Wybrzeża Rudej Jędzy

Cała ta sytuacja, zaczęła powoli nużyć Edwyna. Kolejna baza była opuszczona, a jeszcze inna dopiero co spalona. Żeby zwiększyć swoje szanse na przelanie krwi, Tarth postanowił zboczyć nieco z kursu i wybrać wcześniej niezaznaczoną bazę. Spodziewał się, że tam w końcu będzie mu dane stoczyć bitwę z piratami. W międzyczasie rozdzielili się, mając nadzieję na napotkanie piratów podczas żeglugi, ale tylko jednemu zespołowi się powiodło, w każdym razie zyskali nowy okręt i cenny towar w postaci korsarzy.
W końcu flota na nowo się połączyła i stanęła przed bazą piratów, którzy postanowili wyjść im na powitanie. Tarth stojąc w średniej zbroi, z barbutą pod pachą i swoim qohorskim kordelasem za pasem*, stanął na jakimś podwyższeniu i zadął w róg, dający sygnał do załadowania machin balistycznych. Zaraz po tym, uśmiechnął się do załogantów i wygłosił krótkie przemówienie.
- W końcu, udało nam się znaleźć szubrawców, którzy nie uciekają przed nami jak jakieś szczury, a co najlepsze wychodzą nam naprzeciw, myśląc, że mogą się z nami równać! Niedoczekanie! Żołnierze Tarth nie mają sobie równych po obu stronach Wąskiego Morza, a nie wiem, czy i dalej znajdą się waleczniejsi! Ha! Idziemy dziś walczyć, by jutro móc powiedzieć swoim dzieciom, że zrobiliśmy coś wspaniałego dla naszego królestwa. Te skurwysyny popamiętają dni, kiedy postanowili spalić Cheering Town i zaatakować naszą wyspę! Najlepsi żołnierze dostaną nagrodę w złocie lub herbie! Niech Siedmiu nas prowadzi! Na stanowiska! - wykrzyczał, chcąc podnieść morale wszystkich swoich żołnierzy, po czym, gdy katapulty i balisty zdążyły się naładować, zadął raz kolejny w róg, dając pozwolenie na rozpoczęcie ostrzału. Pierwszym celem miały być galery, które mogły odpowiedzieć im tym samym. Po zbliżeniu się statków, na odległość, która uniemożliwiałaby dalszy ostrzał, galery miały uderzyć we wroga taranem, coby spotęgować uderzenie, wioślarze mieli wziąć się do roboty. Rozłożenie floty Tartha wyglądało zaś następująco. Drakkar obsadzony w połowie łucznikami miał pozostawać z tyłu, w oczekiwaniu na odpowiedni sygnał i rozkazy. Koga wraz z dwoma galerami, miały zająć jedną z flank i płynąć na flankę wroga, próbując ich najpierw ostrzeliwać i potem staranować. Tak samo było na drugiej flance, z tą różnicą, że tam nie było kogi. Reszta jednostek płynęła frontalnie na wroga, będąc rozluźnioną, tak żeby ostrzał przeciwnika był, jak najmniej skuteczny. W chwili taranowania Edwyn złapał się czegoś porządnie i gdy doszło do abordażu, po wcześniejszym obejrzeniu sytuacji (jeśli była korzystna) ruszył do walki, prowadząc swoich ludzi.




*do walki ruszam w średniej zbroi z barbutą, qohorskim kordelasem i tarczą. Osłania mnie Ser Marchewa.

