Sala Tronowa

Kiedy w końcu sługa zapukał do ich komnat z informacją, że król Skały przyjmie ich w tym momencie, Gregor odetchnął z ulgą. Skończył się czas wyczekiwania, za chwilę będzie musiał wytężyć swe siły umysłowe, by przekonać Lannistera do swoich racji. Wysłał jednego ze swych braci zakonnych, by powiadomił Leleka, a sam stanął w korytarzach w połowie drogi do Sali Tronowej. Z okien mógł zobaczyć Lannisport i morze oraz krainy położone dalej na południe. Razem z nim czekał jego zaprzysiężona tarcza oraz dwaj Synowie Wojownika. Trójka ta rozmawiała ze sobą, lecz Storm w zdenerwowaniu obserwował świat. Czuł wewnętrzny niepokój przed spotkaniem z takim potężnym człowiekiem jak król Zachodu. Myśli biegały mu po głowie jak stado dzikich koni. Z powodu jednej z tych myśli obrócił się raptownie od okna i pustym spojrzeniem obrzucił ciemny korytarz skalnej twierdzy. Poza nimi kręciło się w tę i we w tę kilku służących, którzy z zaciekawieniem rzucali ukradkowe spojrzenia na obleczonych w tęczę rycerzy. Widział też spojrzenia i uśmiechy niektórych z dwórek i służek. Choć był urodziwym, młodym mężczyzną i mógł mieć każdą z nich, obrał inną drogę życia. Zacisnął mocno oczy i obrócił się z powrotem do okna. Zacisnął palce na kamiennym parapecie, aż go zabolały, Pogrążył się w modlitwie do Dziewicy, i z tej modlitwy wyrwał go dopiero nadchodzący Lelek. Niedługo później służący zaprowadził ich do Sali Tronowej, gdzie zostali zaanonsowani
Pierwsi weszli Gregor z Lelkiem, za nimi septon a za nim dwóch Synów Wojownika. Gregor poczuł się bardzo mały w tak wielkiej sali. Jej ogrom tak go przytłoczył, że myślał, że chyba nie zdoła wyjęknąć ani słowa. Podeszli blisko tronu gdzie dano im znak, aby się zatrzymali. Gregor i zapewne reszta jego towarzyszy oddali należny głęboki pokłon królowi i jego rodzinie, jeśli się tam znajdowała. Gdy nadszedł czas przemówień, Gregor zrobił pół kroku do przodu i jeszcze raz się skłonił.
- Wasza Miłość, dziękuję, że zgodziłeś się wysłuchać pokornego sługę Siedmiu. Przepraszam, jeśli w czymś uchybię dworskim obyczajom, lecz niemal całe życie spędziłem w siodle chroniąc pielgrzymów podróżujących do Starego Miasta. - odczekał, aż do zaschniętych ze stresu ust napłynie mu ślina. -  Jestem tu, by błagać cię o pomoc. Dowodzę wygnanym z Kamiennego Septu oddziałem Synów Wojownika. Od lat mieszkamy w ukrytym w lesie obozie na południe od tego miasta. W ostatnim czasie udało mi się zebrać pokaźny oddział Braci Ubogich by kąsać niewiernych najeźdźców i chronić prosty lud przed grabieżami i gwałtami, jakich dokonują Żelaźni Ludzie. Jednak nie jestem jedyny, który walczy o dobro i prostaczków. Ów sam prosty lud nie mogąc znieść panowania plugawej żelaznej bestii, podnosi głowę. Tu, obok mnie, stoi charyzmatyczny przywódca chłopski i oddany sługa Siedmiu, którzy do niego i przez niego przemawiają. Nazywa się Lelek i pochodzi z Dorzecza. Myślę, że to właśnie ktoś taki jak on jest odpowiedni do tego, by przedstawić jak się mają sprawy w jego królestwie, w jego domu. Ja zaś stoję za nim i ręczę za jego wiarygodność i prawdomówność. - znów oddał głęboki pokłon i cofnął się o krok.

