Dziedziniec Pyke

Ludzie z Zachodu ruszyli po śliskim kamiennym moście prosto na donżon, kiedy wystarczająca ich liczba wdrapała się już po murach. Od razu opadły na nich strzały obrońców, trupy padały na kamień jeszcze bardziej utrudniając bieg lub spadały prosto do morza, w paszczę Utopionego Boga. Uzbrojeni w topory wojownicy dopadli w końcu do wrót donżonu i zaczęli rąbać je wściekle, podczas gdy grad strzał z góry wciąż sypał się na żołnierzy z zielonych krain, a w końcu przechylony został nad nimi również kocioł z wrzącym olejem, przez który wielu zginęło w męczarniach. Szczęśliwie dla nacierających chociaż strzały i olej zmieniały ich życie w piekło, to wrota Wielkiego Donżonu dawno nie były wymieniane i okazały się słabsze niż wyglądały. Zapewne zasługa wilgotnego klimatu Wysp. Po drugiej stronie za prowizoryczną barykadą czekali jednak na poborowych z Zachodu najtwardsi wojownicy z Pyke, którzy już nie raz kąpali się w krwi słabych obrońców kontynentu. Pierwsze pchnięcie do wnętrza donżonu zostało odparte, drugie również. W tym czasie zaś strzały bez przerwy opadały na żołnierzy i most coraz gęściej zapełniał się martwymi ciałami. Widząc liczbę poległych ludzie z Zachodu cofnęli się wstrząśnięci by rozsądniej dokonać następnego ataku. Przynajmniej zajęli mur kurtynowy.

Wojska Zachodu pozostały odcięte od zaopatrzenia. Nie tyle odcięte, co większość zapasów trzymali na statkach, które zostały im odebrane. Tak też kilka tysięcy ludzi pod murami Pyke głodowało, nie umiało znaleźć zdecydowanego dowództwa i było całkowicie odcięte od jakichkolwiek informacji. Jakby chcąc jeszcze bardziej zdemoralizować najeźdźców ludzie z Żelaznych Wysp od czasu do czasu przepływali w okolicy jedną ze swoich nowych, wojennych galer pod sztandarem Goodbrotherów lub Botley'ów pokazując kto kontroluje tutejsze wody. I tak dzień w dzień...
W końcu żołnierze nie wytrzymali i pod bramę Wielkiego Donżonu wyszła delegacja pod chorągwią pokoju. Nauczeni przypadkiem Tommena ludzie mieli tym razem ze sobą sporo większych tarcz i odziali się w pancerze, acz żaden z nich nie wydawał się mieć zbroi lepszej jakości czy przedniejszego wyglądu. Stanęli na końcu mostu bliższym donżonowi - o ile Theon nie kazał ich ostrzelać wcześniej - i krzyknęli, że chcą negocjować. Czekali.

- Odcięci, tak - przytaknął żołnierz, którego wybrano do reprezentowania oddziałów. - Ale wciąż jest tam kilka tysięcy uzbrojonych chłopa, którzy mogą ten zamek wciąż wziąć siłą. Za drugim razem nie będzie tak łatwo nas odrzucić jak za pierwszym - stwierdził. - Albo weźmiemy młoty i stłuczemy ten most żebyście i wy zostali tam już na dobre. Proponujemy wydać wam naszych dowódców, sześćdziesięciu pięciu rycerzy z Zachodu na jeńców, a resztę z nas za to i zaniechanie walki przetransportujecie na kontynent. Najlepiej w jak najbliższym miejscu, coby i dla nas, i dla was rozstanie było jak najszybsze.
Żołdak skrzyżował ręce na piersi i oczekiwał odpowiedzi Theona.

Theon nie kazał im wszystkim rzucić broni od razu, był to dość dobry ruch, który odrobinę zwiększył zaufanie ludzi z Zachodu. O ile można tak to nazwać. Byli oni skłonni przystać na propozycję, chociaż mieli jedno małe "ale". Chcieli by na okrętach była chociaż mała grupa uzbrojonych ludzi - powiedzmy z cztery dziesiątki na turę - oraz by jeden człowiek powracał z poprzedniej grupy potwierdzić jej dotarcie na miejsce. Poza tym byli gotowi przyjąć ofertę i oczywiście zostawić uzbrojenie na Żelaznych Wyspach.