Las II

Słońce chyliło się powoli ku upadkowi. Czerwone niczym wino  arborańskie prześwitywało lekko pomiędzy chmurami. Powoli stawało się coraz ciemniej. Zwiad Deonte obył się bez dodatkowych przygód. Okolica wydawała się spokojna. Gdy wrócił do obozu, czując na policzku lekki wietrzyk, wszystko wydawało się dobrze urządzone. Derek zebrał sporo chrustu, wystarczająco by rozpalić ognisko i utrzymywać je jeszcze przez jakiś czas. Maekar sprawnie sporządził konie, a potem rozpalił porządne ognisko, przy którym mogli się rozgrzać. Jedynie Guillaume wrócił z pustymi rękoma - nie udało mu się znaleźć żadnej zwierzyny, którą mógłby upolować.

Warta pierwszych dwóch strażników minęła spokojnie, jedynie przy coraz silniejszym wietrze wiejącym nad obozowiskiem. Jedyną wartym wspomnienia wydarzeniem było, gdy gdzieś w połowie służby Dereka zaczął z nieba pruszyć śnieg.
Prawdziwe zagrożenie zaczęło się, gdy wartę pełnił mężczyzna pochodzący z Jeleniej Przystani. Na niebie zbierały się coraz ciemniejsze chmury. Ciemność ogarniał całą okolicę. Wtem trochę senny wartownik usłyszał kroki. Postarał się rozbudzić na ile mógł, ale niespodziewanie natarł na niego jakiś mężczyzna. Okazał się być jednym z Wolnych Ludzi. Zawołał najgłośniej jak się dało po posiłki i stanął do walki. Pomimo przewagi zaskoczenia, Dziki nie był w stanie przebić się przez obronę kandydata do Nocnej Straży. Wymienili kilka ciosów, w czasie których Burzowiec obił przeciwnika w prawe udo, samemu zostając trafionym w prawe ramię. Walczyli pośród śniegi coraz silniej uderzającego w ich twarze. W końcu przybyła reszta towarzyszy dawnego mieszkańca Jeleniej Przystani, który wtedy właśnie zranił Dzikiego w pierś, zostawiając długi, czerwony ślad, co oczywiście nie zniechęcało Dzikiego do dalszej walki.

Nim Deonte i rekruci dobiegli do miejsca potyczki, Guillaume oddał niecelny strzał z swojej kuszy. Dziki i Edmund z Jeleniej Przystani wymienili się jeszcze paroma ciosami, jednak bezskutecznie. Wtedy do grupy dobiegł Deonte, naciskając z całej siły na Dzikiego i głęboko tną to w brzuch. Niedługo Dziki został otoczony i, pomimo że próbował jeszcze walczyć, to był bez szans. Decydujący cios zadał Edmund, przejechawszy się ostrzem po jego twarzy. Wolny nie wytrzymał kolejnej rany i stracił przytomność.
Tymczasem Maekar nie dostrzegł niczego podejrzanego. Dziki wydawał się przybyć sam. Być może źle ocenił sytuację i nie dojrzał pozostałych członków Nocnej Straży? Za to wiatr coraz bardziej się wymagał. Płatki śniegi uderzały coraz bardziej po oczach i twarzy, a wszystkich ogarniał coraz większy mróz...

Deonte bez problemu opatrzył ranę Edmunda. Gorzej radził sobie z Dzikim - poza raną na piersi nie pomógł mu w żaden sposób. Wolny cały czas był nieprzytomny, a jego czoło stawało się coraz chłodniejsze...
Warta Guillaume mijała spokojnie. Nie widział nic niepokojącego.
Czas mijał. Ognisko jeszcze dobrze się paliło i dawało im trochę ciepła. Wokół panował coraz większy chłód. Wiatr jeszcze bardziej się wzmógł, śnieg uderzał w każdą odsłoniętą część ciała niczym malutkie pociski. Mróz powoli przesączał się przez grube warstwy ubrań. Wirujący śnieg nie pozwalał im widzieć dalej, niż na jakieś 10 metrów.

Kielon

Noc mijała spokojnie. Namiot Maekara okazał się być wystarczająco dobrym schronieniem przed panującą wokół śnieżycą. Do czasu...
Na warcie stał wtedy Maekar. Śnieżyca była w pełni siły. Śnieg padał ogromnymi ilościami, a wiatr szalał z ogromną mocą. Na zewnątrz było bardzo zimno. Wtem... jeden silniejszy podmuch wiatru przewrócił formę, na której oparty był namiot. Nikt nie widział zbyt wiele, ze względu na zakrywający im oczy materiał, tworzący namiot lub, gdy zdjęli go z oczu, uderzając im w oczy śnieg. Z pomocą Maekara udało im się jednak, częściowo na ślepo, postawić namiot na nowo i udali się znowu na spoczynek. Reszta nocy minęła spokojnie, a burza z czasem ucichła i przeszła...



