Przedola Kingsgrave

W niedalekiej odległości od murów okupowanego Kingsgrave spotkały się dwa orszaki. Jeden z nich prowadził lord Chester, dowódca wojsk Reach w Dorne, któremu towarzyszyło kilkunastu zbrojnych oraz rycerzy. Drugi orszak przybył z południa, podążający pod sztandarem pokoju emisariusze wysłani przez księżną Dorne, których prowadził pewien młody Uller. "Gospodarz" tego zebrania chciał, aby mogli porozmawiać w zamku, korzystając z dobrego wina i chłodu jego sal, jednak Dornijczycy uparli się, że rozmowy muszą odbyć się na słońcu. Chester uważał, że było to dość dziecinne z ich strony, wszak chwila w promieniach słońca go nie zabije. Nie był przecież kostką lodu, ani Starkiem.
Miłości pomiędzy negocjującymi nie było czuć, obie strony powitały się chłodno i ostrożnie, oczekując niewątpliwie podstępu. Bardziej oczywiście oczekiwali go ludzie z Reach, którzy znani byli raczej z rycerskiego honoru, podczas gdy Dornijczycy wręcz przeciwnie. Niemniej jednak stojące w odległości kilku metrów od siebie orszaki nie wyciągnęły spod płaszczów kusz i nie zaczęły do siebie strzelać, a jedynie wymieniły się propozycjami. Obie strony się nie zgodziły. Lord Chester oferował Dorne zwrot Skyreach, ale zachowanie Kingsgrave przez Reach. Młody Uller oferował zaś w imieniu księżnej trzy tysiące złotych monet rekompensaty i żądał zwrotu wszystkich terenów oraz wycofania każdego żołnierza Reach.
Jako że lord Chester nie był zamaskowaną królową Olenną, a Uller nie był zamaskowaną księżną, to do porozumienia dojść nie mogli. Dornijczycy z irytacją na twarzach odmówili zaakceptowania czegokolwiek innego niż zwrotu wszystkich swoich ziem, natomiast Chester chłodno obiecał przekazać warunki Coryanne Martell swojej królowej i skontaktować się ze Słoneczną Włócznią. Prosił przy tym, aby na ten czas obie strony mogły powstrzymać się od rozlewu krwi, skoro mają mówić o pokoju, ale szczerze mówiąc nie liczył, że Dorne się do podobnej prośby zastosuje.

Lord Chester okazał się człowiekiem bardzo surowym i powściągliwym, prawdziwie oddanym swojej pracy oraz obowiązkom. Nie dał się więc sprowokować byle obelgom, jedynie z pogardą spoglądając na Dornijczyków, którzy próbowali tak tanich i żałosnych sztuczek. W opowieści "Ullera" o tym, że za zwycięski pojedynek zapewni Reach pokój przy zachowaniu zamków również nie uwierzył. Kim był ten młodzieniec żeby móc obiecywać takie rzeczy? Pozostała więc tylko próba użycia przemocy...
- Zdrada! Zdrada! - krzyknął jeden z rycerzy z Reach, kiedy Dornijczycy dobyli broni i zaatakowali.
Eskorta lorda Chestera wraz z nim samym liczyła osiemnastu ludzi, toteż w sile bojowej Dornijczycy mieli przewagę jednego człowieka. Prędko jednak ona zmalała. Lucifer przez opieszałą reakcję zbrojnych Chestera zdołał dopaść do niego i ranił go parę razy swoją włócznią, zaś sam otrzymał jeden cios od miecza lorda z Wysp Tarczowych.
Walka trwała. Kątem oka zerknął to w lewo, to w prawo, próbując zobaczyć co się dzieje wokół. Eon i Edgar zdawali się trzymać dobrze, zmagając się każdy z jednym ze zbrojnych z Reach. Ethan, który również ze zbrojnym walczył, wyglądał na rannego, ale daleko mu z pewnością było do ciężkiego stanu. Pozostali? Chyba ośmiu dornijskich zbrojnych padło, podczas gdy ludzie z Reach stracili sześciu. Dało się też dojrzeć, że powoli otwierają się zamkowe bramy. Zapewne zaraz wyjedzie z nich wsparcie, które do walczących miało pewnie koło czterystu metrów.

Co robić? Starczy już walki i czas na ucieczkę? Czy może jeszcze ciosów należało wymienić?

Oddziały Reach miały przewagę jednego wolnego rycerza, który - naturalnie - pomknął na pomoc właśnie lordowi Chesterowi. Wpychając się konno między niego a Lucifera. Dowódca wojsk okupanta mógł więc zawracać konia i wycofywać się, a żeby go złapać przyjaciele księcia Dorne musieliby nie tylko wyrwać się ze zwarcia ze swoimi przeciwnikami, ale również go dogonić. Dogonić zanim minie się z wyjeżdżającymi z zamku zbrojnymi... Chester ruszył, oni spróbowali oponentów wyminąć i gonić, niestety ten pierwszy okazał się lepszy. Strzelać z łuku było zaś ciężko, kiedy każdy z nich miał przynajmniej jednego przeciwnika. Głupio tak szło - broń schować, łuk wyjąć, mierzyć i strzelać, kiedy ktoś cię rąbie co i rusz toporem czy mieczem.
Tak więc po brawurowej próbie zakończenia życia lorda Zielonej Tarczy, "posłańcy" ze Słonecznej Włóczni musieli uciekać. Żołnierze Reach, naturalnie, ruszyli w pościg za nimi. Szczęśliwie niewielka przewaga odległości połączona z dobrymi końmi oraz sprawnymi przewodnikami pozwoliła im pierzchnąć. Przynajmniej na razie. Medyczka Lucifera bowiem wlokła się na końcu i ledwo trzymała na koniu, nieprzywykła do tak ostrej jazdy i prędkich pogoni. Szczęście jednak nie było nieskończone, a okolica pełna była ludzi z Reach.
- Wy tam! Stać! - doszedł ich głos obleczonego w stal rycerza, herb miał chyba od Peake'ów, a za nim było przynajmniej kilkunastu ludzi. - Kim jesteście i dokąd zmierzacie?! Gadać prędko!
Patrol stał, mniej więcej, aczkolwiek więcej niż mniej, pomiędzy nimi a drogą ucieczki jakiej chcieli użyć przewodnicy. Mogli próbować się przebić siłą i walczyć, mogli próbować łgać, mogli próbować popędzić konie i liczyć na to, że zdołają oddział z Reach minąć nim ten uderzy, mogli zawracać i ryzykować jazdę Przełęczą Księcia na południe ku innym kozim ścieżkom. Mogli zrobić wiele rzeczy, ale musieli decydować prędko.

Można pisać TUTAJ