Królewska Samotnia

Królewska samotnia to nie obora. Bynajmniej. Tutaj niekiedy rozmawia się o sprawach na tyle poufnych, że w żadnym razie nie mogących trafić do uszu jakiegoś tam zbrojnego. Takie nagłe wejście bez uprzedniego poproszenia o wstęp... No dobrze. Być może powinien był zaznaczyć, że nie chce, aby mu przeszkadzano.
Król oparł się w siedzisku i westchnął głośno, gdy już wysłuchał całej relacji.
- Proszą o wiele. - Odparł wreszcie. Jako człowiek starszy i z natury podejmujący się trudów myślenia, nie śpieszył się bardziej, niż jest to wskazane. W tym wypadku musiał podjąć decyzję, której szacowana waga była niemała a konsekwencje dotkliwe, nie tylko dla relacji z sąsiadami, ale także i dla dobrego imienia tego domu. - Pozwól im wjechać. Podejmę ich strawą i napitkiem w głównej sali. Niech wszystko zostanie przygotowane. - Banefort... Wasal lannisterskiego chłopca. Daleko od domu. Czyli ludzie z wysp weszli na tereny Dorzecza? Jakaś zbrojna banda? Zapewne nie darują sobie robienia problemów i tutaj, tacy już są. I co tym sprowokują? Banefort zaś... Jego senior zapewne najchętniej przyszedłby tutaj z tymi swoimi kryształkami i septonami, próbując wciskać to na siłę. - Niech stawi się również Ser Cristoph. - Dodał i odczekał, aż zbrojny opuści pokój. Potem zwrócił się do szeptacza.
- Jesteś wolny. - Powiedział. Sam też zamierzał się zaraz zebrać i bez szykowania, udać się na spotkanie do głównej sali zamku.