Posiadłość Mistrza Cechu Mieczników - Pana Manfred'a Swarway'a

Droga była długa, Payten próbował nadążać za Wilkiem. Problemem nie było brak umiejętności chłopaka ale nadzwyczaj szybkie ruchy towarzysza spowodowane latami doświadczenia i wyższego wzrostu co niezmiernie pomagało mu w pokonywaniu kolejnych dachów. Na szczęście Paytenowi udało się dorównać mu kroku. Gdy dotarli na miejsce Payten zaczął wyszukiwać słabych punktów w posiadłości. Miał już parę pomysłów ale postanowił poczekać aż Wilk przedstawi mu jakieś fakty które pomogą zrewidować jego plany. Wziął głęboki wdech i usiadł na skraju dachu, zaczął obserwować strażników i jeżeli była taka możliwość próbował dostrzec poruszające się cienie w środku budynku. - To jak, jest coś co powinienem wiedzieć ? Kamiennie które mam zabrać są jakieś specjalne, jak mam je rozpoznać ? I co ważniejsze, jakby mnie ktoś zobaczył, mam uciekać ... - przerwał na chwilę wstając na równe nogi -  czy spróbować załatwić to troszkę bardziej brutalnie. Chłopak nie miał pojęcia czy dałby radę kogoś zabić już teraz, czuł że jest gotowy w razie niebezpieczeństwa to zrobić. Ale myśli to tylko myśli, czy tak by było naprawdę ? Czas pokaże.

Światełka w posiadłości paliły się, lecz tylko w dwóch oknach na drugim piętrze. Było tam widać cień człowieka, który pracuje nad czymś przy stole. Sami strażnicy byli bardzo pasywni w swej służbie. Przy bramce stał jeden. Dwóch natomiast patrolowało ogródek posiadłości. Każdy z nich był uzbrojony w okute kije, noże, skórzane kurty, a jeden z tej trójki dzierżył nawet kusze. Wyglądali na dość wyluzowanych jeśli chodzi o służbę. Dopóki nim im tam nie wejdzie, raczej nie będą kombinować.
- Więc tak. - Zaczął wilk przyklękając na jednym kolanie na brzegu dachu. - Jutro udaje się on na bankiet do rodziny Berrywater'sów, więc będzie siedział tam do rana. Kawaler. Lubi zapraszać kurwy do siebie, nigdy samemu nie pójdzie. Sporo chleje. Nie, masz po prostu zebrać tyle, ile znajdziesz.
Wymieniał tak suche fakty, a na pytanie Payten'a odwrócił wzrok ku niemu.
- Najlepiej jak nikt się nie zorientuje, a zabijanie to ostateczność. - Rzucił. - W dodatku pewnie wsadziliby Ci głowę do dupy w bezpośredniej walce. Od tyłu...kto wie, może byś ich załatwił.
Mówiąc to, poprawił swój pas ze sztyletami, cholerka, miał ich znacznie więcej.
- Na parterze masz salon, na piętrze pokoje gościnne, w tym gospodarza, a na drugim...kamyki, warsztat i rupieciarnię. Przez komin można wejść do salonu. Hmmmm...ma tylne wyjście na parterze, mianowicie w kuchni. Piwniczka też jest, ale wejście jest koło tylnego wyjścia. Coś więcej?

- Jakaś służba tam pracuje ? Nie chodzi mi czy w tym momencie, ale jeśli wiesz to też powiedz, ale czy ogólnie ktoś tam pracuje. - Gdy Wilk już odpowiedział, nie ważne co, Payten rzucił jedynie - To już wszystko czego potrzebuje, wrócę z kamyczkami, nie daj się złapać - rzucił śmiejąc się pod nosem - Nie martw się o mnie, dam sobie radę - dodał na sam koniec po czym zaczął schodzić z dachu tak by nie zostać zauważonym. Miał parę planów, jednym z nich było opłacenie dziwki by miecznik był zajęty czymś innym. Ale postanowił zrobić coś innego, komin też odpadał, gdyby coś się wydarzyło w środku i musiałby się gdzieś schować, brud z komina mógłby pomóc w odnalezieniu go. Payten postanowił obejść budynek od tyłu i rozejrzeć się przy tylnym wyjściu. Gdyby Wilk powiedział że służba jest, ale jest obecnie nieobecna w domu Payten wybierze drogę prosto przez tylne drzwi prowadzące do kuchni. Gdyby natomiast służba była obecna w domu Payten spróbuje drogi przez piwnicę. W obu przypadkach wcześniej dokładnie rozejrzy się po okolicy i wybierze odpowiedni moment gdy według niego będzie miał "czyste" wejście. Gdyby jednak Wilk nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie albo nie był pewny, chłopak i tak pójdzie na tył budynku ale jednocześnie będzie się rozglądał za otwartymi oknami, jeżeli takowych nie będzie spróbuje wejść przez piwnicę.

