Przedpola Castamere

Wojna, wojna nigdy się nie zmienia. W jej trakcie cierpi bardzo wielu ludzi, zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio. Wielu ludzi ginie podczas bitew, a jeszcze więcej po nich, gdy nikt nie może pomóc rannym. Inni giną z głodu i chłodu, wszak brak rąk do pracy i ogólne zubożenie regionu, połączone z przemarszami wielkich armii powoduje pewnego rodzaju klęskę wśród ludności. Na szczęście żadna z tych rzeczy nie miała jeszcze miejsca, był to wszak początek wojny i ponad tych ludzi, którzy osobiście byli zaangażowani w działania wojenne, to wielu za bardzo nie cierpiało.
W końcu kiedyś musiało dojść do tego, że kilku ludzi postanowi zakończyć swój udział w tym bezsensownym konflikcie. Na taki krok zdecydowało się pięciu żołnierzy lorda Mallistera, którzy aktualnie przebywali w armii księcia Hallecka. Nie był to nikt szczególny, żaden rycerz, który po wszystkim mógłby liczyć na karę gardła, a raczej zwykli chłopi, którzy nie mieli zbyt wiele do stracenia i mogli poszukiwać szczęścia na Zachodzie.
Wyglądało na to, że zaczęły pojawiać się pierwsze niepokoje w armii lojalistów i wykazać to mogło małą skuteczność karności wojsk księcia, co mogło ugodzić nieco w jego autorytet, zwłaszcza wśród Żelaznych poddanych. O brakach zameldowano dopiero chwilę przed odjazdem posłów do wysłanników z Castamere, a brakować ich już miano od jakiegoś czasu. Wyglądało więc, na to, że planowali to od dawna i po prostu wyczekiwali odpowiedniego momentu.

W końcu po negocjacjach na odległość, poprzez przesyłanie sobie posłańców, postanowiono spotkać się osobiście. Ze strony Żelaznych zostać miała wysłana grupa żołnierzy, wraz z księciem Halleckiem, a z drugiej strony wysłannictwo z Castamere. Zanim jednak do tego doszło, coś tknęło lorda Castamere do tego, żeby przed wysłannikami posłać małą grupę żołnierzy, żeby upewnić się, że przebiegli Żelaźni niczego nie kombinują. Może trochę pochopny i mało honorowy krok, ale mógł wystrzec się biednych posłów od jakichś niecnych sztuczek. Przez wąskie przejście w murach, wyszło dziesięciu żołnierzy, których książę Halleck wyraźnie widział i zaczęli chodzić po terenie i upewniać się, że Żelaźni dotrzymali swej części umowy. Uważnie sprawdzili każdy zakamarek, nawet wybrali kilka ciał, żeby je obejrzeć, ale wszystko było jak w najlepszym wypadku. Dali znak głównemu hufcowi, który po chwili wyjechał zza muru, a oni sami wycofali się nieco dalej na obrzeża.
Kilku dobrych żołdaków znalazło się w miejscu swojego przeznaczenia i przeczuleni na ewentualne niehonorowe zagrania wyspiarzy, byli bardzo czujni i uważnie obserwowali okolicę. W końcu, naprzeciwko siebie stanęły dwie dziesięcioosobowe grupy posłańców, wśród których jedna osoba była królewskiej krwi, a mowa tu o księciu Hallecku Hoare, który to był prowodyrem całej tej wycieczki na Zachód. Po stronie Reyne wystąpił jeden z rycerzy, który przedstawił się jako Edwyn Moore, jako wysłannik lorda Castamere. W pierwszej fazie "negocjacji" można było wyraźnie dostrzec różnicę w charyzmie obu panów. Podający się za księcia człowiek, jąkał się cały czas i próbował nieśmiało oszukiwać swojego rozmówcę, który prędko wykrył fortel.
Gdy wyszło to na jaw, do "księcia" nachylił się jego przyboczny, który coś mu powiedział, chwilę po tym "Halleck" powiedział.
-Łamiecie umowę, spotkanie miało być z lordem! - Ser Edwyn Moore, który idiotą nie był, od razu przejrzał, kto w tym miejscu jest prawdziwym dowódcą. Z uśmiechem na ustach, żołnierze Castamere pochwycili swe miecze z zamiarem ataku. Nie zaskoczyło to jednak Żelaznych, którzy zrobili to prawie w tym samym momencie, chcąc zrobić dokładnie to samo. Pierwszy poleciał toporek wyciągnięty zza pazuchy prawdziwego księcia Hallecka, który wbił się lekko w pierś jednego z przybocznych ser Edwyna, który zawył ze wściekłości i ruszył do walki.