** układ sił: prawa flanka: koga, 2 galery
lewa flanka: 3 galery
Front: 9 galer
Tyły: 1 drakkar

Cithria, podobnie jak prawdopodobnie każdy z rycerzy biorących udział w wyprawie, była lekko zawiedziona z powodu początkowych dni dni akcji. Już na wyspie tego całego Rudego miała nadzieję na okazję do wykazania się, jednak koniec końców nie miała nawet z kim skrzyżować tam mieczy. Teraz jednak wyglądało na to, że sytuacja będzie wyglądać nieco inaczej. Niepokoił ją tylko jeden aspekt całej tej sytuacji - wszechobecna, otaczająca statki woda. Ląd owszem, był już blisko, jednak miała dziwne wrażenie, że gdyby wpadła teraz do morza w swojej zbroi, to nie dostałaby się na twardy grunt.
— Wiesz, miej pod ręką jakąś linę, tak na wszelki wypadek. Może czasem to ty będziesz musiał mnie ratować - fuknęła poddenerwowanym tonem do stojącego za nią Luka. Niespecjalnie starała się być w obecnej sytuacji spokojna czy chociaż miła. W końcu wyglądało na to, że już niedługo miała brać udział w jakby nie patrzeć pierwszej prawdziwej bitwie w swoim życiu. Tak, adrenalina faktycznie zaczynała jej powoli napływać do głowy. Czy cokolwiek tam adrenalina robiła. Nie miała teraz czasu o tym myśleć. Zamiast tego po prostu poprawiła czekającą na jej plecach tarczę oraz miecz spoczywający w pochwie u jej pasa. Na pierwszy ogień zamierzała bowiem użyć swojego ukochanego wielkiego miecza. I, co tu dużo mówić, czekała na pierwsze starcie.

Sporo wody w Manderze upłynęło, odkąd Gerold trzymał się w okolicy lorda Tartha. Chyba obu wychodziło to na korzyść. Gerold mógł wypełniać swoje zadania w całkiem prosty i przyzwoity sposób, a Edwyn zyskiwał człowieka o otwartym umyśle do zadań wszelakich. Nieco niepokoiła myśl, że jeden z poprzednich pełnomocników wylądował z pętlą na szyi, ale trzeba być pozytywnej myśli. Nie dało się zaprzeczyć, że zbliżała się dość poważna bitwa, w której wydaje się, że Szafiry miały przewagę ilości, ale kto wie, czy nie był to tylko wybieg piratów, by zwabić ich w pułapkę? Ponoć kapitanowie i herszci nadrabiali pomyślunkiem za resztę parszywej hołoty. Nawet, gdyby przewaga była dziesięciokrotna, Goldberg nie miał zamiaru dobywać broni, ani ruszać się nigdzie z flagowego okrętu nabitego bitnymi rycerzami. Ba! Błędem byłoby odbierać im chwałę walki, czy co tam sobie roili w głowie. Można było jednak dopomóc w inny sposób, ale o tym później.

Rozkazy i dyspozycje rozdzielane były pospiesznie, a Gerold doglądał tylko wszystkiego i pochłaniał wzrokiem obie floty. To miała być chyba pierwsza bitwa morska, w której "brał udział". Ciekawe, jak z tym wpadaniem do wody? Z tego, co Goldberg widział, to chyba niewielu było gotowych iść w pełnej płycie na miecze. W takim ustawieniu podróż za burtę była pewnie zawsze w jedną stronę i za to miał duży szacunek do Żelaznych. Ci się nie pierdolili w półśrodki. Lord wszedł jednak na postument, więc wszyscy zebrali się wokół. Dał krótką mowę, a jeśli zebrani zdawali się rozentuzjazmowani, to w ogólnych okrzykach Gerold dorzucił swoje:

