Szkoła Gladiatorów Dobrego Pana Grazdana mo Eraz

Najpierw na statku a potem w jakimś loszku - jakieś dwa dni czekał skuty na posłaniu a doglądał go tylko medyk wraz z jednym ochraniającym go żołdakiem. W końcu nastąpiła pewna odmiana. Przyszedł inny medyk z innym ochroniarzem. Pierwszy był cichym, drobnym mężczyzną o jasnej cerze a drugi postawnym Letniakiem z lekkim brzuszkiem. Medyk obadał jego rany uważnie. Przyjemne to to nie było. Cóż jednak miałby uczynić, skoro możliwości ruchu miał mocno ograniczone?  Musiał się poddać inspekcji.

Obaj wyszli a na korytarzu odbyła się krótka rozmowa, która cichła w miarę, jak rozmawiający się oddalali. Zrozumiał tyle, że wyjdzie z tego, będzie sprawny i chyba go ktoś kupił. No tak... To by wyjaśniało inspekcję.
I faktycznie, jak się domyślił, tak też było. Przeniesiono go na noszach na zewnątrz a potem złożono na wóz jak jakiś towar. W sumie to teraz już był towarem. Mniejsza... Został dostarczony do miejsca, które okazało się być szkołą gladiatorów. Przebywając dziedziniec na wozie, słyszał odgłosy walki i ciężkie posapywania gladiatorów oraz gniewne okrzyki trenera. A może lepiej powiedzieć "tresera"? W pewniej chwili bicz trzasnął, że aż zaświszczało a zaraz potem rozległ się głośny okrzyk bólu.

Ne miejscu raz jeszcze opatrzono jego rany a medyk użył jakieś palącej substancji, która zwała się "myryjskim ogniem". Ponowny zabieg nie był przyjemny, ale rany miały goić się szybciej. Z kolejnych dobrych wiadomości, gdy spojrzał po zabiegu po celach - sam w jednej był trzymany -, to dojrzał znajomą twarz. O chuj... Więc nie tylko on przeżył! Ha, to jego kompan, który padł chwilę po nim! No ten, którego upadek widział, gdy sam padał! Może to dawało jakieś perspektywy.


Pomimo poprawionego leczenia, kuracja dłużyła się niemiłosiernie dla kogoś, kto zazwyczaj żył akcją. Śmiały pirat musiał gnić za kratami, za towarzyszy mając jedynie innych gladiatorów i strażników, którzy nad nimi czuwali, jemu i rannemu także znajomkowi przynosząc strawę oraz wodę.

W końcu się doczekał. Ciało odzyskało siły a medyk to potwierdził. Wtedy założono mu obrożę i czterech krzepkich strażników wyprowadziło go skrępowanego na zewnątrz. Tam czekał na niego właściciel tego przybytku, astaporski Dobry Pan, którego głośno przedstawiono mu jako Grazdana mo Eraz. Człek to był dość wysoki, smukłej postury, z surowym a dostojnym obliczem i, co w sumie może zabawne, włosami ufryzowanymi na lokalną modłę w rozpostarte skrzydła. To jego jest własnością, to dla niego będzie walczył i to jemu ma przynosić zysk na arenach. Potem nastąpiła standardowa gadka o tym, że jest nikim a tylko podłym niewolnikiem, ale może stać się sławny i zyskać chwałę, jeśli będzie ciężko pracował. Zasługi zostaną nagrodzone, przewiny zaś ukarane. Bla, bla, bla...

Kiedy niewolnik zakończył przemowę, jego pan nie dodawał już nic. Krytycznie tylko obejrzał jeszcze byłego pirata i oddalił się w raz ze swą obstawą oraz służącymi. Tymczasem zbliżył się doń Letniak, którego pamiętał z loszku.
- Pan wydał na Ciebie sporo pieniędzy. Rzekomo rzeźnik z Ciebie niebyle jaki. Sprawdzisz się! - Oznajmił mu rozkazującym tonem. Po akcencie słychać było, że najpewniej był niewolnikiem wychowanym tutaj od małego. - Jaka broń? - Zapytał.

