Komnata Maestera

Lord Lynderly otworzył oczęta. Już od kilku dni czasem je otwierał, szybko jednak zasypiał. Leżał na miękkim łożu; gardło miał wilgotne, i został w nim nawet smak słodkiego wina. Komnata nie należała może do przesadnie zadbanych, ale usadzenia w niej nie można było uznać raczej za dyshonor.
Gdy już naprawdę wstał, porozciągał się i służący to zauważył, natychmiast pognał po maestera i zamkowego zarządcę, którzy nie zwlekając wyjaśnili mu jak wygląda cała sytuacja.
- Tydzień spałeś mój Panie - odezwał się uczony. - Ale Twój stan jest raczej dobry i prędzej czy później wyzdrowiejesz. Choć przyznam, że było blisko... - Zaśmiał się nerwowo. - Sił będzie Ci jeszcze brakować, powinieneś zostać tu jeszcze przynajmniej z jeden księżyc. Oczywiście na całym zamku, bo od samego leżenia w łożu to mięśnie Ci zwiotczeją, ale na razie trzeba jeszcze z ruchem uważać i powoli się rozkręcić. A podróż jeszcze bardziej by Ci zaszkodziła.
- Twoi ludzie czekali na Twoje wyzdrowienie, odkąd maester oznajmił, że nic Ci nie będzie - dodał zarządca. - Rycerzy skoszarowaliśmy na zamku, a pozostałym daliśmy spać na dziedzińcu i w jadalni. Zostało też z nami trochę rannych, ale miejsca na razie starcza. Większość lordów już odpłynęła, większość do domów, ale mój Pan wraz z lordami Sunderlandem, Torrentem, Longthorpem, Eleshamem i Waynwoodem popłynęli na dalszą wyprawę, odpowiedzieć Północy za ich atak. Choć szczerze mówiąc sił mają raczej niewiele i prędzej na jakieś mniejsze palenie i rabunek niż pełnoprawną wojnę.