- Za chwałę! - przez chwilę miał w ustach "Na pohybel" ale potem stwierdził, że do chwały przynajmniej może z czystym sumieniem dołożyć rękę, a strat wśród wroga raczej nie poczyni, chyba, że na papierze. O czym pomyślał, tak zrobił i udał się do biurka w kajucie w nadbudówce, gdzie też otworzył czystą księgę na drugiej, czy trzeciej stronie oraz prywatny zeszyt zapisany gdzieś w połowie. - Rachunkowych nikt nie lubi czytać, a tak to może będzie co dla potomnych... - Stwierdził w duchu i notując w kajeciku przybliżone liczby żołnierzy, wyposażenia i tak dalej, stronicę księgi opatrzył odpowiednią datą i akapitem "Z piratami na wybrzeżu Rudej Jędzy Potyczka", a następnie zabrał się za kronikarską robotę, co by na świeżo i bez przekłamań relacjonować co się dzieje. Nikt mu specjalnie za wyolbrzymianie czegokolwiek nie płacił, więc na tym etapie starał się dochować wszelkich prawd. Nie wystawiał się z owej kajuty więcej, niżby to było potrzebne, zwłaszcza, gdyby słychać było strzały bijące o pokład, a towarzystwo i względne poczucie bezpieczeństwa zapewniał mu uzbrojony przyjaciel.

Tak, tak... Ogarniająca wszystkich nuda! Od puszczenia z dymem tamtej pirackiej przystani i zrabowania odrobiny zapasów i, nie wolno o tym zapomnieć, olinowania, nie wydarzyło się już kompletnie nic ciekawego. Przynajmniej nie na okręcie na którym on był. Doszło do tego, że już sama nuda zaczęła mu się nudzić. A może to jego nuda zaczęła się nudzić... Coś tak jakoś, o.

Możliwość stoczenia wreszcie jakieś bitwy wydawała się być niczym powiew wiatru w upalny, duszny dzień. Był on niczym pozbawiony nadziei rozbitek, który po dniach wędrówki przez puste plaże odkrywa, że morze wysrało go na Wyspy Letnie a przed nim stoi świątynia miłości i wszystkie kapłanki chcą mu rytualnie dać dupy. OCH i ACH, to było wspaniałe uczucie, że aż mu się iskierki w oczach zatliły. Będzie wpierdol!

Z czym mógłby się zgodzić, to fakt, iż może jednak należałoby rozmiar narzędzia do rozmiaru problemu dobrać i część sił w odwodzie zostawić, tak jakby jacyś piraci mieli ich w dupę brać. Nie miał pojęcia jak i skąd, ale okręty ich były do walki przygotowane, to może i na pułapkę czas znaleźli.
Niemniej, on był od wykonywania rozkazów. Co myślał, to i rzekł, ale finalnie to jemu broń w łapę a nie rozkazy na usta. Jeśli zaś chodzi o to jak szedł, to nie bardzo chciał ze zbroi rezygnować. Jednakowoż... Finalnie zdecydował się tak właśnie uczynić. Oczywiście wiedział, że w płytach pływać można - sam tego dokonał. Tylko, że to była rzeka i to dość spokojna. Warunki, należy powiedzieć, kontrolowane. Wszedł, zanurzył się lekko i płynął. Tutaj, jeśli wpadnie, to to będzie morze. Będą fale, statki w zwarciu będą się kołysać w pobliżu i będzie prawdopodobnie szok. Oczywiście ufał swojej wielkiej sile i wytrzymałości. Pływać też, jak to wyspiarz, umiał. Żelaznym jednak nie jest i na spotkanie z Utopionym nie czeka. Zbroję pełną na ląd założy, tam się ona lepiej zda.
Włożył tedy napierśnik na kurtę pod pancerz zakładaną. Wziął swą wierną tarczę wytrzymałą. Miecz na golasów i kolczastą maczugę na mocniejszych oponentów. Kompanom nie mówił, co czynić w tych sprawach mają - bo im  i ich doświadczeniu ufał.
Gdzie on zaś do boju szedł? Ze swymi ludźmi obok brata, by pomóc mu natarcie prowadzić i ochraniać go. Bij i zabij, będą ludzi prowadzić!
Ach tak, jeśli szło by im taranować lub być obiektem taranowanie, to faktycznie lepiej było się czegoś pewnego łapać.

