Księżniczka, Rycerz i Nie-do-końca-smok

Na Siedmiu! To był dopiero plan! Papa się pewnie nawet nie spodziewał, że jego spokojna i cicha córa mogłaby zrobić coś podobnego. Ale Findis, choć w istocie raczej wycofana i introwertyczna, była też wszakże królewskim dzieckiem i kiedy chciała, to umiała postawić na swoim. A od kiedy stary król Artys, dziad młodziutkiej księżniczki, odszedł, by stawić się przed tronem sprawiedliwego Ojca, dziewczynka jeszcze bardziej była zdeterminowana w swoich zamierzeniach. Alester to w ogóle musiał być chyba jakiś przygłuchy, albo zwyczajnie miał w głębokim poważaniu swoją córkę, która to już od kilku wiosen ględziła mu o swym pragnieniu zostaniu septą. Że też musiała urodzić się przed Roweną! Gdyby była drugą córką, a najlepiej taką jakąś trzecią lub czwartą, to papa z pewnością byłby bardziej przychylny jej marzeniom. Niestety tak nie było, a Findis zdawała sobie coraz bardziej sprawę z tego, iż dla jej ojca jest świetną kartą przetargową. Jak na złość wszystkiemu była jeszcze ładna. Mogłaby być chociaż szpetna, to wtedy przynajmniej chorąży Alestera nie gapiliby się ciągle na nią. Księżniczka nie miała nigdy zamiaru wychodzić za jakiegoś Graftona, Royce'a czy innego Redforta. Zresztą połowa rodów z Doliny była z nią dosyć blisko spokrewniona, a to było już obrzydliwe.
W każdym razie skoro Alester tak bardzo chciał zabrać swą pociechę na objazd po włościach swych wasali, to Findis nie miała innego wyboru, jak posłuchać pana ojca. Oczywiście była naburmuszona, bo choć Siedmiu nakazywało słuchać rodzicieli, to księżniczka nie przepadała za towarzystwem papy. Nie miała też zatem specjalnych wyrzutów sumienia, kiedy na ziemiach należących do rodu Redfortów wymknęła się ludziom króla i ruszyła w poszukiwaniu jakiejś wioski czy czegokolwiek, gdzie mogłaby spotkać septona. Jakby tak na to spojrzeć, to może wreszcie udałoby się jej złożyć śluby i spełnić swe marzenia? Miejscowi septoni nie mogli przecież wiedzieć, jak wygląda ich księżniczka.
Problem był tylko jeden. 11-letnia Findis nie miała pojęcia, czy gdzieś tutaj w ogóle znajdzie jakiś sept. No i w sumie septu to może i nie znalazła, ale za to na skraju lasu napotkała grupę trzech mężczyzn, prostaczków zapewne, którzy według królewny byli wprost idealni do tego, aby zapytać ich o drogę. Niestety nie okazali się najprzyjemniejszymi ludźmi. Nawet zapewnienie przez Findis, iż jest ona córką ich króla, nie zrobiło na nich szczególnego wrażenia. Jeden coś tam nawet odburknął, że on za to jest królem Zachodu, co wydawało się dla Findis bardzo idiotyczną odpowiedzią. W każdym razie dziewczyna wpadła w kłopoty.

Lekcja pierwsza - powiedzenie, że jest się księżniczką Doliny niekoniecznie działa w taki sposób, w jaki by się tego chciało. Lekcja druga - nie warto być zatem księżniczką i do niczego zaprawdę się to nie przydaje. Przecież Findis nawet chciała być uprzejma i miła dla tych mężczyzn. Czy powiedziała coś złego? Nie. Czy w jakiś sposób ich uraziła? Też raczej nie. Dlaczego zatem zachowywali się w taki grubiański sposób? Tego dziewczynka niestety nie wiedziała. Bardziej jednak rozeźliło ją to, iż przez nich się popłakała niż samo ich zachowanie. Nie była już przecież dzieckiem i nauczyła się nie płakać, a teraz łzy same napływały jej do oczu za sprawą jakichś nieznajomych. Czy to ten moment, kiedy powinna modlić się już do Nieznajomego?
