Samotnia Końca Burzy

Dzień był pochmurny i wietrzny. Mieszkańcy Końca Burzy podejrzewali, że nadchodzi sztorm nad Zatokę Rozbitków, chociaż nie spodziewali się niczego szczególnie spektakularnego. Przynajmniej jak na standardy okalających ich dom wód.
W tym czasie król Ormund Durrandon wezwał swoich doradców, aby omówić z nimi bieżącą sytuację w królestwie oraz w jego najbliższym sąsiedztwie. Do uszu tego światłego monarchy Pierwszych Ludzi dochodziły ostatnimi czasy niepokojące wieści o wydarzeniach w Westeros. Kolejne ataki Andalów w okolicy Czarnego Nurtu, a nawet na Przylądku Gniewu. Do tego Tristan Mudd rzekomo umacniał swoją pozycję poprzez zacieśnianie sojuszu z Dziećmi Lasu żyjącymi w Dorzeczu. Król Burzy nie mógł pozostawać w takich czasach bezczynny i bierny.
Po wysłuchaniu wszystkich raportów, Jeleń zdecydował się na wydanie rozkazu wzmocnienia sił Końca Burzy. Zbrojownie należało skontrolować, uzupełnić, a nawet zadbać o polepszenie jakości wyposażenia. Ponadto ludzie Króla Burzy nie mogli być miękcy - musieli być gotowi do walki. Powołać, przemusztrować, przeszkolić. Niech wiedzą, za który koniec łapie się włócznie.