Przedpola Kosrak

Wyjce wyruszyli. Mengo wiedział, że mają trudne zadanie, ale dlatego właśnie wybrał aż 50 i to najlepszych. Ze swoimi ludźmi mógł niszczyć drewniane wioski i miasteczka, ale kamienne miasta... Do tego trzeba było hordy, a hordę miał Drogo.

Udało się splądrować kilka wiosek, niestety część była opustoszała. Czyżby ludzie dowiedzieli się o jego Khalasarze?
Jeśli tak to uciekli do Kosrak. Należało więc zdobyć to miasto i Khal miał taki zamiar.

Kazał je otoczyć, by nikt czasami nie uciekł i przygotować dużo płonących strzał, a także wszelkich łatwopalnych substancji jak oleje itp.

Oczywiście czekał też na dary z miasta. Kto wie może będzie okazja do zdobycia nowej zabawki?

Okolice Kosrak były opustoszałe. Nikt nie przybył też do Mengo by powitać go lub zaoferować mu dary. Po dotarciu pod miasto khal mógł spoglądać jedynie na wysokie, drewniane mury wzmocnione kilkoma wieżami oraz wędrujących po nich strażników. Najwyraźniej Owczarze z tej osady mieli zamiar po prostu przeczekać jego khalasar i wrócić do swoich codziennych zadań po jego odejściu, jak zapewne czynili to już wiele razy wcześniej z przejezdnymi Dothrakami.

Nie dali darów chamy?! No to zaraz dostaną lekcję kultury!
-Zasypać ich wszystkich strzałami! - polecił - ma w nich strzelać każdy, kto ma łuk! Reszta przygotowuję płonące strzały. - polecił - potem ostrzelamy ten ich śmieszny płocik i zrobimy tak jak w ostatnim miasteczku z palisadą. Z jednym wyjątkiem. Jako, że jestem dobrym i hojnym khalem tym razem nie wjadę jako pierwszy. Mam już dużo niewolnic i liczne łupy, pozwolę innym ruszyć na czele i mieć szanse zebrać co lepsze rzeczy - oznajmił.
Wyjce mieli ruszyć, a sam Mengo obserwował wszystko z daleka nie przekazując żadnych rozkazów poza tą ogólną instrukcją. Liczył, że jego ludzie zasypią mur strzałami, a potem go spokojnie podpalą i wjadą do środka jak to było poprzednio.

Kosrak było jednak miastem, nie miasteczkiem. Prawdziwym, większym miastem oznaczonym na mapach wielkiego Essos. Dlatego też miało porządny drewniany mur, nie zwykłą palisadę. Chociaż zabawnie może brzmieć mówienie o dużym mieście z ochroną jedynie w postaci muru z drewna i ziemi, nie zaś z kamienia. Tak czy inaczej... Na umocnieniach pojawiło się więcej ludzi, kiedy horda zatrzymała się pod miastem, a kiedy ruszyła zabiły dzwony, zagrały rogi i zaroiło się ich jeszcze więcej. Każdy uzbrojony w łuk. Tysiące strzał poszybowały od strony Dothraków w stronę miasta, a setki strzał nadeszły w odpowiedzi. Strażnicy Kosrak w przeciwieństwie do innych owczarzy byli jednak uzbrojeni w porządną broń i dysponowali dobrymi pozycjami, co stawiało krążącą wokół nich hordę w niekorzystnym położeniu. Dodatkowo okazali się oni naprawdę zdolnymi łucznikami. Po dłuższej wymianie ognia udało się jednak spłoszyć ich z murów, które następnie próbowano podpalić. Nieskutecznie. Obrońcy przygotowali wcześniej zapasy wody i szybko radzili sobie z pojawiającymi się to tu, to tam większymi płomieniami. Powoli zbliżał się wieczór, a działania jak na razie wciąż były nieskuteczne.

