Przedpola Czarnego Zamku

Podróż minęła, a Thrall w końcu pojawił się przed Murem. Widział go tak wiele razy, przechodził przez niego tak wiele razy, ale pierwszy raz miał poprowadzić armię. Był to pierwszy i ostatni raz. Mógł albo zwyciężyć, albo przegrać. Przegrana wiązała się ze śmiercią, ze śmiercią w boju albo z rąk pobratymców. Obie wizje były złe i Thrall wolał jednak wygrać. Rozkazał postawić obóz. Wystawić straże i przygotować się na jutrzejszy dzień...

Czym bardziej zbliżali się do Muru, tym mniej widzieli zwierzyny łownej, która w razie czego mogłaby napełnić ich brzuchy czymś lepszym niż suchy prowiant. Wkrótce odkryli tego powód, pod wielką konstrukcją rozpalone było multum ognisk. Waters cicho zaklął, ale od razu znalazł rozwiązanie tej sytuacji.
- Kurwa. Dobra, zawracamy kawałek, musimy upolować paru dzikich i wypytać ich. - oznajmił i zawrócił wierzchowca by odjechać kawałek dalej i zapolować na paru myśliwcy czy strażników.

Wydawałoby się, że nudy będą trwać wiecznie, jednakże całe szczęście między nimi a Murem znajdowało się od chuja ognisk kurwiszonów wpierdalaczy brukselki. Przed nimi znajdowała się cała armia jak się zdawało. Guillaume już po prostu wyobraził sobie te tysiące mężczyzn czekających na niego. Cóż, przynajmniej Deonte myślał trzeźwo i szybko wydał jakiś sensowny rozkaz, z którym Guillaume nie zamierzał się spierać. Zawrócił wierzchowca w tym samym kierunku co jego kumpel i ruszył za nim.
- Zamawiam dupsko Koła-za-Mułem - zaklepał nim ktokolwiek zdążył go uprzedzić. Do pełni wykonania rytuału brakowało tylko go polizać. Polizane zaklepane jak zwykła mawiać kochana praprababka Hildegarda.

Długo szukać nie musieli, a wręcz przeciwnie, to Dzicy przyszli do nich, tylko jeszcze o tym nie wiedzieli. Największą przewagą żołnierzy z Muru, były konie i to one miały odegrać tu największą rolę. Tutaj również Deonte się nie miał nad czym zastanawiać, trzeba było działać.
- Dobra, otaczamy ich i łapiemy w krzyżowy ogień. Jak ich szeregi trochę się przerzedzą, chwytamy za stal i dobijamy. - plan prosty. - Tylko do czasu otoczenia ich, bądźcie cicho, nie chcemy ich spłoszyć. A gdyby się tak jednak stało, odcinamy im drogę i robimy to w stary sposób. - oznajmił i pogonił kolanem konia, a w jego ślad pobiegły dwa wilki.

Po niewielkim czasie spędzonym na poszukiwaniach natrafili na grupkę około dziesięciu wpierdalaczy brukselki. Dla pewności Guillaume uniósł dłonie na wysokość oczu i zginał po palcu przy każdym policzonym dzikim. Faktycznie, dziesięciu. Cóż, Deonte zaczął coś tam pierdolić, więc Guillaume wydobył długi łuk dotychczas przytwierdzony do siodła, wysupłał z juków cięciwę, zawiązał ją na dole i wspomagając się ciężarem własnego ciała wygiął łuk tak, żeby mieć możliwość zawiązania cięciwy też u góry. Jak już skończył to okazało się, że Deonte również skończył pierdolić i zaczął odjeżdżać. Guillaume nie chciał być ostatni na ruchańsko, więc pospiesznie wskoczył na siodło i ruszył za przyjacielem, by zamienić kurwiszonów w jeże z czarnymi piórami. Tak po prawdzie to zamierzał zejść z konia i walczyć pieszo jak już dzikich będzie tylko kilku. Jakby go praprababka Hildegarda ujrzała machającego mieczem dwuręcznym z siodła to przez rok by go wyśmiewała przy każdej możliwej okazji.