Rozejrzał się po ludziach na pokładzie drakkaru. Spojrzał potem na tonący wrak ich statku i zdał sobie sprawę, co to oznacza. Ściągnął górną część salady. Jego qohorska zbroja! Jego cenna, wykonana w Myr kusza! Wykrzywił poparzoną ongiś twarz w makabrycznie paskudnym grymasie. Wściekły jak jasny, jak rozjuszony rosomak, albo szerszeń któremu gniazdo czy tam innego gówno mieszkalne rozwalili.
- Kurwa jego w dupę jebana, pierdolona, chujem zajebana mać! Chuj, kurwa! Dupa! - Ryknął, czerwony na twarzy bardziej niż zazwyczaj. - Kurwa!... Kurwa! Jego! Kurwa! Mać! - Wylewał z siebie gniew potężniejszy od każdego zasranego sztormu na Stopniach. Gdyby teraz dorwał tych od obsługi katapulty na pirackim statku, to na żywca wyrwałby im trzewia! Wypatroszyłby ich jak zasrane flądry! Łeb jednego by wpakował do dupy drugiego i lał tego pierwszego w bebech, póki nie obsrałby drugiego! Zajebałby ich jak szmaty! Oskórował! Na ich oczach zerżnąłby każdą kobietę, którą kiedykolwiek kochali! Zjadłby ich dzieci i napluł ich resztkami im w twarze!!!
Oddychał ciężko. Chwilę później nadal ciężko, ale już bardziej miarowo.
- Gdzie Robert? Cleos i Jamie? - Rzucił, rozglądając się po pokładzie. Furia nadal w nim płonęła, ale musiał ją dusić. Musiał znaleźć swych ludzi! - Łowimy naszych! Dalej! - Widząc, że Edwyna coś tam zabolało. Piratów złapią inni, on musiał o swoich dbać. W ogóle to pomagał. Miał krzepę w łapach, to nie mógł bezczynnie siedzieć.

Płynęli wyznaczonym kursem na tyle długo, że Gerold zdążył całkiem zacnie ozdobić pierwsze trzy litery. W którymś momencie zaczęło nieco trząść i trzeba było chronić papier przed zachlapaniem inkaustem, gdy inżynierowie Jeleni rozpoczęli ostrzał. Warte odnotowania. Wydawało się jednak, że jest zbyt spokojnie - Hmm.. Chyba jednak nie będą tarano.. - pomyślał, ale statek zgubił balans i wciąż siedzący na krześle Goldberg przejechał aż pod ścianę, której bliżej teraz było do podłogi; stolik zaś sunąć za nim wbił się niemiłosiernie pod żebra. - Ratuj - nawet nie powiedział, a bardziej złożył usta w wymownym grymasie, nie mogąc wysunąć się spod cholernego mebla. Niby taki kurwa solidny stół mają, a statku żeby na dno nie szedł nie potrafią zbudować. Wreszcie muskuły napięły się i Gerold był wolny. Naturalnie sam sobie tego nie wywalczył, ale był przyjacielowi bardzo wdzięczny za pomoc. Goldberg rozejrzał się tylko szybko po pomieszczeniu, wsunął w torbę swoje rzeczy i jeśli gdzieś na widoku leżała księga okrętowa albo kosztowności - potem się odda, a szkoda, żeby zatonęły - i czym prędzej panowie przedostali się na główny pokład.

Zapewne sytuacja wyglądała już fatalnie. Jeśli pokład był jeszcze częściowo stabilny, to należało pomóc tym, którzy tego potrzebowali i rozejrzeć się za czymś pływalnym, jeśli sojuszniczy statek nie podpływał jeszcze, by pomóc im w niedoli. Jeśli było jednak tak, że wychodząc z kajuty była już tylko woda, to jedyną istotną kwestią była walka o własne życie. Kto wie, może wtedy zabójczy stolik okaże się wybawieniem?

