Salon Alberta

Późnym Wieczorem

Tak jak Martyn mógł przelotnie słyszeć, Albert wraz z resztą bandy wybrał się na nocne polowanie. W końcu trzeba było za coś kupić jedzenie które potem można by włożyć do garnka, albo po prostu żeby mieć więcej pobrzękujących złociszy w sakiewce. Po skończonym dniu pracy, jaki Znachor zaserwował Westerlingowi, ten mógł w końcu położyć się do łóżka. Na wpół czysta pościel, na której nie ma śladów jego krwi i puchata poduszka, wypchana kurzym piórem. Śmierdząca acz wygodna. Nic więcej nie było mu do szczęścia potrzebne - przynajmniej na ten moment.
Grajek ułożył się do spokojnego snu i już miał się oddać w objęcia niespokojnych koszmarów o blond włosych karłach, gdy do drzwi Salonu ktoś się zaczął dobijać. Wyraźnie przebudzony Martyn już nie dałby rady zasnąć, toteż usiadł na łóżku i zaczął nasłuchiwać. Przez niedomknięte drzwi zauważył posturę która przechodziła przy drzwiach, niewątpliwie był to Marks - kolega herszta, który został pilnować więźnia. Bard usłyszał dźwięk odhaczanego łańcucha i potem głośny trzask, jakby ktoś wyważył drzwi. Dane mu było też usłyszeć sporo ciężkich kroków i kilkanaście sylwetek przebiegających obok jego pokoju.
- Straaaż! - krzyknął donośny i melodyjny głos. - W imieniu Króla Lancela, jesteście wszyscy aresztowani! Nie stawiać oporu! - kontynuował, a potem ktoś szarpnął za klamkę i pociągnął Martynowe drzwi do siebie, wtem w progu pojawił się Czerwony Płaszcz. Podniósł on swój miecz wysoko, dając chłopakowi znać że jeśli się nie podda to zginie.

Po wejściu strażnika do pokoju, nie umknął mu fakt kulki zwijającej się pod kołdrą. Wyszczerzył zęby drwiąco i podszedł do posłania, a potem jeszcze usłyszał obwieszczenie. Wtedy już w ogóle nie mógł powstrzymać śmiechu.
- A w takim razie to przepraszam bardzo, śpij dobrze. - powiedział i się roześmiał, po czy chwycił za kołdrę Westerlinga i ściągnął ją z niego, a gdy tylko go zobaczył pobladł na twarzy.
- P-panie! Wybacz, nie wiedziałem! - żołnierz zaczął się tłumaczyć i okazywać skruchę, chcąc polepszyć swoją sytuację nawet uklęknął na jedno kolano. Wtem do pokoju wparował dowódca kompanii i spojrzał na Martyna, po czym lekko się skłonił.
- Bandyci spustoszyli pół miasta. Gdy dopadliśmy jednego z nich, wszystko nam wyznał, gdzie znajduje się ich baza i że przetrzymują jakiegoś blond włosego szlachcica. - wyjaśnił i podał swój płaszcz Martynowi. - Panie, możesz wstać? - zapytał troskliwie.

Oficer wsłuchiwał się w słowa Westerlinga z namaszczeniem, chłonąc każdy dźwięk. Martyn jak sam dobrze stwierdził, miał na sobie jedynie opatrunek. Oficer przestąpił kilka kroków w stronę Westerlinga, lecz gdy się nad nim pochylał, był już biuściastą i dość roznegliżowaną kobietą, podobnie do pozostałych w pomieszczeniu. Nie pytając młodzieńca o zgodę, pchnęła go tak, że wylądował plecami na łóżku i zaczęła całować, rękami odwiązując bandaże. Po chwili położyła się obok Martyna, nie ustając w pieszczotach, zaś druga zdjęła bandaże i już miała się zabierać do rękodzieła, gdy Westerling usłyszał
- Za króla Lancela! - po czym spostrzegł znajomego już karła, tym razem z kielichem wina w jednej ręce i sztyletem w drugiej, siedzącego na stoliku. Nim zdążył zareagować, mały nicpoń zsunął się na podłogę, po czym doskoczył do Westerlinga i pozbawił go kuśki. Martyn poczuł ból i ciepło, przed oczami zrobiło mu się czerwono, aż wreszcie cały obraz jakby się rozmył, tracąc ostrość i Westerling obudził się zdyszany w swym łóżku. To chyba tylko sen. Na próbę spojrzał pod kołdrę i spostrzegł, że bandaże były mocno przesiąknięte czerwoną juchą. Czyżby? Nie, interes na miejscu, ale rana się nieco otworzyła. Na Westerlingowe oko wszystko powinno być w porządku, jeśli nie zacznie teraz biegać lub wykonywać akrobacji.