Przedpola Pierścienia

Wszystko wyglądało idealnie. Lord Lorence zebrał chorągwie Zimnej Fosy, a ich kuzyn, lord Caswell, te podległe do Kamiennego Mostu i tak ruszyli na Pierścień, wymierzyć sprawiedliwość Roxtonowi. Ten oczywiście zaszył się w swoim zamku, ale to była tylko mała komplikacja.
Inwestycje się udawały. Kopalnie zaczynały funkcjonować, kontrahenci byli pozyskiwani, podobnie jak rzemieślnicy. Nowy pobór był intensywnie szkolony pod murami Zimnej Fosy.
Nic tylko czekać na rozwój wydarzeń. Gdy jednak ten przyszedł, wyglądał zgoła inaczej niż Osgrey się spodziewał.
- Król i królowa we własnych osobach? - dopytał tylko, na co sługa, którzy przyniósł wieści jeno skinął głową. Dziedzic wykonał gest ręką, by ten się oddalił. Gedeon wziął spory łyk brandy i zaczął myśleć.
Wezwał zaraz ser Aramisa i kazał mu przygotować kolumnę do wyjazdu. Mieli udać się do Pierścienia by stanąć przed królewskim obliczem. Rozkazy były proste.
Potem Gedeon przygotował krótką notkę i polecił ją przekazać maesterowi, by ten wysłał ją krukiem do Pierścienia. „Wyruszamy w drogę. Powinniśmy dotrzeć w ciągu kilku dni, by zeznać przez Jego Wysokością”. Krótka treść. Gdy Aramis wyszedł, wierny sługa Gedeona nakreśli dwa kolejne listy, zgodnie z poleconymi słowami, nim Gedeon wezwał do siebie rycerza Blackwoodów.
- Wyruszamy do Pierścienia, by stanąć przed królewskim obliczem - oznajmił mu oficjalnie, a chwilę później pozwolił mu się oddalić. Gedeon znów w Wielkiej Sali wyłącznie ze swym sługą, po czym i tamten został oddalony. Dziedzic zaś udał się do swych komnat, by pożegnać żonę przed wyjazdem. Nie czuła się najlepiej, co go wcale nie dziwiło. Sam by się o martwił, gdyby jego małżonka miała wrócić w miejsce, w którym dopiero co planowano jej śmierć. Skierował ją więc do maestera – musieli w końcu mieć na uwadze również ich nienarodzone dziecko. Pozostawszy samemu w ich komnatach przyszykował wszystko do drogi i poszedł pożegnać jeszcze córkę. Ruszył następnie na dziedziniec, gdzie zastał sir Samuela. Wciąż nie wrócić do pełni sił po polowaniu na Bestie z Piekielnej Jamy czy polowania na Smoki (różnie się o tym wydarzeniu mówiło). Miał niestety złe wieści – świadek od Blackwoodów zniknął!
Osgrey wydał pospiesznie rozkazy, ale okazało się, że jego przyjaciel, Aramis, wyprzedził go w tym, samemu ruszając z kilkoma ludźmi w ślad za uciekinierem. I wtedy przybiegł jeszcze zdyszany maester z małym skrawkiem papieru…

***


Kolumna Osgreyów gnała na złamanie karku. Gedeon chciał znaleźć się w Pierścieniu jak najszybciej. Sprawy nie wyglądały dobrze Dziedzic Zimnej Fosy pospiesznie zeskoczył z konia i udał się prosto do królewskiego namiotu (który wskazał mu pierwszy lepszy rycerz). Po drodze zapewne trafił jeszcze na swego ojca, któremu tylko pokiwał głową przecząco i powiedział, że nie jest zbyt dobrze.
Spieszył się tak bardzo, że prawie wszedłby do namiotu z bronią przy pasie! Zatrzymał się więc w progu (albo na zastawionych włóczniach strażników), oddał broń, wszedł do środka, po czym od razu padł na jedno kolano przed królem.
- Wasza Miłość, moja Królowo - zwrócił się do nich oficjalnie, choć zasapany. Widać było, że był do trudach podróży. Jego włosy były ułożone przez wiatr, buty ubłocone, spodnie poobcierane od siodła. Cały zaś pachniał koniem. - Przybyłem tak szybko jak mogłem - wziął kilka szybki oddechów, wciąż wyrównując ich rytm po szybkim tempie podróży i praktycznie „przybiegnięciu” do królewskiego namiotu. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Jeśli był tu Roxton, posłał mu przepraszające spojrzenie.
- Ja… my…  - próbował zebrać słowa. Słowa które były tak upokarzające! - Wybacz Wasza Miłość… - zaczął, znów biorąc głęboki oddech. - Chyba zostaliśmy oszukani - powiedział tylko lakonicznie. Dopiero dopytany, zaczął tłumaczyć.
- Ów świadek, ten od Blackwoodów zniknął, gdy tylko ogłosiłem, że wyruszamy przed Wasze oblicze, Wasza Wysokość. - rzekł spuszczając głowę. Jak mógł być tak niekompetentny! Ze złości aż zacisnął pięść. -  Rozkazałem naszym ludziom go szukać, może do tej pory udało im się to zrobić - dodał żywiołowo, jakby usprawiedliwiając się, że zrobił co mógł, by sytuację naprawić/ -  Ja zaś chciałem jak najszybciej się tu zjawić i zdać przed wami osobiście tą sprawę - powiedział, spoglądając na króla i na królową, szukając na ich twarzach zrozumienia. Ciekawe, czy do tej pory ktoś zwrócił uwagę na dopiero co złamaną nogę Osgreya? Cóż, wciąż klęczał przed królewskim obliczem, kajając się nisko. Zdążył już trochę opanować oddech, choć nadal widać było, że jest zestresowany całą sytuacją. Ale kto by nie był! Świadek znika Ci w ostatniej chwili, wystawiając Cię na pośmiewisko przed królem.
Gdy ktoś zaczął dopytywać o więcej szczegółów, dziedzic Zimnej Fosy zdał się coś jeszcze przypomnieć. Zaraz zaczął przeszukiwać energicznie kieszenie „mrucząc” pod nosem „gdzieś to tu miałem, na pewno”. I zaraz wyjął pogiętą już nieco kartkę.
- Chwilę po tym, jak wysłałem zbrojnych, by tego „Blackwooda” wytropili dostałem ten list - przekazał królowi świstek papieru, jeśli Mern o to poprosił. - Mój maester przyniósł go, mówiąc, że kazał go wysłać ten rycerz Blackwoodów, ponoć na moje zlecenie. To prawda, chwilę wcześniej wezwałem go do siebie, by powiedzieć, że czym prędzej wyruszamy przed twe Oblicze, Wasza Wysokość - zapewnił, spoglądając na króla. - Zapewne liczył, że dzięki temu wyśle wiadomość, ale niech Siedmiu będą dzięki, po poprzednich wydarzeniach, master wykazał się niezwykłą czujnością - zapewnił Gedeon. Nic więcej już nie mówił. Chyba, że ktoś chciał go dopytać.
Ewentualnie, jeśli przebywał tam jeszcze Roxton, Gedeon zwrócił się do niego z przeprosinami. Jak to mówił jego dziadek, poprzedni lord Zimnej Fosy – „Ludzie są głupi i uwierzą w każde kłamstwo, jeśli tylko będą się bali, by była to prawda”. I Gedeon okazał się głupcem właśnie w ten sposób. Choć nie przyznał tego przed innymi – miał swój honor.