Przedpola Pierścienia

02/01/376, Południe

Stali w gdzieś bardziej zacienionym miejscu. On i jego tarczownicy. Dość znani z plemienia. Aiken Dębowa Klata, Mance Mamut i Hoarfrost Tańczący z Mieczami. Na czele tego wszystkiego stał Sauron oparty o jakiś kamień z założonymi rękoma. Gdzieś na plecach miał tarczę, na swoim pasie miecze. Ubrał się na tyle bezpiecznie, że nie obawiał się o jakieś trwałe obrażenia. Czekał na nich wszystkich, aż się zgromadzą. Nie liczył oczywiście tych "największych" z plemion. Do nich chciał ruszyć dopiero później osobiście. Nie wiedział też czy przyjdą wszyscy. W końcu miał nietypową wśród ludu opinię. Że niby bratał się z klękaczami. Chyba ich pojebało. Na tłumaczenie będzie czas przy obradach. Ciekawe ile z nich tak naprawdę zaszczyci go swoją obecnością. I czy będą chcieli przejść z nim do Czardrzewa. Póki co jednak zerkał.
— Wodzowie. Miło was widzieć. Od dłuższego nie mieliśmy szansy na rozmowę. W końcu zagrożenie ze strony klękaczy czai się wszędzie, a my musimy zacząć powoli decydować co dalej. Mam nadzieję, że nie przerwałem wam niczego ważnego. Chcecie jeszcze coś powiedzieć zanim zaczniemy rozmawiać przed Bogami? — Mówiąc to zerkał każdemu z nich w oczy, aby zaraz wyczekiwać ich odpowiedzi.

Słabo zaczął. Aż przypomniały mu się negocjacje z klanami w Górach i Lesie. Wtedy też było słabo. Musiał popracować nad tym. Ale jednak wiedział na czym należało się teraz skupić. Dlatego machnął ręką na swoich chłopaków, aby ci ruszyli po miód pitny w bukłakach dla każdego z wodzów. Miały być też inne w zapasie. Jemu samemu zresztą kurewsko chciało się pić.
W międzyczasie zaczął obserwować ukradkiem wodzów. Ich wyrazy twarzy, mowa ciała, a może nawet jakieś cechy charakteru, które zauważyłby tylko przy dłuższym spojrzeniu. Ale też nie było na to za dużo czasu, bo niedługo wrócili do niego jego klanowicze. Otworzył bukłak, wypił trochę miodu i wytarł ręką ust. Tego było mu trzeba. W końcu mógł przemawiać.
— Wiem o czym gadacie za moimi plecami. Że niby kurwa lubię bratać się z Andalami, albo klękaczami jak ich inaczej nazywacie. I teraz powiem wam, że jest w tym prawda, ale jest też pieprzone wytłumaczenie. Nie jesteśmy za Murem. Nie ma tutaj Thralla i nie ma tak samo Juramuna czy Raymuna Czerwonobrodego. Wiem za to co jest za naszymi ziemiami. Pierdolone budowle z kamienia, zamczyska, które posiadają więcej wojsk i ludzi niż my. Którzy, gdy się zmobilizują to rozpierdolą nas w kilka dni, pociągną to latami, bo mogą i zginiemy my, nasze rodziny i nie będzie już ani Pierścienia ani innych wędrówek. Jesteśmy jednymi z pierwszych, którzy zawędrowali tak daleko po wielu latach. Naszymi wrogami nie są już wichry zimy, głód i inne klany. Naszymi wrogami są Andale na których musimy się szykować. Musimy zacząć myśleć nad tym, aby zabezpieczyć nasze tereny. Nie możemy polegać tylko na pomocy z zewnątrz. Obecne metody są chujowe. Owszem, pomogły. Ale na jak długo? Dlatego w moim klanie jest ktoś z tych terenów, kto mówi mi o ich świecie. Kto mi pomaga zrozumieć ich sposób myślenia. Ale nigdy nie zdradzę nas, ani naszych tradycji czy Bogów. Pomyślcie chwilę nad odpowiedzią na pytanie, a ja idę się odlać. — Mówiąc to ruszył w kierunku drzewa, a jego ludzie pilnowali, aby wodzowie nie zrobili nic głupiego. Zanim wrócił powiedział do dwóch innych chłopaków, aby przynieśli na wszelki wypadek zbroję. Po chwili wrócił i on i zbroja. — Jeśli nie wierzycie mi to możemy zacząć się napierdalać jeden na jednego, starą drogą, ale to tylko sprawi, że jeszcze bardziej pogrążymy się w chaosie i będziemy kurczyć się w rozmiarze sił. To jak? — Spokojnie usiadł na kamieniu.