Cholerni owczarze! Śmieli podnieść rękę na synów stepu?! Stawiali opór! Zabijali ludzi z Khalasaru Wielkiego Khala Mengo! Pożałują, wszyscy pożałują...
Jeśli noc była ciemna wyjce miały udać się na polowanie. Tyle, że zwierzyną będą ludzie, którzy zapewne wrócą na mury. Korzystając z ciemności mieli podkradać się cichcem, zastrzelić kogoś z łuku i cicho się wycofać. Polować jako tako powinni umieć, przynajmniej część, niech więc próbują. Maskują się, wyczekują, zabijają.
Jeśli szłoby źle Khal przerwałby tą farsę. Głupi owczarze zabili dość jego ludzi.
Niezależnie od tego jaka była noc trzeba się było przygotować na dzień. Khal rozkazał przygotowywać wszelkiego rodzaju oleje, oraz tłuszcze zwierzęce. Wszystko co mogłoby się pięknie palić. Wszystko co trudno byłoby zgasić wodą. Wszak gaszenie wodą oleju czy tłuszczu nie jest najlepszym pomysłem...
Te substancje miałby być zebrane w garnce, bukłaki i inne tego typu pojemniki. Następnie z rana dothrakowie mieli ostrzelać ponownie mury zwykłymi strzałami, a niewolnicy wziąć dzbany i biec z nimi na mury. Następnie rzucać nimi i uciekać. Tak doprawiony mur, w wielu miejscach powinien pięknie płonąć. Toteż po oblaniu murów należycie miał się rozpocząć ostrzał z płonących strzał, połączony z ostrzeliwaniem gaszących.
Zapewne wyjce nie będą zachwycone posyłaniem niewolników na śmierć, bo pewnie wielu zginie, ale Mengo obiecał im, że w mieście zdobędą dużo więcej. No i lepszych, bo na śmierć mieli iść najgorsi i najmniej przydatni.
Gdyby jakiś niewolnik śmiał odmówić biegnięcia z dzbanem na mury czekała go surowa kara. Jego oraz jego rodzinę, jeśli jakąś miał.
Biegnięcie na mury, było więc lepszym wyjściem. Zwłaszcza, że na murach też byli owczarze, może nie będą strzelać do swoich? Pozwolił też niewolnikom osłaniać się od strzał. Mieli trochę broni, więc dał im tarcze do zasłaniania się. Jeśli dla kogoś brakło mógł brać od tego, który mimo tarczy padł martwy... Mogli też sobie sami robić jakie osłony tylko chcieli. Mieli na to calutką noc.
Khal Mengo był nawet tak dobry, że wyjaśnił niewolnikom czym jest żółw z tarcz, jakiego widział będąc najemnikiem.

Noc była ciemna. Chmury przysłoniły światło gwiazd oraz księżyca, które jedynie co jakiś czas wyglądały na krótką chwilę zza ich powłoki. Dothrakowie ruszyli w stronę murów by zadać śmierć patrolującym je owczarzom, ale okazało się, że oczy obrońców były czujne, przyzwyczajone do wypatrywania na równinach zagrożeń dla ich stad takich jak dzikie zwierzęta czy właśnie Dothrakowie. Wymiana strzał zakończyła się stratami pośród wyjców, a jedynie kilku z całą pewnością stwierdzało, że pochwyciło skrytego za umocnieniami Owczarza. Zgodnie z postanowieniem Mengo próby podejścia umocnień zostały przerwane.


