Retrospekcja - Po prostu chcę ich zabić [Zakończona]

First topic message reminder :



Bandyci... Mniej lub bardziej, ale zawsze stanowili problem, z którym liczyć się musieli podróżni. Tym razem problem ten dotknął podróżną grupkę rycerzy, co na ścieżynki Reach z traktu zboczyli. Cóż też grupa rycerzy z Ziem Burzy tutaj robiła? Ano po prostu byli, podróżowali i tułali się wszędzie tam, gdzie życie miało coś ciekawego do zaoferowania.

Tak czy siak... Każdy podróżny, który dróżką z wioski Polny Kamień by do Spróchniałego Konaru podążał, w końcu trafić by musiał na zwalone drzewo. Przynajmniej podróżując teraz. Sprytnie owa przeszkoda chowała się za zakrętem i to takim, przy którym drzewa zasłaniały ją aż do momentu, gdy ofiara nie znalazła się zbyt blisko, by zawrócić. Za późno tedy już było, bo obskakiwali ją banici, co drzewo na pułapkę powalili.
Ludzi z Zachodu, co w kierunku Spróchniałego Konaru podążali doszedł szczęk oręża, okrzyki i rżenie koni. Dobiegały owe dźwięki właśnie zza zakrętu, czyli źródło osłonięte było drzewami oraz gęsto rosnącymi krzakami. Jeśli zbliżyć się zechcieli, to zaraz ujrzeli jak czwórka pancernych na koniach atakowana jest przez przynajmniej dziesiątkę chłopa, ewidentnie zbirów. Część zbirów obskakiwała rycerzy, próbując tłuc ich tasakami czy toporkami. Inni za uzdy koni łapali, nie chcąc zapewne, aby zbrojni im się wymknęli. Zza krzaków poleciały też wtem trzy strzały, ale odbiły się od pancerza jednego z wojaków. Ci zaś mieczami na boki tłukli, usiłując uwolnić i siebie, i swe konie.

- Phe... - Prychnął i pochłonął zawartość kufelka na raz. - To porządne miecze były, nie zaś igły. Lecz jeśli tego pragniesz i igłą swej wartości w boju dowiodę. - Rzekł pewnie. Bo i swej wartości pewien był. Acz oczywiście jako wojak sprawdzony trochę pokory też miał - ot choćby z tego wziętej, że i bił i bity był nie raz. Przegrać rzecz wszak normalna i każdego w końcu to spotka.
- Nie zgodzę się. Jeśli jeździec wyśmienity, jak zresztą ze mną to jest... - Wyszczerzył się, wskazując palcem swoją pierś. Znaczy siebie, bo i faktycznie jeźdźcem był znamienitym. - ...to i z koniem sobie jeno nogami poradzi. Nie znacie takiej sztuki? - Zapytał, polewając sobie jeszcze napitku. I tym razem też piwa, które cenił jednak ponad wino.
- A rzeknijcie mi, w czym upadanie w płytach gorsze jest od upadania bez płyt? Bo ka rzekł bym, iż lepsze ono jest. - Tak oto się odezwał w tej dyspucie. Jakby nie było, przecie pancerz ser Cleosa dowiódł już swojej skuteczności. Gorzej by chyba było, gdyby go nie miał, prawda? Lub gdyby był uboższy i mniej szczelny.
Co do zapasów to skoro już pojedli coś i popili, nie chciał nic proponować. Rzecz wymagała wyjątkowej ruchliwości i po obfitym posiłku nie byłaby przyjemną.

