Zamkowe Mury

Wpłynęli do portu Jeleniej Przystani tuż przed rozpętaniem się burzy nad Zatoką Rozbitków. Kilka godzin później dotarł w obręb Końca Burzy. Kiedy wchodził do donżonu, burza szalała na dobre. Dało się słyszeć huk fal bijących o brzeg. Lyonel najpierw udał się do swojej komnaty, aby zostawić rzeczy, po czym zaczął szukać swego ojca.
Od strażników dowiedział się, iż znajdzie go na zamkowych murach. Udał się więc tam.
- Witaj ojcze. - rzekł krótko, kiedy stanął obok niego. Nad zatoką wisiały ciężkie, czarne chmury, a mrok rozświetlały bijące błyskawice. Zapowiadało się na ciężką ulewę. Porywisty wiatr targał ich płaszczami i włosami, hulając między blankami. - Szczęśliwie wróciłem z wyprawy na Smoczą Skałę. Nawet tę burzę minęliśmy i przyszła, kiedy cumowaliśmy w Przystani. - dodał nieco głośniej, przekrzykując wichurę...

Nachodziłą potężna burza, Durran tak jak miał często w zwyczaju, chciał oglądać jak się rozpętuje. W obecności strażnika, wybrał się na fortyfikacje i stanął w miejscu, które najczęściej wybierał do tej czynności. Między falami, które z każdą minutą coraz bardziej się wzburzały, widać było galerę z jeleniem na maszcie. - W końcu w domu... - przeszło królowi przez myśl. Bynajmniej nie miał zamiaru iść do samotni, czy sali tronowej, żeby wysłuchać raportu. Burza rozpętała się na dobre, a król Burzy chciał ją osobiście powitać. Po pojawieniu się jego syna na murach, podszedł do niego się uściskać. - Długo Cię nie było, moje dziecko. - oznajmił i się delikatnie uśmiechnął. - No opowiadaj jak poszło. Umowa handlowa zawarta? - zapytał na początek, nieco unosząc głos. - A co ważniejsze, co z dziewczyną?

Odpowiedział na ojcowski uścisk, a następnie odwrócił się w stronę zatoki, opierając o blanki na wyprostowanych przedramionach. Uwielbiał burze.

Raport który przedstawił mu Lyonel, wyglądał bardzo dobrze. Wyglądało na to, że każda część większego planu idzie na przód. Oby tylko nic nie spowodowało zatoru, który mógłby zaprzepaścić wszystkie plany króla. Uśmiechnął się gdy, syn mu powiedział że starania Lyonela zostały zwieńczone sukcesem, a więc wyglądało na to, że za jakiś czas grono Końca Burzy miało się powiększyć.
- Wspaniale, jutro się zajmę ogłoszeniem tego. W zasadzie nie trzeba się śpieszyć, skoro zostało aż tyle czasu. - powiedział spokojnie i powędrował wzrokiem za piorunem, który rozbił się w pobliżu. - Cudowna pogoda.. ale ale kontynuuj. - zachęcił syna i wysłuchał raportu dotyczącego handlu. Gdy padło pytanie dotyczące tego co działo się na zamku, król wzruszył ramionami. - Nie wiele, ale spodziewam się że niedługo przybędzie reszta lordów do zamku, bo już paru się zjawiło. - oznajmił. - Poza tym, jak pewnie zauważyłeś, mamy w porcie własne galery wojenne. A sam port się rozbudowuje, to też świetne wieści. Będziemy mogli powiększyć osobistą flotę.

Wieści z domu także były zadowalające. Skoro wszystko szło według planu, nie było się czym martwić. Przez chwilę zastanawiał się co będzie dalej. Szybko jednak jego uwagę odciągnęła kolejna błyskawica. Tym razem już o wiele bliższa. Potrząsnął głową, aby wrócić do rzeczywistości.
- Co ojcze dalej..? - chciał wiedzieć, czy do czegoś będzie jeszcze potrzebny. Może znowu gdzieś go wyśle..? - Będę potrzebny do czegoś jeszcze..? - Jeżeli nie, może odwiedziłby któregoś z chorążych..? Właściwie nie wiedział, co ma robić dalej...

Durran się chwilę zastanowił gdy padło pierwsze, a potem drugie - podobne - pytanie. Oparł się o blanki, zamknął oczy i lekko nachylił do przodu. Chciał poczuć wiatr na całym swym ciele. W końcu powrócił do poprzedniej pozycji, długo wzdychając. - Nie trzeba. Wszystko na razie mamy pozałatwiane. Odpocznij trochę. - powiedział zadowolony. - Jeśli będę czegoś potrzebował, to Ci o tym powiem. - dodał, jak na razie wszystko było pod kontrolą i nie było czym się przejmować. - Jak chcesz to poużywaj se troche życia, za nim wpadniesz w małżeństwo. - powiedział, a jeśli jego syn nie miał nic do dodania, wsadził ręce w kieszenie i wolnym krokiem zaczął wracać do swej komnaty.

Stał oparty na swym lewym przedramieniu o blankę muru, trzymając tak w prawicy manierkę z rumem. Połowę twarzy Estermonta pokrywała opatrunki, także widział tylko na jedno oko, w dodatku niewyraźnie. Na samym początku przeraził się, że stracił wzrok, ale Maester wytłumaczył mu, że to tylko taki okres przejściowy, że po jakimś czasie oko wróci do normy, choć drugie zapewne straci połowę swojej widoczności. Była to nijako dobra informacja, gdyż bał się oślepienia. Przy nim stał giermek oraz inni gapiowie. Cóż się działo? Ano, bitka królowej Shireen z Durranem.
- Niech wkopie tego psiegosyna głęboko w grunt. - Rzekł nienawistnie olbrzym, po czym pociągnął łyk rumu z manierki. Z tego, że niedowidział, szczegóły opisywał mu słownie jego młodzik, który miał na dniach być pasowany na rycerza. Słowa opisu bitwy na pewno pomagały w pełnym wyobrażeniu sobie tego wszystkiego. Wielkolud zaśmiał się rubasznie, gdy uczeń mu rzekł o wpadnięciu piechoty Jelonków w pułapkę. Masz Duranku placek. Chwilowo nastroje wśród obserwujących musiały być pozotywne.
- Rickard, każ przynieść pachołowi jakiś antał. - Obrócił się do reszty na murze. - Panowie, trzeba toast wznieść za naszą królową, by to jej szczęście przyniosło. - Powiedział rycerz, po czym podał swoją manierkę z rumem innym spragnionym. Oczywiście Żółwik wytknął Stannisowi, czy oby na pewno mają zapas amunicji oraz kamieni, gdyż mieli niedaleko przystań. Gdy jeszcze działa się bitwa, było można uzupełnić braki w wyposażeniu do zabijania.