Tego dnia Dothrakowie ruszyli by ostrzelać mury zgodnie z rozkazem Mengo. W odpowiedzi spotkał ich oczywiście grad strzał ze strony Owczarzy, którzy tego dnia również zachwycali swoją celnością. Pasterze żyjący na równinach wokół miasta mogli być słabi, ale lud Kosrak najwyraźniej przykładał się do swoich ćwiczeń z bronią strzelecką by móc odeprzeć zagrożenia takie jak częste najazdy władców koni, a przynajmniej ich mniejszych khalasarów. Wielu wyjców zostało w trawie na równinach po tym wyjeździe, acz sami również pozbyli się części obrońców oraz zasypali umocnienia strzałami dokładnie tak jak khal sobie tego życzył, perfekcyjna robota.
Wtedy ruszyli niewolnicy, szybka śmierć od strzały była lepsza niż śmierć w męczarniach jeśli odmówią wykonania rozkazu. Biegli i... tak jak Mengo spodziewał się, że Owczarze mogą okazać łaskę współbraciom, tak się stało. Mimo wejścia w zasięg łuków nie poleciała w ich stronę żadna strzała. Przebiegli pięćdziesiąt metrów i kolejne. Nic. Kolejne pięćdziesiąt. Nic. I wtedy bramy Kosrak stanęły otworem, a w kilku miejscach z murów zrzucono liny. Żołnierze straży wychylali się zza umocnień i krzyczeli coś do niewolników, a ci w dużej części zaczęli rzucać dzbany, bukłaki oraz garnce, aby jeszcze prędzej biec w stronę miasta. W stronę wolności. Oczywiście nie wszyscy posłuchali, część była zaślepiona strachem lub po prostu nie pochodziła z Lhazaru i nie do końca rozumiała co się dzieje. Tych kilkunastu kontynuowało bieg ze swoją misją.

Mengo zawiódł się na swoich dothrakach. Nie byli tak dobrzy jak się spodziewał. Jak można było dać się bić jakimś owczarzom?
Trzeba będzie koniecznie zdobyć większy khalasar, jeśli kamienne miasta całego świata mają zostać zniszczone.

Na szczęście w dzień poszło lepiej niż w nocy. Co prawda większość niewolników zaczęła uciekać, ale Mengo po cichu właśnie na to liczył.
Niewolnicy wszak uciekali pieszo, a dothrakowie byli konno. Do tego mieli broń dystansową.
Khal przyglądał się wszystkiemu siedząc na swym rumaku, a gdy tylko dostrzegł, że niewolnicy chcą uciec do miasta ruszył galopem w kierunku bramy, wraz ze swymi towarzyszami.
Krzyczał jednocześnie do dothraków by jak tylko bramy zostaną otwarte zasypali je gradem strzał. Niech stosy ciał zablokują bramy, by nie mogli ich zamknąć. Niech ludzie próbujący je zamknąć też padną od strzał. Mengo był co prawda trochę z tyłu, wszak nie strzelał z łuku, więc pchanie się pod ostrzał było bezcelowe, ale jego wyjce były blisko, więc zasypanie strzałami bram nie powinno być problemem. Potem wystarczyło wpaść galopem do środka.
Po przekroczeniu bramy dothrakowie już sami będą wiedzieli co mają robić.

Sam Mengo nie pchał się na początek, ale nie zostawał w tyle. Przed wjazdem w zasięg strzał założył też swój średni hełm. Resztę ciała chronił standardowy strój dothracki.

Widząc szarżę khala jego wyjce ruszyły pędem za nim, prosto w stronę bramy. Każdy kto akurat miał łuk wyciągał go i posyłał strzałę w stronę miasta. Ci zdolni usłyszeć Mengo lub po prostu mający dobry widok strzelali w bramy, inni zasypywali strzałami ludzi na murach, zaś jeszcze inni postanowili ukarać zdradzieckich niewolników posyłając strzałę prosto między łopatki uciekinierów. Owczarze odpowiedzieli jednak równie zdecydowanie jak dotychczas i pociski posypały się z murów Kosrak powalając wielu wyjców. Sam khal ledwo obył się bez szkód pędząc na miasto, blokując tarczą kilka nadatujących w jego stronę strzał.
Strzały sypały się nieprzerwane, a chociaż zwłoki nie zablokowały skutecznie bramy, to spowolniły jej zamknięcie na tyle, że Dothrakowie wpadli do środka. Niestety po drugiej stronie Owczarze zabezpieczyli się i zablokowali ulice wyładowanymi wozami, na których stali strażnicy miasta gotowi powitać wyjców włóczniami oraz strzałami. Najeźdźcy znaleźli się w mieście, acz byli uwięzieni w chaotycznym kotle pełnym koni, jeźdźców i nadciągających zewsząd pocisków lub pchnięć. Sytuacja nie wyglądała wesoło dla jeźdźców ze stepu.