Na dany sygnał, z ziemi poderwało się około czterdziestu ludzi, którzy wcześniej byli ukryci wśród setek ciepłych jeszcze zwłok. Ruszyli oni do ataku, na niewielką grupę posłów Reyne, którzy rzucili się na swoich rozmówców. Pierwszy zaczął Halleck, który wbił celnym rzutem toporek w pierś jednego z żołnierzy, który od razu do niego doskoczył. Początkowo książę chybiał, jednak po dwóch zadanych ciosach przez żołdaka, w Hoare zagotowała się krew, która umożliwiła mu smiały kontratak. Cios za ciosem, żołnierz coraz bardziej marniał w oczach i ostatnim zrywem sił, uderzył swego oponenta w bark, zadając mu bolesne obrażenia.
W tym samym czasie potykali się dwaj jego zaprzysiężeni; Quellon Greyjoy, który może nie miał zbyt ciętego języka, ale na pewno był ciętym żołnierzem z mocnym uderzeniem. Kilka ciosów zadanych drugiemu żołnierzowi i ten leżał już na piachu z odrąbaną głową, sam przyjął jedno mocne uderzenie, które było niedużą raną na udzie. Mniej szczęścia miał jednak Euron Harlaw, który znalazł sobie równego przeciwnika, z którym toczył bardzo wyrównaną walkę. Po kolei wymieniali się ciosami, których dużą część, można by nazwać nawet krytycznymi. Ostatecznie to jednak tarczownik był górą, choć już ledwo zipał i krwawił poraniony z wielu ran.
W tym samym kotle był również wysłannik lady Elyany, Edwyn Moore, dobry żołnierz, który bez problemu pokonał jednego z potężniejszych stronników Hallecka w tym zgromadzeniu, samemu odnosząc jedynie dwie lekkie rany. Sytuacja dla ludzi z Zachodu nie była ciekawa, mieli oto przed sobą dziewięciu twardych żołnierzy, a także kolejnych czterdziestu, którzy stali wokoło i już zaczynali krzyżować miecze z pozostałymi żołnierzami z Castamere. Pomimo przeważającej siły, walka jednak była niezwykle wyrównana, gdyż nie każdy mógł się dopchać do jakiegoś przeciwnika. Po stronie Żelaznych śmierć poniósł kolejny jeden żołnierz, na trzech przybocznych ser Edwyna. Wyglądało już na to, że niedługo będzie po całej sprawie, gdy zza pleców żołnierzy nadjechała konnica. Około dwóch tuzinów pośpieszenie wyjechało zza muru i śpiesząc się bardzo, wyciągnęli kopie w kierunku siepaczy Hallecka i zaszarżowała. Wspierali ich przy tym kilku łuczników, którzy to wcześniej przybyli na miejsce, żeby skontrolować czy wszystko jest w porządku. I choć nie zadali strzelcy zbyt dużych strat, tak ranili kilku żołnierzy.
Konnica Zachodu wbiła się we wroga, kładąc pokotem część ludzi księcia. Następnie starli się z siepaczami, którzy musieli teraz walczyć z konnymi wroga. W tym samym czasie, do walki wkroczyli szarżujący tarczownicy lorda, którzy poradzili sobie równie dobrze, co ci od księcia. Gareth Redwood wbił się w swojego wroga, trafiając go lancą w bok, a potem swoim mieczem zadał mu kilka silnych ciosów, powalając go tym samym, przy czym sam odniósł średnie rany. Gorzej wyszła walka dla Ilyna Mayce’a, który już niezbyt skutecznie zaszarżował, jednak w ostatecznych rozrachunku pokonał swego wroga, odnosząc przy tym ciężkie rany. Jedynie adrenalina i jego wierzchowiec, pozwalały mu jeszcze jako tako skutecznie walczyć.
Bitwa trwała w najlepsze, a na widok walczących ludzi, konni Żelaznych, którzy oddalili się na pewną odległość, zaczęli przygotowywać się do natarcia i w końcu wyruszyli pędem w kierunku walczących.