Spojrzał uważnie na rozmówcę i prychnął krótko. - A tu Cię zdziwię, bo podołałem operować takim mieczem na koniu. Da się tego dokonać, jak i koniem za pomocą jeno nóg, łydek uściślając, powodować. Da się, tak jak i na rękach da się w siodle stanąć i jak leżąc na zadzie, z łuku strzelać. - Rzekł, pewien swoich racji. Zresztą takie wyczyny już widział. Widział nawet, jak człek w galopie pod końskim brzuchem się prześliznął - i to nie tak, że przeszedł a nie dotykając ziemi, po prostu jednym bokiem z siodła zlazł, pod brzuchem przelazł i z drugiej strony wlazł. Walka też była możliwa, ot wymagała umu. Jak każda walka bazowała na czynnikach takich jak równowaga, manewrowania, praca ciałem, menzura czy czas reakcji, ale trzeba było w tym uwzględnić konia i nim się posłużyć.
- To jest, kolego, jak ze sraniem. Da się na stojąco, ale wygodniej się siedzi.

O pancerzu nie gadał już. Jego ważył około dwadzieścia siedem, z racji na niemałe gabaryty. Poza tym liczył też kurtę i nogawicę, uzupełniane plecionką kolczą. Nigdy jednak nie miał problemu, by szybko wstać - ot kwestia wprawy i tego, że nie był rozciapcianą pipą pozbawioną masy mięśniowej, której zamarzyło się walczyć. Wiadomo, że co innego, jak krzywdy doznasz czy przytomność stracisz, ale to i można sobie w walce na piechotę zafundować. Tak czy z konia, nadal masz na sobie płyty, czyli trudniej cię zabić. Bez zbroi Cleos byłby teraz albo martwy, albo poważnie podziurawiony - oto dowód.
- Może się uszkodził. Zdarza się. Ale żeby zrazu do koni mieć przez to uraz... - Wzruszył ramionami. Sięgnął po kufelek. - W pieszej walce też mogą was ranić. Choćby ja kiedyś... Cóż... W potyczce ubiłem rycerza. Wyzwał mnie na pojedynek przyjacielski, więc nie odmówiłem. No i walczyliśmy pieszo też. Dużo było ruchu i w końcu on padł. Ale tak sam. - Rozłożył ręce. - Padł, bo mu serce stanęło. Bo był starszy i tyle. Za dużo się wysilił a jakby był na koniu, to może by żył. Może... - Uśmiechnął się. - Ot wypadek. Jak i z tym, co się w kałuży utopił. - Orzekł.
No a co do reszty to się zgadzał i przeto wypił. Oczywistym było, że płyta do wszystkiego dobra nie jest. Zdarzyło mu się w niej kiedyś spać, to fakt. Zdarzyło mu się jej długo nie zdejmować, to też. Nie był jednak idiotą, który stwierdził, że będzie to jego domek, niby muszla ślimaka. Zbroja zawsze była przedłożeniem bezpieczeństwa nad wygodę i tyle.

Jego miecze ćwiczebne należały do bękartów, czyli mieczy będących pomiędzy oburęcznymi długimi a faktycznie jednoręcznymi. Miecz Edwina należał do wielkich, ale nadal nie był największym, jakiego oczy Tartha widziały. Da się radę zrobić, znaczy.
- W bitwie? Nie, nie mówiłem o bitwie… - Odparł, przecząc kolejnymi machnięciami wskazującego palca prawej dłoni. – Albo inaczej… Rzekłem, że można by operować. Ogólnie miecz taki jak Twój do bitwy średnio by się zdał a jeśli już w formacji iść chcecie, to prędzej w półmieczu i do dźgania. Bo przecież jak już wrogiem się zetrzecie, to miejsca na manewry nie będzie. Ale my nie o tym… - No nie żeby całkiem przydatność takiego miecza negował, ale raczej ograniczał nieco do wąskiego zbioru sytuacji w walce formacji. Machnął ręką. – Także ten… Nadal obstaję przy tym, że waszego miecza da się użyć z konia, jeno tylko to mało poręczne będzie. – Osądził. Nie szedł w zaparte, że tak się tego miecza winno używać, ale też nie sądził, by był z nim na końskim grzebiecie kompletnie bezrady.
Umiłowanie do wojny zaś… Jakkolwiek je podzielał i siec wroga uwielbiał, to jednak nie rozumiał, co to ma do ich dysputy.
- No dobra... - Rzekł, drapiąc się po poliku. - Dopytam się jednak, o cóż wam chodzi?... Mam tylko wsiąść w siodło, rozpędzić konia i w coś trafić? Bo to żaden problem, czy dacie mi miecz oburęczny, czy halabardę. Rąbnąć czy pchnąć żaden problem. - Powiedział. Zgodnie z prawdą, bo i dla wprawnego jeźdźca i dość silnego człeka to nic. Równie dobrze mógłby mu dać te pieniądze za oddychanie na koniu. Sprawa inna, jeśli chciał, ażeby bój z użyciem jego miecza stoczył. To stwarzałoby dwa problemy. Jeden to taki, że miecz nie był już ćwiczebny i mógłby kompana poranić. Dwa to to, że faktycznie mogło być to zbyt trudne. Może gdyby był jeszcze silniejszy, to jakoś by to poszło.