Przyjaciele? Wrogowie? Trudno orzec... Poza tym, że kompanów z innych cel widywał głównie od późnego wieczora do wczesnego ranka, kiedy byli wymęczeni i niekoniecznie chętni do pogaduszek, to niektórzy nie mówili w żadnym ze znanych mu języków. Rozumieli tylko proste komendy i więcej nie było potrzeba. Ponad to, czy tutaj miało to jakieś specjalne znaczenie? Nikt go raczej nie powinien ruszyć poza sparingami. Właściciel zdarłby skórę z tego, który niszczy jego rzeczy i psuje tym samym inwestycje. Albo w sumie... Pewnie posłałby go na arenę, by walczył, aż zdechnie - przynajmniej trochę pieniądza by się zwróciło.
Dowiedział się tyle, że aktualnym czempionem szkoły jest Sarnorczyk Huzor, walczący zazwyczaj oburęczną bronią. To niebezpieczny zawodnik, który wpadł w niewolę jako młody chłopaczek, pierwej walcząc jako niewolny żołnierz a potem, kiedy zauważono jego potencjał, został przeszkolony na gladiatora. Zwą go "Silnym" ponieważ to kupa mięcha, jednakże nie powinno dać się temu zwieść, jest też niezwykle szybki.

Letniak kiwnął głową i otaksował spojrzeniem pirata. - Wyglądasz na takiego, co stawia na szybkość... - Oznajmił i rozkazał usługującym niewolnikom dostarczyć stępioną broń. Tymczasem raz jeszcze wrócił spojrzeniem na pirata, odchrząknął cicho. - To jak, piracki rzeźniku... Chcesz kogoś, kogo będziesz w stanie pokonać, czy od razu rzucisz się na Huzora? - Zapytał, wskazując na potężnej budowy Sarnorczyka z oburęcznym mieczem w dłoniach. Najwyraźniej postanowiono mu dać pewną dowolność, skoro okrywała go zła - choć w tym "zawodzie" opowieści o wybiciu statku pełnego żołnierzy było dobre - sława. Ewentualnie chciał się Letniak pośmiać. Pewnie było wielu takich, co to trafiali i od razu największego mocarza żeby im dawać, bo oni nie ułomki.

W zasadzie to nie leżał aż tak długo, by zatracić mięśnie czy oduczyć ciało poprawnych reakcji. Był już w pełni zdrowia i nic ze swej sprawności nie utracił. Jednakże no... Huzor to było prawdziwe wyzwanie i rezygnacja z konfrontacji z nim nie świadczyła o tchórzostwie, nawet jeśli chodziło tylko o trening. Ba, Letniak przyznał mu, iż rozsądne to podejście, nie skakać od razu na najgłębszą wodę. Choć no... Dalekie od chwały. W końcu im śmielsze wyzwanie, tym większa za nim chwała.

Broń leżała dobrze. Nie były to doskonałe ostrza, które posiadał wcześniej pirat, ale nie było też źle. Dostał jeszcze na łeb miedziany hełm ćwiczebny, żeby za bardzo nie ucierpiał. To samo tyczyło się jego oponenta, którym miał być całkiem postawny westerosyjczyk o imieniu Domenik. Jego historii mu nie przedstawiono, ale wyglądał na dość groźnego rywala a nie leszcza. Pewnikiem słowa o leszczu Letniak odebrał jako pokaz pewności siebie.
Wyszli naprzeciw siebie. On z dwoma lekkimi ostrzami, oponenta zaś ze stępionym i odpowiednio odciążonym oburęcznym toporem. Pierwszy skoczył do ataku pirat! Trafił, pierwszym i drugim ostrzem obijając ciało rywala. Radość szybko jednak ustąpiła bólowi, gdy spotkała go zemsta przeciwnika. I kolejne dwa natarcia tak było! Później zaś Amanzu chyba wyczuł oponenta, albowiem unikał sprawnie jego ataków, samemu kąsając dotkliwie. I wreszcie, stosując tą taktykę, powalił westerosyjczyka.

