Podwórze

Rickard powrócił do Volantis na pokładzie "Szarego Wędrowca". Milcząca załoga - w dużej mierze pozbawiona języków - nie wdawała się w dyskusję ani z nim, ani z żadnym z towarzyszących mu ludzi. Marynarze oraz strażnicy wypełniali jedynie w ciszy swoje obowiązki. Po dotarciu do portu Pierwszej Córki wysadzili Tartha oraz jego kompanów na brzeg i sami również rozeszli się w większości po mieście. Może tylko po to żeby uzupełnić zapasy i wrócić po starca? A może mieli inne zadania, kto wie...
Tak czy inaczej, nie była to już sprawa Rickarda. On mógł powrócić w obręb Czarnego Muru i do rezydencji swego pana, gdzie czekało na niego jadło, napitek oraz miękkie łoże. Przyjemności, których niedane mu było zaznać w czasie ostatniego tygodnia. Byli tam również uczeni, którzy mogli pomóc mu z jego problemami zdrowotnymi, a może i też dopomóc jego podziurawionym przez potwory przyjaciołom.

Niestety nos został całkowicie stracony, tak więc z nim nic zrobić się nie dało. Przynajmniej nie w ten sposób i nie tymi metodami. Może ktoś inny umiałby jakąś sztuką sprawić, że kartofel na twarzy odrośnie, ale jeżeli taka sztuka istniała, to nikt na miejscu jej nie znał.

Świątyni Rickard nie musiał zmieniać, ponieważ ta, do której mógł się kierować z rezydencji - zakładając, że na miejscu pytał o wskazówki w kwestii dobrego kultu - poświęcona była zgodnie z traktatami jego pana piątce valyriańskich bóstw, a nie jedynie Balerionowi. Zwłoki, zgodnie ze zwyczajem miały zostać skremowane, a prochy zebrane do kamiennej, zdobionej urny. Co z nią uczynią? Ród jegomościa znany nie był i prawdopodobnie wymarł, więc na razie złożony zostanie w świątyni. Ofiara z wołów została chętnie przyjęta, a bogów przy jej składaniu proszono o łaskę dla zmarłego oraz pomyślność dla Rickarda, który zwrócił jego kości. Mięso, znając już preferencje Tartha, ofiarowano miejskim garnizonom.
Na arenach tymczasem ludzie mogli podjeść, a organizatorzy walk cieszyć się, że ich największa gwiazda wciąż żyje. W Skale kufle wznoszono cały wieczór, noc, a co wytrzymalsi pili jeszcze nad ranem. Niewątpliwe czekali na przybycie Rickarda osobiście, aby opowiedział co spotkało go podczas rejsu i jakie bestie zgładził w czasie swojej krótkiej nieobecności.

Rickard odpoczął, potrenował, zrelaksował się i dostał również wycenę remontu Skały, który to miał być remontem porządnym. Gospodę wzbogacić miał ring - solidna, mała arena - a wraz z nim wielkie paleniska oraz wiata wypełniona siedziskami.

Później zaś przyszedł czas na poważne rozmowy, kiedy pojawił się on - zarządca. Mężczyzna w zaawansowanym wieku średnim, eunuch, łysy, po urodzie trudno było określić jego miejsce pochodzenia. Mógł wywodzić się z jednego z Siedmiu Królestw lub jednego z Wolnych Miast, trudno powiedzieć. Ważne było, że znał się na swojej robocie, a zakupił go jeszcze ojciec Aemiona i od wielu lat służył rodowi Belaerysów.
Inwestycja w towary luksusowe - takie jak zakłady jubilerskie - była całkiem dobra, jeżeli miało się odpowiednie zasoby. Jak zarządca rozumiał - Rickard właśnie takowe posiadał. Rozsądna mogło być też ulokowanie tych pieniędzy w handlu, jakiś kupiec mógł przyjąć dofinansowanie do swoich towarów, a później dzielić się z Tarthem zyskami z ich sprzedaży oraz dalszego obracania pieniądzem. Jeżeli jednak Rickard chciał uderzyć w coś co nawiązywałoby do jego zdolności, to czemu by nie handel niewolnikami? Oczywiście nie byle jakimi, a gladiatorami! Mógł przecież z pewnością trenować całkiem niezłych wojaków, a gdyby jeszcze wyszukiwał odpowiednie egzemplarze na targowiskach, to mógłby osiągnąć fantastyczne wyniki i równie wysokie dochody!