- Sporo tego będzie. - Burknął Wilk. - To zacznę od najważniejszych: szef kuchni, skryba, dwie kucharki...teraz brzuchate, paź na posyłki, czterech strażników, praczka i czterech czeladników fachu, ale ta czwórka chłopaków tylko co siódmy dzień przychodzi. - Mówiąc to, poprawił rękawicę na prawej dłoni.
- No i jakaś kurtyzana co drugi dzień. Nawet parę kurtyzan. - Doprawił informacje, a gdy tylko chłopak chciał się zaśmiać, złodziej zatrzasnął mu usta w chwycie. Bardzo szybko spojrzał po tym akcie na strażników na dole, zauważając, że wszystko jest w porządku, puścił piękną buzię chłopca. - Leć. - Rzekł bardzo rozmowny wspólnik Payten'a. Młodzieniec ruszył na dół. Teren niezbyt sprzyjający do zejścia, lecz to było nic dla naszej jasnowłosej małpki z ulic. Gdy już wisiał dosłownie metr nad ziemią, po prostu zeskoczył, grunt suchy, więc żadnego wielkiego dźwięku nie wydał. Zaszedł on od strony tylnego wyjścia, tam też było ogrodzenie z małą bramką. Chłopak najzwyczajniej przeskoczył ten murek i wylądował po drugiej stronie, czyli w ogrodach. Stópki wylądowały równo cztery stopy od kamiennej ścieżki. Przez ciemność ciężko było zauważyć co jest dokładnie w ogrodach, ale wejście do kuchni było oświetlone przez lampę wiszącą na haku obok. Mimo to było trzeba spojrzeć, gdzie są strażnicy. Właśnie w tym momencie takowa parka poruszała się wolnym chodem do przedniego wejścia do ogrodów, pewnie zaraz zrobią nawrotkę, lub też nie. Nasza małpka skoczyła ku drzwiom wejściowym. Zamknięte.

- Cholera, nigdy nie może być prosto. - Pomyślał chłopak, jeżeli była taka możliwość to zgasił lampkę wisząca obok drzwi. Jakkolwiek by nie poszło z lampką chłopak wyjął wytrych zza swojego paska i próbował wyczuć zamek, jeżeli zamek był prosty spróbował szybko go pokonać, jeśli natomiast trafił na opór wycofał się od drzwi i schował się gdzieś w ogrodzie a potem zaczął obserwować strażników. Jeżeli zamierzali zawrócić chłopak miał zamiar przeczekać aż znowu zawrócą tam skąd przyszli tak by Payten mógł na spokojnie otworzyć bardziej skomplikowany zamek. Jeżeli jednak zamek puścił, Payten wszedł po cicho do środka uważając by niczego przez przypadek nie dotknąć a następnie zamknął za sobą drzwi. Wytrych schował do pasa znajdującego się pod jego koszulą. Rozejrzał się po kuchni, jeżeli gdzieś zobaczył wysypaną mąkę postanowił oprószyć nią dłonie, następnie ruszył do drzwi które mogłyby wyglądać jak drzwi wychodzące z kuchni, cały czas się skradał uważając na podłogę, nie chciał przez przypadek wejść w jakąś spróchniałą deskę.

Jak najbardziej, po prostu otworzył jedno ze ścianek lampy i za pomocą namoczonych paluchów w ślinie zgasił płomień świecy będącej w lampie. Następnie nasz złodziejaszek musiał po ciemku zacząć szukać zamka od drzwi. Gdy już go znalazł, przyklęknął na jedno kolano, ucho przystawił do drzwi, a swymi paluszkami zacząć majstrować w tym zamku za pomocą wytrychów. Zajęło to dłuższą chwilę, a przez myśl Peten'a przebiegła myśl, że to się chyba nie uda, lecz po chwili było słychać strzał zamka. Jak to się mawia na takie zamki w stolicy "Podano do stołu. Młodzik wiedział, że zamek był prosty, tylko na początku mocno mieszał z otwarciem go. Chłopak otworzył lekko drzwi, po czym jednym, zwinnym krokiem wszedł do środka, zamykając przy tym za sobą drzwi. Cholerka, ten sam problem co na podwórzu. Brak dokładnego oświetlenia. Jedynym źródłem jakiegokolwiek światła było światło gwiazd wpadających przez okno do kuchni. Widział maksymalnie do połowy pomieszczenia, reszta to była kompletna ciemność. Jednakże tak, przy złodziejaszku znalazł się worek z mąką, by móc dzięki niemu przypudrować sobie ryjek. Drzwi wyjściowe? Hmmmm, nie widział.

