Przedpola Yronwood

Do namiotu Selvyna wpadł jeden z jego ludzi, widać było po nim, że biegł. Posłaniec dotarł do Yronwood - żołnierze Reach uderzyli na patrole oraz posterunki Dornijczyków wokół Skyreach. Cokolwiek zdarzyło się na negocjacjach najwyraźniej nie przyniosło pokoju, a jedynie rozsierdziło okupanta, ponieważ wedle relacji - co prawda niezbyt dobrze poinformowanego, bo wyprawionego w pośpiechu - posłańca ludzie z Reach atakowali z zajadłością jaką okazywali do tej pory jedynie po śmierci swego króla. Doprawdy ciekawe, co też musiało się stać...
Jakiekolwiek plany miał Selvyn na wypadek wznowienia działań wojennych - dość zresztą oczekiwanego - najwyraźniej nadszedł czas, aby spróbować wprowadzić je w życie. Jeżeli chciał spotkać się z lordem Yronwoodem, ten najpewniej wysłuchiwał właśnie podobnych wieści na zamku i szykował do narady ze swoimi doradcami. Książę mógł liczyć, że zostanie na podobne spotkanie wpuszczony. W końcu brał udział w tej wojnie i dowodził pokaźną grupą ludzi.

Lord Chester nie kłamał, kiedy rozmawiał z Alhionem - wojska Reach poruszały się przez nieprzyjazny teren powoli. Ich dowódca dodatkowo opóźniał ruch swoich sił będąc szczególnie wyczulonym na zasadzki oraz działania zaczepne Dornijczyków, a także dając sobie więcej czasu na obserwację ruchów samych Yronwoodów. Twierdzili, że są chcą pokoju i współpracy z Reach, ale kto by dzisiaj wierzył Dornijczykom na słowo?
Szczęśliwie jakiś czas po rozmowie z młodym Yronwoodem w ręce Chestera dostarczony został prezent od nowego króla z domu Yronwoodów - gliniany dzban z ciekawą zawartością. Lord z Tarcz uśmiechnął się na widok prezentu, a szanując prośby o dyskrecję darczyńcy nakazał swoim rycerzom wystawić dar na widok publiczny dzień po jego otrzymaniu. Wedle oficjalnej wersji Chestera i ludzi z Reach, to oni dopadli i zgładzili księcia Lucifera Martella, którego zgon stał się powszechną wiedzą.
W końcu też, z początkiem nowego roku, lepiej nastawione do Yronwoodów niż na początku znajomości siły Reach dotarły pod zamek Królewskiej Krwi.


Po prawie dwóch tygodniach marszu od czasu bitwy, która usunęła zagrożenie w postaci głównych sił Wyl'ów oraz Synów Rhoyne, armia Ziem Burzy dotarła pod Yronwood. W końcu siły sojuszniczych armii Wysogrodu i Końca Burzy połączyły się. W dodatku gościł je trzeci, niespodziewany sojusznik - król z domu Yronwoodów.

Edwyn, powróciwszy do Yronwood, mógł dowiedzieć się jaką decyzję jego król podjął w sprawie lorda Jordayne'a z Tor. Okazało się, że Durrandon nie był chętny walczyć z Dornijczykiem tylko po to, aby ten zgiął kolano przed Yronwoodem. Zamiast tego zgodził się, aby Tor uzyskało niepodległość i dołączyło w poczet nowych, dornijskich królestw. Taka decyzja mogła niekoniecznie podobać się ich gospodarzowi, jednak to o własnych ludziach Durrandon myślał przede wszystkim. Na miejscu Tarth nie zastał też armii Reach, którą lord Chester ponownie zabrał na zachód. Ponoć Starfall również ogłosiło niepodległość przy wsparciu Wysogrodu i potrzebowało jego pomocy w uporaniu się z niepokornymi, potencjalnymi chorążymi.

Podczas nieobecności Edwyna oraz paru dni po jego powrocie wojska Burzy polowały w górach na lorda Wyla, jednak zabawa ta nie trwała długo. Nadleciał kruk z północy. Harwyn Hoare ruszył naprzód ze swoimi wojskami i przekroczył granicę. Żelaźni Ludzie ponownie ruszali w bój przeciwko Ziemiom Burzy. Chorąży Durrandonów zebrali się w dużym namiocie w obozowisku swoich wojsk, aby radzić w sprawie dalszych ruchów.
Król Arrec chciał wysłać Edwyna z jego flotą, a także wszystkimi żołnierzami jakich zdoła zabrać, z powrotem na Szafirową Wyspę. Mieli bronić jej wybrzeży i dalszych wybrzeży Burzy przed drakkarami Twardorękiego, które mogłyby próbować plądrować ich brzegi. W razie oceny sytuacji jako korzystnej, monarcha zezwalał im również na ruszenie wzdłuż wybrzeża ku ujściu Czarnego Nurtu lub do Zatoki Krabów. Jeżeli była okazja ugryźć wroga na morzu, to niech to zrobią, acz ostrożnie. Główne siły Burzy miały powrócić do Blackhaven, a stamtąd udać się bezpośrednio na północ, prosto na brody w pobliżu Hayford. Sforsują je - o ile będzie konieczność - tak jak wcześniej i wgryzą się głęboko w Dorzecze. Odbiją Antlers, a później dotrą nad Zatokę Krabów, aby wyzwolić tamtejsze ziemie.

Żeby wyprawić się do Wolnych Miast potrzebowali okrętu. Do Duskendale nie było co słać kruka, ponieważ jako niezależny byt, lord Darklyn nie był już godzien zaufania. Mógł dla osobistych korzyści zdradzić ich plany Twardorękiemu. Na Haku Massey'a stracili flotę i mały tam był ruch. Cóż... Skoro Edwyn i tak płynął na Szafirową Wyspę, to na jego barki złożone zostało wynajęcie również okrętów w Pentos. Jego Miłość zgodził się na najęcie do pięciu dziesiątek jednostek, które zakontraktowane miały być pod koronę i korona miała je opłacić. Podlegać miały pod rozkazy lorda Tartha, dopóki król nie dotrze na północ i - ewentualnie - nie zmieni zdania. Wielu innych kandydatów do dowodzenia flotą jednak nie było, więc Edwyn mógł czuć się ze swoją rolą w miarę bezpiecznie.

W kwestii odezwania się do Reach, to z pewnością Durrandon powiadomi swoich sojuszników o ruchu Żelaznych Ludzi. Ostatnia wyprawa floty Wysogrodu na Żelazne Wyspy została jednak wywołana wyprawą Sigmara "Szalonego", więc trudno było powiedzieć czy królowa Olenna zgodzi się wysłać okręty nieprowokowana. W końcu Reach było o wiele mocniej zaangażowane w Dorne niż Burza. Komunikacja z sojusznikiem nic jednak Końca Burzy nie kosztowała...