Korytarze Rezydencji

Josella Rykker nigdy nie cierpiała na chorobę morską, ale ostatniego dnia swojej podróży do rezydencji Celtigarów mieszczącej się w Pentos miała nieustające wrażenie, że zaraz wyrzuci z siebie nie tylko zawartość żołądka, ale i wszystkie organy. Nie poskarżyła się jednak mężowi ani słowem, podejrzewając z góry, jakie wnioski ten mógłby wysnuć. Wiedziałby, że to nie morskie fale przyprawiły Josie o niezdrowo blady kolor twarzy. Nie chciała wzbudzać niepotrzebnych nadziei, bądź co bądź również dlatego, że sama domyślała się przyczyn swojego kiepskiego stanu, a były nimi zwyczajne nerwy. Prawda była bowiem taka, że im bliżej Pentos się znajdowali, tym ścisk w jej żołądku jeszcze się zwiększał.
Nigdy nie zarzuciłaby sobie otwarcie tchórzostwa (no, dobrze, może czasem się zdarzało), ale teraz najchętniej zwinęłaby nogi za pas lub po prostu nie wystawiła nosa poza statek. Tego jednak zrobić nie mogła. Bo jak niby usprawiedliwiłaby się przed Valerianem?
Dlatego też wzięła się względnie w garść i razem z mężem ruszyła bez słowa w kierunku zamku, gdzie czekać na nich miał Arthur Celtigar. Nie wiedziała, czy poczuła ulgę, czy jeszcze większy stres, kiedy sługa oświadczył im, że jego pan miał spotkać się z nimi dopiero za jakiś czas. Gdy zaprowadzono ich do komnat gościnnych, odświeżyła się i zmieniła koszulę oraz spodnie na elegancką suknię w ciepłym, beżowym odcieniu, która trochę maskowała fakt, jak blado prezentowała się nadal jej twarz. Włosy rozpuściła, rozczesując je porządnie. Wszystkie te czynności wykonywała dość mechanicznie, na chwilę odzyskując względny spokój ducha, jednak kiedy tylko przyszedł po nich sługa wysłany przez Arthura, znowu poczuła gwałtowny skurcz żołądka.
-- Idź przywitać się z bratem. Nie jestem jeszcze gotowa, za chwilę do was dołączę -- poleciła Valerianowi, walcząc z przypływami mdłości za parawanem, za którym wcześniej się przebierała. Całe szczęście, że Velaryon nie nabrał widać żadnych wątpliwości i już po chwili usłyszała, jak zamykają się za nim drzwi komnaty. Odetchnęła głęboko. Potrzebowała jeszcze chwili, niech tylko ten przeklęty żołądek da jej się normalnie poruszać. Przecież nie pójdzie na spotkanie z gospodarzem, chybocząc się jak statek na morskich falach. To nie przystoi.
Po kilku minutach dolegliwości odpuściły na tyle, że mogła znów poruszać się z wrodzoną gracją. Nerwy opanowały głównie jej głowę, ale z tym umiała już sobie poradzić. Tego nie mógł przecież nikt zobaczyć.
Wyszła z komnaty, każąc słudze zaprowadzić się do lorda Celtigara. Przecież nie będzie chować się przed nim za każdym słupem, jak wtedy, gdy była jeszcze małą dziewczynką. Stanie przed nim wyprostowana i dumna, i wcale nie będzie w tym spotkaniu nic dziwnego ani krępującego. Co z tego, że nie widzieli się od kiedy Arthur opuścił Duskendale, a jego nagle oświeciło co do uczuć do niej i prawie zabił jej narzeczonego. To przecież wcale nie wyklucza tego, że za chwilę będą sobie siedzieć wesoło we trójkę i zachowywać się jak starzy znajomi, prawda? A przynajmniej tak sobie Josie wmawiała. Chyba całkiem skutecznie, bo w końcu odważyła się pociągnąć za tę nieszczęsną klamkę, co prawda dopiero wtedy, gdy zdziwiony wzrok sługi, jaki ją tu przyprowadził, zaczął być trochę zbyt nachalny.
Wkroczyła do gabinetu Arthura chyba trochę nazbyt gwałtownie, bo musiała przytrzymać drzwi, by te nie obiły się o ścianę. Zamknęła je, udając, że nic się nie stało i nieśpiesznie przeszła przez pokój, stając za fotelem, który zajmował jej mąż. Jej wzrok w końcu skupił się na mężczyźnie siedzącym za biurkiem.
-- Witaj, Arthurze -- odezwała się spokojnie, ignorując fakt, że serce zaraz miało wyskoczyć jej z piersi. Jej dłonie zacisnęły się niby mimochodem na oparciu fotela Viviego, dając jej względne poczucie stabilności.

