Sala tronowa

Gdy Myrcella dotarła do sali tronowej, w środku znajdował się już maester oraz wszystkie jej cztery siostry. Trzy najstarsze stały w milczeniu przed podwyższeniem, a najmłodsza, zaledwie roczna, była trzymana na rękach przez niańkę. Myrcella podeszła do nich i stanęła przed nimi, nie bardzo wiedząc jak przekazać tę wiadomość. Przez moment przyglądała im się w milczeniu czując jak niewidzialna gula w jej gardle rośnie z każdą sekundą, po czym odchrząknęła nieznacznie nim zaczęła mówić.
- Chodzi o ojca - zaczęła, ale nim zdążyła powiedzieć cokolwiek innego, jedna z sióstr wybuchnęła płaczem i nagle dla wszystkich stało się jasne, że ojciec nie przeżył swojej choroby. Zważając na jego wiek, czterdzieści sześć dni imienia, można by rzec, że był to jego czas, aczkolwiek inni w jego wieku byli właśnie w sile wieku. Ich ojciec po śmierci Ruperta jednakże znacząco upadł i na duchu i na zdrowiu, więc w Hornvale wszyscy wiedzieli, że Siedmiu nie da mu pożyć długo. Nie minęło wiele czasu, a wszystkie siostry już szlochały i przytulały się wzajemnie. Myrcella nie bardzo chciała dołączać do tego rozpaczliwego grona, szczególnie że zazwyczaj raczej stroniła od kontaktów cielesnych z innymi ludźmi i siostry dobrze o tym wiedziały. - Ciało ojca zostanie wystawione w sepcie prawdopodobnie jutro, więc będziecie miały szansę się z nim pożegnać. Jako rodzeństwo musimy się wspierać w tym trudnym czasie. Przywdziejcie żałobne odzienia i idźcie się modlić - powiedziała, bowiem wiedziała, że duszy ojca będzie to potrzebne aby dostąpił łask u sprawiedliwego Ojca. Gdy dziewczęta opuściły salę tronową, Myrcella zwróciła się do maestera.
- Maesterze, wyślij grupę zbrojnych do pobliskiej wioski. Niech znajdą bękarty mojego ojca i ich matki i sprowadzą ich na zamek. Wiem, że lokacja ich pobytu jest Ci dobrze znana, a jeśli nie, wszystko znajduje się w zapiskach mojego ojca w lordowskiej samotni - rzekła, a widząc strapioną minę maestera, odezwała się ponownie. Czyżby starzec obawiał się o losy dwójki bękartów i podejrzewał, że chciała je zaszlachtować jak prosięta tak, jak kilka lat temu pragnęła jej matka? - Lordowskie bękarty będą wychowywać się na zamku z moimi siostrami, będą siadać z nami do stołu i będą traktowane jak mój brat i moja siostra. Zaaranżuj ich przybycie do zamku, ja tymczasem zajmę się korespondencją - dodała, po czym oddaliła się w stronę samotni.

Myrcella usłyszala od służby, że do zamku nadjechała delegacja z Ashemarku, toteż poleciła im wskazać kuzynowi pomieszczenie, w którym obecnie się znajdowała i jednocześnie nakazała przynieść strawę i dzban z napitkiem. Gdy Andros pojawił się w sali tronowej, Myrcella natychmiast wstała. Kreowanie sztucznego dystansu między nimi nie uważała za konieczne. Gdy się ukłonił, zeszła z podwyższenia na którym stał lordowski tron i podeszła do niego, wyciągając rękę na powitanie. Przez moment wahała się czy nie powinna go uściskać, aczkolwiek nie było to chyba na chwilę obecną konieczne.
- Dziękuję kuzynie, twoje słowa wiele dla nas znaczą - rzekła, ściskając jego dłoń krótko. Lady Brax nie była zbytnią zwolenniczką cielesnych kontaktów z innymi ludźmi przez co mogła sprawiać wrażenie lekko wycofanej, szczególnie w takich momentach.
W tym momencie służba przyniosła strawę i ustawiła półmiski, talerze oraz kielichy na wcześniej przygotowanym stole w rogu sali. Zastawa stołowa zabrzęczała, a salę wypełnił przyjemny zapach jedzenia. - Zapewne umierasz z głodu po podróży, zapraszam do stołu. Moje siostry są teraz w sepcie, dołączą do nas zapewne na wieczornym posiłku - rzekła krótko, kierując się do stołu. Gdy służba napełniła im kielichy, Myrcella natychmiast zwilżyła gardło złotym araborskim nim wzięła się za jedzenie. - Czy moja ciotka nie podróżowała z Tobą? Mam nadzieję, że lord i lady mają się dobrze - rzekła, bowiem niepojawienie się na pogrzebie brata mogło oznaczać niemoc lub chorobę. Ciotka miała już swoje lata, była starsza nawet od zmarłego lorda Braxa i Myrcella obawiała się o jej zdrowie.