- Brawo! - Klasnął w ręce Letniak. - Nasz koleżka z krainy wojowników zakutych w stal to nie ułomek a jednak uległ dość łatwo! - Dodał. I był ciekaw, czy Amanzu chce walczyć dalej.

Westerosyjczyk skorzystał z pomocy i podniósł się na nogi. Rzeczywiście, chyba nie było o co chować urazy. Amanzu mógł chwilę odsapnąć, natomiast jeśli chodzi o Letniaka i tego ile ma do powiedzenia... Cóż, jego władza była całkiem spora jak na możliwości niewolnika. Od razu szło wywnioskować, że ten jegomość zajmuje się lub zajmował wojaczkę - to mówiło jego ciało. Natomiast na pewno nie był jednym z gladiatorów. On im tutaj wydawał polecenia i prowadził nauki z ramienia swego pana. Miał nawet swego rodzaju insygnium władzy w postaci bata, którym karał krnąbrne grzbiety. Finalnie jednak był tak jak oni, niewolnikiem, czyli rzeczą.

Władcy koni zbrakło, jednak czarnoskóry nadzorca chyba rozumiał, o co chodzi. Dobrze zatem, Amanzu dostanie do tańca kogoś podobnego sobie. Tym razem jegomość pochodził z Yi Ti i był smukłym młodzieńcem, który do walki również wybrał dwa zakrzywione ostrza. Włożył on hełm i bez zbędnych ceregieli, skinąwszy jeno lekko głową znak gotowości, ruszył do boju.
Znów Amanzu okazał się być tym, który uderzy jako pierwszy. Jednakże tutaj różnica była niewielka. Pierwszy cios trafił solidnie , drugi zaś chybił. Przeciwnik oddał i zaczęło się na poważnie. Arakhy śmigały, raz trafiając a raz chybiając. Bój był bardziej zacięty niż z westerosyjczykiem i na początku była to bardzo wyrównana batalia. Jednakże pod koniec pirat zaczął przeważać i to jemu finalnie przypadło zwycięstwo. Dobry był, wszyscy to wiedzieli.
- Na pewno nie chcesz się spróbować z Huzorem? - Zapytał Letniak. A nuż zdetronizowałby mistrza. Ryzykował zaś tylko siniakami.

Więc jednak Huzor! Dobrze... Letniak zawezwał siłacza na walkę a ten stawił się z oburęcznym mieczem, którego zwykł używać. Włożył na łeb ofiarowany mu hełm i stanął w wyznaczonym miejscu. Oto mieli walczyć...

Tym razem pierwszy zaatakował Huzor, pokazując, że jest przynajmniej tak szybki jak Amanzu. Niestety dla siebie, nie pokazał celności i chybił. Pirat wykorzystał sytuację i siepnął mu po żebrach jednym z ostrzy. To rozsierdziło siłacza, który ostrzej przeszedł do natarcia. Wiele mu to jednak nie dało. Amanzu sprawnie unikał, do czasu tylko raz czy dwa dając się lekko szturchnąć. Sam zaś uderzał celnie i mocno. Ale... To było do czasu. Gdy wydawało się już, że pirat będzie górą i pierwszego dnia powali czempiona, to Huzor jakby ożył. Czy wzięło go za ambicję, czy może do tej pory jedynie mylił oponenta pozorną nieporadnością? Nie wiadomo. Jednakże zaczął ruszać się szybciej, unikać sprawniej i w końcu rozdawał też ciosy celniej. Raz, drugi, trzeci i wielkie ostrze Sarnorczyka poznaczyło ciało pirata siniakami.
Toczyła się walka o wszystko. Napięcie sięgało zenitu i nawet doświadczony Letniak obserwował to z niemałym zainteresowaniem. Amanzu ruszył do ataku. Zamachnął się jednym ostrzem, potem drugim. Sarnorczyk pierwszego cięcia uniknął, przed drugim zaś osłonił się własną bronią, przy okazji agresywnie skracając dystans ich dzielący. Wtedy uderzył. Pirat obaczył, jak rękojeść broni - a co ważniejsze głowica - leci w kierunku jego głowy. Próbował się uchylić. Nie podołał. Poczuł uderzenie a potem był na ziemi. Plecami.