"No, to tyle chyba, jeżeli chodzi o wykazanie się, psia mać". Takie oto myśli przemknęły przez głowę Cithri, kiedy runęła w dół. Szczęśliwie jednak nie poleciała za daleko, toteż obrażenia z powodu uderzenia ograniczyły się raczej do minimum. Przynajmniej tak pomyślała, kiedy powstała na nogi. Przypływ optymizmu skutecznie jednak powstrzymał widok Luka, który zwalił się niedaleko niej bez przytomności. Kobieta mimowolnie prychnęła z bądź co bądź komizmu tej sytuacji. Szybko chwyciła nieprzytomne ciało, po czym rozejrzała się pośpiesznie, szukając czegoś, co mogłoby ją poratować przed niechybnym utonięciem. Szczęśliwie dla niej niedaleko niej znajdowały się jakieś krzynie, na które rzuciła się z swoim cennym ładunkiem. Kiedy znalazła się na powierzchni, poczęła ruszać się w kierunku niedalekiego drakkaru, który przy odrobinie szczęścia łaskawie postanowi zgarnąć tonącego rycerza i jego giermka na swój pokład. Ruchy, ograniczone oczywiście poprzez ostrożność w obliczu groźnej sytuacji, nie były na tyle mocne, na ile mogły być, jednak nadal uważała, że lepsze to, niż dać się ponieść falom.
— Ino nie wierzgaj czasem teraz - rzuciła jeszcze półgębkiem do nieprzytomnego chłopaka, chcąc w jakikolwiek sposób rozładować napięcie które stale jej towarzyszyło.

W drodze na galery Edwyn przyglądał się tylko, jak pierzchający drakkar najpierw obrywa ogromnymi kamieniami, a potem zanurza się w odmęty morza. Był to niesamowicie przyjemny widok do oglądania. Reszta statków, również powoli znikała pod taflą wody, aż w końcu same czubki masztów zniknęły w morskiej otchłani. Trochę żal było tych statków, ale lepiej piraci niż oni. Ostatecznie i tak udało się przejąć dwie jednostki, więc niejako strata została odrobiona, teraz tylko należało zająć się rannymi i zająć przystań, którą miano obwarować. Nieszczęśliwie, rozbicie obozu nie przebiegało zbyt sprawnie, jednak można było to wybaczyć zmęczonym marynarzom, zresztą sam Edwyn nie był jakimś mistrzem w rozkładaniu obozów, znał jedynie podstawy tej sztuki. Część załogantów miała się niezwłocznie zabrać za naprawę uszkodzonych statków, tak, żeby nie rozleciały się w trakcie podróży i żeby specjalnie nie opóźniały rejsu reszty statków. Jeńcy zaś zostali podzieleni na cztery grupy i byli pilnowani przez żołnierzy. Edwyn rozkazał znaleźć wśród nich również jakichś rzemieślników, którzy mieli - pod czujnym okiem strażników - pomóc w naprawie, oczywiście, jeśli jacyś byli. Część wzięto na spytki, pytając, gdzie ukryli skarb lub gdzie są inni piraci na tej wyspie. Naturalnie, można było kilku nieco uszkodzić. Jeśli Rickard chciał się trochę wyżyć, również dostał jakiegoś pirata na przesłuchanie. Ostatecznie przyszedł też raport o stratach w ludziach, które były bardzo małe, ucieszyło to lorda bardzo mocno, ale postanowił na wieczornej kolacji uczcić ich pamięć. W tym celu postarał się dowiedzieć, jak każdy z poległych miał na imię i skąd pochodził.
Wieczorem, gdy wszystkie zdobycze zostały już przedstawione Tarthowi w raporcie, a zwiadowcy powrócili bez żadnych interesujących wieści, Edwyn wyszedł przed kwaterę główną i wygłosił mowę do swoich żołnierzy.
- Właśnie o to mi chodziło drodzy żołnierze! Nawet nie zdążyli zobaczyć, co ich uderzyło, ta bitwa dzięki waszym umiejętnościom i zaparciu, skończyła się, zanim się na dobre rozpoczęła! Dzisiaj, w objęcia Siedmiu udało się piętnastu dobrych żołnierzy, których na pewno będzie nam brakować. - powiedziawszy to, napił się ale i po kolei, wymienił ich imiona i miejsce, z których pochodzili, chcąc w ten sposób uczcić ich pamięć i pokazać swoim ludziom, że każdy z nich liczy się dla lorda. Po zjedzeniu kolacji Edwyn udał się na krótką modlitwę za poległych i w końcu położył się spać. Następny dzień miał być pracowity.


