Gospoda "Korona Roberta"

- No...całkiem zgrabnie urządzona, Sir. - Wydumał z uśmiechem Arjan będąc już w środku karczmy. Czemu tu się znaleźli? Otóż po radzie zdecydowali, że jest potrzebna miła atmosfera do spraw związanych z pergaminami, także udali się do zaufanej karczmy na porządny posiłek wieczorny. Z lordem Arjanem oczywiście była zbrojna świta, także stoły wokół stołu należącego do Edrica i Estermonta były obwarowane wojami z Zielonego Kamienia. Stary rycerz rozsiadł się wygodnie na początku stołu, zarzucił pełnym mieszkiem dla służki, by nakarmiła i napoiła tutaj wszystkich po równo.
- Także złoto jest. Teraz pora spisać co trzeba. - Poruszył swoimi barami z niechęcią w głosie. - Mam nadzieję, że mamy tutaj kogoś innego do skrybania. Albo niech i będzie, sam główny napiszę i dam skrybom przepisywać. - Rozłożył swe olbrzymie łapska stole, przeciągając po nim dłonią z delikatnością - sprawdzał wykonanie. Ta cała karczma była cholernie bogata. Wystarczyło się rozejrzeć wokół. Istna szlachecka pijalnia. Pokiwał z głową uznaniem i spojrzał na samego Storma. Odpiął od swego pasa ogromne mieczysko, które oparł w pochwie o bok jednego z krzeseł obok.
- Chyba po wydaniu papierów ruszę na Zielony Kamień. Trochę czasu minie zanim zbierze się zbrojna obsada z najemników. Brakuje mi naszych Ziem Burzy, a nie ciągle tylko te mury Królewskiej Przystani i morze, nad którym cicho jak w komnacie dziewicy. A wam tęskno za czymś, Edricu? - Spytał mając w głowie obraz tych mijających lat w swoim domu przy charakterystycznym dźwięku burzy. Brakowało mu tych młodzieńczych lat niewinności i zabawy. Teraz wyłącznie może zapewnić to swoim wnukom, których bardzo dawno nie widział, to samo synów. Cóż miałby im nawet przywieźć ze stolicy? Chyba nic. Zamówi się coś na dzień imienia któregoś. Choć coraz częściej miał problem z zapamiętywaniem różnych faktów, to u dniach urodzin pamiętać trzeba. Jeśli druh od kufla zechciał podać mu przyrządy do pisania, to też przyjął je i zaczął powoli rodzić ogłoszenie, gdyż na sprawach finansowych się nie znał, to chociaż to sam załatwi.

Edric zaproponował swoją karczmę na dobre miejsce by spisać wszystkie papiery. Wiedział, że nikt nie rozwodni mu tam piwa - ani też takiej praktyki nie stosowano wobec innych gości - a jadło podadzą tłuste i zacne. Warto było też znaleźć jakieś przyjemne miejsce by żadne dworaki nie próbowały im przeszkodzić, zawracając rzyci "ważnymi" sprawami. Starszemu nad Monetą towarzyszyło dwóch rycerzy z jego niewielkiej gwardii. Chociaż był raczej popularny w stolicy i jej okolicach ze względu na to zapewnienie jej żywności oraz spokoju w trudnych czasach wojny, to stare pokolenia przemijały powoli i mogli zdarzyć się ludzie niepałający szczególną miłością do kogoś mocno związanego z poborem podatków.
- To nie będzie konieczne - powstrzymał Arjana, kiedy ten chciał płacić dziewce służebnej za posiłek dla wszystkich, acz oczywiście nie był w tym natarczywy jeżeli Estermont wolał sakiewkę przekazać. - Dobrego jadła i piwa dla wszystkich! - ryknął do oberżysty. - Byle prędko i obficie!
Do skrybania zaiste mieli kogoś - Edric skinął na swego giermka. Jako pomocnik Starszego nad Monetą chłopak musiał edukować się nie tylko w sztuce rycerskiej. Umiał więc sprawnie czytać i pisać, a także pojmował podstawy matematyki oraz zarządzania. Mógł więc pełnić rolę skryby przy sporządzaniu odpowiednich dla Estermonta dokumentów, które Edric następnie po prostu podpisałby i przypieczętował. Oczywiście odpowiednia nota o wydaniu złota oraz jego celu znalazłaby się też w grubej księdze rachunkowej Starszego nad Monetą.
- Pewno minie kilka dni zanim zbierze się wystarczająco dużo chłopa - przyznał. - Nie to co w Essos, tam od razu bierzesz zorganizowaną kompanię kilkuset zakapiorów i wysyłasz ich załatwić problem. O tyle za to lepiej, że nie łażą nam po ziemiach małe armie najemników bez wiary czy lojalności, którym nie wiadomo co do łba strzeli bez wojenki - stwierdził, wspominając swoje lata na wschodzie. - He... Tęskno mi za czasem, kiedy nie strzelało mi w kościach za każdym razem jak wstaję z wyra i kiedy mój młot nie ciążył mi tak w rękach. Nawet dziewki częściej sadzam na siebie, coby się nie zmęczyć zbyt prędko - Storm parsknął i upił łyk piwa, które w tym czasie przyniosła im służka. - Starość to z pewnością najgorszy wróg jakiego spotkałem.