Na szczęście to nie był ten moment, bowiem jakby znikąd, a przynajmniej się tak młódce wydawało, wychynął jakiś panicz dobrze odziany w towarzystwie swych sług. I niby z jednej strony Findis odetchnęła z ulgą, gdyż oto zjawił się jej wybawca. Z drugiej jednak strony mógł być to ktoś wysłany przez jej ojca, by sprowadzić ją do niego. Dlatego też dziewczyna zanim się zdecydowała cokolwiek odpowiedzieć, to najpierw przetarła zapłakane oczęta, by móc lepiej przyjrzeć się przybyszowi. Dość szybko poznała, iż nie ma do czynienia z żadnym z ludzi króla, ale to jeszcze nie oznaczało bezpieczeństwa. Mógłby wszakże być to jeden z wasali jej ojca, a gdyby tylko wyjawiła mu swe imię, niechybnie pewnie chciałby ją zawlec przed ojcowskie oblicze.
-Nie boję się - odparła hardo. Jak w ogóle śmiał myśleć, że Arryn się boi jakichś tam bandytów? Chociaż no niby nie znał jej tożsamości, to pewnie dlatego. -Poza rozdartym rękawem? Na szczęście nic więcej nie zdążyli mi zrobić, a to dzięki tobie, panie. Jak cię zwą? - po krótkich podziękowaniach przeszła od razu do najważniejszej dla niej kwestii. Mimo wielkich chęci Findis zawsze zachowywała się lekko dumnie i miała pewną manierę zwracania się do podległych jej ojcu lordom i rycerzom.
-I powiedz mi, proszę, jeszcze - gdzie jest najbliższy sept? - wypaliła wreszcie. W sumie... może taki uprzejmy i dobry rycerz to zgodziłby się ją nawet zabrać w takie miejsce? Mogłaby niby postraszyć go królewskim pochodzeniem, ale to akurat mogłoby przynieść odwrotny skutek. Sama nie zamierzała mu zdradzać swej tożsamości, a przynajmniej na razie.

To ona miała być ostrożniejsza? I jeszcze czego? Ona była księżniczką tego nieszczęsnego królestwa i to wszystko były ziemie jej ojca lub jego wasali. Gdyby tylko papa Alester się dowiedział, jak ci łajdacy potraktowali jego dziewczynkę, to już dawno by pofrunęli. Zaraz, zaraz... Czy on powiedział Redfort?! Na sam dźwięk tego nazwiska, a może nawet bardziej na oświadczenie, iż jest panem tych ziem, Findis zrobiło się gorąco. No to wpadła. Redfortowie byli jednym z większych rodów podległych Arrynom, a papa nawet chciał się zatrzymać u tutejszego lorda, więc wydanie swej prawdziwej tożsamości nie wchodziło w grę.
-Redfort... To... To... To skoro to twoje ziemię, to ty powinieneś ich bardziej pilnować, ażeby tacy bandyci nie zaczepiali takich dziewczynek jak ja - odparła hardo, by odwrócić jak najbardziej od siebie uwagę. Niestety mężczyzna nie dawał za wygraną i wypytywał o jej imię. -Moje imię? Tak, mam imię... I to bardzo ładne imię... - kręciła, by zyskać trochę na czasie. -Mam na imię Fin... znaczy się, tfu, Pindis, o, właśnie tak - oświadczyła nagle. -Moi rodzice są niedaleko. Pewnie na mnie czekają... - nie dokończyła swojej wypowiedzi, bowiem w tym czasie jeden z bandytów zaczął się wydzierać. Co prawda ludzie Simona szybko zareagowali, ale ogólne zamieszanie pozwoliło Findis nieco oddalić się od rozmówcy i... zacząć uciekać.