Potyczka jak spodziewał się Waters, nie miała być niczym więcej niż rzeźnią, w której za zwierzynę robili Wolni Ludzie. Po szybkiej walce, Deonte zeskoczył z konia i zaczął oglądać pokonanych, poszukując jakiegoś jeszcze żywego. Jego towarzysze w tym czasie, mieli zedrzeć futra ze zmarłych i zebać ich broń na kupę, ciała zaś miały zostać przysypane pod śniegiem, tak żeby można było je znaleźć tylko jeśli ktoś wiedziałby gdzie ma szukać. Jeśli dowódca ekspedycji znalazł jakiegoś rannego, od razu oddelegował go Gilowi do przesłuchania z zakazem wykorzystania seksualnego, dopóki nie zdobędą informacji. Po wszystkim jednak Deonte przedstawił im plan.
- W sumie to dobrze że się tu znaleźliśmy, panowie, przebieramy się w te łachmany i bierzemy ich bronie, trochę zasiejemy w ich obozie problemów, a ja.. wyjdę na przeciw Króla za Murem do pojedynku, może uda mi się to rozwiązać jeszcze szybciej. W każdym razie, jesteśmy nowym plemieniem który przyszedł na wezwanie Króla za Murem, nazywajmy się.... a chociażby klan Czarnego Słońca. No.. wykonać! - rozkazał i się uśmiechnął szelmowsko.

Najpierw przejazdem dziabnął wpierdalacza w klatkę piersiową. Do tego musiał się złapać lewą dłonią za łęk siodła, nogami mocno zaprzeć, a prawą dłoń zacisnąć mocno na rękojeści miecza, żeby nie spaść. Całe szczęście sztych wyszedł równie gładko jak wszedł, choć nieco wykręciło mu to rękę. Potem zsiadł z konia i tak sklepał swojego przeciwnika, że chłopaczek wymiękł. Nie tracąc czasu Guillaume przewrócił go na ziemię, złapał za kostkę i zaciągnął za najbliższe drzewo. Tam najpierw wytarł ostrze z krwi o futro dzikiego, schował miecz do pochwy, zdarł spodnie z tyłka jeńca i wyruchał zdrowo w dupę, bo od dawna (chyba tygodnia albo dłużej) nie miał czego ruchać. Potem wytargał chłopaka (ze spodniami opuszczonymi do kolan) akurat na czas, żeby usłyszeć jak Deonte prosi go o przesłuchanie jeńców, więc zabrał się do tego zadania z łezką w oku. Z łezką, bo od razu przypomniało mu się jak praprababka Hildegarda pytała się go czy zjadł zupę z rzepy. Najpierw wziął któregoś z braci do pomocy, a potem związali wszystkich jeńców jacy się znaleźli i ustawili ich w rzędzie. Zadaniem brata było wciskanie jakiejś szmaty w usta wpierdalacza brukselki za każdym razem jak się będzie wydzierał. Za to Guillaume wyciągnął sztylet, zerwał spodnie z pierwszego przesłuchiwanego i dźgał go czubkiem raz po raz w jaja przy każdym pytaniu.
- Gdzie jest złoto? Ilu was jest? Gdzie jest złoto? Jak wygląda Koło-za-Mułem? Gdzie jest złoto? Po chuj wpierdalacie brukselkę? Gdzie jest złoto? Co tu robiliście? Gdzie jest złoto? Czy kamienie mają nogi, a drzewa brody? Gdzie jest złoto? Ilu tam was jest młodych i przystojnych? Gdzie jest złoto? A wszystkich ilu jest? Gdzie jest złoto?
Pytania powtarzał w przypadku każdego jeńca. Po wszystkim, jeśli Deonte nie wyraził sprzeciwu, poderżnął im gardła. Jego przyjaciel zaskoczył go jakimś dziwnym planem, więc tradycyjnie zdobiący lico Guillaume'a uśmiech przybrał zdziwioną formę.
- A nie lepiej ich wszystkich zajebać? Hehe.