Walka trwała w najlepsze, z zajadłymi żołnierzami Zachodu do walki stanęli równie mężni siepacze z wysp. W pewnym momencie starć "Ukryci" dostali szansę na przegrupowanie się i ustawienie w formację, ale było to możliwe tylko dzięki temu, że rycerze Reyne postanowili ratować się ucieczką — a przynajmniej tak myśleli wyspiarze. Bowiem gdy tylko odjechali na nie tak daleką odległość, zawrócili konie i dokonali jeszcze jednej szarży, która zdziesiątkowała Żelaznych, kładąc pokotem dziesięciu korsarzy, a samemu pokonując jedynie pięciu konnych. Zbliżała się jednak jazda Żelaznych i trzeba było się śpieszyć!
W międzyczasie, do wycofującego się Hallecka dopadł Ser Gareth Redwood, zaprzysiężona tarcza lady Elyany Reyne, który chciał dopełnić swój obowiązek i porwać księcia Żelaznych Wysp. Stanęli ze sobą do walki i choć widać było, że rycerz nieco gorzej się trzyma, tak zdołał zadać poważne obrażenia dla Hoare. W końcu to jednak Halleck był górą i mógł zdecydować co zrobić z Garethem, który pozbawiony sił padł w końcu na kolana — po celnym ciosie w głowę — i osunął się w błoto. Żył jeszcze jednak i o ile dostałby pomoc medyczną, mógłby to przeżyć. Słaniający się na nogach Hoare, jedynie łutem szczęścia uniknął próby pochwycenia go przez dwóch żołnierzy Reyne, którzy zostali szybko zabici przez tarczę młodego księcia.
Widząc pędzącą na złamanie karku jazdę, nieliczni już rycerze, postanowili się wycofać. Odwrócili swe konie czym prędzej i zaczęli uciekać, nie wiele to jednak dało wobec rozpędzone wroga, który położył kilku pierwszych wojowników. W końcu już mieli dopaść resztę, jednak heroiczna obrona ser Leona Blueforta i kilku jego przyjaciół, pozwoliła Edwynowi Moore na w miarę bezpieczną ucieczkę. Po chwili znalazł się już za murami, choć nadal można by go ścigać, o ile chciało się wejść w zasięg strzelców Castamere.

Walka została skończona, nie można było powiedzieć, że wygrana, ale na pewno skończona. Gdy żołnierze Hallecka dotarli do niego, od razu do niego przystąpili.
- Ale wie książę, tylko że metodyków to my nie mamy. - powiedział nieco skonfundowany, w końcu Halleck, jako dowódca armii powinien wiedzieć, kto wraz z nim podąża.
- Debilu, książę mówi o medykach. - wyjaśnił sprawę drugi żołnierz. Ostatecznie, jedyne co Hoare mógł w tej chwili zrobić, to udać się do obozu i czekać na medyka. Jedynie tylko wcześniejszym przygotowaniom cyrulków, na podobną ewentualność, udało się uratować księcia, którego stan w prawdzie nie był zbyt dobry. Krzyków bólu nie było końca, wszak miał masę różnych ran, jednych ciężkich — drugich nieco mniej, a niektórych bardziej niż tych pierwszych. W końcu skończyli, zrobili, co tylko mogli i Halleck legł na łoże wycieńczony. Nie było idealnie, nadal miał dużo ran, a do tego powoli zaczęła doskwierać mu gorączka. Wkrótce osunął się w objęcia błogiego snu...


- Kurwa, nie wygląda to dobrze... - rozległ się w głowie Hallecka głos jego przyjaciela, potem jeszcze jeden jakiegoś żołnierza, który to potwierdził. Chwilę później ujrzał ich nad sobą, żeby po chwili ponownie zasnąć.

