Ogrody rezydencji

14 dzień pierwszego księżyca 376AC, poranek

Po zdecydowanie nieprzyjemnym (w jego mniemaniu) zakończeniu wczorajszej rozmowy z dwoma lordami, Arthur jeszcze tego samego wieczoru postanowił, że musi w sobie jakoś zniszczyć negatywne emocje. Swego czasu stryj opowiadał mu o tajemniczych metodach medytacji i oczyszczania umysłu, jednak Celtigar zdecydowanie nie uważał siebie za kogoś, kto byłby w stanie przez nie wiadomo jaki czas siedzieć w bezruchu w dziwnej pozycji. Szczególnie nie teraz, kiedy jego rezydencja służyła za małą bazę wypadową dla połowy goszczących w Pentos lordów. Dlatego też, po niekrótkiej chwili namysłu, zdecydował się w końcu na sprawdzenie zasobności tutejszych wód w ryby. Arthur nigdy nie był jakiś szczególnym fanatykiem wędkarstwa, lecz jak chyba każdy mieszkaniec Szczypcowej Wyspy miał w tym jakie takie doświadczenie. Dlatego też już wczesnym rankiem zerwał się na nogi i poczynił przygotowania. Zebrał z sobą drobną świtę złożoną z dwóch strażników, po czym polecił im czekać na dziedzińcu do momentu, aż on sam nie uzna, że wszystko jest gotowe. Lubił bowiem samotnie przygotowywać się do wyznaczonych sobie zadań, podobnie jak sam lubił je wykonywać. Dodatkowo Arthur naprawdę lubił te cholerne ogrody, toteż standardowo postanowił dotrzeć na dziedziniec dłuższą drogą, tylnym wyjściem i naokoło domostwa, przezeń właśnie. I tak oto, z trzema wędkami na ramieniu, wiadrem wypełnionym na razie tylko przynętami oraz narzędziami, oraz bukłakiem wody pod pachą, natknął się niespodziewanie na Josie spacerującą po jedną z wielu tutejszych alejek.
— Tak wcześnie na nogach? - Zapytał odruchowo, wyraźnie wesołym tonem. Szczerze powiedziawszy, to aż sam się nieco zdziwił słysząc swój głos. Szczególnie biorąc pod uwagę z kim zaczął rozmowę.

Celtigar uniósł lekko brew, słysząc wytłumaczenie Josie. W zasadzie, to nie pomyślał o tym, że Vivi powie jej o swoich planach. Teraz jednak miał ochotę sam palnąć się w głowę za to, że tak myślał. No bo jakby na to nie patrzeć było to nieco oczywiste. Nic to na szczęście raczej nie zmieniało.
— Cóż, wydaje mi się, że możesz być raczej spokojna. Mój brat zawsze wspaniale potrafił walczyć językiem i piórem. Bardziej bym się chyba martwiłbym się tym, czy wróci głodny czy nie - stwierdził żartobliwie, utrzymując swoje emocje w tym jakże przyjemnym, wesołym tonie. Kiedy kobieta zapytała go o jego zamiary, Arthur spojrzał ukradkiem na niesione przez siebie wędki.
— Ano nie ukrywam, że tak. Rozumiesz, chcę sprawdzić jak bogate w ryby są tutejsze wody w porównaniu do tych na mojej wyspie. No i chciałem sobie też jakoś zabić czas przed tym całym turniejem - stwierdził, wzruszając ramionami, co skutkowało dość niebezpiecznym wahaniem się sprzętu na jego ramionach. Celtigar szybko jednak opanował sytuację, ponownie łapiąc balans. — Chciałabyś też połowić? - Zapytał niewinnie, zdejmując jedną z wędek z ramienia i wyciągając ją w stronę Josie z pytającym spojrzeniem. W zasadzie to nie wiedział czy miała jakiekolwiek doświadczenie w tych sprawach, jednak uważał, że jego obowiązkiem jako gospodarza jest zapewnienie jej rozrywki i obrona przed nudą.

— Wydaje mi się, że ciężko jest przeszkadzać komuś w siedzeniu na plaży i wpatrywaniu się w ocean, czekając aż cokolwiek łaskawie się złapie - stwierdził, szczerze rozbawiony. Niespecjalnie wierzył to, że dzisiejszy połów będzie owocny, toteż niezbyt przejmował się dodatkowymi utrudnieniami. — Jeżeli nie chcesz się przebrać, to sugeruję ruszyć od razu. Moi ludzie już czekają, więc czułbym wyrzuty sumienia, gdybym kazał im stać w miejscu jeszcze dłużej.
Jeżeli Josie jednak zamierzała się przebrać, to Arthur mimo to poczekał na nią spokojnie w tym samym miejscu. Jeżeli jednak nie miała takowych planów, to Celtigar ruszył obok niej dziarskim krokiem, uważając jednak, by czasem jedna z wędek nie wylądowała przypadkiem w krzakach.
— Więc... Byliście już w tym całym teatrze? Pamiętam, że swego czasu o tym wspominałaś. Vivi miał czas zapewnić ci rozrywkę? - Zapytał, chcąc chyba upewnić się w mniemaniu, że nie spaprał swojego wcześniej wspomnianego obowiązku jago gospodarza.

— Cholera, jak tak teraz sobie o tym myślę, to faktycznie coś może w tym być. Przynajmniej mój ojczym mi o tym kiedyś wspominał, o ile mnie pamięć nie myli. Chociaż z drugiej strony do tej pory pamiętam, jak wspólnie z innymi lordami chciał kupić okręt a później się rozchorował, więc koniec końców chyba nie jest zbyt dobrym źródłem informacji - stwierdził, wzruszając ramionami. O swoim ojczymie zdecydowanie można było sporo mówić, jednak wiedział, że koniec końców to jednak Vivi wiedział o nim więcej, więc Josie zapewne automatycznie również była lepiej od niego poinformowana.
— Cóż, mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić. Sam nie miałem okazji, jednak słyszałem przez ten czas dość sporo pozytywnych opinii na temat talentu siostry królowej. Nie zawiedziecie się - powiedział z pewnością w głosie, kiedy wreszcie dotarli do wyjścia z ogrodów. — Poza tym to gdybyś czasem po dzisiejszym dniu załapała o co chodzi w tym wszystkim, to mogę tobie i twojemu mężowi udostępnić mój sprzęt. O ile wasze zdobycze powędrują do mojej kuchni, oczywiście.