Wstał równo z innymi żołnierzami, czyli o dość wczesnej porze, kiedy słońce dopiero co wychyliło się znad tafli morza. Prace nad naprawą okrętów trwały już od poprzedniego dnia, a tego były kontynuowane. Ponownie Edwyn rozesłał zwiadowców w głąb lądu, a także wysłał cztery galery wzdłuż brzegów wyspy* na zwiad. Najbliższe okolice wyspy, miały zostać obstawione statkami tak, żeby te od razu zobaczyły zbliżające się niebezpieczeństwo**.
W końcu Edwyn udał się na poszukiwanie kapitanów pobitych statków (jeśli jacyś przeżyli), żeby osobiście ich przesłuchać. Chciał wiedzieć wszystko o sytuacji "politycznej" na Stopniach, czy jest jakiś pretendent do tytułu króla piratów, gdzie leżą najważniejsze bazy i jak wyglądają, ilu mogą mieć ludzi i temu podobne rzeczy, a w końcu, chciał wiedzieć, gdzie ukryte są ich skarby.

*galery wypłynęły z przystani i dzielą się na dwie grupy, jedna płynie z jednej strony, druga z drugiej i w przypadku zaobserwowania czegoś, wracają do przystani.
**statki mają patrol w pobliżu wyspy i w razie czego dają znać rogami, których specjalnie wydzieleni ludzie w obozie nasłuchują.

Posłał bratu takie spojrzenie, jakby chciał powiedzieć, że do wody jeszcze może zdążyć wpaść. Nie to, żeby gardził jego propozycją i kolejnym pancerzem, ale... No, po prostu nie lubił tego całego "nie denerwuj się". Oj nie, gniew musiał z niego ulecieć. Ujście zaś znalazł mu w wyławianiu kamratów, skoro nic innego do roboty nie pozostało. Swoją drogą to to, że ani razu zasranego miecza nie dobył w czasie tej wyprawy, też jakoś nie pomagało. Ech... Męka i straty, ot co. Oby to chociaż z jakimś pożytkiem dla ludu było - na nic innego już nie liczył.

Po wylądowaniu na wyspie to musiał sobie jakąś kwaterę znaleźć. W końcu był jednym z ważniejszych członków wyprawy, nie? Swoich kompanów do siebie by wziął, bo w końcu byli jak braty, to się nie ma co... Razem mogą pomieszkać. Żal by ich było na namioty pastwę piachu w galotach zostawiać.
Jeśli dnia stało, to na plażę by jednak wyszedł. Bukłak wina i kompanów wziął i jeńców poszukał. Musiał zapytać, czy jest tam ten, co to w ich statek kamulcem zasranym utrafił. Jakby był i by go wydali, to marny jego los. A jak nie to marny czyjś inny los. Gościa od katapulty czy też innego pirata by wzięli, spętali jak prosię i na plaży pograli w "kto dalej piatem miotnie". Można to robić innymi przedmiotami, jasne... Ale one by tak zabawnie nie krzyczały.
Wziął też łucznika czy tam kusznika jakiegoś zgarnął do zabawy. Pewno by się jaki żołdak zgodził, jak brat lorda prosi i jeszcze wino daje. Taki to miał być sędzią i asekuracją, jakby rzucany "przedmiot" wiać chciał.

Takie rzeczy jak umacnianie obozu i planowanie zwiadów czy ewentualnej obrony to bratu zostawiał.