-Tak, właśnie, chcę się pomodlić. Sama znajdę sept. Dziękuję jeszcze raz za pomoc - krzyknęła jeszcze na odchodne do niego i rzuciła się pędem w jakimś nieznanym sobie kierunku, byleby tylko uniknąć dalszej konfrontacji z chorążym jej ojca. Wszystko już było lepsze niźli wpadnięcie w łapy Alestera i tłumaczenie się mu, czemu opuściło się obóz. Że też musiała akurat natknąć się na samego lorda Redforta! Nie mogła na jakichś miłych wieśniaków albo chociaż jakichś pomniejszych rycerzy?

Wszystko by się udało, gdyby nie ten przeklęty Simon Redfort! Niestety Findis nie była ani na tyle szybka, ani na tyle zwinna, by przechytrzyć w tej materii dorosłego mężczyznę. Jej młodsza siostra Rowena z pewnością dałaby radę, a w ostateczności zaczęłaby zapewne gryźć. Starsza z królewien była jednak zdecydowanie inna pod tym względem.
-Puść mnie! Powiedziałam: puść mnie! - krzyknęła do lorda, próbując wyswobodzić swą drobną rękę z mocnego uścisku. -Nie masz prawa mnie dotykać. Nikt nie ma prawa! - upierała się dziewczynka. Tak, jak myślała, Simon prędzej czy później zaczął coś podejrzewać. Czy to jednak była już odpowiednia chwila, aby wyznać całą prawdę? -Ech, no dobra, niech ci będzie. Powiem wszystko - oświadczyła. -Nie jestem stąd, a moi rodzice są szlachetnie urodzonymi ludźmi. Ja się wcale nie zgubiłam, tylko specjalnie od nich uciekłam. Bo widzisz... Ja chcę zostać septą i poświęcić swoje życie Siedmiu, a mój ojciec nie traktuje tego poważnie. Mówi, że to niezbyt odpowiednie zajęcie dla księ... dziewczynek takich jak ja - wytłumaczyła szybko, sprytnie omijając wszystkie drażliwe szczegóły.
-Chcesz się przyjaźnić z dziewczynką? - zaśmiała się. -Jeszcze nie poznałam takiego lorda, Simon - odparła mężczyźnie. No, teraz przynajmniej powinien ją puścić.

Dziewczynka odruchowo spojrzała się na swój strój. Jak to nie wyglądał jak strój wieśniaczki? Przecież kazała szwaczkom wyszywać dla siebie jak najprostsze suknie bez żadnych zdobień. Chyba że to właśnie miała na myśli Jej Wysokość Aelinor z rodu Belmore, pani matka Findis, która twierdziła, że tkanina musi być chociaż dobra i droga.
-Kupców? Oo... Taaak, mój ojciec handluje... różnymi... rzeczami... - kręciła dalej. Czemu maester nie uczył jej takich przydatnych rzeczy, jak kłamanie? No tak, septon powtarzał, iż to brzydko jest kłamać.
-Naprawdę tak uważasz? - głosik królewny nagle stał się dużo przyjaźniejszy. No, nareszcie ktoś, kto od razu poznał się na jej pobożności i oddaniu Wierze. -No przecież ostateczne śluby złożyłabym kilka lat później. Ale przecież już teraz mogłabym pomagać przy posługiwaniu w septach - wyjaśniła prędko. Naraz jednak Simon zasypał ją takim gradem pytań, że dziewczynka omal nie zgłupiała. A może skoro ten lord Redfort był taki wyrozumiały i czuły na sprawy religijne, to może mogłaby wyjawić mu swój sekret?
