Gwiezdny Sept

Młody władca zmienił nieco podejście, podrywając się do gry w otwarte karty. Siedząc wciąż wyprostowanym, ze wzrokiem utkwionym na obliczu rozmówcy, wysłuchiwał kazań. Gdy zaś Peter skończył, Jeran ciepłym tonem zamierzał odpowiedzieć na kilka zadanych pytań.
– Do demona, który oplata Żelazne Wyspy, zgodzę się. Ci ludzie nie znają honoru, plądrując i gwałcąc kobiety. – Samego wspomnienia o Starku i Północy nie skomentował. Ten ród nigdy nie biegał znacząco w jego głowie. Niemniej nie ignorował ich długoletniej potęgi i srogich klimatów. Aczkolwiek, nigdy również nie miał zamiaru się tam zapuszczać. – Przyjęcie rycerzy Wiary byłoby dla nas zaszczytem. Deklaruję, że królestwo Równin będzie ich wspierało, zarówno żywnością, jak i srebrem. – Oznajmił z uśmiechem, by osłodzić atmosferę. Potem zaś przeszedł do tematu, do którego nie był pewien. Dlatego miał nadzieję, że choć trochę udobruchany Peter nie będzie słał złowieszczego wzroku.
– Zawsze chciałem wiedzieć, jak Wiara postrzega burdele oraz niewolników. Wszak w Równinach nie brak domów publicznych. – Nie wiedząc, czego oczekiwać, nie zmieniał pozycji i kontynuował. – Zyski z ich działalności są duże i wspomagają całą gospodarkę. Część z nich będzie mogła pomagać rozwojowi Wiary. - Zakończył wypowiedź, czekając na odpowiedź. Tuż po tym do pomieszczenia wszedł król Hightower w towarzystwie swego brata. Jeran wstał, posłał im serdeczny uśmiech i usiał ponownie.
W dalszej części rozmowy postanowił nie zabiegać głosu, albowiem większość stwierdzeń i pytań kierowana była do Edwyna, bądź samego króla Wysokiej Wieży.

Co dwóch króli, to nie jeden. Jeran poczuł się bezpieczniej odkąd Hightower zagościł w tymże sepcie. Odpłynęły od niego nadmierne i jakże niepotrzebne fale stresu. Siedząc wygodnie, przemierzał piwnymi oczętami dystans między Wielkim Septonem, a królem Wysokiej Wieży. Nie będę kłamał - nie mógł uwierzyć, jak wielki entuzjazm objął wieżowego władcę. Wydawało się to aż nad wyraz dziwne. Oakheart zaczął wątpić, czy ten dostrzega faktyczne zmiany oraz sposób, w jaki zostały przeprowadzone. Coraz mocniej wątpił w potęgę swojego przyjaciela, gdyż często posuwał mu do tego powody. Bądź, co bądź takimi ludźmi manipulowało się najłatwiej.
W prawdzie, król Równin, dość miał gadania. Po odpowiedzi Petera przytaknął z grzeczności i natychmiast przeniósł wzrok na Gartha. Nie chciał zabierać ponownie głosu, czekając jedynie na wynik, jaki powstanie po zakończeniu rozmów między dwójką wpływowych osób. Poza tym nie miał więcej do dodania. Prawdopodobnie przyjmie Wiarę u siebie w królestwie, będzie ją wspierał oraz liczył na jej pomoc w obliczu zagrożeń.

Stare Miasto faktycznie nie było w apogeum swojej potęgi, upokorzone i zrujnowane przez podstępnych najeźdźców. Wysoka Wieża wciąż pięła się jednak w górę, a nie był to też wszak pierwszy w historii najazd Żelaznych Ludzi. Szkoda tylko, że dobroduszny Garth Hightower zostanie na wieki zapamiętany jako król, który swoją niefrasobliwością zezwolił na tę tragedię... Wydarzeń zdecydowanie ze wszystkich najgorszym był upadek Cytadeli, który z pewnością będzie miał konsekwencje dla całego Westeros. Utrata tak wielu uczonych mężów i ksiąg będzie odbijać się czkawką przez dziesięciolecia, jeśli nie wieki, o ile w ogóle zakon maesterów przetrwa tę probę. Być może był to nawet początek nowej ery? Mógł być to koniec ich swoistego monopolu na wiedzę, a rolę wysyłanych przez Cytadelę maesterów przejmą najemni mędrcy wynajmowani przez lordów? Kto wie, kto wie... Były to jak na ten moment tylko dywagacje, a w głowie Belthasara i tak bardziej istotny był los Wiary, której był członkiem. Świeżo upieczonym, acz pobożnym i szczerze oddanym.