Mimo że Guil nie wyciągnął żadnych infomacji od wroga, Deonte nie miał zamiaru zmieniać swojego planu. Wszyscy bracia przebrali się w futra dzikich, a twarze pokryli bruzdami ziemi, tak dla dopłeninia efektu, a ostatecznie jeszcze pokryli sobie twarze krwią w kształcie odciśniętej ręki. Waters zabrał swój topór, ale jego ludzie mieli pochować stalową broń, tak dokładnie jak ciała zabitych. Gdy już wszystko było gotowe, ruszyli w stronę Muru, zmierzyć się z Thrallem. Plan był nieco ryzykowany, ale gdyby się udał, wojna zakończyłaby się szybciej. Trzeba było spróbować wszystkiego, nawet za cenę swojego życia. Zostawała tylko nadzieja.

Wbrew oczekiwaniom Guillaume'a dzicy nie pisnęli ani słówka, co kończyło się wbiciem noża w ich jądra i poderżnięciem gardeł. Koniec końców Deonte wyszedł ze wspaniałym planem, więc nasz prawdziwy potomek Hildegardy poczuł się w odpowiedzialności do odpowiedniego przygotowania się. Przede wszystkim trofea. Na ucięcie dzikim głów nie było czasu, a i przemycić byłoby ciężko, więc wpadł na nieco inny pomysł. Uciął każdemu kuśkę i schował je do sakwy. Po wszystkim wypcha je i zawiesi na sznurkach w drzwiach. Następnie poprzebierał się w futra i schował miecz dwuręczny pod nimi. Z racji tego, że miecz był większy od niego musiał przykryć wystającą rękojeść kolejnym futrem, więc ostatecznie wyglądał jak dziki z wielkim garbem. Potem wybrudził dłoń we krwi pokonanych wrogów i odcisnął sobie dłoń na twarzy. Najpiękniejszy makijaż to krew twoich wrogów jak mawiała praprababka Hildegarda. Zapewne byłaby teraz dumna, gdyby tylko zobaczyła swojego praprawnuka. Guillaume był w pełnej gotowości do wykonania planu przyjaciela.

Niewielka grupa zwiadowców podeszła pod obóz przed Murem, nie zauważona, albo przynajmniej zignorowana, w końcu byli jednymi z nich. Podróż do namiotu Króla Za Murem, jednak zostła utrudniona, gdyż nie wiadomo było który jest jego. Waters zrobił młynek ramionami i podszedł do pierwszego lepszego Wolnego.
- Gdzie znajdę Tormara? - łypnął nad niego spodełba. Starał się zrobić na innych wrażenie silnego wodza, zdecydowanego i zmotywowanego. Tak jakby taki nie był..

Cała ta akcja z podszywaniem wydawała się Guillaume'owi zabawna. Czyż nie lepiej by było zajebać wszystkich? Albo przebić się na drugą stronę i powiedzieć lordowi pierwszemu do wódki Penisowi, że reszta armii jest schowana w lesie i wysłali inny atak na jakiś zamek, Wschodnią Mocznicę dajmy na to, żeby odciągnąć stąd siły Nocnej Straży. Kurwa, ależ by się się obsrał, hehe. W każdym razie jego rozmyślania nie zostały niczym przerwane, bowiem zbliżyli się do obozu bez problemów. Póki co bez problemów. Jak to mawiała praprababka Hildegarda myślał smok o kurwach, a tu nagle zaczęli grać i porwano go do tańca. W słowa praprababki kryła się wielka mądrość, którą Guillaume starał się odnajdować na każdym kroku. Jeśli zaś o każdym kroku mowa, to zaczął się przyglądać dzikim jak tylko jakichś zobaczył. Wlepiał spojrzenie w mężczyzn i oblizywał usta, uśmiechając się jak zwykle. No, a potem Deonte wyjechał z szukaniem jakiegoś Srala. To chyba oczywiste, że koło-za-mułem sra zawsze w największym namiocie. Mimo wszystko gotów był wydobyć miecz, gdyby cokolwiek miało pójść źle.

