Las II

Walka się zaczęła, a dziadek okazał godnym przeciwnikiem. Sprawnie blokował ciosy Arthura jednak brakowało mu siły by zadać Westfordowi poważną ranę. Tymczasem najemnikowi jak zwykle wystarczył celny i porządny cios w łeb, a właściwie dwa. W końcu Blane padł na ziemię ogłuszony.
-No i to był dobry pojedynek! Nie to co z brukselką! - zawołał uradowany - No i wyszło chyba tak jak chciałem, żyje tylko jest ogłuszony. Doprowadźcie go do porządku, a potem opatrzcie mnie.
Usiadł i nieco się skrzywił, rany nie były raczej groźne, ale bolały.
-Wyciągnijcie wnioski z tej walki! Wniosek pierwszy, jestem profesjonalistą, a nie pierdolonym amatorem tak jak WY! Jeśli nie przekonało was zabijanie dzikich i przesłuchiwanie jeńców, to ten pojedynek powinien. Wniosek drugi tarcza jest lepsza niż 2 miecze przy walce z dobrym przeciwnikiem. Widzieliście jak pięknie blokował moje ciosy? Tak właśnie się używa tarczy gamonie! Dwa miecze są za to lepsze do wybijania zwykłych żołdaków, dlatego ja tak walczę. Wniosek trzeci należy nosić najcięższą zbroje w jakiej można się sprawnie poruszać. Widzieliście jak Blane nie mógł przebić mojej zbroi? Ciężka zbroja jest niezbędna jeśli się nie walczy tarczą, bo siłą rzeczy będzie się ciosy przyjmować!
Po tym jak został opatrzony wstał i mieczem na którego końcu była krew z twarzy Blana zatoczył półkole w kierunku zwiadowców.
-Teraz macie wybór. Albo oddać dowództwo profesjonaliście, czyli mnie i razem spóścimy dzikusom takie manto jakiego nie widzieli od 30 lat, albo znów urządzicie jakieś niedorzeczne głosowanie! Co to kurwa za pomysł głosować nad dowódcą?! Może jeszcze urządzicie głosowanie na kowala, które wygra piekarz? No, ale jak już się upieracie głosować to macie wybór. Albo ja albo Waters. Niech mi się żaden pierdolony amator nawet nie próbuje zgłaszać!
Czekał co postanowią zwiadowcy w głowie układając już sobie ewentualne rozkazy dla niech, a jednocześnie przypominając sobie jak zachowywali się wszyscy sierżanci jakich spotkał na swej drodze.

-Nie chcecie na dowódcę Arthura Westforda to nie, wasza strata, zysk dla dzikich - zaśmiał się - Wrócimy na mur, przegrupujemy się, wyliżemy rany i może Stannis pozwoli mi znów wyruszyć i pobić dzikich, albo rozwalimy tych piratów co sprzęt dzikim dostarczają...
-Albo Cię powiesi za pobicie zwiadowcy - dodał złośliwie Alester.
-E tam, walczyłeś tyle samo lat co ja i jeszcze się nie nauczyłeś jak rozumuje dobry dowódca? Dla dobrego dowódcy żołnierze to ZASOBY, cenne zasoby. Nie będzie ich głupio marnował, tylko mądrze wykorzysta, a Stannis dobrym wodzem jest bez wątpienia. Pamiętasz co dziadek mówił o Końcu Burzy? "Gdyby Stannis się poddał, to pewnie byśmy przegrali wojnę". Do tego rozgromił Flotę Żelaznych, to bez wątpienia profesjonalista w każdym calu. Poza tym gość mnie wyzwał na pojedynek co miałem zrobić? Honor wymagał bym walczył, więc walczyłem. Wymagał też, żebym nie zabijał swoich więc nie zabiłem. Wszystko jest jak należy.
Wyczyścił broń z krwi zwiadowcy i ją schował.
-No Waters załatwiłem Ci dowodzenie - uśmiechnął się - wypadałoby żebyś się odwdzięczył. Zacznijmy od tego, że ja opowiem dowódcy o wyprawie, w końcu to ja przesłuchiwałem jeńców, a informacje z pierwszej ręki zawsze są lepsze. Możesz oczywiście dorzucić parę miłych słów od siebie - zaczął się cicho śmiać, ale szybko urwał i się skrzywił. Jedna z ran zabolała od śmiania. - ruszmy dupy to może dogonimy rannych z Pięści, zawsze to bezpieczniej dla nich wracać z nami.