Gdy lord Tarth przełożył na ramiona Gerold odpowiedzialność za akcję ratunkową, Goldberg spiął się niemiłosiernie na myśl o tym, jak sam prawie zginął z ręki, czy tam nogi stołu. To też napędziło go, by w te pędy przekazać rozkazy dalej i dopilnować wszystkiego. Fakt faktem, już wcześniej pomyślano o przeznaczeniu drakkaru na poławianie pływaków, a i żołnierze sami rzucali się do pomagania zamoczonym towarzyszom, gdy tylko widmo ostrzału z pirackich statków rozmyło się na wietrze. Człek z zielonych krain zadowolony był wielce, że wszystko sprawnie się udało, choć jasnym też było, że to nie sobie przypnie order za fantastycznie wykonaną robotę.

Niemal pełnym składem udało się dobić do brzegu. Gerold już sam nie wiedział, czy w razie zasadzki woli być na statku, by łatwiej mieć odpłynąć w razie ataku z lądu, czy wyjść na plażę, gdyby ostrzelano statki od morza, ale ostatecznie wielkim wysiłkiem schował paranoję do kieszeni i wyszedł na wspaniale stabilny pomost. Nie martwił się specjalnie o miejsce do snu, za to, by nie zmarnować stojącego jeszcze słońca, poprosił dwóch uprzejmych panów o przysługę i sam biorąc pod pachę krzesło, patrzył, jak pomagają mu wynieść z kwater jakieś biurko, czy tam byle stolik na zewnątrz. W końcu pogoda była chyba niczego sobie, to można było kulturalnie siąść sobie na słoneczku i we własnoręcznie uratowanej - lub gdyby się ta akcja wcześniej nie udała, to wziętej skąd indziej - księdze, na spokojnie, bez ostrzału nad głową zabrać się za spisywanie tego, co się właśnie wydarzyło. Na sucho, tak jak stanowiły fakty. Pewnie i tak go posądzą o zakłamania, jak napisze, że na kilka galer zmarło piętnastu chłopa, ale trudno. Po godzinie zrobił sobie przerwę na spacer po obozie. Policzył sobie mniej więcej ilu tych piratów dorwali w niewolę, a jak nie mógł się doliczyć, to poszedł zagadać z nadzorcami, czy jak tam wystawiona w tym celu straż chciała o sobie mówić. Za jeden z najwyższych celów stawiał sobie bowiem nie kwiecisty język, a dane. Liczby, ale i krótką oraz zwięzłą relację. Miało powstać coś, w czym znudzony panicz nie będzie ze znudzenia przewracał po dwie strony. A i szybciej się pisało raczej bez ozdobników i ciśnięcia wazeliny patronowi. Kończąc spacer przyuważył jeszcze Rickarda uprawiającego rzut piratem.
- Eh. Kroniki chyba nie potrzebują o tym akapitu.. - stwierdził w głowie i wrócił do mebla. Wieczorem już tylko kolacja, a jeśli nie działo się nic wartego większej uwagi, to najbliższy, jak i odleglejszy czas Gerold poświęcał na spisywanie tomu.

— Nie, zdecydowanie nie - zgodziła się ze słowami Luka spokojnym tonem, powoli lecz stanowczo zmierzając w stronę ich jednostki. Szczęśliwie dla nich, i zapewne dla niemałej ilości pozostałych członków wyprawy, wyławianie ludzi szło im naprawdę sprawie, toteż już po jakimś czasie, wspólnymi siłami zainteresowanych oraz samej Cithri, zakutej w stal kobiecie udało się wejść na pokład. Z tego miejsca rozejrzała się przemoczona po "polu" bitwy, zaciskając usta w wąską szparę. Dość powiedzieć było, że była co najmniej lekko poirytowana tym, że nie miała do tej pory nawet najmniejszej okazji się wykazać. Chyba, że za wykazanie uznać można skuteczną ucieczkę z tonącego statku z giermkiem na ramieniu.
Tak więc wyszło, że na ląd zeszła w nie najlepszym humorze, nie zamieniając słowa z nikim. Nie licząc tylko Luka, któremu poleciła przygotować im jakieś nadające się do spoczynku na nockę miejsce na tej zapomnianej przez Siedmiu wyspie. Sama natomiast przyglądała się pracującym żołnierzom. W tym również zabawiającego się na plaży Rickarda, którego rozrywki na wieczór skomentowała jedynie kwaśną miną. Nie w jej stylu było znęcanie się nad pokonanymi. Ale cóż, o gustach się nie rozmawia.
Rankiem następnego dnia wstała chyba nieco wcześniej niż większość żołnierzy. Toteż wolny czas postanowiła spędzić na plaży, przyglądając się morzu. No i czekała sobie na rozkazy, jak to na rycerza niskiej rangi przystało.