- Jego lordowska mość od kilku dni zmagał się z gorączką i dusznościami, maester próbował ulżyć mu w cierpieniach i robił wszystko aby poprawić jego stan zdrowia, jednak na próżno. Odszedł w nocy, we śnie, to chyba najbardziej łaskawa śmierć jaką człowiek może otrzymać od bogów - powiedziała dość sucho, rzeczowym tonem. Jej mateczka była dobrą i kochającą kobietą i takiej łaski nie dostąpiła, umierając w katorgach i bólu wydając na świat szóste dziecko. Lord Flement zaś pod koniec swojego życia był niewiernym hulaką. Widocznie osądy ojca nie zawsze były sprawiedliwe.
- O tak, dwie z moich sióstr wchodzą już powoli w wiek odpowiedni do zamążpójścia. Najstarsza ma ukończone szesnaście dni imienia, druga w kolejności czternaście. Pozostałe dwie są jeszcze dziećmi, jedna ma sześć lat, a druga skończyła zaledwie rok miesiąc temu. Wydaje mi się, że tej ostatniej nie miałeś jeszcze okazji poznać, dawno nie widzieliśmy się ani z Tobą, ani z twoją rodziną - rzekła, wbijając widelec w kawałek mięsa na swoim talerzu. Lady nie lubiła się obżerać, toteż jej porcja była raczej mała. Zdecydowanie bardziej lubiła żywić się warzywami i owocami, a także słodkościami niż tłustym mięsem. - Zapewne słyszałeś o turnieju w Casterly Rock? Będzie to dobrą okazją żeby rozejrzeć się za odpowiednimi partiami dla moich sióstr. Co z tobą, kuzynie? Masz już swoje lata, a małżonki nadal nie posiadasz. Czyżbyś czekał na wielką miłość czy damskie towarzystwo nie leży w twojej naturze? - Zapytala czysto rzeczowym tonem, bowiem nawet gdyby tak się okazało, że kuzyn nie jest zainteresowany płcią przeciwną, Myrcella była osobą dość tolerancyjną i nie miała zamiaru nikogo oceniać. Coś jej jednak podpowiadało, że chodziło tutaj o zgoła cos innego niż brak zainteresowania wobec kobiet. Słysząc o wuju i ciotce, pokiwała głową z wdzięcznością.
- Doceniam, że w ich wieku nadal chcą przyjechać i oddać hołd swojemu krewniakowi. Wszystkim nam dobrze zrobi pobycie z rodziną. Nie widziałam swojej ciotki już tak dawno, chętnie spędzę z nią trochę czasu - dodała.

Myrcella skwitowała komplement kuzyna jedynie krótkim uśmiechem. Członkowie rodziny zwykli nieco przeceniać urodę i umiejętności swoich krewniaków, aczkolwiek Myrcella nie zawracała sobie nigdy sprawami urodowymi. Jedni byli ładni, drudzy brzydcy, kogo by to interesowało? Sama lady Brax była bardziej podobna do Leffordów ze Złotego Zęba po swojej matce, aczkolwiek widziała u siebie także cechy rodowe Braxów. No i widziała w swoim charakterze przede wszystkim wiele przywar ojca.
- Mam nadzieję, że znajdziesz na turnieju tą jedyną. Mimo wszystko wydaje mi się, że to nie ty powinieneś darować wstążki damom, a odwrotnie. Chociaż mogę się mylić, nigdy pewnie nawet nie trzymałam wstążki w ręce - rzekła żartobliwie, po raz kolejny demonstrując swoją niekobiecą stronę osobowości. Oczywiście przesadzała, ale do damy było jej daleko, bardzo daleko.
Wyglądało na to, że turniej w Casterly Rock miał zamienić się w wielkie polowanie na mężów i żony dla możnych młodziaków i lady Brax nie miała zamiaru pozostać z tyłu tego wyścigu. - Jeśli po turnieju nie znajdę małżonka dla swojej siostry, a Ty nie znajdziesz swojej wybranki, w ostateczności możesz wziąć za żonę jedną z moich sióstr. Wiem, że relacje między Braxami i Marbrandami są silne ze względu na pokrewieństwo, ale nie możemy chyba pozwolić, żeby przyszły pan Ashemarku pozostawał bezdzietny - powiedziała, aczkolwiek sądziła, że ani on ani jej siostra nie powinni mieć większych problemów ze znalezieniem kandydatów.
Słysząc kolejne słowa kuzyna uniosła kielich z winem ku górze i wniosła krótki toast za zmarłego pana Hornvale. Oby w królestwie Siedmiu spotkał swojego ukochanego, pierworodnego syna i ich biedną matkę.

