Wybrzeża Ifeqevronu

Ibbeńczycy wylądowali w dogodny do tego miejscu - linia wybrzeża była długa, więc mieli w czym wybierać - po czym zabrali się za budowę tymczasowego obozu.

W mieście Wędrujących Po Lesie nie znaleźli portu. Nie znaleźli również jego mieszkańców, ani też nikogo innego, kto próbowałby przeszukiwać lub zamieszkiwać opuszczone osiedle. Samo miasto nie było duże i znajdowało się na obszarze skalistych wzgórz porośniętych gęstym lasem. Drzewa jakie w nim rosły były duże i stare. W ich pniach wyryto zaś wiele rzeczy - niektóre nosiły na sobie twarze, głównie surowe i zamyślone, na innych zaś przedstawiono sceny obrzędów czy wydarzeń jakie miały miejsce w społeczności Wędrujących Po Lesie. Tak przynajmniej przypuszczali Ibbeńczycy. W niektórych drzewach znajdowały się również wielkie dziuple, które mogły służyć za miejsca zamieszkania. Poza tym miasto najeżone było ciemnymi, skalnymi grotami wijącymi się pod wzgórzami oraz korzeniami drzew. Ostatnia rzecz jaka zwracała w nim uwagę, to cisza. Nienaturalna cisza zakłócana jedynie odgłosem kroków i oddechów Ibbeńczyków. Atmosfera, połączona z nagłym oraz nie tak dawnym zniknięciem mieszkańców osiedla, sprawiała, że przynajmniej część ekspedycji nie czuła się tu zbyt pewnie.
Co do portu... Nie było portu. Nie było nawet dobrego miejsca na jego łatwe wzniesienie. Osada mieszkańców drzew oraz grot wznosiła się pośród skalistych wzgórz, które położone były na stromych klifach. Widać było parę miejsc, gdzie dałoby się zbudować zejście na dół, widać było na dole kilka miejsc, gdzie woda była płytka i można było myśleć o dobudowanie nabrzeża, widać było kilka dużych jaskiń w klifach, na wysokości wody, które mogłyby pomieścić okręt, a może nawet dwa, i istniała szansa, że łączyły się z grotami na górze. Wszystko to jednak wymagałoby ciężkiej pracy ze strony kolonizatorów.
Paru Ibbeńczyków zaczęło nawet szeptać między sobą, że nowe miasto równie dobrze wznieść można w każdej innej części lasu, tyle samo tam drzew. Tyle samo drzew, ale za to mniej więcej dźwięków życia i brak niepokojącej aury...

Ibbeńczycy zabrali się do pracy. Chociaż nie byli temu zbyt chętni pośród tej nienaturalnej, wszechogarniającej ciszy. Podziemia - wedle patroli - wydawały się równie puste co miasto i można było przystąpić do ich eksploracji. Wkrótce namioty stały ustawione, umocnienia były konstruowane, a drzewa wokół wycinane. Po osadzie Ifequeveronów rozeszło się również kilka grup Ibbeńczyków, którzy za zadanie mieli wycinać drzewa z wyrzeźbionymi twarzami, albo przerysowywać sceny wyrzeźbione w konarach innych drzew. Jedna z takich grup wróciła wkrótce przestraszona do obozu. Przy drugim drzewie, które zaczęli obalać naszedł ich kruk. Wielki, czarny ptak, większy niż jakikolwiek jakiego widzieli wcześniej! Przyglądał się im, kiedy wznieśli topory, aby uderzyć drzewo, a oczy miał ponoć czerwone niczym krew! Zakrakał głośno i złowieszczo, po czym wzbił się w przestworza, a nad lasem znowu zawisła cisza.
W jaskiniach Thogg zobaczyć mógł miejscami dziwne symbole wymalowane na skalnych ścianach, a czasami sceny podobne do tych rzeźbionych w drzewach. Trzeba też tutaj zaznaczyć, że jakość tej sztuki daleka była temu do czego przywyknąć mógł Ibbeńczyk lub co tworzyły ludy żyjące na zachodzie i południu. Tutaj postaci pozbawione były szczegółów i barw, wszystko wymalowane było jednym kolorem, aby jedynie zarysować sytuację. Ci, którzy pochodzili z tego "miasta" i tak wiedzieliby co malowidła przedstawiają.

Ibbeńczycy posłani na poszukiwania nowego miejsca wrócili niosąc radosne wieści - odnaleźli miejsce, które nadawało się dobrze pod budowę portu oraz miasta. Niewielka zatoczka około sześćdziesięciu mil na południowy-wschód, która zapewniała dobrą ochronę przed żywiołami. Brzegi nie były idealnie gładkie, ale dało się tam budować bez większego problemu. Ponadto od południowej strony zatoki zaczynały wzrastać klify, na których szczycie dało się zbudować twierdzę pozwalającą z góry kontrolować port - a przynajmniej jego część - oraz zapewnić sobie przewagę wysokości nad przeciwnikiem maszerującym drogą lądową.
Oddziały przeszukujące jaskinie w ciągu tygodnie stworzyły raczej przyzwoite mapy. Nie znaleźli nic co wskazywałoby na nieokreślony ogrom tuneli czy też schodzenie ich bez kresu wgłąb ziemi. W razie czego mogli próbować poprawić swoje prace pozostając na miejscu trochę dłużej.
Thogg tymczasem trenował swoje zdolności bojowe...

Ibbeńscy koloniści zebrali surowce, złożyli obóz, załadowali wszystko na okręty i wyruszyli do nowego miejsca. Osada Leśnych Wędrowców najwyraźniej nie została przez nich wybrana ze względu na położenie wspomagające możliwość budowy portu czy rozwoju handlu. Ciekawe co nimi kierowało...
Tak czy inaczej - Thogg wraz ze swoimi oddziałami dotarł do nowej lokalizacji kolonii. Rozłożyli tam przyzwoity obóz i od razu zabrali się za badanie terenu. Zwiadowcy jak na razie nie donieśli o niczym ciekawym. Wokół jedynie las, gęsty las. Szczęśliwym trafem okolica obfitowała w źródła czystej wody - strumienie oraz jedno jezioro. Wydawało się, że odnaleziony przez Ibbeńczyków punkt był naprawdę doskonałym miejscem pod budowę miasta. Z bardziej negatywnych rzeczy za to - poszukiwania złóż kamienia nie prezentowały się jak na razie zbyt kolorowo. Istniała bardzo duża szansa, że budulec trzeba będzie ściągać na miejsce z innych punktów.

Prace ruszyły - planowanie, odmierzanie, kopanie, organizowanie dróg do sprowadzenia i pozyskania zasobów. Miasto jakie Ibbeńczycy mieli zamiar wybudować okazało się być ambitnym przedsięwzięciem. Co jak co... Boski Król nie pierdolił się w tańcu, jak już budował kolonię, to z rozmachem. Inwestycja okazała się być zarówno droga, jak i wymagać wiele czasu, ale mało rzeczy wartych uwagi przychodziło tanio i bez wysiłku.
Książę Thogg przez kolejny tydzień doglądał prac i brał udział we wszystkich naradach, wyznaczając swoim podwładnym cele i sypiąc z rękawa wytycznymi, w końcu jednak postanowił powrócić na Ib. Plany zostały poczynione, miejsce zabezpieczone, budowa ruszała. Kiedy powróci do kolonii po swojej wizycie w stolicy prace będą już pewnie na bardziej zaawansowanym etapie, a jego zwiadowcy oraz kartografowie z pewnością będą w stanie więcej powiedzieć o okolicy.