Kuchnia:

sytuacja była średnia, brak światła dał sobie wyznaki, ale to nie stanowiło dla chłopaka zbytniego problemu. Przynajmniej tak sobie wmawiał. Podszedł do worka i zanurzył w jego zawartości ręce. Otrzepał je niedbale tak by cześć maki została na dłoniach a część pobrudziła także jego ubranie.
Payten postanowił iść wzdłuż stołu. Prawa ręka poruszała się po blacie stolu próbując wymacać jego koniec. Drugą rękę wystawił przed siebie ażeby nie niespodziewanie nie uderzyć w ścianę albo cokolwiek co mogłoby stać przed nim. Szedł powoli uważając na każdy krok i najpierw sprawdzając czy w nic nie wdepnie. Trudno to nazwać chodem, właściwie ciągnął palcami po powierzchni podłogi badając czy nic nic nie leży na ziemi albo nie ma żadnego stopnia. Idzie tak dopóki nie natrafi na ścianę albo szafki przed nim. W razie gdyby skończył się stół sprawdzi co znajduje się po jego prawej stronie wyciągając skręcając w być może przejście jeśli takowe istnieje, czyli nie zaczyna się tam jakiś inny mebel.

Nasz mały bohater ruszył przed siebie, trzymając się przy tym swoją dłonią długiego blatu sięgającego mroku, uważając przy tym, by to nie strącić jakieś patelni czy też innego narzędzia wywołujące większy hałas. Payten szedł tak powolutku przez dobre dziesięć sekund, aż ujrzał cieniutki strumyk światła na prawo. Mianowicie zauważył wcięcie w ścianie, pod którym przepływa migające światło. Drzwi.
Chłopiec podszedł do nich bardzo ostrożnie, lecz mimo to zdarzyło mu się coś trącić nogą. Nie wiedział, co to dokładnie było, ale nie zrobiło to za dużo hałasu prócz charakterystycznego "plum". Był już przy drzwiach, przysłuchał się i nikogo nie słyszał, więc zapewne je leciutko otworzył. Dostrzec on mógł, że jest to faktycznie salon leciutko oświetlony światłem kominka. Tak, kominek, przed nim było coś interesującego, mianowicie wygodnicka ława, na której tyłem do naszego złodziejaszka siedział starszy mężczyzna. Wyglądał na przysypiającego, a przy prawej nodze krzesła trzymał dzban oraz kielich. Towarzyszył mu biały kot z...obrożą? Momencik. Ten kotek na obroży ma kamień szlachetny! Żółty!
Taki fakt od razu rzucił się młodzieńcowi w oczy. Co do samego rozkładu pomieszczenia, to na lewo nic nie widział, kompletna ciemność. Naprzeciwko natomiast widział schody na górę. Przejście do nich w linii prostej miało po lewej osłonę w formie cienia. Sam kot natomiast spał za takowym panem w krześle. Było też tutaj mnóstwo innych różnorakich mebli, na których były srebrne...przedmioty. Podłoga natomiast drewniana, z jakiegoś ciemnego drewna, nie wiedział jakiego. Wyglądała na porządną.

Co do cholery, on nie powinien właśnie siedzieć na górze i pracować ? - Powiedział do siebie Payten widząc leżącego mężczyznę na kanapie. Rozglądając się po pokoju dostrzegł w pewnym momencie białego kota. Jego ulubione zwierzątka z jeszcze ładniejsza obroża. Chłopak powstrzymał żądze pogłaskania zwierzaka i odebrania mu obroży. Najpierw główny cel jego eskapady. Ruszyl w stronę schodów, przechodząc cieniem cały czas obserwując mężczyznę czy aby się nie chce obudzić i uważając na każdy krok. To dziwne chwile temu ktoś pracował na górze a teraz leży na najprawdopodobniej pijany na dole ? Gdy chłopiec podszedł do schodów rzucił wzrokiem w stronę pokoju i zaczął powoli wspinać się po schodach stając na półpiętrze nasłuchując jakichkolwiek dźwięków z Górnego piętra. Jeżeli nic nie usłyszał ruszył dalej w górę schodów. Będąc na gorze rozglądał się za drzwiami spod których mogło dobiegać światło pracowni. Cały czas szedł bardzo powoli i ostrożnie.

