Samotnia Końca Burzy

Książęcy dzień zaczął się jak zwykle tuż po wstaniu słońca. Zbudzony dochodzącym z dziedzińca pokrzykiwaniem zbrojmistrza, zmieszany z uderzeniami mieczy treningowych i jękami bólu, gdy jeden z nich sięgnął celu.  Ubrany w czarny, pikowany kaftan, jeździeckie bryczesy i miękkie, wysokie buty, przeniósł się bezzwłocznie do swej samotni, zanurzając swą głowę w księgach rachunkowych, oraz raportach od zamkowych domowników.
Codzienną rutynę przerwał maester Toman, niosąc ze sobą list, zabezpieczony pieczęcią z trzygłowym smokiem. Wieści o nadchodzącym wydarzeniu poprawiły mu odrobinę humor, ostatnimi czasy coraz trudniej bowiem było znaleźć mu przeciwników w Końcu Burzy, których zagrywek nie znał już na pamięć.  Turniej oferował odrobinę urozmaicenia w monotonnym, zamkowym życiu, czym prędzej posłał więc po stryja Borrosa.
- Wejść. – rzekł, dosłyszawszy ciche pukanie. Książę zgarbiony był nad pergaminem, w dłoni dzierżąc zamoczone w atramencie pióro. Twarz oświetloną miał jedynie przez promienie słońca, wpadające do komnaty przez małe, kwadratowe okna. Pisanie listu zakończył zamaszystym ruchem, dopiero wtedy podnosząc wzrok. – Usiądź, proszę.

Borros Baratheon był wysoki i barczysty, jak na Jelenia przystało. Nosił długie za ramiona, luźne kruczoczarne włosy, które okalały smukłą, dobrze zarysowaną twarz mężczyzny w sile wieku. Zawsze gładko ogolony prezentował się niezgorzej, choć szpeciła go krótka, stara blizna nad górną wargą.
- Witaj Devanie. - skinął głową bratankowi i usiadł. - Wzywałeś mnie. - raczej stwierdził, niż zapytał. - O co chodzi..?

Ibbeńczyk