Przesłuchiwał?... Przesłuchiwał... Hmmm... Nie, raczej nie przesłuchiwał. To znaczy jakby tam pirat miał coś o swoich konfratrach i innych pirackich ostojach do powiedzenia, chętnie by go wysłuchał i podał wieści dalej. Niemniej, jeśli śpiewać nie chciał, to wiele to rycerza nie obeszło. On tylko sport uprawiał i ciśnienie z siebie spuszczał, nie zakopanych skarbów szukał. Zresztą i tak nikt nic się o nich nie dowiedział, bo i ich nie było. Nie dziwota zresztą, w końcu pirat taki to morski bandzior a bandzior jak ma, to wydaje a nie po krzakach chowa. Ewentualnie, jak rozumny bardziej, to dużą kwotę zainwestuje. Lepiej to burdelik sobie jakiś sprawić czy inne wsio i żyć z tego, niźli w stare lata dalej trakty przemierzać z nadzieją, że ty ich a nie oni ciebie. Tak przynajmniej większość ludzi chyba działała, bo on to akurat walczyć najmocniej lubił i walcząc zdechnąć by wolał, niż powoli się w niedołęstwo staczać, choćby wino i cycki przy tym miały mu towarzyszyć.

- Jak rozumiem, braciszku, ja i moi ludzie z Tobą mamy płynąć, ha? - Zapytał przy okazji, od tak by coś zagaić, skoro już się na siebie napatoczyli. Odpowiedź raczej znał - on i trzech bitnych ludzi z Ziem Burzy miało iść z Edwynem. Zaś jeśli szło o to, jak walczyć chcieli to cóż... Swoim nie mówił, jak robić to mają. Znają siebie i warunku, dorośli są i coś we łbie mają. On sam walczył w tym, co mu się ostało. Jeśli zaś o to się rozchodzi, gdzie walczyć mieli, to Edwyn decydował. Oby wokoło niego proponował. Skupić siłę w jednym punkcie i uderzyć na wroga, wycinając sobie drogę do wrogiego kapitana, by w trymiga opór złamać i rzezią krwawą, i dowódcy ubiciem.

Noc na brzegu była dla Gerold niespokojna. Szum fal przekształcał się w wizg rozrywanych na strzępy okrętów, odgłosy ptactwa mutowały w wycie przygniecionych drewnem i topiących się, a widok rzucanego, związanego pirata odcisnął się wymyślnym koszmarem, gdzie Rickard karmił ludziną jakieś wodne monstra. Źle Goldberg sypiał na tej wyspie, oj źle. A pewnikiem miało to związek nie z wyspą jako taką, a wydarzeniami uprzednimi. Skłonny wierzyć, że potopi się tu w tym lub następnym starciu, ze słowa przez to nie wywiąże a i profitów nie otrzyma, o życiu straconym nie wspominając.

Goldberg miał zamiar zapakować się na statek wraz z lordem Tarthem, by być na wyciągnięcie ręki oraz.. fakt faktem znajdować się w największym skupisku sojuszniczych statków. Najlepsze z tego było, że większość strat czyniły skalne bloki i inne pociski miotane z potężną siłą, a rycerstwo cierpiało ogromny niedosyt wrażeń. Dziw bierze, że między sobą nie tłukli się na statku dla wprawy.