Payten ruszył w kierunku schodów, a sam kot wstał i ruszył za naszym małym złodziejaszkiem. Natomiast człek na kanapie niezbyt zwrócił uwagi na skradającego się za jego plecami dzieciaka z wytrychami. Jak to mówią, powolutku, po cichutko. Zaczął on wspinać się po schodach, a kot tuż za nim. Miał on wysoko uniesiony ogon i ciągle pałętał się pomiędzy nogami złodziejaszka, mrucząc przy tym. Po chwili nawet zaczął się ocierać o niego, co strasznie przeszkadzało w wchodzeniu po schodach. Na piętrze ciężko było cokolwiek wypatrzeć, było ciemno jak w "dupie króla Lancela", takie kiedyś przysłowie usłyszał od pewnego karła. Samych dźwięków zbytnio nie było, tyle, że z końca korytarza dobiegał odgłos chrapania człeka, który musiał przypominać niedźwiedzia. Nasza małpka ruszyła wyżej po schodach, na drugie piętro. Tutaj już się rozjaśniło, ponieważ stał na korytarzu stolik, który wyposażony był w świecznik. Młodzieniec miał troje drzwi przed sobą, z czego pod środkowymi świeciło się światło, a co za tym idzie, zauważał ruch cieniami pod nimi. Było słychać stamtąd przeciągłe ziewnięcie.

Więc ktoś jednak jest, to źle, bardzo źle. - Pomyślał chłopak, nasłuchując odgłosów za drzwiami - Oho, ktoś jest zmęczony, ciekawe czy zaśnie tam czy jednak stamtąd wyjdzie. - Chłopak postarał się zapamiętać mniej więcej jak wygląda drugie piętro po czym zgasił świecznik. Chłopak nie wiedział do końca co mężczyzna chce zrobić, dlatego wrócił na schody, chyba że w pobliżu było miejsce w którym mógłby się schować tak by go nie zauważono. Jeżeli przez jakiś czas mężczyzna nie wyszedł a Payten pogrążony w ciszy usłyszał że Mistrz dalej pracuje, chłopak postanowił spróbować do pomieszczenia ukrytymi za drzwiami które były bliżej schodów, lub kryjówki jeśli taką znalazł.. Jeżeli drzwi były otwarte wszedł, zamykając za sobą drzwi, jeśli nie to próbował otworzyć drzwi wytrychem cały czas nasłuchując dźwięki z pokoju obok.

Drugie piętro nie było wielkie, od razu po schodach kończyło się niewielką powierzchnią (kwadrat dwa metry na dwa metry) na troje drzwi. Po zgaszeniu świec nastała tutaj podobna ciemność co do tej w kuchni. Faktycznie, gdy pociągnął za uchwyt drzwi będących na lewo, były otwarte, lecz to, co było w tym pomieszczeniu, było całkowitą tajemnicą okrytą ciemnościami. Zrobił krok i w tym momencie usłyszał drugie ziewnięcie oraz kroki do drzwi. Dodatkowo światło pod drzwiami nabierało na sile. Nie czekając długo, wszedł on cichym ruchem za drzwi i domknął je za sobą. Po paru sekundach było słychać dźwięk otwieranych drzwi pośrodku, a potem zamknięcie ich. Payten miał szczelne drzwi, więc żaden promień światła tutaj się nie dostawał. Ciężkie kroki ruszyły na środek i nagle się zatrzymały. Było słychać pod drzwiami Paytena przeciągłe "miau", na które człowiek odpowiedział prychnięciem. Następnie było słychać kolejne kroki, które zaczęły stopniowo tracić na sile. Minęła dłuższa chwila i było słychać, jak już jest na dolnym piętrze. Wtedy zaczęła się bardzo niebezpieczna. Chłopaka zaczęło niezmiernie kręcić w nosie od kurzu, w ostatniej chwili powstrzymał się od kichnięcia. Same kroki na dole ucichły, było słychać jednie cichy dźwięk otwieranych drzwi. Jeśli złodziejaszek otworzył już drzwi, zauważył w ciemności kształt znajomego sobie zwierzęta. Nic więcej nie widział. To będzie chód na czuja.