Obóz powoli budził się do życia. Każdy z obozujących wyszedł z namiotu i zaczął zajmować się obowiązkami przydzielonymi przez Deonte. Jedynie Edmund podejrzanie długo nie wychodził z namiotu. Gdy ktoś poszedł go obudzić - nie ruszał się. Był cały zimny. W namiocie było ciemno. Żeby zobaczyć co mu jest, ktoś w końcu, zdenerwowany, wyciągnął to na zewnątrz. Twarz miał całą czerwoną. Przez jej środek przechodziła linia, na której wszystko miał zmiażdżone. Nie oddychał ani nie miał już tętna.

Grupa pod dowództwem Grenna ruszyła. Poruszali się powoli w śniegu. Szli gęsiego, jeden za drugim. Pogoda była spokojna, jako że byli osłonięci przez drzewa. Przemykali lasem, aby ominąć pełną od Dzikich Pięść. Podróż przebiegała spokojnie - nic im nie przeszkadzało, nie napotkali żadnego większego niebezpieczeństwa a przede wszystkim ani jednego Dzikiego. Było ich w sumie dziewięciu - Grenn, Deonte, Arthur, jego dwóch kumpli oraz czterech innych zwiadowców (trzech z Czarnego Zamku i jeden z Wieży Cieni).  Wydawało się, że wszystko będzie w porządku.
Wyszli z lasu i doszli do wielkiej jak na warunki za Murem rzeki - Mlecznej Wody. Skryty był warstwą lodu, gdzieniegdzie popękaną. Za wodą rozciągała się wielka i wspaniała panorama Mroźnych Kłów. Musieli przekroczyć rzekę, albowiem za nią znajdował się cel ich podróży. Wtedy ktoś krzyknął:
- Dzicy!
Wszyscy odwrócili się w miejsce wskazywane przez jednego ze zwiadowców. Nadciągała do nich grupa kilkunastu Dzikich (nie byli wstanie policzyć szybko ilu ich było), a pośród nich dwa rosłe wilki.

Grenn nie namyślał się długo. Sytuacja była klarowna - nie mogli pozwolić im dokładnie poznać swojej lokalizacji.
- Napierdalamy! - krzyknął, zwracając konia. Rozpoczęła się walka. Dzikich w końcu nie było wielu (Deonte naliczył ich 10) i Nocną Strażą miała spore szanse wyjść zwycięsko z potyczki z dzikusami.
Walka, pomimo pozorów zorganizowania, szybko przekształciła się w szereg osobnych pojedynków, jako, że nikt nie byłby w stanie utrzymywać zwartego szyku w kilkuosobowych grupach. Deonte stanął naprzeciw jednego z Dzikich, średniego przygłupa z toporem i tarczą w ręce. Dziki od razu zaszarżował, niestety nieskutecznie. Waters odchylił się i ciął go po lewym barku, tak że tamten zaskomlał z bólu. Nim jednak zdążył cokolwiek więcej zrobić, Deonte już wbił mu topór w brzuch, zadając kolejną poważną ranę. Dziki w końcu jednak odskoczył, choć z trudem, i zaczął okrążać brata Nocnej Straży. Przez chwilę Waters nie mógł zrobić nic więcej, niż lekko obić mu prawe ramię. Po jakiejś minucie znalazł w końcu drogę do zwycięstwa. Trafił przeciwnika w Udo, przez co stracił równowagę i odsłonił twarz na cięcie topora Watersa, które trafiło dokładnie między oczy. Bezwolny i zimny już Dziki zaraz zsunął się z broni Deo bezładnie na ziemię.
Nie gorzej poradził sobie Arthur. Trafił na cięższego przeciwnika, masywnego osiłka o sześciu i pół stopach wzrostu. Początek może oszałamiający nie był - ot parę ślepych ciosów łatwo sparowanych przez przeciwnika. Zaraz jednak Westford wyminął jego gardę i potężnym ciosem miecza ciął go od czubka głowy. Uderzenie było tak potężne, że przepołowiło cały łeb Wolnego Człowieka, a miecz w końcu utknął w okolicy mostka.
W tym momencie Westford mógł zobaczyć jak radzą sobie jego towarzysze. A nie szło im najlepiej. Grenn, zepchnięty przez przeciwników nad brzeg zamarzniętej rzeki, został powalony i Dzicy zajmowali się już jedynie jego dobijaniem. Patrek zajęty walką z Dzikim został zagryziony przez jednego z wilków, który zaszedł go od drugiej strony. Zajęło to jego uwagę na tyle, żeby jego przeciwnik mógł minąć jego gardę i porządnie trafić go pod żebra. Alester z kolei właśnie powalił innego Dzikiego i nogą miażdzył mu głowę. Zaraz jednak musiał walczyć z kolejnym przeciwnikiem. Pozostali Zwiadowcy jakoś się trzymali - walka była w miarę wyrównana. A Renifer? Dzielny pies walczył najpierw z jednym z wilków, ale wrogi łucznik (jeden z dwóch) wpakował mu strzałę w nogę. Pies zaskomlał i starał się teraz jedynie przeżyć. Sytuacja Straży w każdym razie była niegodna pozazdroszczenia - szczególnie po stracie dowódcy.