- Mariaże pomiędzy kuzynami są dość normalną praktyką w Westeros, aczkolwiek całkowicie rozumiem twoją decyzję, kuzynie. Mam nadzieję, że wkrótce znajdziesz odpowiednią małżonkę - rzekła, nie żywiąc najmniejszej urazy ze względu na jego odmowę. Jej oferta i tak wynikała raczej z uprzejmości. Stosunki między Braxami i Marbrandami były bardzo silne i zapewne miały być silne przez kolejne lata, póki ona i Andros stali na czele ich rodów. Mariaż w żaden sposób tego nie zmieniał.
Pomimo dojrzałego wieku, Myrcella nie planowała żadnego mariażu dla siebie. Miała kilka innych pomysłów co do tego jak przedłużyć linię Braxów zapewniając jak największą ilość rodowej krwi i jak najmniejsze wpływy ze strony innych rodów. W końcu kobieta stojąca na czele domeny mogła wydawać się smakowitym kąskiem dla innych rodzin, które po jej śmierci mogłyby domagać się przejścia Hornvale pod chorągiew swojego rodu. Do tego dopuścić nie mogła.
- Planujesz brać udział w turniejowych zmaganiach, kuzynie? Będziesz wracać do Ashemarku po pogrzebie czy życzysz sobie zostać nieco dłużej w Hornvale i ruszyć na ślub do Casterly Rock razem z nami? - Zapytała, a wkrótce pod tym skończyła posiłek i po raz kolejny zwilżyła gardło złotym araborskim.

- Można wiedzieć o jakiej kandydatce mowa, kuzynie? Może będę w stanie jakoś Ci pomóc? - Zapytala od razu gdy usłyszała o ciężkim do zorganizowania mariażu. Doświadczoną swatką nie była, ale Braxowie mieli dobre stosunki z wieloma rodami na Zachodzie i nie tylko. Poza tym pozostawali najsilniejszymi wasalami Lannisterów, a to także mogło pomóc jeśli miałaby podszeptywać dobre słówko na temat kuzyna.
- Oczywiście, jesteś w Hornvale jak najbardziej mile widziany. Jestem pewna, że nam wszystkim dobrze zrobi trochę przebywanie w gronie rodzinnym, szczególnie w taki czas jak ten. Twoi krewni, którzy przybędą wkrótce także mogą zostać w naszym zamku jeśli tego zapragną - powiedziała, uśmiechając się i odkładając kielich z winem na blat stołu. Słysząc jego kolejne pytanie, pokręciła głową.
- Zdziwiłabym się gdyby król pofatygował się do nas osobiście. Podejrzewam, że organizacja ślubu i turnieju pochłaniają masę czasu Jego Wysokości. Mimo to nie będę umniejszać mojemu ojcu, wszakże był on jego najwierniejszym i najsilniejszym chorążym, wypadałoby aby korona uhonorowała go w jakiś sposób po śmierci. Wysłałam list na Skałę, może król będzie na tyle łaskaw, aby przysłać chociaż odpowiedź - rzekła, aczkolwiek w głowie zamiast łaskaw chodziło jej bardziej o będzie miał choć tyle przyzwoitości. Miała zamiar skorzystać z okazji zaślubin i turnieju i klęknąć przez królem Lancelem, kontynuując dzieło swojego ojca. Wiedziała jednak, że na Ashermarku Lannisterowie nie mieli zbyt dobrej opinii. Korzystając z okazji, że byli sami, Myrcella postanowiła podjąć temat. - Wiem jednak, że mój wuj, lord Marbrand, nie pała szczególnym uwielbieniem do Lannisterów... Czy coś zmieniło się w tej kwestii? Jakie nastroje panują na Ashemarku względem korony? - Zapytała, chociaż wydawało jej się, że raczej zna odpowiedź. Poza tym miała zamiar zamienić kilka słów z wujem gdy odwiedzi on Hornvale za kilka dni.