Szło gorzej i gorzej. W opowieściach matki dothrakowie byli potężni. Sam też tak pamiętał, choć pamięć dziecka mogła być omylna.
Tymczasem tutaj dawali się bić jakimś owczarzom. Wstyd i hańba. Było zostać przy plądrowaniu wiosek i zabawach z niewolnicami. Do tego się nadawali. Do zdobywania miast nie. Przynajmniej nie w takiej liczbie.
Cóż jednak było robić? Trzeba odwalać robotę samemu. Mengo zaatakował więc najbliższy wóz. Z konia, albo też skacząc na niego. Zasłaniał się przed ciosami swą tarczą i dźgał włócznią. To samo robiły jego wierne tarcze, starając się wziąć na siebie przeciwników, tak żeby Mengo miał przeciwko sobie jednego i eliminował go szybko, a potem przechodził błyskawicznie do następnego. Dzięki temu powinien wybijać ich szybko pojedynczo i oczyścić wszystko.
Dothrakowie mieli dążyć przede wszystkim do walki wręcz. Wtedy łucznicy wroga nie mogliby strzelać bez ryzyka trafienia w swoich.
Po pokonaniu ludzi na wozie miał być jak najszybciej odsunięty, by dothrakowie wlali się do miasta. Khal ułomkiem nie był, jego towarzysze też, powinna pójść sprawnie. Po przedarciu się dothraków powinien zacząć się chaos, a w chaosie wygrają chaotyczni dothrakowie. O ile jacyś tą bitwę przeżyją...

Spoiler:

Walka była zajadła, strzały latały wszędzie, ludzie wrzeszczeli z bólu lub dając upust emocjom, konie chrząkały i kwiczały wściekle. Mango dotarł do jednego z wozów i szybko zabił dwóch owczarzy, którzy go bronili, ale na ich miejsce natychmiast pojawiło się dwóch kolejnych. Przełamanie barykady nie miało być proste. Bój trwał jeszcze dłuższy czas, acz w końcu doświadczenie bitewne Dothraków oraz ich liczba wzięły górę nad mieszkańcami równin Lhazaru. Zapora została przełamana, praktycznie wszyscy strażnicy pokonani, a droga do miasta stała otworem dla Dothraków. Władcy koni zapłacili jednak za swoje zwycięstwo przelewając rzekę własnej krwi, oby łupy z Kosrak były tego warte...

Nareszcie, wreszcie, w końcu! Tyle się mordować z głupimi owczarzami! Khal był nieco zły na swych ludzi, jemu poszło sprawnie, a tamci się męczyli...
W końcu się jednak udało. Khal stanął na zdobycznym wozie i wrzasnął.
-Brać co chcecie! Tylko się nie bić o łupy, dość nas dziś zginęło. Starczy dla każdego. Tylko rodzina tutejszego władcy jest moja! Ich nie ruszać!
Po czym wsiadł na jakiegoś konia. Najlepiej swojego jeśli żył i pogalopował szukać łupów. Oczywiście najpierw wspomnianego wodza i jego rodzinę. Taki to pewnie też łupów miał wiele.
W dalszej kolejności miał szukać kobiet spełniających wymagania urody. Jak jakaś nie spełniała to po prostu ją zostawiał dla innych i nie tracił czasu.
Pomagały mu rzecz jasna jego tarcze.
Po zebraniu i podliczeniu łupów pora była na opatrzenie ran.