Wysłuchał. Cmoknął cicho. - No dobra... W tym jesteśmy zgodni, że najlepsze możliwe wyjście to nie jest. Jeno zaprzeczam, że uderzając takowym, bym kompletnie niecelny był i jeszcze wypadnięciem z siodła ryzykował. - Stwierdził. No bo przecie jak to? Machając tam jakimiś czterema - mniej więcej - kilogramami miałby się nagle wywalić? Chyba musiałby jakieś szalone zamachy robić a to zgoła nieprawidłowe przecież, nawet w walce pieszej.

Cóż... Względem formacji nic już nie rzekł. Jeśli ktoś pchał się samopas w szyk wroga, to już jego rzecz. Rickard by tak nie uczynił, ale on też, w przeciwieństwie do Edwina, nie szukał okazji do śmierci a godniej walki.

- Przystaję... Chodźmy zatem. - Zdecydował. Łyknął jeszcze z kufelka, otarł usta i ruszyli przysposabiać mu wierzchowca. Naturalnie wybrał bojowego, bo łatwiej się nim powodowało. Ten konik akurat, jak to szkolony pod rycerza, nie reagował zanadto na zmiany rozłożenie masy w siodle a wyuczony był konkretnych, przekazywanych łydkami czy to wodzami, komend. Tarth płyty nie wkładał, bo nie była mu ona potrzebna.
Pokazał, że po wyśmienicie w siodle się sprawdza, kierując konikiem za pomocą nóg. Poskręcał trochę i dopiero wziął w łapy miecz. Z uśmiechem.
Rozpędził konika. Natarł i siepnął w worek, aż liście się zeń posypały. Naturalnie nie robił dzikiego zamachu jakby się od much mieczem odganiał, tylko walnął z ramienia w zgodzie z naukami szermierczymi, wyrzucając ręce do przodu. Resztę zrobił impet konnego natarcia. Tak czy siak, trafił. Nie było to może najlepsze uderzenie, ale wora rozpruł.
- I... Co chcecie mi powiedzieć, mości Edwinie? - Rzucił, podprowadzając wreszcie konika ku nim. Uśmiechnął się. Nawet jeżeli ten zakład dowodził, że można zrobić coś niepraktycznego, to i tak miał satysfakcję. Jak to mężczyzna wygrywający zakład.
- He... szkoda, że nie mam dwuręcznego ćwiczebnego. Moglibyśmy pojedynek urządzić, co ja bym konno był a wy pieszo. Chuj wie, czego byśmy wtedy dowiedli, ale przynajmniej byłaby zabawa. - Rzucił, zsiadając. I teraz konika cyk stajennemu i wracamy pić. Warto było rozładować emocje z głupich dywagacji... Może siłowaniem się na rękę?