W międzyczasie, gdy okazało się, że książę Halleck nie jest w stanie już dłużej dowodzić, nowym przywódcą tej kompanii stał się lord Farwynd z Foczej Skóry, który był bardzo inteligentnym człowiekiem i znając jego wzorowość, wiedziano, że wypełni swe rozkazy w jak najlepszy możliwy sposób.


Pomimo tego, że książę Halleck jeszcze się nie obudził, zrobiło to wielu Żelaznych Żołnierzy, których duża część gdzieś odeszła. Niedługo na horyzoncie można było zobaczyć pierwsze słupy dymu... Żelaźni rozpoczęli swe grabieże.

Nagle rozległ się dźwięk rogu i zadrżała ziemia, dopiero w tym momencie Hoare mógł się obudzić. Wygramolił się z łóżka i narzucając na pierś jakiś płaszcz, wyszedł z namiotu, żeby zobaczyć jak na wzgórzu za jego pozycjami stoi kilka tysięcy żołnierzy, po chorągwiach mógł rozpoznać, że nie są to posiłki, a odsiecz dla oblężonego Castamere. Ponownie ktoś zagrał na rogu i rozpoczęła się szarża! Żelaźni padali kolejno pod kopytami mężnych rycerzy ze wzgórz, w końcu książę został sam, odcięty od resztek swoich ludzi. Został otoczony przez żołnierzy Lannisterów, którzy rzucili go na kolana i zaczęli kopać, Halleck nie mógł nic z tym zrobić, był jak zamrożony, jedynie mógł cicho krzyczeć. W końcu postanowiono, że skończą z nim zabawę i ugodzono go włócznią w rękę, a następnie w pierś... w tym momencie Hoare dopiero się obudził, spojrzał otępionym wzrokiem na swoich ludzi, którzy stali wokół niego. Wyglądali na przejętych, aż w końcu jeden z nich się odezwał.
-Będzie trzeba ujebać. - po czym zawtórowało mu kilku ludzi w namiocie, już wyciągał toporek i już miał zamiar się zamachnąć, gdy do pomieszczenia wszedł on - cały na biało (i czerwono od krwi) medyk.
- Nie, przecież się leczy. Wygląda chujowo, ale jest stabilnie - przekazał innym ludziom wieści i nie pozwolił na odrąbanie ręki, która choć wyglądała źle, nie musiała zostać ujęta. Halleck po tej scence, ponownie zasnął.

Armia żelaznych zaczęła zwijać swoje manatki, jakoś w połowie dnia. Spalili, co mogli, zabili i zgwałcili, kogo się dało, po kilku dniach grabieży musieli opuścić przedpola zamku. Książę obudził się w południe, gdy większość wojsk zebrała już manatki i czekało do wymarszu, a do wieczora mogło nie być już po nich śladu, oczywiście nie licząc stosu ciał pod zamkiem, czy zniszczonych ziem.

Mógł chcieć wstać i przestać leżeć, ale na chęci się skończyło. Halleck był jeszcze zbyt osłabiony, żeby móc mówić o samodzielnym wstawaniu, a o chodzeniu to już nawet nie było co wspominać, w końcu prawie co, otarł się o śmierć. Tak też, bez żadnego wstawania, do namiotu zostali wezwani dowódcy, którzy opowiedzieli co się działo przez ostatni czas.
Najnowszy rozkaz księcia postanowiono wykonać natychmiastowo, do roli posła wysłano jednego z konnych, żadnego szkolonego żołnierza, ani weterana jego ojca, zwykłego żołdaka. Wkrótce wręczono mu biały proporzec i wysłano. Nie było go może dziesięć minut, ale gdy wyłonił się zza zewnętrznych murów, z daleka było widać, że coś jest nie tak. Gdy tylko podjechał bliżej, z jego pleców i zadu konia wystawało kilka strzał, które powoli zabijały jeźdźca. Po dojechaniu do obozu, zsunął się z konia i opadł na ziemię, jedynie dzięki reakcji reszty żołnierzy nie upadł i nie rozwalił sobie gł... twarzy. Wkrótce podano mu trochę ale i zaczął odpowiadać.
- Ich lordem jest baba. - wysapał. - Rzuciła Ci wyzwanie książę, kazała przyjść i wziąć sobie okup, który zostanie okupiony trupami i krwią. - powiedział i zemdlał, żeby niedługo potem udać się na ucztę do komnat Utopionego.
Po tej scenie, wszystkie oczy były zwrócone na Hallecka, któremu pod nogi została właśnie rzucona rękawica. Wszyscy czekali co też młody książę postanowi zrobić.