Cóż, widać nie miała tym razem racji. To zdecydowanie była niezręczna sytuacja. Całe szczęście, że Vivi trochę ją ratował, podrzucając jej idealny pretekst, by nie musieć wdawać się z Arthurem w dłuższą wymianę zdań. Zwyczajnie nie miałaby pojęcia, co powiedzieć. Jakby zabrakło jej języka w gębie, co w jej przypadku było dość mało spotykaną sytuacją.
Podziękowała grzecznie za podstawiony jej fotel, czując wdzięczność, że nie kazali jej stać. Przy palpitacji serca, jaką aktualnie przechodziła, to mogło okazać się dosyć trudne. Usiadła, opierając wygodnie plecy o oparcie i zakładając nogę na nogę, byli bądź co bądź w rodzinnym gronie i nie musiała siedzieć sztywno jak z kijem od szczotki.
-- Och, w takim razie nie przerywajcie sobie -- odparła, stawiając na swobodną nonszalancję. Udawanie za przykładem Valeriana, że to najzwyczajniejsze w świecie spotkanie rodzinne było chyba faktycznie najroządniejszym rozwiązaniem.
-- Wiem, że Vivi lubi się trochę poprzechwalać ambitnymi planami -- dodała żartobliwie, odwracając głowę w stronę męża. Kładąc rękę na podłokietniku fotela, sięgnęła po jego dłoń, splatając ze sobą ich palce. Nawet biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, cieszyła się, że Valerian tu był, bo samą swoją obecnością dodawał jej zawsze odwagi.

Delikatny uśmiech, który udawało się Joselli utrzymywać na poczet tej rozmowy, zrzedł momentalnie, gdy Valerian zszedł na temat potomstwa. Stwierdzenie, że Clare miała na razie TYLKO dwójkę dzieci, było jak kopniak prosto w żołądek. Oczywiście nieumyślny, w co gorąco starała się wierzyć. Nie mniej jednak, zabolało.
Rykker odwróciła wzrok od męża, wędrując nim niby od niechcenia po wystroju wnętrza. Zatrzymał się na dłuższy moment dopiero na kamiennej twarzy Arthura, której wyraz sprawił, że Josie aż struchlała. Rzuciła szybkie spojrzenie na Valeriana. Jej mąż miał chyba dzisiaj wyjątkowy niefart we wysławianiu się, jak od razu pomyślała.
Całe szczęście Arthur widać nie zamierzał się tym przejmować. Jego uśmiech przyjęła wręcz z ulgą. Szybko jednak minęła, gdy zorientowała się, że Celtigar następne pytanie skierował wprost do niej. Szybko przywołała na usta miły uśmiech, krzyżując z nim spojrzenie.
-- Och, ojciec ma się świetnie. Bądź co bądź nie jest jeszcze taki stary, a przynajmniej nie daje tego sobie wmówić -- odparła wesoło. -- W Duskendale nic się nie zmieniło, z tego, co mi wiadomo. Moi bracia stają się już powoli kawalerami, myślę, że ojciec niedługo też będzie chciał ich ożenić. Całe szczęście, że została mu jeszcze mała Lysa, choć nią będzie mógł się jeszcze pocieszyć. Choć wiadomo, to nie to samo, co synowie. -- Ostatnie zdanie Josella wypowiedziała z pewnego rodzaju żalem w głosie, mimo że wcale tego nie planowała. Faktem było, że nosiła w sobie lekki żal do ojca w kwestii tego, jak faworyzował jej braci, ale nigdy nie wypowiedziała tego na głos, bo i jakby mogła, przecież chodziło o jej rodzeństwo.

Mimo że Josie kątem oka dostrzegła skruszoną minę Valeriana, postanowiła udawać, że wcale jej nie widzi, by nie denerwować się tym tematem jeszcze bardziej. A nie przynajmniej nie w tym pomieszczeniu. I to jeszcze na oczach Arthura. Wolała więc odwrócić i wzrok, i myśli.
-- Jestem pewna, że gdyby tylko napisać do mego ojca z zaproszeniem, rzuciłby wszystko i zaraz do nas dołączył -- rzuciła, siląc się na nikły uśmiech.
Słysząc sugestię Arthura, podniosła się z fotela może nawet odrobinę szybciej, niż wypadało, ale cóż, poczuła ulgę, że dawał jej szansę ucieczki. Chyba cała trójka zgodnie czuła, że ta rozmowa zmierzała w kierunku nieuchronnej tragedii. Ewakuacja była zdecydowanie najmądrzejszym, co teraz mogli zrobić.
-- Faktycznie, chętnie bym odpoczęła -- przyznała, rzucając Celtigarowi wdzięczne spojrzenie. Skierowała się do drzwi, spoglądając na męża wyczekująco.