Nos swędził niemiłosiernie, chłopakowi na szczęście udało się uniknąć kichnięcia - O mały włos - pomyślał po czym nadstawił ucha do drzwi. Po otwarciu drzwi chłopak rozejrzał się po okolicy, spojrzał na znajomy kształt i się uśmiechnął - Kochany kiciuś, chyba wezmę Cię ze sobą, widać że mnie polubił, zawsze chciałem mieć kotka. Mam nadzieje że nie będę tego żałował - pomyślał po czym wylazł z pomieszczenia i bardzo powoli ruszył w lewą stronę, przyłożył lewą dłoń do ściany i zaczął iść wzdłuż niej uważając by nie nadepnąć na kota. Gdy tylko dotknął środkowych drzwi co nie mogło być trudne zwłaszcza że drugie piętro nie było dużych rozmiarów, spróbował bardzo powoli i po cichu otworzyć drzwi, gdyby były zamknięty sięgnął po wytrychy i próbował je otworzyć cały czas nasłuchując czy nikt nie wraca.

Kot zamruczał w odpowiedzi i ułożył łapki na prawym kolanie chłopaka. Mimo to było trzeba brnąć dalej. Payten ułożył dłoń przy ścianie i zaczął bardzo powoli iść wzdłuż niej, by po chwili natknąć się na kąt i odbić w prawo. Nagle zmiana powierzchni, ewidentnie drzwi. Zatrzymał się, wyciągnął wytrychy, zaczynając przy tym intensywne obmacywanie drzwi w poszukiwaniu zamka, co wydawało się wręcz wiecznością w tych ciemnościach. Małpka zaczęła na kolanach majstrować przy zamku, mając do dyspozycji wyłącznie słuch oraz leżącego pod nim kota. Wiercił, przekręcał, cudów niewidów próbował nasz bohater, aż w końcu, gdy znalazł dobry rytm, nagle zamek stanął...więc przesunął trochę wytrych i spróbował mocniej, co spowodowało nagły trzask. Jeden wytrych poszedł się kochać. Dobra, czas na drugi, ta sama sekwencja, to nie może być trudne! Kropelka potu zleciała po twarzy młodzieńca, aż znowu odnalazł się w budowie zamka. Brzdęk. Wytrych się złamał. Odetchnął na chwilę, by ponownie spróbować, a tym razem zamek w ogóle nie chciał współpracować z nieznajomym, ponieważ wytrych wyskoczył i omal nie zablokował zamka na siedem modlitw. Pożegnajmy się z trzema wytrychami. Poddając się, młodzik ruszył do drzwi będących na lewo, odnalazł drzwi i faktycznie, były otwarte. Pchnął je lekko, a one posłusznie zaprosiły go do środka. Tylko że ciemnego środka. Jednakże było tutaj, trochę jaśniej, przez dwa oka naprzeciwko, które oświetlały biurko znajdujące się pośrodku tego pomieszczenia oraz szafkę z książkami za nim. Mógł on zauważyć, że to pomieszczenie ciągnie się nieubłaganie w lewo. Na oko każde okno oddzielone było może o trzy metry, a takich okien było siedem. Jednakże co wypełniało to pomieszczenie, było istną zagadką. Ciszę przeciął pomruk kota oraz jego brawury skok na biurko wypełnione wszelakiej maści papierami.

Po wejściu do pokoju chłopakowi od razu wpadło w oko biurko. - Co, chcesz mi coś pokazać .... Ciupciu ? - powiedział szeptem do kota podchodząc do biurka. Obszedł biurko i usiadł w krześle jeśli takowe się znajdowało, pogładził on Ciupcia po białej sierści po czym zaczął po cichu przeszukiwać biurko w poszukiwaniu jakiegoś klucza albo czegoś wartościowego. Otworzył wszystkie możliwe szuflady i próbował znaleźć w nich podwójne dno. Macał także biurko w poszukiwaniu jakiegoś ukrytego mechanizmu. Jeżeli chłopak nic nie znalazł ruszył na drugi koniec pomieszczenia. - Strasznie dziwny ten pokój, taki długi, jakieś to nienaturalne, a może .... - urwał swoje myśli chłopak, może na końcu pomieszczenia są drzwi prowadzące do pokoju obok czyli do pracowni, może tak być, czemu nie. Jeżeli tak nie było chłopak podszedł do szafki z książkami i zaczął powtarzać czynności które wykonał podczas przeszukiwania biurka.