Mężczyzna skonał, a wszystkie oczy były zwrócone na księcia, co też postanowi on teraz zrobić. Ludzie niecierpliwie na niego patrzyli, gdy zastanawiał się dłuższą chwilę, ale w końcu podjął decyzję. Gdy tylko powiedział, żeby kontynuowali pakowanie, wśród żołnierzy zawrzało. Byli zawiedzeni postawą swego księcia. Podniosła się nawet wrzawa wśród niektórych żołnierzy, a także posypały się bluzgi z tłumu.
- Co to za Żelazny?! - ktoś krzyknął.
- Za długo siedział w Dorzeczu i zzieleniał! - ktoś odparł.
Niektórzy splunęli na ziemię i spojrzeli po nim z pogardą w oczach.
- Książę Halleck chyba Książę Tchórz! - ktoś krzyknął z tłumu, a  dziesiątki ludzi mu zawtórowało. Ostatecznie weterani wystąpili do przodu i wyłapali kilku żołnierzy, którzy wydawali się co bardziej charakterni z tłumu i ich zbili na miejscu - chyba, że Halleck ich zatrzymał. Ostatecznie nikt się nie buntował, ale wielu ludzi straciło do niego szacunek, co na pewno nie było łatwe do odzyskania. Z boku stali też lordowie, którzy nie wyglądali na specjalnie zadowolonych, ale na ich twarzach zagościł jedynie niewielki grymas. Za to dziedzic lorda Mallistera, wydawał się być w ogóle nie zainteresowany tą sprawą. Po chwili przerwy ludzie jednak wrócili do pakowania się i mogli ruszać.
Pojawił się jednak problem, podczas rabunku zdobyli wiele dóbr, które nie mieściły im się na koniach. Potrzebne więc były wozy, o których jednak żołnierze za wczasu pomyśleli i dobrze, bo jazda konna w stanie księcia, była niemożliwa, a ponadto, mieli wielu innych rannych, których należało przewieźć.

Książę Tymon miał teraz nie lada orzech do zgryzienia, stanął w obliczu trudnej sytuacji, gdzie wycofał się z frontu, żeby wspomóc atakowane Castamere, ale gdy tam dotarł, nie napotkał żadnego wroga. Był z tego powodu bardzo niezadowolony i bardzo wkurzony. Chodził przez cały czas jak w zegarze, żeby wszystko dopiąć jak najlepiej. Po przybyciu pod zamek, podjechał do niego jego syn, Tymon tylko westchnął i odpowiedział.
- Synu, teraz Żelaźni odpowiedzą za swoje zbrodnie. - powiedział zdenerwowany, choć Richard mógł się domyślać, że ostatecznie jego ojciec nie stanie się nagle rzeźnikiem. - Umocnimy wybrzeża częścią sił i ruszymy do Dorzecza, jeśli przejdziemy przez Trident i złapiemy Harwyna, będą musieli słono zapłacić za uratowanie swojego króla, oddadzą nam co do złamanego miedziaka i jeszcze więcej. - oznajmił, choć był oczywiście otwarty na różne sugestie, zwłaszcza od swojego syna, który miał w przyszłości być może zająć jego miejsce jako dowódca wojsk Zachodu.
- Moglibyśmy ruszyć wraz z nimi, ale zabierze to nam zbyt dużo czasu. A po tych atakach nie sądzę, że dysponujemy odpowiednią ilością okrętów, żeby przeprowadzić skuteczny atak.