- Panie, to że jeździłeś sobie trzydzieści lat temu to świadczy o Tobie jak najlepiej, ale ostatnimi czasy słyszałem jedynie jak wybierałeś się z Pierwszym Ziwadowcą, Pypem czy kimś innym za Mur. Nie chcę umniejszać twoim umiejętnościom, ale myślę że akurat w tym jestem od Ciebie lepszy, ale nie dziś nam to roztrząsać, prawda? - zapytał i zaczekał na dalszy rozwój sytuacji. Gdy już doszło do głosowania, spojrzał się po zwiadowcach i tak jak się spodziewał, wybrali tego który był bardziej siwy i powinien mieć więcej oleju w głowie. Waters westchnął wzruszył ramionami i mlasknął. -No jak wolicie, jestem pod Pańską komendą w takim razie. - oznajmił, po czym spojrzał na Arthura który się rozwrzeszczał. Ten postanowił znowu odwalić jakieś swoje przedstawienie, wymieniając swoje zasługi z zamierzchłych czasów których nikt nie może potwierdzić, co prawda był prawnym wojownikiem ale jakieś kompanie w Essos? Trudno było w to Deontemu uwierzyć, chyba głównie przez to że ciągle się tym przechwalał tak jakby działał według maksymy jakiegoś tam maestera który kiedyś powiedział "Kłamstwo powtórzone tysiąc razy, staje się prawdą".
-Dowódca wysłuchał wtedy Ciebie i co nam to dało? Gdybyśmy według mnie posłali kilku konnych, Ci dostrzegliby obóz dzikich i nie musielibyśmy spieprzać. No ale przeszłości nie zmienimy i kto wie, może zmarło by nas jeszcze więcej. - powiedział. - Ale z drugiej strony Arthurze, miarkuj swój język mówisz do Brata Nocnej Straży, weterana Wojny o Mur, trochę szacunku... - spirunował go wzrokiem, takie zachowanie mu się nie podobało i znowu zaczął w głowie przeklinać decyzję Snowa żeby go zabrać ze sobą. Stało sie jednak to czego bękart się spodziewał, Blane postanowił wyzwać go na pojedynek. -Wiem że powiedział o.. dwadzieścia słów za wiele, ale nie warto, teraz potrzebujemy każdego człowieka, a najwyżej Stannis rozsądzi tę kłótnię. Najwyżej pojedynek będziecie mieli w Czarnym Zamku.. - zaczął mówić, ale na niewiele mu się to zdało, bo wszyscy byli w gorącej wodzie kąpani, jebani bogacze...
Gdy stanęli naprzeciwko siebie, Deonte odsunął się na parę metrów i zaczął ogladać tę maskaradę. I tak jak się spodziewał, Westford miał niemały problem z pokonaniem Blane, ale jednak mu się to udało. Wyprzedzając wszystkie słowa Arthura, Deonte podbiegł do wątłego ciała drugiego już dowódcy tej kompanii i zaczął tamować krwawienie z nosa.
-Przynieście mi bandaże i alkohol, a jeśli ktoś się lepiej zna na tym cholerstwie to pomóżcie mi. - powiedział, bowiem sam podbiegł do niego odruchowo, według swojego instynktu rodzica. -Kurwa mać, zamaist jak stać jak te kołki w dupie, ruszcie się, pottrzebujemy grzanego wina do oczyszczenia rany! - krzyknął do żołnierzy który kiwali główkami, nie teraz był czas na jakieś lekcje, mieli go po tej właściwej stronie muru. A kiedy sytuacja się już ustabilizowała, Arthur dalej prowadził ten swój irytujacy Watersa monolog.
-Na Lorda Dowódcę też głosujemy, wybieramy wtedy najlepszego z nas.. - powiedział przez zęby, już dawno nikt nie widział tak go wkurzonego. To co się odpierdalało na tej wyprawie, było jakąś pierdoloną maskaradą. - Naprawdę nie znasz Stannisa, nie za takie rzeczy potrafił już karać ludzi. Nie dziwię się nawet jak zrobi to w obliczu ataku na Mur. - burknął i pomógł zwiadowcy zapakować Blane'a na konia, wtedy Arthur odezwał się znowu. -Zapomnij o tym, nie jesteś nawet bratem Nocnej Straży, a ja mam zadanie złozyć pełny raport. Wszystkie informacje zdaje mi się przekazałeś, a ja mam świetną pamięć. - powiedział na zakończenie i gdy wszystko było już gotowe zaczął wraz z kompanią wracać na Mur.