Myrcella uniosła lekko brew słysząc, że Andros chciał poślubić jedną z córek dziedzica tronu. Pomysł nadzwyczajnie dobry i korzystny dla Lannisterów: oddać młodszą córkę aby uciszyć krzykacza, który wzbudzał w królestwie niepokoje i podważał władzę królewską. Jeśli odrzuciliby ofertę, włożyliby kij w mrowisko i jeszcze bardziej je rozgrzebali.
- Nie sądzę abyś potrzebował mojej pomocy, kuzynie. Jeśli Lannisterom zależy na tym aby poprawić stosunki z Twoim ojcem, dadzą Ci księżniczkę za żonę. Jeśli im jednak nie zależy... Cóż, pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że Twój ojciec nie będzie zbytnio urażony - rzekła, aczkolwiek w ostatnie słowa dość wątpiła. Miała nadzieję, że kuzyn nie da się zbyć Lancelowi Lannisterowi jakąś byle jaką siódmą wodą po kisielu w postaci odleglej krewnej króla, tylko wyjedzie z Casterly Rock z ręką księżniczki.
- Właściwie to sama miałam zamiar spróbować zaaranżować małżeństwo między jedną z moich sióstr, a synem księcia Tytosa. Chyba wszystkiego dowiemy się w najbliższym czasie po turnieju - powiedziała, odsuwając od siebie talerz leżący przed nią na stole. - Tymczasem, kuzynie, muszę oddalić się i załatwić kilka spraw niecierpiących zwłoki, rozesłać kilka listów, doglądnąć przygotowań do pogrzebu, sam rozumiesz. Podejrzewam jednak, że zobaczymy się jeszcze wielokrotnie i będziemy mieli okazję porozmawiać. A teraz, jeśli pozwolisz, służba wskaże przygotowane dla Ciebie komnaty - rzekła, wstając z krzesła i zasuwając je za sobą. Zostawiając kuzyna w rękach służby, sama oddaliła się w stronę lordowskiej samotni.

Tak jak Myrcella podejrzewała, Lancel Lannister miał na tyle przyzwoitości aby przysłać delegację ze Skały złożoną ze swoich krewnych. Nie żeby martwemu Braxowi robiło to różnicę, ale na pewno robiło różnicę żywym. Lady Brax wymieniła z nimi najpotrzebniejsze dworskie uprzejmości, po czym głos zabrał Gedeon Lannister, syn króla. Powiedział wszystko to, co wypadało powiedzieć: król jest zajęty organizacją wesela i turnieju, prawdopodobnie osobiście wyszywał wnuczce hafty na dekolcie ślubnej sukni, bo w ustach jego syna brzmiało to tak jakby miał nawał roboty.
- Dziękujemy za te słowa, książę. Doceniam fakt, że przebyliście drogę na pogrzeb mojego ojca rezygnując z przygotowań do wielkiego turnieju na rzecz podróży - powiedziała szczerze na słowa najstarszego z książąt, bowiem mogła się tylko domyślać jak ważnym wydarzeniem dla takich młodych mężczyzn jak ta trójka był nadchodzący turniej w Casterly Rock. Podejrzewała jednak, że wykonują tylko rozkazy króla, mimo to, doceniała gest. Gdy przyszła kolej na księcia Lamberta, Myrcella przeniosła na niego wzrok swoich bystrych oczu, próbując przyjrzeć się dokładnie aczkolwiek niezbyt nachalnie. Podejrzewała, że jeśli udałoby jej się zaaranżować jego małżeństwo ze swoją siostrą, młoda Braxówna nie powinna być zbytnio rozczarowana, a przynajmniej nie wyglądem. Gdy skończył mówić, skłoniła głowę w podziękowaniu za te słowa. Jej ojciec był dobrym lordem, aczkolwiek daleko mu było do dobrego człowieka, jednakże każdy wiedział, że o zmarłych nie powinno mówić się źle.
- Jak mniemam, wszyscy musicie być zmęczeni po podróży. Służba przygotowała już dla was komnaty, a posiłek podany zostanie w małej sali jadalnej. Moje siostry oraz inni goście dotrzymają wam towarzystwa, mi musicie wybaczyć ale muszę dopiąć sprawy na ostatni guzik. Pogrzeb rozpocznie się o świcie w zamkowym sepcie - rzekła jeszcze, a potem odczekała aż służba wskaże im drogę do ich komnat. Żałowała, że nie znajdzie się przy jednym stole z Lannisterami i Marbrandami, ale miała w tym momencie ważniejsze sprawy na głowie. Gdy książęta opuścili salę tronową, skinęła siostrze głową porozumiewawczo i posłała jej krótki uśmiech nim udała się do lordowskiej samotni.