-Dobrze, już dobrze. Wszystko powiem, tylko przestań już zadawać tyle pytań - zgodziła się wreszcie. -Simonie, jesteś wyjątkowym lordem w tym dobrym sensie. Poznałeś się na moim dobrym sercu i mej pobożności, dlatego też postanowiłam nagrodzić cię całą prawdą - zrobiła dramatyczną pauzę. -Nie sądzę, byś znał imię każdej lordowskiej córki, ale tak, okłamałam cię. Oto ja jestem księżniczka Findis Arryn, trzecie dziecko i najstarsza córka Jego Miłości Alestera Trzeciego Tego Imienia Arryna. Mój królewski ojciec odwiedza teraz swych chorążych, a jego małżonka wraz z dziećmi mu towarzyszą. Dlatego nie możesz mnie dotykać. Za mniejsze uchybienia mój pan ojciec skazywał już ludzi - oświadczyła z wyraźną dumą w głosie. -Jeżeli chcesz się ze mną przyjaźnić, to pan ojciec powinien o tym wiedzieć. O, i przy okazji mógłbyś mu powiedzieć o tym, że nadaję się na septę. Dobrze, Simon? - zaczęła nagle upraszać mężczyznę, w którym chyba odnalazła nowego sprzymierzeńca.

Simon był zdecydowanie niezwykłym lordem. Przede wszystkim dlatego, że jaki poważny lord biegałby sobie zaledwie z kilkoma ludźmi po pustkowiu? Drugą kwestią było zaś to, że kompletnie nie ruszyło go to, iż jego rozmówczyni jest królewskiej krwi. Było to co najmniej podejrzane.
-Może i nie wypada, ale też coś ci powiem, Simon - oświadczyła nagle, próbując odpowiedzieć jakoś na te wszystkie monologi Redforta. On gadał gorzej niż jej pani matka! -Nie wypada się też tak zwracać do księżniczki. Może i jestem jeszcze dzieckiem, ale jeszcze żaden lord nie zwracał się do mnie aż tak bezpośrednio - upomniała mężczyznę. Przecież nie miał prawa jej pouczać odnośnie jej relacji z rodzicami, a już z pewnością nie będzie jej mówić, co ma uczynić.
-Papa już teraz każe pilnować mnie swoim ludziom, a to jest strasznie męczące... - powiedziała. -No ale masz rację, nie byłby zachwycony moją ucieczką. Chociaż długo by się nie złościł. Pani matka mi powtarza, że jestem ukochanym dzieckiem swego ojca - dodała z wyraźnie wyczuwalną dumą w głosie. -Ale byłabym ci baaardzo wdzięczna, gdybyś rzeczywiście mi pomógł. Tylko... czy ty mógłbyś powiedzieć to wszystko moim rodzicom? Wiesz, ja jako przyszła septa nie powinnam już więcej kłamać, a lordowie i tak często to robią - poprosiła. Była już teraz zdecydowanie milsza niż na początku ich rozmowy, choć może wynikało to akurat z palącej ją potrzeby znalezienia sprzymierzeńca. -Ja bym ci za to mogła na przykład... hm... zaśpiewać jakąś pieśń, o! Albo ułożyć jakiś wiersz. Bard Jaskier mówił, że jestem w tym całkiem niezła - zaproponowała swemu wybawcy. Więcej nie mogła ofiarować, wszakże jako pokorna sługa Siedmiu niewiele posiadała z dobytku doczesnego.
-Mhm. Papa chciałby odwiedzić Redfort - potwierdziła. -Nie wysłał ci żadnego kruka? A to dziwne... No ale jak od niego uciekałam to był gdzieś tam - wskazała palcem pustą przestrzeń. -Mówił, że do Redfort zostało nam jakieś pół dnia drogi - dodała, wpatrując się uroczo w Simona. Findis, kiedy chciała, była naprawdę słodkim stworzeniem.

Księżniczka zadarła główkę do góry, kiedy Simon przed nią podniósł się z kolan. Nie, żeby zasygnalizować tym znakiem jakąś swoją wyższość, ale raczej po to, aby dobrze widzieć jego twarz.