Kot syknął za nazwanie go Ciupciem, po czym zeskoczył na ziemię i rozmył się chłopcu w ciemnościach. Tak, było krzesło, biurko bez krzesła to jak rycerz bez miecza, chociaż i takie przypadki bywały. Wymacał takowy drewniany mebel do siedzenia, by to zaraz zabrać się za przeszukiwanie biurka. Prócz tego, że biurko posiadało naprawdę mnóstwo rzeczy związanych ze sztuką pisania, ciężko było znaleźć coś drogocennego, do czasu. Payten natknął się w jednej szufladce na sakiewkę, która swoje ważyła. Gdy ją otworzył, by wybadać, chociaż dotykiem monety...czuł coś na kształt...smoka? To był chyba smok!
Mimo takiego farta ruszył dalej w poszukiwania i znajdował coraz więcej pergaminów, ksiąg oraz piór do pisania. Wszędzie były te cholerne papiery! Aż w końcu natknął się na ciężki, żelazny kluczyk, ciekawe do czego. Złodziejaszek zostawił w tym miejscu spory bajzel. Co dalej?

- Przepraszam, już nie będę Cię tak nazywał - powiedział pod nosem chłopak w stronę miejsca w której ostatnio widział kota. Podniósł w dłoniach sakiewkę, wymacał monetę, a mieszek przywiązał do paska swoich spodni. Wziął do ręki odnaleziony kluczyk, miał cichą nadzieje że to klucz do jego celu. Nie chował go, wziął go do ręki. Zanim poszedł postanowił jedynie obejść całe pomieszczenie sprawdzając czy nie stoi w środku jakiś kufer, jeśli jakiś stał podszedł do niego i próbował otworzyć go kluczem. Postanowił też sprawdzić swoją hipotezę o drzwiach do przylegającej pracowni, jeżeli hipoteza się sprawdziła użył do tych drzwi klucza, jeśli nie zadziałał zabrał klucz do drzwi znajdujących się w korytarzu. Cały czas chodził ostrożnie by zrobić jak najmniejszy hałas.

Przeszukiwanie po ciemku tak długiego pomieszczenia, zapowiadał się bardzo żmudnym i powolnym procesem przez brak światła. Zaczął od prawej strony, gdzie od razu natknął się coś, co pod dotykiem przypominało kufer. Poszukał paluszkami zamka, po czym wpakował do dziurki kluczyk, otwierając przy tym zamek. Na samym wierzchu było coś, co przypominało futro. Natomiast pod takowym futrem znalazł mnóstwo małych woreczków. Gdy młodzieniec zechciał zbadać ich zawartość, do kufra wskoczył kot, któremu oczy w ciemności świeciły się jak u jakiegoś diabła, jeśli złodziejaszek chciał go jakoś ominąć, to otrzymał pazurkami po dłoni. Jednakże udało się zbadać zawartość tych worków, były w nich pieniądze. Takowych miechów było równo sześć, a każdy pewnie mieścił po około pięciu dziesiątkach monet. Jeden taki woreczek ważył sporo, na pewno pogorszy jakiekolwiek czynności związane ze zwinnością.
Następnie młodzieniec ruszył dalej, badając uważnie każdy to pomieszczenie, co jak było zapowiedziane wcześniej, było ciężkie w tych ciemnościach. Gdy był tak w połowie, usłyszał kroki na schodach i to ciężkie kroki. O! Moment! Payten poczuł jakby...uchwyt?!

Po otwarciu kufra i wymacaniu worków chłopak jedynie głęboko westchnął. - W końcu coś porządnego - Powiedział wyciągając dłoń po jeden z worków gdy do kufra wskoczył kot - Co Ty robisz, myślałem że jesteśmy przyjaciółmi - wyjął rękę z kufra - Mam jeszcze mnóstwo czasu, a tego jest tutaj sporo, ale to nie to po co przyszedłem, to będzie dość ciężkie a nie wiem ile będą ważyć kamyczki - zrobił to szybko tak by spróbować zamknąć kota w kufrze. Jeżeli się udało powiedział jedynie cicho - Słaby z Ciebie przyjaciel - po czym poszedł na drugą stronę pokoju, jeżeli kot wyskoczył Payten i tak poszedł dalej wcześniej zamykając skrzynie. Chłopak usłyszał kroki - O cholera - syknął pod nosem. Można powiedzieć że wpadł w lekką panikę, zaczął obmacywać rzeczy obok aż w końcu złapał za coś co w dotyku przypominało uchwyt. Chwycił, pociągnął, spróbował jakoś poruszyć uchwytem, miał nadzieje że nic złego się nie stanie. Jeżeli coś się otworzyło wszedł tam zamykając za sobą po cicho "drzwi" lub cokolwiek to było.