Huzor był dobry. Nie najlepszy i nie niepokonany, ale powalił już dziesiątki oponentów. Przegrać z nim, szczególnie przez dłuższy czas walcząc jak równy z równym to żaden dyshonor. Letniak musiał przyznać, że faktycznie dokonanie w miarę porządne. Niemniej, nie ma co się nad sobą rozpływać. Dobry gladiator to taki, który ciągle udoskonala swe umiejętności a tych Amanzu nadal brakowało i weteran wielu starć to widział. Dwie walki wygrał, ale przynajmniej jedna wygrana była o włos a to oznacza, że nawet jeśli by ją wygrał, to i tak potem mógłby skonać lub zostać kaleką. Zaś przecie musiał zysk przynosić!
- Dobre to było! Teraz koniec! Huzor, do ćwiczeń. - Rozkazał, wskazując, gdzie siłacz ma się udać. Potem skupił wzrok na Amanzu. - Jesteś dobry w bitce i nie stawiasz się. Pojutrze Twój występ poprzedzi walkę Huzora. To nie będzie nic wyjątkowego. Jednak zostanie ogłoszone, jak trafiłeś do niewoli, więc możesz się trochę powydzierać i poudawać spragnionego krwi, piracki rzeźniku. - Dodał, uśmiechając się co nieco szyderczo. Pewnikiem opowieści pod publiczkę już od dawna go bawiły. - Masz coś do dodania? - Dopytał jeszcze, choć ton sugerował, że ewentualna odpowiedź niewiele go obchodzi. Niewolnik walczy, kiedy mu każą a ich pan chciał wykorzystać świeżą sławę ploteczek o piratach, którzy napadli na galerę. Trochę ryzykowne wystawiać nieutemperowanego niewolnika, ale cóż... Kto nie ryzykuje, ten nie ciupcia.

Oczywiście Amanzu mógł się na to wszystko nie godzić. Mógł się stawiać. Tylko pytanie: czy warto?

Splunął, coś opowiedział i dostał w pysk wierzchem dłoni od Letniaka. Zostało mu wyjaśnione, że takie plucie jak się rozmawia z kimś ważniejszym od siebie może być źle odebrane. Intencje nie są ważne, nie będzie obrażonego obchodziło to, czy pluł dla oczyszczenia ust. No... Teraz skończyło się na pacnięciu w ryło i upomnieniu, ale jeśli splunąłby tak odpowiadając przed swym panem, to marny jego los. Oj marny... Musiał pamiętać, że język do walki nie był mu potrzebny. Jaja też, jakby co. I nos. I uszy. Bez wielu elementów ciała człowiek mógł nadal być sprawnym gladiatorem a tak się składało, że Dobrzy Panowie wcale tacy dobrzy nie byli. Tam dokąd się uda walczyć, nieraz giną choćby dzieci.

Po reprymendzie został odprowadzony tam, gdzie było jego miejsce. Dostał kompana do ćwiczeń - tego o skośnych oczach. I na porządnym wysiłku miały mu minąć kolejne dwa dni, gdy szykował się do walki na arenie w Jamie Jothiela. Kiedy zaś stosowny dzień nadszedł, został przygotowany i pod eskortą miał być dostarczony na miejsce. Tam posłuży rozrywce ludu w imieniu swego pana.

[z/t]

Minęło kilka dni od jego walki z lwem i pirat powoli wracał już do zdrowia. Z początku Letniak nakazał mu się oszczędzać, albowiem dość solidnie oberwał. Jego zapał do ćwiczeń był godny podziwu, ale jeśli się przez to uszkodzi, to tym samym zrujnuje swemu panu inwestycję. To nie było w interesie mocodawcy i zapewne byłby bardzo zły, że jego rzecz się popsuła i dłużej będzie trzeba ją leczyć. Nie było to też w interesie Amanzu, gdyż pewnie zostałby odpowiednio ukarany. Tak czy siak... Dwa dni przymusowego odpoczynku dostał a potem mógł wrócić do lekkich ćwiczeń, jeżeli medyk i Letniak - swoją drogą miał na imię Kojja - stwierdzą, iż to nie zaszkodzi. Tak stwierdzili. Zaś kiedy odpoczywał, dostawał do jedzenia porządne kawały koziny oraz wino. Nie był to trunek najwyższych lotów, ale zawsze coś lepszego niż woda. Swoisty pokaz - zasłużyłeś, to masz.