Cóż... Konno Tarth akurat wyśmienicie jeździł, zatem i popisywać się mógł. W tym stanowił przeciwieństwo swego starszego braciszka - i nie tylko. Zabawna sprawa, bo ów braciszek na imię miał Edwyn - niby trochę inaczej niż jego nowy znajomy, ale jednak. Edwyn miał tęgą głową i słabsze ciało, zaś konnej jazdy nie opanował nadal, gdy ostatnim razem się widzieli. Ha, kto by pomyślał, że ten człowiek miał tytuł rycerza, skoro ledwo dupę w siodle umiał otrzymać? Zabawne nawet. On i te jego łodzie... Nie żeby Rickard coś do nich miał, ale nigdy nie nauczył się żeglować. Mieszkanie na wyspie dało mu tylko to, że pływać umiał niezgorzej.
Co do srebra - brał. Jak dawali, to brał.

- Trzeba siać by zbierać. - Odparował, wzruszając ramionami. Choć tak po prawdzie, to wcale go nie interesowało, w czyich rękach jest Dorzecze. Na Siedmiu szczał. Sprawy kraju olewał, włócząc się po świecie. Grunt, że było z kim rywalizować w wojaczce i tyle. Jak wojna ku wyzwoleniu by przeciw "okupantowi" ruszyła, to pewnikiem by po stronie braciszka się jednak bił, o ile akurat nic lepszego by do roboty nie miał.
Odstawili konika w łapy stajennego i zająć się nim kazali. Zaś i pić, jeść oni oczywiście poszli. Dziewki w karczmie... No, na takie ryje jak ich to raczej się nie skuszą, ale przecież nie trzeba być pięknym, jak ma się nieco srebra w sakiewce.
Rozsiadł się i pochwycił kubek z polanym napitkiem. Na pytanie zaś o kierunek, podrapał się tylko po poliku. Cmoknął. Sam nie był pewien dokładnie. - Chyba Silverhill. Znaczy Zachód. - Rzekł. - Co prawda Nadmorski Trakt bliżej, ale tam mniej okazji do przygody też. - Wyjaśnił, czemu też szybszej drogi obrać nie chce.

No to dobrze. Pewnie więc było Edwinowi na rękę, że Żelazny Lud wziął sobie Dorzecze, bo jak sam zauważył, będzie to najpewniej przyczyną konfliktów. Mniejszych bądź większych, ale zawsze okazji by nieco ostrzem porobić, prawda? No właśnie... Trzeba siać, by zbierać. Dla takich jak oni znowuż, to przecie wojenka niczym żniwa - radość, wesołość i pełnia szczęścia w rzezi a do tego kurwy i obozowe rozrywki. Czyż prawdziwy wojak do szczęścia więcej potrzebuje, niźli dobrą stal, dzielnego rumaka, godnego rywala, dziewkę i napitek? Pewnie coś by się tam jeszcze znalazło. Wielu rzekłoby "honor". Pewnie równie wielu rzekłoby "godna służba" czy "wiara", ale Rickarda to nie obchodziło. Służba za często odciągałaby go od rozrywek. Zaś wiara... Wystarczy na tych w tęczowych płaszczykach popatrzeć. Od braku cip we łbie im się miesza i chłopców se na kolanka poczynają sadzać.

- Podobno w Lannisporcie są zacne karczmy i burdele. O ile oczywiście cię na to stać. - Rzekł, uśmiechając się szeroko. - Ale kto wie... Może trafimy na jakąś okazję w tak bogatej krainie. Może turniej z okazji dnia imienia jakiegoś lordowskiego bachora czy coś. - Dodał. No i co?... Jadło się kończyło, brzuchy napełniały a i popili też. Chyba właśnie był czas kończyć te pogadanki i brać się za dziewki. Toteż i na to przystał Tarth.
Pierwej wypili jeszcze wzorem Edwina i zaraz też najmować pokoje ruszyli, co by się przysposobić. Może od razu jakaś balia, woda ciepła i dziewkę do kąpieli sobie wziąć. Czemu by nie? Tak też właśnie uczynili a on Roberta ze srebrem nasłał, ażeby do dziewki zagadał. Może tej drugiej - jeśli nie jest szkaradna ani brudna to ujdzie.