Josella ruszyła korytarzem szybkim krokiem, niemal gniewnym. Nie odezwała się też przez całą drogę ani słowem. Chciała po prostu wrócić do ich komnat i najlepiej zapaść w sen na kilka dobrych godzin. Nie widziała teraz dla siebie sensowniejszej perspektywy, by ukoić nerwy, jakie wywołała ta rozmowa. Żałowała teraz, że nie wymówiła się jednak tymi nudnościami, by zostać w pokoju. Równie dobrze mogła się przywitać z Arthurem podczas kolacji, nikt nie ważyłby się kwestionować jej złego samopoczucia. Cóż, jak to się mówi, mądry człowiek po szkodzie.
Po wejściu do ich komnat Josie skierowała się od razu do swoich kufrów, by tak jak i Valerian sprawdzić, czy wszystko zostało przyniesione. Wyjęła też suknię do kolacji, przygotowując ją na później, na małej toaletce umieściła swoje niezbędne przybory do pielęgnacji. Wtedy też miała zakomunikować mężowi, że zamierza się położyć, kiedy ten ją uprzedził, by znowu poruszyć niechciany temat. Z jednej strony doceniła, że zdobył się na to, by ją przeprosić za coś, co padło z jego ust w zasadzie całkiem nieświadomie, z drugiej jednak... Cóż, po prostu była rozdrażniona. A rozdrażniona kobieta zawsze oznaczała nieprzyjemną rozmowę. Takie życie.
-- Więc uznałeś, że idealnym tematem na luźną pogawędkę, będzie wspólne planowanie mariaży i wypominanie siostrze zbyt mało licznego potomstwa? -- zaczęła głosem pełnym chłodu, który z czasem zyskiwał coraz bardziej zdenerwowany ton. -- Świetny plan, Vivi. Było jeszcze dodać, że twoja żona obija się jeszcze bardziej od twojej siostry. Uśmialibyśmy się na całego! -- wyrzuciła z siebie, wyrywając dłonie z uścisku.
Odeszła w kierunku łóżka, na którym przysiadła, by zdjąć z nóg pantofle.
-- Od samego początku przyjazd tutaj był głupim pomysłem... -- burknęła już do siebie pod nosem, tak że Valerian nie mógł jej usłyszeć.

Josella słuchała wyjaśnień Valeriana z nadal niemrawą, choć już mniej urażoną miną. W pewnym sensie go rozumiała. Starał się jak mógł, by zacieśnić stosunki z bratem i skierować je na stary, właściwy tor. Nie było jego winą, że w dziwaczej, cholernie niezręcznej sytuacji, jaka wytworzyła się między ich trójką, prawie każdy temat mógł wywołać niepotrzebne spięcia i urazy. Josie z cichym, ciężkim westchnięciem pomyślała, że nadchodzące dni zapowiadały się naprawdę ciężko, skoro cała ich trójka będzie musiała rozsądnie dobierać każde słowo. Czy wprowadzenie między nich luźnej atmosfery było jeszcze możliwe? Cóż, mieli się na dniach przekonać.
Skapitulowała, nie chcąc tworzyć dodatkowego napięcia jeszcze między nimi. Mimo że nadal była trochę rozdrażniona, zgodnie z Valerianem postanowiła dłużej nie ciągnąć niepotrzebnie nieprzyjemnego tematu. Nie ma po co sobie psuć, bądź co bądź, wakacji. Starała się utrzymać w wierze, że ten wyjazd mógł jeszcze obrócić się w coś miłego. W końcu pierwszy raz była w Pentos, a z podróży lubiła zawsze czerpać jak najwięcej. Sama musiała dołożyć starań, by i teraz było tak samo.
-- W porządku. Tak po prostu niefortunnie wyszło, nie ma co dłużej rozwodzić się nad tym tematem. Wyszło jak wyszło -- mruknęła, dając się mężczyźnie objąć bez zbędnego protestu, zamiast tego sama odwzajemniła jego uścisk. Oparła głowę na jego barku i przymknęła powieki, korzystając z tej chwili, by się wyciszyć i stopniowo uspokoić. Oddychała głęboko. Chyba wszyscy potrzebowali się po prostu trochę uspokoić, by nie zwariować z tego napięcia. -- Jestem po prostu dość zmęczona po tej podróży, nie czułam się dziś za dobrze. Może dlatego odebrałam to bardziej emocjonalnie, niż powinnam. Chciałabym chwilę odpocząć -- usprawiedliwiła się.