Po kilku dniach, gdy już miał się dużo lepiej, zaszedł doń na treningu Kojja. To znaczy zachodził i pouczał regularnie, bo taką miał pracę, ale tym razem zaszedł ze sprawą.
- Zdrowiejesz szybko, piracie. - Odezwał się, spoglądając oceniająco. - Pan przykazał mi wybrać kogoś do niemałego przedstawienia. Sprowadzony zostanie niebawem, za kilka dni, na arenę słoń... - Kontynuował, obchodząc Amanzu z rękami założonymi za sobą. - Oczywiście dla Huzora. Jednakże słoń to prawdziwe wyzwanie. Potrzebował będzie wsparcia. Uważasz, że podołałbyś tej robocie, czy nie? - Zapytał, spoglądając mu w oczy i uśmiechając się krzywo. Słoń to było nie byle co... Nie mogli dać swojemu najlepszemu gladiatorowi kogoś, kto wymięknie a to już ocenić miał Letniak. Tedy jeśli Amanzu nie był pewien, zapewne wybrany by został ktoś inny a jemu przydzielona byłaby łatwiejsza walka.
Szacunek był dość prosty. Słoń to bydle niebezpieczne, potężnej siły i wytrzymałe do tego. Szanse na poważne rany były spore, na śmierć też niemałe. Tu nie ma co się oszukiwać. Jednakże udział w tym przedstawieniu byłby czymś znacznym. Wyrażenie niepewności zapewne postawiłoby go do walki z mniej znacznym oponentem. Zapewne wygrałby bez większych problemów. No ale... I chwały i sławy mniej.

Można było zacząć budować znajomości, choć będzie to raczej proces powolny. Podczas treningów nie ma wiele czasu na gadanie. Ba, można oberwać batem. Natomiast podczas posiłków każdy żre, bo czasu nie dają za wiele. No a w klatkach to wszyscy starają się odpocząć, bo przecież dzień w dzień ciężko pracują. Niemniej, gdzieś tam do zagadania czas się znajdzie. Może jednak lepiej na początek wybrać jednego dobrego znajomka, co? Miał już tutaj swego towarzysza. Mógł zdobyć zaufanie jeszcze kogoś i powoli zyskiwać na znaczeniu. Wszak każdy większy łańcuch buduje się ogniowo po ogniwie.
Innych szkół w okolicy nie było. W mieście tak, ale w pobliżu nie. Natomiast w tej... Przez kilka dni mógł zaobserwować, że jest szesnastu strażników na dziennej zmianie. Na nocnej był w klatce. Gladiatorów zaś było dwie dziesiątki - bez niego, ale z jego kompanem. Większość to raczej zielone leszcze, jeszcze niedopuszczane do walk.

Podoła? Podoła! To wyśmienita wiadomość, bo całkiem niezgorszy był z niego zawodnik. Bardzo dobry nawet. Zaś słoniowi sam nawet Huzor mógłby nie podołać. W końcu bydle jest wielkie i niezwykle silne. Może trafić w to łatwo, ale sam słoń też ma niezły zasięg i do tego wiele zniesie, nim wreszcie padnie. Letniak był ukontentowany odpowiedzią i przypomniał Amanzu, iż ci, co przynoszą zysk oraz sławę szkole, liczyć mogą na łaskę pana.
- Dobra... Na tę walkę dostaniesz nie tylko broń i hełm, ale i pancerz. - Powiedział Kojja. - Wiem, że preferujesz szybkość. Tedy zapytam. Chcesz materiałowy pancerz czy stalowy? Gambeson czy brygantyna? - Zapytał.