"Wódz" okazał się być kapłanem tutejszej świątyni, który rozstrzygał spory między ludźmi i przewodził im w czasach kryzysu. Złota i kosztowności trochę w miejscu kultu się znalazło, jednak rodziny nie było co szukać, towarzyszyli mu jedynie młodsi kapłani i stado owiec. W tym czasie Dothrakowie oddawali się do woli mordom, gwałtom i grabieży. Uciechom nie było końca! Nawet ci ranni jeżeli byli w stanie po dojściu do siebie - a nawet nie zawsze po opatrzeniu ran - dołączali do zabawy. Khalasar miał bardzo wzbogacić się w niewolników oraz inne towary po tym ataku. Rozsądnie byłoby nawet udać się sprzedać zdobycze do Zatoki Niewolniczej, ponieważ posiadanie zbyt wielu niewolników nie zawsze było rozsądne.

Mego zabrał sobie kapłana i jego pomocników. Wszystkich dobrze spętał i zabrał jako łup. Ukaże się ich w jakiś fajny sposób. Kiedyś.
Zabrał też posąg jeśli mieli. Zabierze się go do kolekcji. Do innych w Vaes Dothrak.
Złapał też kilka nie dość ładnych owczarek. Oddał je więc innym. Jedna za to była bardzo urodziwa toteż ją sobie zabrał.
-Dużo mężczyzn cię dosiadało? - spytał. - To lepiej mnie nie zdenerwuj bo dzisiaj dopiszesz setkę do listy - zawołał po usłyszeniu odpowiedzi i zaśmiał się.
Po skończonej grabieży miasto miało być ponownie, już na spokojnie przeszukane. Lepiej nic nie zostawiać, bo miasto miało zostać dokładnie spalone do goluśkiej ziemi. Khalasar nie ruszy dalej póki z miasta nie zostanie sam popiół i kupa gruzów.
W czasie palenia niewolnicy mieli być dobrze związani i pilnowani. Zwłaszcza byli wojownicy. Każda oznaka choćby najmniejszej niesubordynacji miała się kończyć porządnym batożeniem.
Złapany kapłan miał przemówić do wszystkich i wytłumaczyć, że dla własnego dobra mają być posłuszni i niczego głupiego nie próbować.
Gdyby kapłan, ani żaden z jego pomocników nie znali dothrackiego tłumaczyć miał niewolnik-medyk Mengo. Lepiej byłoby jednak ukryć znajomość ich języka. Wtedy gdyby kapłan nagadał co innego Khal by się dowiedział i mógł wymierzyć karę.
Na step miały teść iść patrole, żeby czasem jakiś inny khalasar ich nie zaskoczył.

Sam Mengo musiał odreagować. Przyprowadził więc nową zdobycz do haremu i oznajmił.
-Mieszkańcy miasta bardzo mnie zdenerwowali. Najchętniej bym was wszystkie porządnie zlał, taki jestem zły. Ale w sumie nie zawiniłyście, więc może wam daruje. Ta tutaj - pokazał nową zdobycz - jest z miasta, więc ma mnie ładnie przeprosić za opór jej sąsiadów. Mam aż mdleć z przyjemności. Przekonajcie ją, by się bardzo starała. Nauczcie czego trzeba. I lepiej, żeby się wam udało - zrobił bardzo groźną minę - bo inaczej będziecie całe w pręgach od rzemienia. A nowa najbardziej. - obiecał. - Aha, jak masz jakąś rodzinę żywą - przystanął wychodząc - i złapał ich ktoś inny to mogę ci przyprowadzić. Żebyście sobie żyli razem. Albo żeby ich boleśnie zabić. Zależy czy będę miał dobry humor. - dodał i wyszedł.
Pora było opatrzyć rany i odpocząć, a potem czas na zabawę.

W świątyni rzeczywiście khal odnalazł sporych rozmiarów kamienny posąg Wielkiego Pasterza. Boga, który nauczał, że wszyscy ludzie są jednym stadem. Niestety było to stado owiec. Żałosne... Poza tym khal odnalazł również dwa mniejsze posążki wykonane ze srebra oraz liczną zastawę oraz biżuterię z metali szlachetnych wzbogaconą okazyjnie drogimi kamieniami.
Pojmana przez khala dziewka zaznała w życiu przyjemności tylko z jednym mężczyzną... i ośmioma innymi kobietami. Inne członkinie haremu Mango od razu zajęły się nową towarzyszką, a ta miała wkrótce sprawić khalowi sporo przyjemności, chociaż oczekiwanie by od niej omdleć było bardzo ponad jej siły. Rany zostały opatrzone i zdrowi Dothraka nic nie groziło.

