Przedpola Hayford

Harras Hoare poprowadził flotę drakkarów ku południu, spływając Czarnym Nurtem w stronę Ziem Burzy. Niestety wojska Dagmera "Kielona" opóźnione były bardziej niż się spodziewał, a to oznaczało, że znajdujący się nad rzeką zamek rodu Hayfordów wciąż pozostawał w rękach Burzowców. Drogi były dwie - ominąć twierdzę lub zająć ją samemu. Syn Twardorękiego wybrał drugą opcję. Planował zaatakować pod osłoną nocy zarówno od strony lądu, jak i od rzeki. Niestety zwiadowcy z zamku zauważyli przygotowania Żelaznych Ludzi i obrońcy zaczęli szykować się do walki...

Kiedy nocą Żelaźni Ludzie wyłonili się z pobliskich lasów i ruszyli w stronę zamku z drabinami uderzyła w nich wyłaniająca się praktycznie znikąd jazda Hayfordów. Dwie szarże zacnie uderzyły w wyspiarzy, jednak było to za mało by ich złamać. Weterani króla Harwyna zwarli szyki i po pierwszym szoku uniemożliwili nieprzyjacielowi wycofanie się. Wypad, mimo zadania najeźdźcom strat, zakończył się mordem na ludziach Hayforda. Najeźdźcy kontynuowali marsz i wkrótce uderzyli na mury, gdzie spotkali się z zaciekłym oporem pozostałych obrońców. W tym samym czasie jednak, wykorzystując zamieszanie, Harras Hoare wraz z kilkoma drakkarami podpłynął rzeką pod mury Hayford. Żelaźni zarzucili liny na umocnienia, po czym wspięli się na nie i zaskoczyli obrońców atakując ich od tyłu.
Wkrótce zamek padł pod naporem wyspiarzy, a wszystkich "nieużytecznych" jeńców szybko skazano na śmierć. Czasami dłuższą i okrutną. Kilka ciał zawisło na blankach od strony rzeki, a wiele głów Żelaźni nabili na paliki wzdłuż brzegów Czarnego Nurtu w pewnej odległości od zamku. Niech Durrandon zobaczy, jak już przybędzie, co czeka go na północnym brzegu. Pojmani ludzie uznani przez młodego Hoare'a za "użytecznych" mieli trochę więcej szczęścia, ponieważ okazano im litość i rozkazano przetransportować do Fairmarket wraz z łupami. W skład tej grupy wchodzili rycerze, ważniejsi dworacy oraz pięć lordowskich córek. Jedną z nich, szesnastoletnią piękność, Harras wziął sobie jako trofeum i uczynił swą morską żoną.

Wojska Burzowców - oddziały Morrigena oraz Durrandona - ponownie połączyły się w jeden pod zamkiem Hayford. Jego Miłość zgodnie z planem wybudował tratwy oraz ocalił wszelkie łodzie jakie był w stanie, aby przeprawić się przez rzekę i wziąć wrogie siły w kleszcze. Niestety... Za namową Durwalda druga część armii wybrała bezpośrednie uderzenie przez Czarny Nurt. Arrec nie był z tego powodu zbyt zadowolony. Podniesionym głosem wytknął Morrigenowi, ze nie zastosował się do królewskiego rozkazu i swoją bezmyślnością sprowadzić mógł śmierć na wielu ludzi, których przecież można była od podobnego losu uchronić. W dodatku wróg bezpiecznie się wycofał, a uwięziony w potrzasku mógłby zostać wytracony co do jednego! Szczęśliwie gniew monarchy nie był aż tak duży by prowadzić do żadnych większych konsekwencji, zwłaszcza teraz, kiedy należało skupić się na wojnie.
Z tego co Arrec wiedział, to na północy lord Morrigen radził sobie całkiem dobrze i zabezpieczy im pozycje na wrogim terenie. Pozostawało więc - nie tak jak podczas poprzedniej wojny - zadbać o linie zaopatrzeniowe. Król pozostawił kilkuset ludzi nad Czarnym Nurtem, aby kontynuowali prace nad tratwami, które służyć miały do bezpiecznego transportu zapasów nadchodzących z Wendwater od Lorda Namiestnika. Mieli również za zadanie, oczywiście, wypatrywać ewentualnych drakkarów Żelaznych Ludzi. Większa część wojsk Burzy tymczasem rozłożyła oblężenia wokół Hayford, ponieważ pozostawienie tej twierdzy w rękach wroga mogło poważnie zagrozić logistyce tej wojny.

Podobnie jak jego syn przed ponad rokiem, tak teraz Harwyn Twardoręki we własnej osobie opadł na Hayford pod osłoną nocy. Zamek był umocniony na rozkaz króla Arreca, jednak po stratach poniesionych podczas ostatniej wojny jego lord nie mógł pozwolić sobie na wiele. Przynajmniej nie dał się zaskoczyć - jego zwiadowcy dostrzegli drakkary Żelaznych Ludzi wcześniej i załoga była gotowa do walki.
Niestety najeźdźcy mieli znaczącą przewagę zarówno w liczbie, jak i uzbrojeniu, a co najważniejsze również w doświadczeniu. Nawet szeregowi żołnierze osobistych oddziałów Twardorękiego byli w stanie stanąć jak równy z równym wobec rycerzy Hayforda, podczas gdy jego właśni poborowi byli niczym więcej niż przestraszonym pospolitym ruszeniem, które szybko popadło w desperację w obliczu zaciekłości Żelaznych Ludzi. Zamek, tak jak ostatnim razem, został zdobyty przy minimalnych stratach po stronie Królestwa Wysp i Rzek.

Miało to też jednak dobre strony. Transportowany jako jeniec do Fairmarket lord Hayford będzie miał szansę spotkać się z córką i wnukami!

Żelaźni Ludzie w sile obozowali pod Hayford, gdzie spotkały się flota z Żelaznych Wysp, niedawni zdobywcy Wysogrodu i siepacze z Manderu, oraz powracający z Ziem Burzy królewski hufiec, który splądrował niedawno Wendwater i Zamek Rosby. Północne rubieże Królestwa Burzy zostały strzaskane szybko i sprawnie, a upadek stolicy Reach musiał uderzyć w dumę i prestiż Gardenerów. Czas było sięgnąć więc po narzędzia dyplomatyczne! W końcu walka z flotą Arbor, chociaż niewątpliwie do wygrania przez chytre wilki morskie z Żelaznych Wysp, wciąż była ryzykowna. Za to z Ziem Burzy co mieli do zdobycia zdobyli i dalsze starcia z Durrandonem, chociaż niewątpliwie byłyby zwycięskie, to prawdopodobnie generowałyby większe koszta niż zyski. Wszak wszystko co łatwo było z domeny Burzy zabrać już zabrali.
Twardoręki wyznaczył warty, patrole i nakazał wzmożoną czujność, ale wszystko wskazywało na to, że wróg jest jeszcze daleko. Zezwolił więc swoim ludziom na uczczenie zwycięstw biesiadą. Sam zaś udał się skreślić listy do królowej regentki Reach i tego durnia Arreca...