Sala Tronowa

Przejęcie zamku poszło... Niezaskakująco łatwo. Kilkunastu rycerzy na zamku zostało z łatwością zabitych lub pojmanych, podobnie większość domowników. Ot paru zginęło kiedy próbowali stawiać opór przy użyciu "prowizorycznej" broni, a jakaś kobieta mogła zostać dostarczona do sali tronowej wraz z ostatnimi więźniami, ponieważ jej strażnik postanowił zabawić się po drodze. Żadnych strat po stronie Żelaznych Ludzi. Wkrótce każdy wciąż żywy - może trochę obity - domownik znajdował się w sali tronowej, zaś przed miejscem władcy znajdował się zakuty w łańcuchy, zakneblowany i rzucony na kolana "książę Arbor". Wojownicy czekali jedynie na dalsze instrukcje ze strony Harrasa. Zamek był ich w stu procentach. Zbrojownie, bramy, kruczarnie, spichlerze oraz skarbiec, wszystko zabezpieczone. Każdy zaś domownik jakiego znaleźli znajdował się tutaj lub był trupem.

Lord Redwyne klęcząc przed swoim tronem wbijał pusty wzrok w kamienną posadzkę. Jak on w ogóle mógł zgodzić się na jakiekolwiek warunki na samym początku? Zhańbić swój ród przystając na pakt z tymi plugawymi barbarzyńcami niegodnymi zaufania... Powinien był walczyć do ostatniej kropli krwi o wolne od tego ścierwa Arbor jak jego przodkowie. Dopiero wymierzony mu kopniak - który wywołał stłumiony kneblem jęk - zdawał się zwrócić uwagę pana wyspy na Harlawa. Słowa króla Wysp nie wywierały na Winogronie jednak żadnego skutku, póki nie wspomniał o jego synu. Redwyne pobladł wówczas nieco, po czym wściekle próbował rzucić się w stronę Harrasa, co przypłacił jedynie ciosem od jednego ze strażników. Wśród domowników zamku również zrobiło się gwarno i słychać było jak stojący na tyłach Żelaźni zbili kilka wychylających się przed szereg łbów.
Większych problemów jednak nie było i najeźdźcy zaczęli pakować wszystko co mogli i organizować konwój wiozący złoto, towary oraz niewolników. O wyznaczonym przez Harrasa czasie wszystko było już gotowe i jego wojska mogły wraz z nim udać się przez drogi wyspy w stronę portu.