-Papa mówi, że dobry władca jest zarówno sprawiedliwy, jak i miłosierny, dlatego też wybaczam ci to... małe uchybienie - odparła, będąc dumną ze swej niezwykłej jak na dziewczynkę elokwencji. -Czyli mówiąc prosto - nie gniewam się - dodała po chwili, żeby wszystko było jasne.
-Naprawdę jestem? - wbiła spojrzenie w twarz lorda Redforta, ściskając rączki w piąstki. -No cóż, może i jesteś nietypowym lordem, ale mówisz też bardzo ładne komplementy - pochwaliła mężczyznę. W zasadzie to dużo osób mówiło jej ładne rzeczy, ale Findis takich uroczych słów jeszcze nie słyszała od nikogo. Zwykle wszyscy ograniczali się do tego, jaka to ona śliczna, piękna, ładniutka...
Simon dalej naciskał na jakąś przyjaźń, a Findis miała już swoich przyjaciół, których znała niemalże od maleńkości. Byli to na przykład septon Petyr, nadworny bard Jaskier czy też paru innych ludzi Arrynów. Redfort natomiast jeszcze nie chciał zwracać się do niej jak do córki króla. W zasadzie dla dziewczynki to było wszystko jedno, ostatecznie sama chciała zrezygnować z luksusów przysługujących rodzinie władcy i zostać pobożnym sługą Siedmiu.
-Dobrze, ale w obecności dworcu tytułujesz mnie tak, jak powinieneś, bo inaczej papa się zdenerwuje. On jest jednak takim no... tradycjonalistą - zgodziła się, będąc jednocześnie ponownie dumną z siebie, iż w tak młodym wieku zna takie ciężkie słowa. -Ale wiersz ułożę! Nawet zaraz, tylko muszę chwilę pomyśleć - dodała entuzjastycznie. Kolejna propozycja Simona zdjęła jej jednak uśmiech z twarzy. -Skoro muszę... bo chyba muszę, no nie? - dopytała. -No to skłamię, ale to już będzie ostatni raz! Obiecuję! - pospieszyła z wyjaśnieniem. -I głupiś! Przed Siedmioma nie ma sekretów, a jakie inne sekrety mogłyby mieć septy? One składają śluby czystości, a potem dużo się modlą i rozmawiają z bóstwem. Ja też tak będę robić i wtedy żaden mężczyzna mnie już nie dotknie - oświadczyła z wielką pewnością w głosie. Tak to sobie umyśliła i do takiego obrotu spraw zamierzała też wszystko doprowadzić. Prośbami czy też ucieczką - to już nie miało dla niej wielkiego znaczenia.

-No już, nie ma za co dziękować. Rzekłam jeno prawdę - odparła szybko, ażeby ukrócić już te grzeczności. Jako królewska córa Findis doskonale znała zasady etykiety, ale ulegała im tylko ze względu na swych rodzicieli, tak więc skoro lord Redfort okazał się być bardziej postępowym człowiekiem, to i ona mogła przy nim być bardziej sobą, a przynajmniej do takich wniosków doszła w tej chwili. -Teraz już przestań z tą księżniczką, mam trochę tego dosyć. Nie urodziłam się do tej roli, wiem o tym. Papa chciałby zapewne, by było inaczej, ale ja wolę spędzać czas na modłach i rozmowach z septami i septonami niż na dworze. Chociaż... z drugiej strony bardzo lubię taniec i śpiew, ale tymi sposobami przecież też można wielbić Siedmiu, czyż nie? - zalała swego nowego znajomego falą luźnych myśli, nie zważając nawet do końca na to, czy mężczyzna aby na pewno ją słucha. Chociaż chyba słuchał, bo zainteresował się tematem poezji, a to się młodej królewnie bardzo spodobało. Lubiła bowiem poezje, a choć sama nie była w tej sztuce tak biegła jak chociażby jej dobry druh Jaskier, to i tak znajdowała przyjemność w układaniu prostych wierszy.