Josie mruknęła coś niewyraźnie pod nosem. Z tym postawieniem przed faktem dokonanym to miał akurat cholerną rację. Prawie przyprawił ją tą, jednak dość niespodziewaną, wieścią o zawał. Rykker bądź co bądź cały pogrzeb teścia odbywający się przeszło rok temu zachowywała się trochę jak stuknięta, unikając konfrontacji z Celtigarem twarzą w twarz niczym zjawa, by teraz Vivi sam tak po prostu postawił ją przed jego obliczem. Ironia losu, można rzec.
-- W takim razie musimy się koniecznie wybrać. Nie przegapiłabym takiej okazji -- zgodziła się nawet bez chwili zastanowienia, unosząc w końcu głowę, by posłać mężowi nikły uśmiech. Poczuła ulgę, że konflikt został tak szybko zażegnany.
Najlepiej na wszystkie możliwe spektakle. To już dobra wymówka, by na parę godzin uciec z zamku -- dodała jeszcze do siebie w myślach, jakby próbując sobie tym dodać otuchy.
Widząc, jak Vivi mości się na łóżku, postanowiła do niego dołączyć, realizując wcześniejszy plan. Drzemka nadal wydawała jej się kuszącą opcją ucieknięcia na chwilę od stresujących myśli. Niestety w przeciwieństwie do Valeriana, który spał głęboko, nie zdołała zamknąć oczu na dłużej niż godzinę. Nie umiała się odpowiednio wyciszyć, jej głowa dalej była ciężka od myśli, nawet spoczywając na miarowo wznoszczącej się i opadającej piersi mężczyzny.
Ostrożnie zsunęła się z łóżka, starając się nie przerywać Valerianowi snu. Poprawiła rozgardiasz na głowie, zaplatając włosy w luźny warkocz i wyciągnęła ze swoich toreb szkicownik, który wszędzie ze sobą zabierała razem z zapasem odłamków węgla do rysowania. Zabierając te dwie niezbędne rzeczy, wyślizgnęła się po cichu z pomieszczenia.
Udała się na wyższe piętro budynku, odnajdując tam taras, z którego roztaczał się doskonały widok na całą okolicę i jej przepiękny krajobraz. Szczęśliwie balkon był wyposażony w stolik i kilka krzeseł, z których Josie od razu skorzystała, ustawiając jedno z nich pod zadawalającym ją kątem do tworzonego już w głowie obrazu. Usiadła, jeszcze przez chwilę kontemplując krajobraz, po czym oczyszczając w końcu umysł ze wszystkich myśli, zaczęła szkicować. Ulubione zajęcie jak zawsze pochłonęło ją do reszty, Josie czasem wpadała w taki trans podczas tworzenia, że mogłoby się wokół niej zacząć palić, a ona pewnie nawet by nie zauważyła.

Pożar może i nie zdołałby zwrócić jej uwagi, ale głos Arthura, jak się okazało, już tak. Josie słysząc go za plecami drgnęła tak silnie w zaskoczeniu, że węgielek trzymany w prawej dłoni wypadł jej z ręki i potoczył się po podłodze prosto pod stolik, pod którym raczył się zatrzymać. Kobieta zaklnęła szpetnie w myślach, ześlizgując się z krzesła na ziemię, by na kolanach sięgnąć po zgubę, prawie uderzając się w głowę przy podnoszeniu. Najpierw te drzwi, a teraz to. Los najwyraźniej postanowił sobie z niej trochę podrwić, sprawiając, że przy każdej okazji jej spotkania z Celtigarem miała się przed nim wygłupić. Wspaniała perspektywa, nie ma co.
Stanąwszy na nogach i odłożywszy węgiel na blat stolika razem ze szkicownikiem, w którym widniał już prawie skończony rysunek krajobrazu, Josie odchrząknęła lekko, otrzepując spódnicę sukni. Kolejny raz starając się udawać, że nic żenującego nie miało miejsca, stanęła przy balustradzie, opierając się o nią. Próbowała zrobić to z jak największą nonszalancją, ukrywając to, że sama jego obecność przyprawiała ją o palpitacje serca.
Ciekawe, co jest teraz bardziej zabawne -- to, jak godnie politowania muszę wyglądać w tej chwili, czy sam fakt, że mając już dziewiętnaście lat, nadal zachowuję się przy nim jak wtedy, gdy miałam lat dziesięć -- pomyślała w ponurym rozbawieniu.
-- Faktycznie piękny -- odezwała się w końcu, by nie wyjść dodatkowo na jakąś opóźnioną umysłowo. -- Przechodziłam tędy i tak mnie zachwycił ten widok, że postanowiłam od razu go narysować, by potem móc już w domu uwiecznić go na obrazie. Często tak robię, lubię kolekcjonować ładne widoki. Wraca się do nich równie przyjemnie, jak do wspomnień. Jeśli Vivi nie obudzi się przed kolacją, będę miała szczęście nanieść też odpowiednie cienie do wersji z zachodem słońca...
Po nie w czasie zorientowała się, że gada jak najęta, uśmiechając się przy tym chyba dość głupkowato, więc zamilkła w końcu, odchrząkając ponownie i uciekając wzrokiem wszędzie byleby nie na Arthura, na którego dotychczas niebyt elegancko się gapiła podczas całej swojej paplaniny.