Rzut na przekonanie i przy okazji te charaktery.

Przyjemniej było mu na duszy widząc jak wodzowie coraz lepiej patrzyli na niego po podaniu im czegoś do picia. To znaczyło, że być może będą przychylniej nastawieni do sprawy, którą przedstawił im Sauron. Kiedy w końcu jednak wszyscy zgodzili się z tym po jego powrocie, że muszą zacząć coś robić, gdy Andale w każdej chwili mogą ich zaatakować, usta Dzikiego wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. Całkiem radowało go, że podzielali jego entuzjazm pod względem tego co trzeba zrobić, aby ich klany przetrwały. Niektórzy mówili o stali, inni o koniach. Jeszcze inny wspominał o sojuszu z olbrzymami. Jednak wszystko sprowadzało się do tego, że potrzebują stali. Tak, to będzie ważniejsza ze spraw, jednak też nie najważniejsza. Sauron miał plany na to wszystko, ale potrzebował tylko jednego. Zwierzchnictwa nad klanami Pierścienia. Dlatego stanął wokół koła wodzów, wraz ze swoimi tarczami i ponownie zaczął mówić.
— Stal, konie oraz wspólnota. Trzy rzeczy, których pragniecie wszyscy. Trzy rzeczy, które mogą sprawić, że już nie tylko będziemy sprowadzać strach na naszych wrogów, ale i ich następne pokolenia. Rozumiem was, wodzowie i dlatego czuję, że to ja muszę was poprowadzić. Obowiązek, który przekazał mi mój ojciec, bym zjednoczył wszystkie plemiona. Z Czerwonych Gór i lasów pod czerwonym zamczyskiem zwanym Czerwoną Twierdzą i przy rzekach zwanych Trydentem i miejscach, gdzie tylko się znajdują. Wszyscy zjednoczeni możemy sprawić, że będziemy jedną potężną pięścią, która zwali mury południowców. Olbrzymy na swoich mamutach będą szerzyli chaos i strach w przeciwnikach. Możemy to zrobić, jeśli wy wszyscy jednym głosem wygłosicie moje imię. Saurona z klanu Zigûr, syna Sigorna Mlekoskórego. Tego, który już przebył ziemie Królestw Klękaczy przed laty. Proście w moim imieniu Bogów, aby nanieśli na mnie swoje światło, dali mi jeszcze większe siły. A ja poprowadzę was. Ku lepszemu jutru, gdy wasze dzieci będą mogły powiedzieć, że ich ojcowie byli bohaterami nowej historii Wolnych Ludzi. Rozmówię się z olbrzymami, spróbuję ich przekonać do naszej sprawy. A wtedy zaczniemy planować zgładzenie innych. Chcę słyszeć czy zgadzacie się, abym został waszym Królem na Południu. — Sauron przemawiał do swoich ludzi z dość głośnym tonem, aby wszyscy słyszeli go i przetrawili jego słowa, a potem zdecydowali.

11/01/376

Sauron powrócił w końcu ze swoimi ludźmi w akompaniamencie olbrzymów. Raczej mogli go ujrzeć już dawno z daleka jego dzicy, którzy obserwowali na murach kto idzie. I wtedy... zobaczyli swojego wodza na czele. Jadącego na koniu ostatnie te metry, aby zaraz stanąć pośrodku "obozu" dzikich z innych klanów. Spojrzał się na wszystkich. Potem jedynie pociągnął z bukłaka i schował go za pas. Spojrzał się po wszystkich i kazał zwołać dzikich. W szczególności tego niedowiarka, który nie wierzył mu, że sprowadzi dzikich. Kiedy tylko to się stało, przeniósł się wraz z nimi pod czardrzewo.