Myrcella po drodze do sali tronowej trafiła na służkę, której kazała pójść do kuchni i przynieść jej jakieś jadło oraz wino do jej komnat, do których miała zamiar udać się później. W sali tronowej czekała na swoją rodzinę, która zjawiła się wkrótce wraz z maesterem, który sprawował do tej pory funkcję kasztelana Hornvale podczas gdy ona była wraz ze stryjem Vardisem w Reach.
- Równiny Reach padły, dawne królestwo Oakheartów jest teraz częścią Zachodu. Niektóre rody w drugiej części Reach podobno zgięły kolana przed Hightowerami, którzy oblegali Wysogród kiedy wyjeżdżałam spod Starego Dębu. Król Tytos nie miał jeszcze pewności czy będzie maszerować pod New Barel czy pod Wysogród, jednak mniemam że do tego czasu podjął już decyzje. Tak czy inaczej, wygląda na to, że wojna chyli się ku końcowi i zakończy się naszym sukcesem - powiedziała, a później przyszedł czas na gorsze wieści. - W Starym Dębie zastała nas zaraza, straciliśmy lordów Farmana, Payne'a, Prester'a i Serret'a oraz wielu zbrojnych. Lambert, Tytos oraz Vardis również zachorowali, ale udało nam się wyrwać ich z rąk Nieznajomego dzięki dobrej opiece medyków. Stryjowi nic nie będzie - powiedziała, uspokajając swoją ciotkę oraz jego dwie córki oraz syna.
- Po śmierci króla Lancela, król Tytos mianował mnie swoim namiestnikiem. Jutro wyruszę do Casterly Rock, chciałabym aby Carolei pojechała ze mną. Po wojnie odbędzie się jej ślub z księciem Lambertem, chciałabym aby była obecna przy przygotowaniach - powiedziała, po czym poprosiła o to aby mogła zostać sam na sam z siostrami i maesterem. Gdy jej ciotka i kuzynostwo opuścili salę tronową, zwróciła się do starszej z sióstr. - Podczas oblegania Starego Dębu rozmawiałam z lordem Banefortem, szwagrem króla Tytosa. Jego dziedzic nie jest jeszcze nikomu obiecany i był bardzo chętny aby zaaranżować małżeństwo między nim a Tobą, droga siostro. Gdybyś za niego wyszła, byłabyś kiedyś lady Banefort i matką lordowskich dzieci. Co o tym sądzisz? - Zapytała, mając nadzieję, że siostra uzna to za korzystną dla siebie sposobność i będzie zadowolona z wizji bycia przyszłą panią Banefort. Kiedy uzyskała już odpowiedź, ruszyła do dalszych kwestii.
- Król Tytos ma podejrzenia, że król Lancel został zamordowany. Podobno król był w pełni sił i nagle podupadł na zdrowiu. Podejrzenia padły na lorda Marbranda, oby niesłusznie, jednakże król Tytos chciał mieć parę uszu w Ashemarku, która mogłaby rozwiać lub potwierdzić jego wątpliwości. Droga siostro, pojedziesz do Ashemarku na niezobowiązującą, rodzinną wizytę i spróbujesz bardzo dyskretnie się czegoś dowiedzieć. Lady Marbrand to nasza ciotka, może uda Ci się czegoś dowiedzieć. Pojedziesz najpierw do Złotego Zęba na krótką wizytę, a potem do Ashemarku aby nie wzbudzać podejrzeń. Powiesz im, że zmierzasz w stronę Banefort aby poznać syna lorda Baneforta, jednakże zmienisz później kierunek i przybędziesz do Casterly Rock aby powiedzieć mi o tym, o czym się dowiedziałaś. Zgadzasz się? - Zapytała, czekając odpowiedzi. Wiedziała, że siostra jest mądra i bystra, udowadniała to niejednokrotnie. Na pewno miała sobie poradzić.

