Sypialnie

Rzeczywiście, Alysanne po wydaniu swych dyspozycji nie potrzebowała już niczego innego. Spojrzała się tylko na lorda z pewną troską w oczach. Nie wyglądał zbyt dobrze, ale spoczywała na nim duża odpowiedzialność, która poczęła na nim odciskać swe piętno. Koniec końców odesłała ona Luthora i zajęła się swoimi sprawami. Nie miała ich jednak zbyt wiele. Mogła czekać na powrót Dorricka, liczyć na nowe raporty i uzbrajać się w cierpliwość. Co prawda miała do napisania jeszcze dwa listy, ale to zajmie jej mgnienie oka i mogła zająć się tym za kilka godzin, kruki i tak wypuszczą, gdy zapadnie zmrok. Nie mając więc lepszych możliwości na zabicie czasu, dalej zajmowała się swoją dotychczasową pracą, podejmując się analizy manewrów poczynionych przez nią, Luthora i Shireen w trakcie ich kampanii przeciw Końcowi Burzy z zamiarem wyciągnięcia jak największej ilości wniosków. Z czasem napisze też listy i wezwie maestera by je rozesłał. Tymczasem nadszedł czas oczekiwania.

Alysanne spędziła resztę dnia na dopracowaniu szczegółów swej ucieczki z człowiekiem przysłanym przez dowódcę garnizonu. Wybrali kilka potencjalnych miejsc, które byłyby dobre do wyjścia na brzeg, zorientowała się w położeniu mniejszych miejscowości, w których mogłaby kupić konie, a dzięki temu szybciej podróżować, przygotowali zapasy i spakowali wszystko co będzie niezbędne i zostawili co było zbędne - głównie koronę, która została wykuta na skronie Alysanne w Harrenhal, a gdyby ją z nią złapano, to nie miałaby możliwości się wyłgania z tego kim jest. Prócz tego należało wyznaczyć ludzi jej towarzyszących - na łodzi nie mogli się zmieścić wszyscy jej ludzie, toteż zdecydowała się zostawić najsłabszych rycerzy Gwardii za sobą, a jednocześnie tych, którzy mieli do niej spore wyrzuty o śmierć Edmunda - Patrecka i Danwella Freyów. Tak więc jej wyprawa miała liczyć przewoźnika, rycerzy Alrana, Alyna, Bryndena i Elmara, a także nią samą.
Kwestia braci Frey musiała zostać rozstrzygnięta w ten czy inny sposób, a także jej lojalnego sługi Dorricka. Nie mogli ruszyć morzem, a droga przez miasto przez najbliższy czas mogła być trudna. Tak więc mieli poczekać kilka najbliższych dni w zamku, aż sytuacja się uspokoi i jeśli taka była ich wola, dogonić ją już w samym Myr, do którego planowała się udać. W tym celu mieli otrzymać odpowiednie finanse na kupno koni i miejsc na statku - 40 złotych smoków miało im starczyć aż nadto na taką podróż lub na inne cele, jeśli taka była ich wola.
Nie pozostało więc nic innego jak się odpowiednio zamaskować. Alysanne przefarbowała swe srebrzyste włosy na niebiesko i ubrała prostą, ciemną suknię, a także płaszcz z kapturem. Gwardziści zaś mieli zdjąć swe białe płaszcze i przywdziać proste zbroje bez żadnych zdobień. Mieli podróżować incognito. Alysanne miała zamiar przedstawiać się jako Ilyria Renarys z Tyrosh, córka jednego z tamtejszych kupców, która w trakcie swej misji handlowej w Królewskiej Przystani utknęła z powodu blokady portu, a jej okręt w trakcie walk w stolicy został uszkodzony i nie mógł płynąć. Nie mogąc więc wrócić z Królewskiej Przystani do domu, to po jej zdobyciu zdecydowała się na podróż do najbliższego portu - Duskandele. Jej gwardziści zaś mieli być jej ochroniarzami-najemnikami. Trzech z nich było tutejszymi wojownikami, tylko Alyn miał mieć korzenie z Essos, gdyż jego srebrne włosy go zdradzały, ale też dodawały wiarygodności jej egzotyce.
Po ustaleniu tych wszystkich szczegółów nie pozostało już nic innego jak wyruszyć w ryzykowną podróż tajnym przejściem z Czerwonej Twierdzy, przemknąć się przez Czarną Zatokę i liczyć na szczęście, że dotrą do Duskandele.

Ostatnią kwestią, którą Alysanne pragnęła się zająć, choć tak naprawdę brakowało jej czasu, była zdrada Symona Whenta i jego bratanka. Musiała już ruszać w drogę, ale pamiętała, że zdrajca spoczywa w lochach Czerwonej Twierdzy. Z tego powodu kazała przekazać kasztelanowi, że byłoby miło z jego strony, gdyby w jej imieniu przysłał mu jej "pozdrowienia", takie jakie należały się zdrajcy, to jest ściąć go mieczem, toporem lub powiesić za jego nędzną szyję. Czy cokolwiek innego co Seaworth uzna dobrego dla zdrajcy. Był to w końcu człowiek Shireen więc podejrzewała, że się świetnie spisze z kimś takim.
Jeśli zaś Lyonel chciałby się z nią widzieć lub zażądał jej wydana, to kasztelan mógł mówić, że zamknęła się w Twierdzy Maegora i nie wychodzi ze swych komnat. Za to miała do przekazania Lyonelowi, że jeśli chce, to niech sam po nią przyjdzie, gdyż "Smok przed nikim nie będzie się kłaniał, a już szczególnie nie przed Jeleniem".