Deonte spojrzał na sine lico dzikiego, z którym przyszło mu rozmawiać. Nieznacznie wyprostował się i przybrał nieco pewniejszą pozę. Spojrzał głęboko w oczy swojego rozmówcy i chwilę czekał nad odpowiedzią, tworząc niewielkie napięcie.
- Króla Za Murem. - odpowiedział na pierwsze pytanie. Potem padło drugie, tutaj jego mina się pogorszyła. Strzelił kościami szczęki i spojrzał na gościa jak na debila.
- Jam jest Dentel, wódz plemienia Czarnego Słońca i przyszliśmy na wezwanie Króla Za Murem. Trochę nam zeszło, bo mieszkamy daleko. - odpowiedział zgodnie z wcześniej umówionym ze współtowarzyszami konceptem.

Gdy tylko dziki zaczął zachowywać się w dziwny sposób, Deonte mocniej zacisnął rękę na swoim toporze. Zmarszczył brwi i spojrzał na gościa.
- W dupie mam psie zajebany Twoje zdanie, prowadź mnie do Króla za Murem, albo rozjebię Ci ten czerep w trymiga. Ty kurwa się śmierci nie boisz? Czy Ty wiesz co się robi w moim plemieniu z takimi jak Ty? Wyrzuca się do morza kurwa, bo nawet wilki nie chcą takiego ścierwa zjeść. Więc raz dwa w podskokach prowadź mnie do Króla, a potem wypierdalaj. - obrzucił go wiązanką gorzkich słów, a widząc że dziki coś tylko próbuje, od razu odskoczył od niego i przywołał swoje psy. - Gryźć! - krzyknął, po czym sam ruszył do ataku.

Mogłoby się zdawać, że Guillaume przygląda się wszystkim wydarzeniom uważnie, ale prawda była zupełnie inna. W czasie jak Deonte i kurw gadali, a potem walczyli, Guillaume przyglądał się dzikim w poszukiwaniu tych nadających się do wyruchania. Jednakże po zakończeniu walki przerwał swą obserwację i zrobił to co powinien był zrobić każdy normalny człowiek.
- UGA BUGA! - wrzasnął dobiegając do Deonte. Złapał szybko miecz upuszczony przez kurwia, jedną nogą przydeptał mu klatę, złapał za włosy i podniósł trochę do góry (za ucho jak włosów nie miał), a następnie w kilku ciosach odrąbał mu głowę i nadział ją na miecz pokonanego. Następnie wymachując głową na mieczu obiegł walczących dookoła po trzykroć, nie po dwakroć, a już kategorycznie nie po pięciokroć.
- Okruchy losu zostały zjedzone, mamy zwycięzcę! - krzyczał w międzyczasie wielokrotnie. - Tak, ty jesteś zwycięzcą, wodzu - powiedział wskazując palcem na Deonte, gdy w końcu się zatrzymał. Cały akt został wykonany perfekcyjnie zupełnie jakby trenował od dziecka pod czujnym okiem praprababki Hildegardy. Albo nie został, jeśli ktoś postanowił mu przeszkodzić.

Walka nie była wyrównana, Deonte miał widoczną przewagę nad dzikim, czy to w umiejętnościach czy też dzięki temu że miał wsparcie psa i wilka. Sam otrzymał tylko dwie lekkie rany na nogach, które miał oczywiście wkrótce po walce opatrzyć za pomocą swoich Braci, bardziej utalentowanych w sztuce lecznictwa. Po walce to jemu został wybór co ma zrobić z pokonanym przeciwnikiem. Spojrzał na niego z pogardą, wtem nadbiegł Guill który chwycił za miecz przeciwnika, Waters już wiedział co ten wariat chce zrobić i postarał się go powstrzymać. - To jest moja ofiara. - oznajmił i jeśli przekonało to jego przyjaciela, poprawił zacisk na toporze i wbił ostrze między oczy Wolnego. Wtem podniósł wzrok na gapiów i w ciszy zjechał wszystkim wzrokiem.
- Gdzie jest Król za Murem? - ponowił swoje pytanie, opierając trzon topora o ramię.