-Oczywiście, że tak! Nauczył mnie tego bard Jaskier, który jest moim przyjacielem - odrzekła z dumą. -Chociaż nie oczekuj ode mnie nadzwyczajnego cudu liryki. Jeszcze muszę dużo się nauczyć i wyrobić sobie warsztat... A przynajmniej tak twierdzi Jaskier, cokolwiek ma na myśli - dodała, zabezpieczając się w razie stworzenia czegoś paskudnego i okropnego. Ale z drugiej strony czy tak cudna istota jak mała Findis mogłaby stworzyć coś brzydkiego? Chyba nie, dlatego też Simon nie powinien się niczego obawiać.
-Czemu chciałeś być romantyczny? - zapytała z wyraźnym uśmieszkiem na twarzy. Findis miała to do siebie, że choć starała się być współczująca i empatyczna, to rzadko kiedy jej to wychodziło, albowiem była dosyć mało emocjonalną osobą, toteż nie do końca rozumiała tych wszystkich historii zakochanych o porywach serca i tym podobnym zdarzeniach. Dla młodej księżniczki najdoskonalszą miłością była ta do bóstwa. Z kolei miłości do rodu uczono ją niemalże od kołyski, dlatego też i z tymi uczuciami nie miała aż takiego problemu. Czymś zupełnie innym była za to właśnie miłość romantyczna, której Findis ani nigdy nie doświadczyła, ani też nie planowała doświadczyć. To mogło też wynikać z jej młodego wieku, przez co nie do końca rozumiała zakochanych ludzi i sama stroniła raczej od takich uczuć. Po części było to też z pewnością spowodowane jej introwertyzmem i trudnością w prowadzeniu naturalnych i swobodnych rozmów. Dochodził do tego jeszcze fakt, iż była najstarszą córką króla, także mogła zapomnieć o jakichkolwiek romansach z rycerzykami. Nie takie było jej przeznaczenie. -Bo wiesz... w naszym stanie małżeństwa i tak są aransz... araneż... ech, aranżowane, o! - przypomniała sobie to ciężkie do wymówienia słowo. -Dlatego też na nic ci romantyczność tak naprawdę. To dobre dla prostaczków. My się możemy tylko rozczarować - dodała. Nie była przy tym smutna, bardziej po prostu szczera. To była niepodważalna prawda i tyle.
-Aaa... No takie sekrety to ja rozumiem - zareagowała prawie że natychmiast na wyjaśnienia mężczyzny. Naraz też Simon zorganizował dla nich prowizoryczne siedzisko, które bynajmniej nie wadziło królewnie.
-Bo to ja na trawie już nie siedziałam - odparła dziarsko Findis. -Lubię naturę i miło jest czasem tak posiedzieć. Nie muszę wiecznie tkwić w jednej z wież Orlego Gniazda - dodała po chwili, tłumacząc swój niemały entuzjazm. Usadowiła się dosyć szybko i dosyć też blisko Simona, nie widząc nic złego w takim zachowaniu. -No dobrze... pomyślmy... - powiedziała i w istocie zaczęła myśleć nad formułą wiersza.
-Hm... zamąciłeś mi tą romantycznością w głowie i miast myśleć o tobie, stworzyłam coś takiego - powiedziała wreszcie i zaczęła recytować:


- urwała nagle, uważnie przyglądając się Simonowi. -Chcesz więcej? Mógłbyś to wyrecytować swojej pani... albo żonie? Nie wiem, komu tam chcesz. Chyba nie wyszło najgorzej, co? Jak dasz mi chwilę, to spróbuję też wymyślać coś opisującego twą odwagę i męstwo - powiedziała, ciągle obserwując mężczyznę. Może nie były to jakieś wyżyny poezji, ale przecież na co mogła sobie pozwolić w tak krótkim czasie? No przecież na nie utwór stulecia.