Komnaty Valeary

Po treningu, do godzin popołudniowych, po dość mocnym obiciu skóry i długich modłach w świątyni, Valeara była już bardzo zmęczona dniem. Postanowiła zawitać do kuchni trochę wcześniej i poprosić o jakieś resztki z obiadu, które mogłaby zjeść na kolację. Naturalnie dostała jakieś jedzenie, które zostało dodatkowo podgrzane, a następnie służący zaniósł jej to do pokoju. Krótka modlitwa do szeregu płomieni świec palących się na biurku i smoczyca zabrała się do jedzenia.
Od razu po posiłku poszła zażyć zamówionej kąpieli w ciepłej wodzie i około godziny dwudziestej, poszła spać. Sen miała bardzo dobry, twardy i spokojny, nic jej nie przeszkadzało.
Wstała wcześnie rano, wraz ze służbą, której już od lat nie potrzebowała do budzenia. Przemyła twarz w toaletce, dojadła swoją kolację i wyszła na dziedziniec trochę poćwiczyć. Dzisiaj miała w planie trening jazdy wierzchem z pełnym rynsztunkiem. Około godziny ósmej poszła po odbiór naprawionej już zbroi, którą z pomocą płatnerza założyła, a potem poszła po swojego zaprzysiężonego, żeby towarzyszył jej w treningu. Był jej potrzebny, w razie jakiegoś wypadu. Valeara ufała swoim umiejętnościom, ale lepiej mieć kogoś, kto cię asekuruje.

Powrót do Pentos zajął księżniczce niemal cały dzień. Wracając, nie oszczędzała siebie i ciągle trenowała jazdę, także była podwójnie zmęczona. Niedługo przed zachodem słońca, zobaczyła z oddali mury miasta, a i ludzi po drodze przybywało, ucieszona tym pośpieszyła konia, żeby móc w końcu zaznać królewskich wygód i wypocząć. Po zdjęciu hełmu z głowy nie było kłopotu z wjazdem do miasta, gdyż była momentalnie rozpoznawana przez straż. Będąc już na ulicach, musiała zwolnić tempo jazdy, żeby nikogo nie potrącić. Gdy słońce już zaszło za horyzontem, Valeara dotarła do pałacu, gdzie w odpowiednie ręce oddała swojego rumaka i dała sobie pomóc zdjąć zbroję, którą zaniesiono do jej komnaty i zawieszono na drewnianym szkielecie. W tym czasie dziewczę udało się do jadalni, mocno spóźniona na kolację. Zjadła to, co zostało i zabierając kilka owoców ze sobą, wróciła do pokoju. Tam zajęła się własną higieną, a będąc zmęczona bardzo długim dniem, udała się spać. Tej nocy, śniły jej się straszne historie, opowiedziane przez ludzi przy ognisku. Noc dla niej nie była spokojna, ciągle się wierciła i przebudzała. Głównym tematem snów był gęsty las, pośród wzgórz i czarna postać, która ciągle szeptała jej nad uchem.
- Dorwę wszystkich, a Ciebie zostawię na koniec.

W końcu nastąpił długo wyczekiwany przez Valearę dzień, zapewne też, długo wyczekiwany przez jej bliskich. Nastąpiły jej szesnaste dni imienia. Tego dnia wchodziła w dorosłość i stawała się w pewnym sensie niezależna od rodziców, oczywiście nie w tak dużym stopniu, jak jej brat, ale wciąż była to pewna forma autonomii.
Jak co dzień, wstała jeszcze przed służbą i skorzystała z toaletki, spożywała też śniadanie w postaci resztek z kolacji dnia poprzedniego i zabrała się do kąpieli w zimnej wodzie. Uważała, że taka jest zdrowsza i bardziej hartuje ducha oraz ciało. Po przemyciu swojego ciała, Valeara ubrała się w strój, który emanował bogactwem, lecz nadal nie był suknią. Na białą koszulę, założyła czarną marynarkę z bordowym haftem, który obrazował smoki. Był to swego rodzaju ewenement, gdyż przeważnie zakładała proste i wygodne ubrania. Dziś jednak miała się prezentować.
Po paru godzinach udała się na śniadanie, gdzie przyjęła wszystkie życzenia z uśmiechem i dziękowała za każde. Spędziła czas z rodzicami, którzy bardzo cieszyli się z jej ważnego dnia. Valeara jednak miała jedno pragnienie, które chciała spełnić i miała nadzieję, że jej się uda. Zdradziła je rodzicom, a potem udała się na poszukiwania swojej kuzynki, królowej Visneyi.

Dzień ten był bardzo gorący, a dodatkowe emocje, które Valeara przeżyła na murach Iglicy, sprawiły, że musiała się odświeżyć u siebie w pokoju. Udała się tam spacerem, prosząc po drodze jakiegoś wolnego sługę, o przygotowanie jej zimnej balii z wodą.
Będąc już w pokoju, zrzuciła z siebie ubrania i wskoczyła do lodowatej wody, która momentalnie złagodziła wiosenny upał. Była bardzo szczęśliwa, ten dzień, był dla niej bardzo dobry, a dopiero było przedpołudnie. Delektowała się tą chwilą, jak mogła, zamówiła sobie nawet dzbanek słodkiego wina z Arbor, które powoli sączyła.
W trakcie kąpieli, do drzwi jej komnaty ktoś zapukał. Smoczyca odpowiedziała prośbą o chwilę zwłoki, po czym się prędko ubrała w świeże szaty. Po otworzeniu drzwi stanął przed nią mężczyzna, w znanym Valearze pancerzu nowej Złotej Kompanii. Przyniósł on piękne podarki, które zrobiły na dziewczynie niemałe wrażenie. Była to już jej trzecia zbroja i czwarty koń, miała dobytek godny prawdziwego rycerza.
- Dziękuję Ser za Twoją pracę. Powiedz mi prosze, gdzie jest teraz mój brat, chciałabym mu podziękować za tak wspaniały prezent i chwilę z nim porozmawiać. - oznajmiła. Ostatnio widywali się tylko przelotnie, bez okazji rozmowy, w końcu Valeara była mocno pochłonięta treningiem, przez co nawet na śniadaniu nie bywała obecna.