Dobrze zatem, wzięli sobie młodszą dziewkę. Zaś ona z urody taka sobie też była - trochę może, jak to wioskowe dziewczę, zaniedbana. Z racji wieku też pewną nieśmiałość wykazywała, ale na to srebro uradziło dość dobrze. Dostała go od czterech wojaków tyle, że i przez dwa miesiące pracy w tej karczmie by więcej nie zarobiła. O ile jej płacili w ogóle... Wszak służba za wikt i opierunek też nie byłaby niczym dziwnym.
Chłopaki dogodzili sobie jak ostatni bezwstydnicy. Tak, że aż po całej karczmie rozchodziły się jęki i okrzyki. Jakiś dziadyga nawet zaszedł na górę ich upomnieć, ale spotkawszy nagiego Cleosa w drzwiach i otrzymawszy powitalny strzał z bańki, musiał odpuścić. Na tym się jednak nie skończyło, bo wstawiony rycerz gonił go do połowy schodów, wymachując przyrodzeniem i grożąc, że nim go spoliczkuje. Dobrze, że działo się to na odludziu, bo w takim Lannisporcie to pewno zaraz by straż miejską zawezwano i z niejednego zarzutu by się musieli tłumaczyć. Tutaj to najwyżej jakiś skromny patrolik by się trafił i Cleos sam mógłby im kutasem do łbów rozumu nałożyć. Oczywiście nie była to metafora... Żaden z nich nie miał odchyłów ciągających go do męskich dup. Po prostu oni to jak już popili sobie... No, we łbie najróżniejsze pomysły się rodziły a spoliczkowanie pokonanego oponenta przyrodzeniem to całkiem nawet takie ten... zabawne. Hehehehe...

Dziewkę puścili za drzwi ze srebrem a oni jeszcze napitku domówili na górę i się nim raczyli, aż posnęli. Następnego zaś dnia to przed południem się z łóżek zwlekli, trochę jeszcze wczorajsi. Trzeba się było chyba pożegnać, o ile Edwin już nie wyjechał. No i coś zjeść... Najpierw jednak chcieli się pożegnać i może na rozstanie po kufelku jeszcze wychylić.

Jak się spało? Jak się spało?... Ha! Spojrzał na Edwina zmęczonym, ale żywym wzrokiem i uśmiechnął się lekko. - Jak niemowlę... - Odparł, choć zmęczony ton głosu temu przeczył. Było po nim widać, że wczoraj się jeszcze w pokoju doprawiali i to tak, że aż w trzy dupy. Ba, nawet w cztery a przez jakiś czas to pięć, bo dziewkę też upijali. No ale przyszedł ten czas otrzeźwienia, w głowie huczało a i żyć się człowiekowi odechciewało przez to.

- Mhm. - Przytaknął, popijając ze swojego kubka. On to sobie jeszcze kiełbaski zamówił - takie pieczone kiełbasy. Sera i chleba też. I zjeść czy pić to proponował wyjść na zewnątrz, bo i pogoda była ładna a lepsze świeże powietrze niż zapaszek wnętrza.
No i jak już tak wyszli, popili i zjedli, to faktycznie trzeba było się zbierać. Nie miał pojęcia, jak tam gotowość ludzi z Zachodu, ale im trzeba było się jeszcze trochę przygotować. W sensie rzeczy pozbierać, może kąpiel wziąć, koniki przysposobić. Ale tak to w godzinkę, najdalej dwie plan mieli ruszyć. Ku Silverhill, poszukać okazji do walki oraz zarobku.
Być może jeszcze kiedyś dane im będzie się spotkać i stoczyć walkę, lecz do tego czasu... Cóż.. Do zobaczenia - tak musieli sobie rzec.