Kot nie zdążył wyskoczyć, na co zareagował syknięciem. Drzwi otworzyły się z lekkim trzaskiem, a Payten prawie potknął się o.... wysoki próg, lecz szybko złapał równowagę i zamknął za sobą drzwi. Zaczął wtedy czuć, że wokół niego było mnóstwo jakiś materiałów czy też czegoś miękkiego. Także nie było to większe niż metr na metr. Jednakże nagle usłyszał on, jak drzwi do pomieszczenia z biurkiem się otwierają, a potem zaczyna świecić światło rzucające cień człowieka na ścianę obok. Złodziejaszek mógł to oglądać przez szparę w tym drewnianym pudle. Zauważył, że takową postacią był jeden ze strażników, trzymał on lampę oraz okutą pałkę. Po chwili strażnik ruszył naprzód, znikając przy tym z pola widzenia młodzieńca, lecz nie uciekł z pola słuchu. Mógł on słyszeć głośne mamroczenie pod nosem.
- Miał tutaj być klucz... - Towarzyszyły przy tym dźwięki otwieranych szufladek biurka. - ...gdzie on jest.
Takowe przeszukiwanie trwało dłuższą chwilę, aż nagle nastała cisza.
- Ktoś mnie uprzedził. - Skwitował nagle robiąc coś przy tym z pergaminem, by nagle takowy moment przerwał głośny syk znajomego kota. Postać nagle wróciła w pole widzenia Paytena i zaczęła obserwować kufer. Spróbowała go otworzyć, tylko pojawił się nagle dźwięk, na który zamarł. Było słychać paru ludzi na schodach. Zapewne lada moment się tutaj znajdą.

Amur

Siedząc w czymś przypominającym szafę chłopak poczuł się dziwnie, nie chciał się ukrywać. Ale to była tylko przelotna głupia myśl chłopca który chciał pokazać samemu sobie że jest wart więcej niż w rzeczywistości. Obserwował on mężczyznę który wparował do pokoju i zaczął przeszukiwać pomieszczenie - idź stąd dziadzie - pomyślał chłopak gdy mężczyzna podszedł do kufra i zaczął przy nim majstrować. Po chwili zauważył jak mężczyzna zamarł, do uszu Paytena także dobiegł odgłos harmidru na korytarzu. Chłopak odrobinę się przestraszył i będzie próbował " cofnąć " się w głąb szafy jeśli samotny mężczyzna zacznie iść w jego kierunku. Jeśli mężczyzna nie ruszy w jego stronę będzie dalej obserwował co się dzieje w pomieszczeniu, jednocześnie bardzo delikatnie macając wnętrze szafy mając dziecinną nadzieje że jest to tajne przejście.

Payten skrył się głębiej w drewnianym "czymś", macając przy tym, czy to może nie jest jakieś ukryte przejście. Nadzieje szybko płonęły na znalazienie jakichś drzwiczek, musiał to być najzwyczajniej zwykły mebel. Nagle przemieszczając się tak w tym drewnianym pudle, było słychać trzask pod stopą Paytena. Wtedy nagle kroki przy skrzyni zamarły i po przerwie zaczęły iść w jego kierunku. Światło zbliżało się, aż tu nagle do pomieszczenia wbiegło parę postaci, które musiały być tymi osobnikami ze schodów.
Wcześniejszy gość stanął jak wryty na ich widok, Payten widział wyraz jego twarzy przez szparę między drzwiczkami. - Kim... - Chciał coś powiedzieć, ale nagle rozdarło się trzaśnięcie czegoś, a po tym kolejne. Człek z lampą otrzymał dwa bełty w bebechy, które przeszyły go na wylot, przez co zakaszlnął krwią i padł na kolana. Strasznie zaśmierdziało w tym momencie gównem. Trzymał się w miejscu, gdzie sterczały lotki bełtów. Zaraz ktoś podszedł do niego, ten ktoś miał szare rajtuzy, a w prawa dłoń...przypominała żelazne szpony, coś jak połączone sztylety, więcej nie było widać. Dźgnął on przeszukiwacza w krtań, było słychać charknięcie, po czym poszedł kopniak w klatę, który zwalił przyszłego trupa na ziemię. Podłoga wokół powalonego zaczynała być pokrywana czerwoną plamą, a krew z gardła tryskała niczym z jakieś fontanny.
- To było konieczne, Straszak? - Usłyszał charkliwy głos z głębi pomieszczenia.
- No cóż, lubię krew. - Odpowiedział ten z zakrwawionymi szponami. Po chwili odwrócił się do pozostałych, którzy pewno stali przy drzwiach. - Idźcie pilnować, wyjść, ja poszukam tych kamieni.
Faktycznie, pozostała dwójka wyszła, było słychać, jak schodzą po schodach. Natomiast pan z dziwaczną bronią zaczął badać całe to pomieszczenie. Ot wywalał, co się tylko dało, wyrywał różne rzeczy i doszukiwał się różnych rzeczy. Przed Paytenem leżała lampa oraz śmierdzący gównem trup. Sam kot czmychnął. Wtem złodziejaszek nieostrożnie naparł plecami na ściankę za sobą, usłyszał za swymi plecami lekkie skrzypnięcie. Spojrzał, a tam odsuwające się drewno. Przejście prowadziło do ciemnego pomieszczenia, które było oświetlane jedynie światłem księżyca widocznego przez okna. Młodziak mógł dojrzeć kontury jakichś mebli i narzędzi na nich. Ciężko było dojrzeć coś w tych ciemnościach. Może malec zaryzykuje wzięcie lampy?