Trudy życia wyzwalały z ludzi ich realne oblicza. Prawdziwie prawi dowodzili swojej wartości oraz oddania Bogu, tytanicznym wysiłkiem wspierając swych bliźnich. Inni zaś okazywali się być degeneratami, w chwili słabości stada żerując na tym dobytku, które przy nim pozostało. W chwili gdy wojska Wysokiej Wieży powróciły do miasta, sytuacja została w pewnym stopniu opanowana, zwłaszcza po powrocie kontyngentu Wiary Wojującej. Większość żołnierzy trwało jednak w gotowości do dalszych działań wojennych, zaś porządku na ulicach pilnowały niedobitki straży miejskiej oraz bracia Belthasara. Podczas jednego z takich rutynowych patroli, kiedy to razem z dwoma innymi rycerzami wracał wieczorem do monastyru, Karstark usłyszał z jakiejś bocznej alejki stłumione krzyki. Zajrzawszy tam zza węgła ujrzał grupę mężczyzn osaczających i uderzających kijami samotnego człowieka. Człowiek ten miał na sobie... szatę septona. Z krzyków, które słyszeli rycerze wynikało, że mężczyźni wyzywali bezbronnego kapłana od szelm oraz złodziei.

Król wybrał się od razu do Wielkiego Septona. Wziął ze sobą swoje dwie zaprzysiężone tarcze i jeszcze czterech zbrojnych. Ruszył na miasto uprzednio ubierając się elegancko i przypinając miecz do pasa. Gdy dobił do brzegów Starego Miasta wsiadł na konie razem ze swoją obstawą i ruszył w stronę Septu.
Po niedługiej drodze przez miasto, które jeszcze odradzało się po ataku, Dorian w końcu wkroczył do septu. Zwrócił się do pierwszego napotkanego kapłana, że musi widzieć się z Wielkim Septonem. Poczekał aż ten powiadomi swojego "szefa" i sprowadzi go do króla.
- Wasza Świątobliwość - powiedział na powitanie. - Dobrze cię widzieć. Mam pewną sprawę, która wymaga zaangażowania Wiary. Mianowicie... Chcę wziąć ślub. Za pięć dni. - Poczekał na odpowiedź kapłana, żeby przejść do najważniejszego faktu. Gdy zapytał on o tożsamość panny młodej, Dorian odetchnął głęboko i powiedział: - Z Laurą Hightower. Moją siostrą. - Zrobił krótką pauzę, żeby dać czas wszystkim słyszącym tę nowinę na jej przetrawienie. - Pamiętam nauki Jego Świątobliwości Petera z Astory... miałem nadzieję, że Wiara dalej podąża wytyczoną przez niego ścieżką i nie stygmatyzuje żadnej formy miłości. Wszak wszystkie one zsyłane są przez Siedmiu. - Patrzył na septona i co jakiś czas zerkał na okolicznych kapłanów, którzy musieli słyszeć co powiedział. Ciekawe czy dalej popierają poglądy Petera. - Chciałbym, żeby ceremonię poprowadził Wielki Septon. Nie będzie to nic wielkiego. Skromny ślub i małe wesele. Czasy są za trudne na wielkie uczty.
Czekał cierpliwie na odpowiedź septona.

Ech... oczywiście nie wszystko musiało pójść zgodnie z planem. Dorian był niemal pewny, że Wielki Septon się zgodzi. Słyszał nauki Petera i był przekonany, że jego zakon popiera te poglądy. Cholerni kapłani. Cholerna wiara.
- Występkiem w oczach Siedmiu... - Dorian spojrzał w podłogę w zamyśleniu. Przez głowę przebiegło mu kilka myśli. Między innymi taka, żeby oskarżyć Wielkiego Septona o herezję i spalić go na stosie. Może następny byłby mu bardziej przychylny? Odgonił jednak tę myśl... Na razie. - Może to i racja. Przemyślę to jeszcze. Tymczasem chciałbym zaprosić Waszą Świątobliwość do Wysokiej Wieży w celach omówienia spraw wojny z żelaznymi oraz może dłuższego porozmawiania o sprawie ślubu. Chciałbym, żeby była przy tym również Laura.
Pożegnał się z kapłanem najgrzeczniej jak potrafił, dał znak swoim ludziom i wyszedł z Septu na miasto. Cała grupa ruszyła wkrótce w stronę Wysokiej Wieży.