Wiadomość o zwycięstwie ciotka skwitowała tylko wymuszonym uśmiechem, a siostry Myrcelli wyraźnie przyjęły z ulgą zakończenie wojny. Kuzyn z zażenowaniem przewrócił oczami, a pozostałe dwie kuzynki klasnęły kilka razy w ręce. Rzekoma choroba Vardisa z kolei sparaliżowała twarz Joanny w apatycznym wyrazie; policzek przecięła pojedyncza łza, nim wieści o jego ozdrowieniu wywołały u niej szczery, szeroki uśmiech. Skryła twarz w dłoniach, a zaraz w chusteczce, którą ktoś przytomnie jej podał.
- To... dob-brze...
Trzymająca się blisko starsza córka z ulgą przyjęła możliwość opuszczenia sali i poprowadziła swoją matkę ku wyjściu. Pozostali podeszli jeszcze pogratulować Myrcelli stanowiska namiestnika, nim ostatecznie opuścili salę.
- Oczywiście Myr, że pojadę z Tobą - powiedziała z uśmiechem młodsza z pozostałych, kładąc dłonie na ramionach siostry i powoli zsuwając je powoli w dół, po jej plecach, by w końcu objąć w pasie. - Wynajmiemy najwygodniejszy wóz, prawda?
- Banefort, tak? Oczywiście siostrzyczko, że pojadę. Widziałam kiedyś zamek, bardzo piękny. Ale mam nadzieję, że poznam jeszcze swojego narzeczonego? Oczywiście, dla dobra rodu poślubię kogo zechcesz siostro, poza tym na pewno zapewni mi dobre warunki życia, prawda? Może mi barwnik z Essos sprowadzi? Chciałabym pokolorować włosy na czerwono albo fioletowo albo bym wybarwiła na nich herb naszego rodu. Albo i jego też, oba herby, o! Ale jednak wolałabym się upewnić, że nie będzie jakiś dziwny czy coś, rozumiesz? - Mówiła trochę szybko i dlatego czasem ciężko było ją zrozumieć. Jej głos był też dla, zasłanianej przez młodszą siostrę Myrcelli, stłumiony. - Oczywiście, jeśli trzeba to pojadę i do Złotego Zęba i do Ashemarku. A gdzie jest teraz ten mój przyszły narzeczony? Może bym od razu pojechała do Banefort, żeby go chociaż zobaczyć? Ale jak nie to nie, oczywiście że pojadę tak jak zechcesz. - Energicznie kiwnęła głową kilka razy. Wszystkiemu spoglądał się maester, człowiek starszej już daty (ponoć służył tu jeszcze za Rebelii Roberta) i przez to poruszający się już z trudnością. Jego głowa była całkowicie łysa, a twarz bardziej przypominała śliwkę.  Po chwili milczenia jeszcze dopytał:
- Pani, skoro wyjeżdżasz na stałe do Skały, to może trzeba zastanowić się, kto będzie w Twoim imieniu zarządzać Hornvale?

Jej siostry jak zwykle zaprzątały sobie głowę sprawami błahymi, takimi jak rodzaj powozu który będzie wiózł je do Casterly Rock oraz czy będzie mogła poznać narzeczonego. Myrcella zazwyczaj łatwo ulegała swoim siostrom, tym razem nie miało być inaczej.
- Tak, wszystko co chcecie. Dla Ciebie powóz, a Ty możesz odwiedzić narzeczonego. W Reach był tylko lord Banefort, to oznacza, że jego syn został na zamku - odpowiedziała siostrom, po czym spojrzała na obie uważnie. - Przypominam wam jedynie, że nawet jeśli narzeczony będzie na was naciskać przed ślubem, czystość zachowujemy do nocy poślubnej. Towarzyszyć będą wam septy, a na wycieczce do Banefort dodatkowo 20 konnych ludzi Braxów - dodała, chociaż wiedziała, że siostry nie są naiwne. Ich matka wychowywała je wszystkie jednakowo, każda znała cenę swojego dziewictwa oraz konsekwencje jego utraty. - Tak, na pewno zapewni Ci godne warunki życia. Jeśli nie, ja to zrobię. Chciałabym abyście obie wiedziały, że nieważne ile minie lat, jeśli kiedykolwiek dziać będzie wam się krzywda, zawsze możecie zwrócić się do mnie o pomoc, a ja zawsze z nią przybędę - dodała. Slysząc pytanie maestera, zwróciła się do niego:
- Ty będziesz moim kasztelanem, maesterze - rzekła krótko, bowiem ufała mu bezgranicznie. Uczył ją, jej rodzeństwo, a prawdopodobnie nawet jej ojca i stryja czytać i pisać, patrzył jak dorastają i zawsze wiernie służył rodowi Braxów.