła się w komnacie Yronwooda. Była to Nyrissa, córka zarządcy zamku, a niosła ze sobą drewnianą tacę z jedzeniem oraz karafką z winem.
- Wybacz najście, książę - powiedziała cicho, kiedy znalazła się w środku. - Przyniosłam ci kolację.
O ile Alhion nie protestował, nie rzucał obiektami i nie wyganiał dziewczyny z komnaty, to ta podeszła i postawiła tacę na stoliku obok łóżka.
- Czy czujesz się już lepiej? - zapytała, przyglądając się młodzieńcowi i poprawiając kosmyk włosów. - Czy może mogłabym pomóc ci poczuć się lepiej? - dodała, a jej znajdująca się przy twarzy dłoń delikatnym ruchem zsunęła jedno z ramiączek sukni. - Książę?
Dziewczyna posłała mu nieśmiały uśmiech, z wypiekami na policzkach wyczekując decyzji Alhiona. Jak prezentowała się Nyrissa? Nie była dziewczyną, którą nazywano by boginią czy toczono wojny dla jednego jej spojrzenia, ale zdecydowanie była ładną panienką. Jasna, gładka skóra, żywe, zielone oczy i sięgające za łopatki włosy barwy miodu, a do tego smukła sylwetka i niewielkie, acz kształtne piersi czyniły ją obiektem pożądania niejednego mężczyzny.

Słysząc odpowiedź Alhiona dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Jej dłoń powędrowała do drugiego ramienia, zsuwając z niego materiał i pozwalając sukience opaść na podłogę.
- Bardzo mnie to cieszy, książę - powiedziała i zbliżyła się do niego, aby złożyć na jego ustach nieśmiały pocałunek.
No i się zaczęło...


Po igraszkach Nyrissa zamierzała spędzić jeszcze chwilę z Yronwoodem, po czym ubrać się i wymknąć z komnaty. Nie chciała, aby ktoś nakrył ich przypadkiem w łożu o poranku. Chyba że książę wolał ją zatrzymać do rana...

- Dzień dobry, paniczu - rzekł sługa, który po zaserwowaniu księciu posiłku zabrał się za odsłonienie zasłon i porządkowanie komnaty. - Sytuacja na zamku nie zmieniła się od wczoraj. Nie ma zagrożenia żadnym atakiem na Yronwood, ani też na jego ziemie, przynajmniej na razie. Tak samo Jego Miłość nie planuje ruszać z armią w żadnym kierunki, więc stacjonuje ona w większości na miejscu - zrelacjonował Olyvar. - Jedynym wyjątkiem są ludzie posłani wcześniej do Wyl, patrole oraz wyjeżdżający co jakiś czas posłańcy. Ach... No i trochę jazdy, która ruszyła wspomóc Reach w walce z partyzantami dzięki swojej wiedzy o terenie w górach.
Służący zaczął przeglądać leżące na wierzchu ubrania księcia, sprawdzając czy są jeszcze zdatne do noszenia, czy może jednak należałoby je już wyczyścić i zaprezentować swemu panu coś świeżego.
- Musisz być bardziej precyzyjny, książę - powiedział. - Jaki prezent chodzi ci po głowie? Dla kogo? Rycerz raczej nie ucieszy się z sukni, a dama już tak. Hmm?

- Doskonale, paniczu, zobaczę co da się zrobić - odpowiedział Olyvar, który nie wtykał nosa w sprawy swego pana, ale szeroki uśmiech na jego twarzy wyrażał więcej niż tysiąc słów. - Kowal już zajmuje się nowym rynsztunkiem dla was, paniczu, a znalezienie dodatkowej włócznie z pewnością nie będzie problemem. Ach... Czy chcecie, paniczu, aby wasze uzbrojenie było w jakiś sposób szczególnie ozdobione? Czy może ma być to coś raczej prostego? - postanowił nagle dopytać sługa. - Lepiej określić to teraz, zanim praca posunie się daleko naprzód.
Mając odpowiedź na swoje pytanie Olyvar dopełnił reszty swoich obowiązków i opuścił Alhiona, aby zająć się wszelkimi zadaniami jakie ten mu zlecił i mógł jeszcze zlecić.

- Jak sobie życzysz, paniczu - przytaknął Olyvar. - Przekaże twoje oczekiwania kowalowi, z pewnością cię nie zawiedzie.


W przeciągu trzech nocy po ich pierwszej schadzce Nyrissa zdążyła odwiedzić księcia jeszcze raz, tak więc mógł być pewien, że rzeczywiście miała zamiar go posłuchać i na jednym spotkaniu się nie skończy. Niestety tej nocy nie przybyła. Chcąc udać się do niej Alhion nie napotkał zbyt wielu osób, a w dodatku były one bardzo zajęte i nie zwracały na niego większej uwagi. Mógł więc być całkiem spokojny o to czy jego romans wciąż pozostawać będzie sekretem. Dziewczyna odwiedzinami była zaskoczona, jednak przyjęła chętnie zarówno prezent, jak i Yronwooda, który znalazł ciepłe, wygodne miejsce w jej łożu...

Jeżeli chcesz się jakoś rozpisywać dalej w kontekście tej wizyty, pisz w jej komnacie. Jeżeli nie, to pisz dalej tam, gdzie chcesz coś robić.