Dziewka była niezłą. Widać, że się starała, choć nie wyszło idealnie. Trudno jednak oczekiwać więcej od kobiety, która miała jednego mężczyznę. W normalnych okolicznościach by ją zlał. Tak dla przykładu, by się następnym razem starała bardziej. Tyle, że zaciekawiło go te 8 kobiet.
-Jeden chłop i tyle bab? Robił coś nie tak, żeś więcej chłopów nie chciała czy co? He he he - zaśmiał się - z kim ci lepiej? z babami czy zemną? - spytał tylko po to, by patrzeć jak się męczy próbując skłamać, że z nim.
-Mam pomysł! - zawołał nagle - skoro lubisz kobiety to dostaniesz nowe zadanie! Masz zadowolić moją zabawkę! Tylko uważaj, trochę z nią nie tak po ostatnich hehehe zabawach. Musisz być dla niej bardzo miła.
Kazał przyprowadzić 15 latkę z traumą i patrzył sobie rozbawiony jak dwie baby się zabawiają.

Po wszystkim przypomniał Khalasarowi, że niewolników trzeba pilnować, a na noc najlepiej wiązać.

Po dokładnym spaleniu miasta mieli ruszyć najpierw w kierunku zatoki niewolniczej. Pora było sprzedać większość ludzi.

Dziewczyna sprowadzona na rozkaz khala wciąż nie wyglądała najlepiej, chociaż była minimalnie bardziej świadoma i żywa niż wcześniej. Dla kobiety, której kazał się z nią zabawiać stan ten był dość dziwny i niezręczny, ale nie miała przecież wyboru. Apatia "zabawki" Mango sprawiła jednak, że nie był to najbardziej emocjonujący pokaz, chociaż wciąż miły dla oka.

Droga do najbliższego z miast niewolniczych, Meereen, miała zająć hordzie khala trzydzieści dwa dni. Z Kosrak wiódł trakt prowadzący prosto do tego miejsca i przechodzący przez Hesh, inne z miast Owczarzy. Trudno jednak było powiedzieć czy wyjce Mengo zdołają zająć kolejne miasto, a co dopiero utrzymać w ryzach kolejne tysiące niewolników. Podpalenie całego Kosrak bardzo dokładnie przy jednoczesnym pilnowaniu zdobyczy i cieszeniu się nimi miało im zająć dodatkowy dzień.

Mengo się znudził. Albo może zwyczajnie był zmęczony zdobywaniem tego miasta. Nie był do końca zadowolony z kobiety toteż po wszystkich odprawił "zabawkę" a "winną" zlał rzemieniem. Ale ani mocno, ani długo. Ot bardziej dla zasady.
Potem poszedł spać. Sam. Co to za głupi wymysł, żeby spać z babą? Zabiera tylko posłanie, a jak się kręci to nawet obudzić może.

Dodatkowy czas nie kłopotał Mengo. Po Kosrak miał zostać tylko popiół, który wiatr rozwieje na cztery strony świata. Łono matki ziemi zostało oczyszczone z plugawych budowli. Wszędzie będzie rosła trawa tak jak być powinno.
Potem mieli ruszyć dalej. Miasto Hesh miało być ominięte, ale wszystkie wioski po drodze złupione i spalone.
Gdyby jakiś głupi niewolnik próbował po drodze uciec, albo podnieść bunt Mengo wymyśli mu jakąś dobrą karę.

Przed dotarciem do Meeren Mengo posłał przodem kilku wojowników, którzy mieli oświadczyć, że Khal Menga ma za dużo niewolników i z chęcią wymieni się darami z Meeren.