Król Tywell spoglądał z uwagą na wystąpienie najpierw Gregora, a potem jednego z prostaczków. Siedział spokojnie na swoim tronie, parę razy rzucając tylko spojrzenia swoim najbliższym doradcom, przyodziany w piękny, haftowany złotem kaftan i ze złotą koroną ozdobioną wielkimi rubinami. Były to szaty istotnie godne króla, choć i żaden z jego nadwornych nie ustępował wiele w swym ubiorze, a ledwie rękawiczka jednego ze sługów mogła być więcej warta od całych Kowali.
Zachowywał całkiem poważny wyraz twarzy, nie okazując nijak w jaki sposób odbiera mowę chłopskiego proroka. W końcu zaś nachylił się do niego Tommen i dodał parę słów swego komentarza, co król zbył jeno tylko uśmiechem. Wysłuchał jeszcze cichym podpowiedzi dwóch innych doradców, obu trochę bardziej stonowanych niż Tommen (jak młodzianin mógł się zorientować), nim odpowiedział:
- Drogi ser Gregorze i Ty, Lelku, Wasza troska o maluczkich i zniewolonych jest w istocie godna Matki na Górze i niechybnie ona przemawia przez Wasze usta. Wiedzcie, że i mi na sercu leży ich dobro. Z Waszych słów wynika również, że i wielu się Was zebrało dla tej godnej sprawy, co i mnie napawa optymizmem. Musicie jednakże zdawać sobie sprawę, że moim obowiązkiem, z błogosławieństwa Ojca, jest bronienie moich poddanych, a dopiero w drugiej kolejności mógłbym martwić się o ciemiężonych przez bat Żelaznych Ludzi. I z tego właśnie powodu nie mogę Wam pomóc. Atak tylko rozsierdziłby te bestię, która wbrew Waszemu świadectwu zasnęła snem, być może niespokojnym, ale nie niepokoi póki co nikogo innego. A i zbliża się pora zasiewów, a więc i każda para rąk będzie potrzebna na polach. - Król spojrzał przeciągle na Gorma, szczególnie do niego kierując ostatnie słowa. - Odpowiednie przygotowania również zajęłyby pewnie wiele czasu i wymagały bardzo dobrego planowania, bo Żelaźni Ludzie są nie tylko okrutni, ale i zaprawieni w boju. Pomocy Wam nie udzielę, macie natomiast moje błogosławieństwo. Możecie zatrzymać się u mnie na zamku tak długo jak zechcecie. Dostaniecie również świeże konie z naszej stajni, gdy tylko będziecie wyjeżdżać. Jestem pewien, że Wojownik jeszcze poprowadzi Was do triumfu i pozwoli oczyścić Waszą krainę - powiedział ostatnie słowa, czekając na ewentualną reakcję znamienitych gości.


Po wszystkim zaś zgarnął jeszcze Tommena, uklęknął przed nim, by spojrzeć prosto w oczy, i wyjaśnił mu parę rzeczy:
- Dobry władca potrafi odmówić, nie zrażając przy tym innych. Gdybym ich uwięził albo ściął, niechybnie sprowadziłbym na siebie gniew Wiary. Rozwaga i umiarkowanie również są cnotami. Zapamiętaj to sobie, synu.

Król Tywell skinął głową.
- Oczywiście, że będą mieli. Nie każdemu jesteś w stanie dogodzić, trzeba więc wybierać mniejsze zło. Teraz będą źli, ale gdybyśmy ich powiesili, to kto wie czy sam Awatar by nas nie wyklął? - Pokręcił głową. - Sądzę, że mogłoby być trudno, dlatego zresztą odmówiłem. Mają wielu doświadczonych żołnierzy i kontrolę nad rzekami, dzięki swojej flocie. Gdyby z drugiej strony uderzył król Durrandon, to być może moglibyśmy coś zdziałać, ale bez planu i pod ręką z fanatykami... - Westchnął. - Kiedyś na pewno przyjdzie dobry moment. A jeśli ktoś zechce pójść na tą krucjatę... Trzeba będzie im surowo zabronić. Nie potrzeba nam teraz konfliktu z Żelaznymi Ludźmi - powiedział, delikatnie przygryzając prawą wargę. - A o turniej się nie martw. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby go zorganizować. Za kilka dni ustalimy wszystkie szczegóły i roześlemy heroldów po Zachodzie.
Ojciec wstał i klepnął go po ramieniu. A jeśliby było to wszystko - udał się do swojej samotni, by zająć dalszymi swymi obowiązkami.