-Ja obmyśliłem plan na podstawie informacji jakie miałem. 20 dzikich na Pięści. Jakbym miał informacje że jest ich kilkaset to plan byłby inny. To moja wina, że dowódca nie zdobył pełnych informacji? Działałem zgodnie z posiadanymi informacjami i uważam, że zrobiłem to najlepiej jak się dało. Na przyszłość będę sam sprawdzał wszystko, świadomy że dowódca może nie dostrzec kilkuset dzikich... - Arthur poczuł się urażony zarzutem Deontego. W oparciu o posiadane dane obmyślił dobry plan i doskonale go zrealizował, a teraz obarczano go winą, że nie był jasnowidzem i nie wiedział o kilkuset dzikich. Obowiązkiem dowódcy było to wiedzieć, nie jego.
-Stannisa nie znam, ale wszyscy dobrzy wodzowie są tacy sami. Mogliście go wybrać na dowódcę, ale to z niego dowódcy nie uczyniło. Dowódcą był długo przed wstąpieniem do Nocnej Straży. - Nagle sobie coś przypomniał - Dziadek mi opowiadał, że w zamierzchłych czasach wybrano na dowódcę 10latka. Myślałem, że to takie żarty, albo motywacja, żeby już w młodym wieku coś osiągnąć. Teraz zaczynam w to wierzyć... i niezbyt dobrze to świadczy moim zdaniem o tej metodzie...
Arthur nie potrafił pojąć jak można głosować na dowódcę. Takie rzeczy nie miały prawa bytu w Essos. Zresztą cała Nocna Straż bardzo się różniła od wojska jakie znał, tak jak walka z dzikimi była zupełnie inna od wojny jaką znał.
-Właściwie to nie wszystkie informacje, tylko te istotne. Dowódca może jednak chcieć usłyszeć nawet te nieistotne i to z pierwszej ręki, ale rób sobie jak chcesz. Bylebyś prawdę gadał, a ja miał prawo do obrony, więcej mi nie trzeba. - dorzucił burkliwie i wsiadł na konia. Miał już serdecznie dość tej wyprawy.

Wycinanie lasu nie było takie złe. Zawsze to człowiek krzepy nie straci, a i może nawet większej siły ciosu nabierze, choć i tak już ma nadzwyczajną.
Mimo wszystko jednak bicie dzikich byłoby ciekawsze. Toteż Arthur począł ich w myślach przywoływać.
-No dzikuski, grzeczne dzikuski, dobre dzikuski, chodźcie do Westforda. Taś, taś, cip cip. Jak się w sumie woła na dzikich? Nastąp się?
Po chwili faktycznie ktoś przyszedł. Niestety nie byli to dzicy.
-Szkoda, że nie dzicy, oj pobiłbym dzikich, pobiłbym. Chociaż w sumie rąbanie drzew podobne. Też nie oddają ciosów - zaśmiał się - no i szukać po krzakach ich nie trzeba.
Po jakimś czasie Westford zmienił strategię. Ściągnął całą zbroję z wyjątkiem tej na torsie, hełm przeczepił sobie do pasa.
Kiedy już naciął sporo drewka, przypasał sobie miecz i udał się do zwiadowców.
-Nie słyszeliście może o jakichś dzikich w okolicy? Zabiłbym sobie jakiegoś dzikusa, ale pewnie wszyscy spieprzyli nad Antlers do tego swojego Króla za Murem co?

