Wzgórza Pyke

- Przez grzechy Twoich przodków, Utopiony zapomniał o nas, a ostatnim jego pokazem łaski było zdobycie Dorzecza. Od tamtej pory nie ma go z nami. - odpowiedział równie zapalczywie, w pewnym momencie duży wojownik powiedział coś cicho do Gorena i wówczas rozpoczęła się walka. Pierwsi ruszyli konni na stojących za plażowymi skałami ludzi kapłana, wbili się w parobków i o dziwo, nie zadali aż tak dużo strat, pewnie dlatego, że do kilku pałkarzy dojechało tylko dwóch kawalerzystów, gdyż pozostała trójka — w tym z księciem, została wciągnięta w nieco dłuższy pojedynek. Konni bez problemu zabili dwójkę parobków, ale wtedy jeden z nich został ściągnięty ze swojego wierzchowca, a drugiemu koń został po prostu tak obity, że ledwo trzymał się na nogach. Wówczas dobiegła reszta żołnierzy Hallecka, która na samym początku nieco zawahała się przed atakiem, tak jakby słowa kapłana jakoś w nich uderzyły. Ostatecznie jednak wyparli myśl o zdradzie i rozpoczęli jednostronną walkę z wrogiem.

Halleck miotnął toporkiem przednio i do celu! Zimna stal jego broni rozorała ciało na nadze nadciągającego napastnika, ale nie powstrzymało go to. O nie, prawdziwi Żelaźni tak łatwo nie ulegają! To zaś był najprawdziwszy człek z Wysp, silny i postawny, odziany w poobijany napierśnik na gambesonie i okularowy hełm. Dzierżył zaś tarczę i maczugę, dzięki której krnąbrnych mógł w imieniu Utopionego karać, krwi swych ziomków nie przelewając.
Starli się w boju. Dryblas uderzył maczugą, ale Książę cios zbił i kontrował pchnięciem, wbijając się w ramię. Koń rżał i ruszał w tan wokoło wyznawcy kapłana a ten zaś, pocięty raz drugi, za nim podążał i pomsty szukał. Kolejne razy z zapałem atakował, jednak młody dziedzic Wysp za każdym razem odpierał i celnie się odgrywał. Sytuacja raz się zmieniła, gdy krwawiący już z wielu ran wojak odparł jeden atak i zamachnąwszy się, dał w udo konnego, tak, że ten poczuł i siniaka mógł się spodziewać. Halleca jednak tylko to rozsierdziło. W strzemionach stanął i tak srogo pieprznął, że podbródek przeciwnikowi przeciął, a i hełm strącił. Oponent legł na ziemi, zawył i za mordę się złapał. Chyba pardonu prosił, ale może tylko z bólu wył i klął. Pies go wie, pies go srał... Można zabić było, albo oszczędzić.

Quellon Greyjoy wbił pięty w końskie boki i naprzeciw wroga ruszył, miecz mając w dłoni i okrzyk na ustach. "My nie siejemy" - tak oto zaryczał w szale bitewnym. Potem zaś skrzyżowały się pałka i miecz, jednak walka epicka to w żadnym razie nie była. Trzy ciosy z każdej strony padły i trzy ciosy krzykacz kapłana zniósł nim pchnięty ostrzem w bark i popchnięty koniem legł na glebie, skamlając o litość jak pizdeczka z zielonych krain.
Zbrojny Księcia nie był nawet draśnięty czy obity, zaś jegomość w koszulce kolczej i szyszaku skończony był. Los jego w rękach zwycięzcy.

Euron Harlaw Do boju ruszał przeciwko pałkarzowi z szyszakiem na łbie i koszulce kolczej na grzbiecie. Komiczne doprawdy...
Starli się ! Pierwsze ciosy były dla Eurona - jeden hełm oponenta wgnieceniem solidnym naznaczył, zaś drugi potężny był i aż przerżnął się przez gambeson na lewym ramieniu oponenta. Pałkarz zemścił się, łupiąc swą pałą po nodze zbrojnego, co na tym drugim wrażenia specjalnego nie sprawiło. Pokierował on konika w tan, cios zamarkował złudny a prawdziwy potężny w twarz skubańcowi posłał. Rozstąpiła się morda trafionego i krzyk mu z mordy uleciał. Nie był on jednak miękki, więc i nie poddał się mimo strasznej rany. Rzucił się na konnego, złapał go w pasie i pałą w szale w hełm łomotnął. Widać było, zaskoczyło to Harlawa, który spodziewał się pewno, że walkę skończył. To nic jednak... Dalsze uderzenia łokciem zbijał, nim w ogóle mogły nadejść. Rąbnął zaś przeciwnika po trzykroć głowicą w łeb. Za drugim razem to aż hełm spał, a za trzecim zaś mózg wypłynął i niby senna ryba ten się pod końskie nogi osunął martwy.

W końcu było po wszystkim, większość zwolenników kapłana była martwa, ogłuszona lub na łasce ludzi Hallecka. Większe rany po stronie księcia, odniosła tylko czwórka ludzi, ale po kilku tygodniach kuracji, powinni być ponownie w wyśmienitej formie.
Tylko gdzie był Goren? W końcu ktoś go wypatrzył, stał po pierś w wodzie i szykował się do odwrotu wpław. Widać było, że to to musiał mu wcześniej zaproponować wojownik, który dzielnie ścierał się z Halleckiem kilka chwil temu. Najwyraźniej obaj uznali, że dla dobra sprawy, będzie wycofanie się pod osłoną dzielnych kompanów. W każdym razie można było jeszcze jakoś zareagować, ale należało się śpieszyć.

Kapłan zaczął uciekać, a Halleck ruszył za nim, pomimo że koń szarżował przez fale i powoli jego nogi, zaczęły coraz bardziej grząźć w piasku, to nie przeszkodziło mu to w oddaniu rzutu. Toporek poleciał i wbił się centralnie w sam środek głowy, co więcej rozpłatał go na pół i odbił się dalej w morze. To był niezwykle celny rzut! Goren prawie uciekł, ale jednak zostało tych kilka metrów, które zmieniły całego jego życie..