Słusznie Rickard zapytał, ponieważ okazało się, że dwieście złotych monet to cała kwota. Dwayne natomiast wolał, aby się podzielili po połowie, tak jak i później podzielą się zyskami z zakładów oraz innymi, ewentualnymi dochodami jakie z areny zyskają. Kwota pokrywała budowę ringu z zadaszonymi trybunami - niewielkimi, ale zawsze - oraz wiaty z ławami, stołami oraz paleniskami. Do tego też tarcze, miejsce do rzucanie oraz rynsztunek taki jak wskazany przez Tartha. wszystko było zamówione u dobrych rzemieślników.

Zakład jubilerski? Dochodowy interes, ale drogi... Zarządca uprzedzony o czym ma być rozmowa miał ze sobą księgę rachunkową oraz pewne notatki, chwilę więc poprzeglądał zapiski, aż w końcu gotów był odpowiedzieć. Zakład takowy szacował na kwotę od czterech i pół do dziewięciu i pół setek złotych monet. W zależności od rozmiaru. Oczywiście chodziło tu o budynek, kamienny i zadbany, wraz z pełnym jego wyposażeniem, w które wliczały się nie tylko konieczne do pracy narzędzia, ale również trochę surowców do rozpoczęcia pracy - głównie srebro i tańsze kamienie szlachetne na rozruch. Długi Most był bardzo dobrym miejscem i pewnie znajdzie się tam po remoncie kilka opuszczonych lokali do wykupienia, jednak ceny zapewne będą w takiej lokalizacji wyższe. Zarządca oceniał, że wybranie tego miejsca może podnieść wartość nieruchomości o nawet trzydzieści procent, ale ewentualne zyski mogą sprawić, że będzie to opłacalne.
Hmm... W kwestii czasowych nieobecności Rickarda zarządca zauważył, że pozostawienie tego rodzaju na księżyc czy nawet dwa nie uczyni mu krzywdy. Pozostawało jedynie pozostawić kogoś, aby pilnował codziennej rutyny treningowej pośród gladiatorów, a ich jakość z pewnością nie spadnie przez ten czas. Może nawet utrwalą sobie co do tej pory Tarth im zaprezentował. W drugiej kwestii sprawa była cięższa, acz eunuch zaproponował, aby Rickard w takim razie nie sprzedawał swoich podopiecznych, a wystawiał ich na areny jako swoją własność. Zyski z walk trafiałyby przecież do niego, a czym lepsi i sławniejsi jego uczniowie, tym więcej złota w jego kieszeni. Drugi sposób był też o tyle dobry, że mając chociażby jednego wytrenowanego i zaufanego podopiecznego mógłby powierzać mu doglądanie innych podczas swoich nieobecności.
Za swojego pana zarządca decydować nie mógł, mógł jedynie zaprezentować mu sprawę oraz swoje wyliczenia. Rickardowi jednak mógł powiedzieć, że otworzenie podobnej szkoły szacowałby na jakieś trzysta sztuk złota - baraki, kwatery dla strażników, kukły, tarcze, rynsztunek ćwiczebny. Do tego oczywiście trzeba było dodać koszt strażników pilnujących porządku pośród gladiatorów, zakup żywego inwentarza, a także zakupienie miejsca - ziemi - pod budowę szkoły.

Jacy byli jego rywale? Cóż... Każdy z nich był niewolnikiem w rękach bogatego człowieka, więc na potrzeby wyborczych zmagań uzbrojono ich w doskonałej jakości pancerze pokryte ekstrawaganckimi zdobieniami. Łby również chroniły im porządne hełmy, a nie jakiś szyszak psu z dupy wyjęty. Pierwszy z nich był weteranem z Sarnoru, który rzekomo brał udział w wielu lokalnych bitwach i potyczkach, a dopiero niedawno pojmany został i sprzedany w niewolę przez wrogów swego króla. Operował on dwiema włóczniami jednocześnie. Drugi oponent był znanym i potężnym gladiatorem z Wielkiej Jamy Draznaka - Torag Olbrzymi. Pojmali go tyroshyjscy łowcy niewolników w Westeros, na północ od Muru. Dzikus walczył olbrzymim mieczem i usiekł już ponoć na arenie dziesiątki innych gladiatorów. Ostatnim przeciwnikiem dla Tartha był ser Par z Mezan, rycerz z Westeros, świeżo pojmany przez łowców niewolników podczas podróży okrętem ze Starego Miasta do... A, kogo to tam obchodzi... Walczył z włócznią i tarczą. Rickardowi zdawało się, że imię jegomościa obiło mu się kiedyś o uszy, ale raczej nie zapadło mu szczególnie w pamięci. Rycerz znany, ale nie z jakichś nadzwyczajnych osiągnięć.