MG:

Drzewa padały jedno za drugim. Jeszcze szybciej niż dzicy.
-Cholera jak tak dalej pójdzie to te jełopy będę się zemnie śmieli, że więcej drzew "ubiłem" niż ludzi - począł szacować ilu ludzi zabił - Pięć lat jako najemnik przynajmniej po kilkudziesięciu rocznie wypada. Ehh to jeszcze jest zapas. No tylko z drogiej strony, drzew systematycznie przybywa, a ludzi ani trochę! A żeby tak ten Pennis hemoroidów dostał. Pewnie już je ma! Temu z taką wiecznie niezadowoloną miną łazi.
Tak se rozmyślał, aż wreszcie trafił na godnego przeciwnika.
-No i to jest drzewo! A nie jakaś popierdółka!
Walnął jeszcze 2-3 raz, a jeśli to nie przyniosło spodziewanego efektu wział się do sprawy inaczej.
-Nie zemną te numery głupi krzaku!
Wrócił do obozowiska wziął jakąś zapasową siekierę, albo po prostu zwinął ją komuś kto nie pracował. Do tego wziął łopatę, jakąś linę i swojego konia, a najlepiej swojego i jeszcze jakiegoś.
Następnie zaczął robić podkop. Tam gdzie ziemia była zmarznięta na kamień rąbał siekierą, tam gdzie miększa kopał.
Plan był prosty, dobierać się go korzeni, które muszą być miększe niż pień i je sytematyczne ucinać.
Od czasu do czasu próbował czy drzewo nie zaczyna się chwiać. Jeśli zaczęło przymocował konia/konie liną do drzewa. Konie ciągnęły tak, żeby drzewo się obaliło, oczywiście Arthur im pomagał.
Mieli chyba jakiś wóz, więc powinny być odpowiednie uprzęże, a jak nie było to trudno improwizował.
Liny i konie ustawił tak, żeby padające drzewo go nie przygniotło. Były też przyczepione do drzewa na odpowiedniej wysokości, by działała zasada dźwigni.

miszcz pajnta:

Nie ma łopaty to nie ma, trudno! Wetfordowi Siedmiu ręce dało i to nie byle jakie, bo duże i krzepkie toteż przy ich pomocy oraz siekiery kopał jak należy. Następnie przymocował konia i pokonał uparte drzewo.
Wreszcie też docenił ktoś jego wysiłki!
-Tak, tak, to drzewo było twarde, ale nie ma takiej przeszkody, której nie pokona się wytrwałością i ciężką pracą. To drzewo jest bardzo mocne, myślę, że warto byłoby zrobić z niego tarcze, albo wrota do bramy, skoro robimy remont - odpowiedział Jasperowi.
Następnie ruszył w drogę wesoło podśpiewując. Był dumny, że dał radę takiemu mocnemu drzewu!

Arthur budowniczy, zawsze da radę.
Arthur budowniczy, nie jest sam.

Piach, śnieg i mróz, nie straszne nam.
Arthura lubimy, nie jest sam.
Przez cały dzień, robota wre.
Arthur z przyjaciółmi, do pracy się rwie.

Arthur budowniczy, wszystkiemu zaradzi.
Arthur budowniczy, nie jest sam.

A po robocie, gdy przerwę masz.
By czas umilić, na plac chodź i walcz.

Arthur budowniczy, zawsze da radę.
Arthur budowniczy, nie jest sam.