Yitijczyk był całkiem nienajgorszym wyborem, jeśli chciał się z kimś poznać. Tak się składało, że znał Bękarci, bo niewolnikiem był od wczesnej młodości. Poza tym ćwiczyli dość często razem. Z innymi, szczególnie z zielonymi i dopiero szlifowanymi wojakami Amanzu w ogóle nie trenował. Oni potrzebowali zaprawy i ćwiczeń na ich poziomie a jemu to na nic by się nie zdało. Letniak - a to on decydował - często przydzielał mu jegomościa z Westeros, Yitijczyka oraz czasem Huzora.

Kojja kiwnął głową. Więc gambeson... Dobry wybór - lekkie okrycie, które nie skrępuje ruchów a choć trochę osłoni przed miażdżącą siłą uderzeniem słoniowych ciosów. Czy coś więcej można powiedzieć? Pewnie tak. Brygantyna lepiej się sprawdzi, jeśli bardziej obawia się nadziania na słoniowe kły. Gambeson, jeśli bardziej obawia się na ten przykład uderzenia słoniową nogą, co w sumie też było możliwe. Niestety nie było idealnego rozwiązania.
- Po prostu nie daj się trafić! - Dodał na koniec Letniak i uśmiechnął się szeroko. Więcej pomóc nie był w stanie.


Dotąd musiał ostro trenować i szykować się do starcia, w którym miał brać udział dziewiętnastego dnia dwunastego księżyca. Ten dzień zaś właśnie nadszedł, on był już w pełni zdrowia i nieco poszerzył zakres własnych możliwości. Stał się bardziej zabójczy i wytrzymały. Na ile to się zda, to się okaże. Strażnicy właśnie po niego przybyli. Jama ponownie czekała.

Powrócili z walki ze słoniem, która poszła im naprawdę sprawnie! Widownia z pewnością doceniała ich pokaz sprawności, choć byli tylko marnymi niewolnikami. Pan ich z pewnością zyskał w oczach innych możnych, pokazując, czego też w jego szkole ćwiczeni niewolnicy mogą dokonać. Należało się wino i porządny posiłek. Huzor chyba dostał też jakąś dziewkę, ale cóż... To on był czempionem a Amanzu musiał dopiero na pewne przywileje zasłużyć. Nie wolno za bardzo takiego świeżego rozpieszczać, bo jeszcze głupota mu do łba najdzie i trzeba będzie prostować batem spaczony światopogląd.

Po walce mogli odpocząć. Przykazano im odpocząć. Następnego zaś dnia Amanzu chciał się solidniej do roboty wziąć. Letniak przez jakiś czas za dnia pozwalał mu ćwiczyć wedle uznania i pirat ćwiczył. Ćwiczył ostro! I stało się... Widać cios zadany przez słonia otworzył jakąś starą ranę, która dała mu ostro się we znaki. Cyk pyk i konieczna była wizyta medyka. Ten zaś orzekł, że dupa blada! Kuracja potrwa dłużej a przez tydzień to w ogóle nie można się ruszać za bardzo, bo może sobie ich Rzeźnik pogorszyć sytuację. Szkoda no. Los nie tak dawno oszczędził mu starego kompana a tu teraz tak podle odbiera zdrowie. Co jednak począć, skoro taki to los jest już? Nic nie można a przynajmniej on nic nie mógł.
Po wizycie medyka zaszedł do niego Kojja. Miał propozycję... Oczywiście na czas, gdy już Amanzu wydobrzeje. Tak więc chodziło o to, że znów mógłby dołączyć do Huzora. O ile będzie na siłach. Walczyć natomiast by mieli przeciwko dwóm Władcom Koni, braciom Morro i Dorro. Niezwykła to byłaby walka, bo ci dwaj mogliby używać koni. Trochę nieuczciwe, ale cóż... Panowie chcą się zabawić. Zresztą z tego co wiedział, to z Huzorem przerastali ich umiejętnościami raczej, więc może to wyrównałoby starcie.