Nie wytrzymała zbyt długo, zaraz znów odczuwając dziwną, naglącą potrzebę, by na niego spojrzeć. Przypatrywała mu się ze szczerym zaintrygowaniem, gdy z takim oddaniem wypowiadał się o widoku i rezydencji. Była zwyczajnie zaskoczona, że doceniał coś tak z pozoru błahego jak widok z tarasu.
-- Tak, oczywiście. Usiądź -- zreflektowała się od razu, gdy spytał o tę możliwość. -- W końcu jesteś u siebie, nie musisz o to pytać -- dodała z lekkim uśmiechem.
Gdy ten zajmował miejsce na wskazanym wcześniej krześle, Josie odwróciła się przodem do balustrady, ukrywając przed nim twarz. Zacisakając na niej palce, wzięła kilka głębszych wdechów, przemawiając do samej siebie w myślach, by wzięła się w garść. To tylko rozmowa.
Pytanie Arthura faktycznie było dość niewygodne, ale nie ze względu na swoją treść. Gdyby zapytała o to którakolwiek z zaprzyjaźnionych dam, Josie bez chwili zastanowienia mogłaby jej wymienić i tysiąc powodów, dla których ona i Vivi byli dobrze dobraną parą. Wiedziala, że miała ogromne szczęście, trafiając właśnie na Valeriana. Problem z tym pytaniem polegał jednak na tym, że zadał je Arthur, a Josie miała dziwne wrażenie, że gdyby odpowiedziała mu zgodnie z prawdą, że jego brat był świetnym mężem, to byłoby to trochę jak wbicie mu szpilki, biorąc pod uwagę fakt, że on sam poniekąd też chciał nim kiedyś zostać. Na takie pytanie nie istniała chyba żadna dobra odpowiedź, więc po krótkim zastanowieniu Josie postanowiła obrócić to w żart. Odwróciła się więc w jego stronę z uśmiechem, nim znów zabrała głos.
-- Skoro tak mówisz. Patrząc na to, że Vivi nie raz wybiera sobie stroje o wiele bardziej zachwycające od moich, faktycznie może wzbudzać zazdrość u dam w naszym towarzystwie -- zaśmiała się lekko. W żadnym razie nie chciała, by zabrzmiało to jak przytyk w stronę męża. Prawdę mówiąc to strojenie się i dbanie o swój wygląd zawsze sprawiało, że Josie myślała o Valerianie z pewnego rodzaju rozczuleniem. Może i Vivi nie był stworzony do miecza, ale kochała go właśnie za tę jego wrażliwość na piękno i nie zmieniłaby w nim absolutnie niczego.
-- Znasz Viviego. Żyłeś z nim pod jednym dachem tyle samo czasu, co i ze mną, wiesz, jaki jest. To dobry człowiek. I dobrze mnie traktuje. Nie mogłabym na nic narzekać, bo niczego mi nie... brakuje. -- To zaledwie sekundowe zacięcie Josie zawdzięczała nieznośnej myśli, która od razu storpedowała jej umysł, że jednak była jedna rzecz, której w tym małżeństwie brakowało. Ale tego akurat Arthurowi powiedzieć nie zamierzała.
-- A jak tobie żyło się przez te lata? Nie mieliśmy okazji porozmawiać od kiedy... wyjechałeś z Duskendale -- spytała, chcąc odwrócić tor rozmowy w jego kierunku.