Widok tak brutalnego morderstwa wstrząsnął chłopakiem a smród gówna który dotarł do jego nosa jedynie potęgował dziwne uczucie dręczące chłopaka. Payten zaczął oglądać leżące na ziemi martwe ciało. - To było szybkie, facet nawet nie mógł nic na to poradzić .... a to tryśniecie ... przerażające jak i intrygujące w tym samym czasie - Pomyślał chłopak w tym samym momencie opierając się o ściankę która " odskoczyła " ukazując wnętrze sąsiedniego pokoju.Payten ostrożnie wszedł do pokoju rozglądając się na tyle ile to było możliwe w ciemnościach. Było zbyt ciemno by chłopak mógł dobrze się rozejrzeć. - Czy to narzędzia ? Czy to możliwe że znalazłem się w odpowiednim miejscu? - przez głowę przebiegła mu myśl kiedy do głowy przyszedł mu pomysł, odrobinę szalony ale mógłby bardzo pomóc. Chłopak nie chciał być w tym domu zwłaszcza jeśli ten psychol mógł szukać tego co on. Plan był prosty, człowiek który używał latarnii w poprzednim pomieszczeniu leżał właśnie w kałuży krwi i najprawdopodobniej własnych ekstrementów. Payten postanowił zaryzykować i podkraść latarnie, wrócił więc do szafy i czekając na dogodny moment w którym owy mężczyzna będzie zbyt zajęty przeszukiwaniem. Gdy taki moment nadejdzie Payten zabierze lampę i wróci do pomieszczenia mogącego być pracownią. Spróbuje też zamknąć za sobą " drzwiczki " by mężczyzna który zajrzałby do szafy nie domyślił się że może tam być przejście.

Payten odczekał na odpowiedni moment, gdy takowy mężczyzna będzie bardzo zajęty i będzie w miejscu, skąd go akurat nie ujrzy. Faktycznie, zaczął on powoli tak przechodzić na drugi koniec pomieszczenia, gdzie zaczął jedną dłonią przeszukiwać jakąś skrzynię. Był na klęczkach i odwrócony plecami do skrytki złodziejaszka. To był ten moment. Chłopak otworzył trochę szerzej drzwiczki, wyciągnął dłoń, capnął za lekko zakrwawioną lampę strażnika i szybko do siebie. Mógł zauważyć kątem oka, że podczas tej akcji "psychol" zamarł w bezruchu, a jak potem zareagował to ciężko rzec, bo piękniś odciął się od niego drzwiczkami i drewienkiem, przez które wszedł do nowej lokacji. No, teraz to miał ładny widok na to wszystko, bo ciemność ustąpiła świetle lampy! Było tutaj mnóstwo rysunków i szkiców przedstawiający kamienie oraz wszelakiej maści mieczy. Właśnie, te oręże miały wypustki w sobie, zapewne do osadzenia w nich kamyczków. Była też tutaj masa dziwacznych szkieł, stojaków i miniaturowych kilofów, cuda niewidy. Na szybko przeszukał tę pracownię, a efektem tego było znalezienie w jednym z biurek żelaznej szkatuły. Takowy pojemnik miał coś wyrytego na powierzchni, ale ciężko było rzec, co to było, może pismo? Pewne jednak było, że ma ona otwór na kluczyk, lecz dałoby radę pobawić się wytrychem. Co do samego pomieszczenia, to od przejścia na prawo i lewo były drzwi. Same okna prosto od przejścia. Przy okazji słyszał on szmer stóp za ścianą, zapewne morderca dalej się przemieszczał po terenie swoich łowów.