Wybrzeża Półwyspu Valyriańskiego

Oto więc monstrum nadchodziło, a kapitan skinął Rickardowi głową. Jeżeli chciał zatrzymać to coś przed umocnieniami, to niech i tak będzie. Jemu mogło się to udać, zwłaszcza, jeżeli wcześniej zmienią to coś w jeża. Skorpiony wystrzeliły, Tarth wystrzelił, a kiedy tylko zasięg im pozwolił strzały spuścili także inni łucznicy. Część pocisków chybiła, część nie wbiła się w twardą skórę monstrum na tyle głęboko, aby zrobić mu krzywdę, ale wiele ugrzęzło głęboko w ciele. Potwór był jednak szybki, o wiele szybszy niż można by się spodziewać, i wkrótce był już praktycznie na ich progu.
Czas był na walkę w zwarciu. Robert, Cleos i Jaime rzucili oszczepami, acz nic to nie dało, dwa chybił, a jeden wbił się ledwo co i odpadł od stwora. Bestia zakręciła płomiennym biczem i uderzyła, smagając dwóch z towarzyszy Rickarda! Zaraz też stwór wyskoczył wysoko i kopnięciem potężnych nóg obalił Roberta na ziemią, po czym raz jeszcze zakręcił płomieniem uderzając, jednak tym razem wszyscy sprawnie osłonili się tarczami. Nadszedł czas na kontratak. Tarth uniósł morgenstern i rąbnął potężnie dwa razy w nogę stwora, który wyraźnie zaczął utykać. Jego kompanii skoczyli bić w ślad za nim, jednak potwór opędził się od nich wymachując biczem. Zaraz też użył swojej broni do kontrataku - osmalając tarcze Ricka i raniąc Cleosa. Płomień oślepił też na chwilę Tartha, którego pochwyciła w tym czasie za pierś druga z łap monstrum.
Stwór uniósł go nad ziemię i wbił w niego swoje płonące oczy, a rycerz poczuć mógł obcą wolę, która wciska się do jego mózgu niczym setki cienkich igieł. Trwało to ledwie sekundę, ale dłużyło się na niczym minuty... Mimo wszystko Rickard nie ustąpił, nie mógł pozwolić żeby jakieś ukłucie bólu zmieniło go w pacynkę czegoś takiego. Nagle, dziwne uczucie zniknęło, a stwór zmrużył zaskoczony oczy i warknął. Jego zaskoczenie dało jednak Tarthowi czas żeby zdzielić go orężem w ramię i opaść bezpiecznie na ziemię. Natychmiast monstrum machnęło swoją bronią, jednak nie w porę, aby coś jeszcze zdziałać. Rickard kolejny raz uderzył w uszkodzoną nogę, sprowadzając oponenta na kolana, po czym  mocnym uderzeniem w łeb pozbył się zagrożenia.
Kiedy monstrum padło, Tarth zauważyć mógł, że w obozie panuje jakieś zamieszanie. Kiedy walka się rozpoczęła mniejsze pomioty zaatakowały z drugiej strony, czekając wcześniej na znak olbrzymiego przywódcy. Wartowników wzięły z zaskoczenia, jednak cały obóz był już na nogach i natarcie przyjęto z zadowalającą skutecznością. Ponieśli straty, jednak mogły być one o wiele, wiele większe.

Wielka bestia pokonana, wrażeń więcej brak. Kolejnego dnia bez problemów udało się dokończyć prace, pozostawało więc zwijać powoli obóz i wyruszać. W czasie drogi powrotnej ekspedycja była zaczepiana wiele razy przez małe grupki demonów, zazwyczaj po dwa lub trzy, z którymi bez problemów sobie radziła. Stwory były usuwane przez strzelców i machina, albo też przez samego Rickarda wraz z jego kompanami. Udało im się więc wrócić bez żadnych strat. Następnie należało poświęcić trochę czasu na załadunek wszystkiego z powrotem na okręty i wyruszać w drogę powrotną!
Tym razem okręt również trochę został uszkodzony, jednak były to ledwie drobne rysy w porównaniu z tym co spotkało ich podczas rejsu na półwysep. Najwyraźniej dane im będzie wrócić do domu bez komplikacji.