Wybrzeża Szarej Tarczy

Wychodziło na to, że o lordzie Szarej Tarczy wiele się nie dowie. Z opisu spotkania wynikało, że był najpewniej człowiekiem opanowanym i rozsądnym. Tchórza raczej by nie obstawiał. Tchórz zapewne siedziałby na dupie w zamku a nie wyprawiał się na potencjalne ryzykowne rejsy. Istniała też szansa, że obelgi rzucane ku Grimmowi po prostu do niego nie dotarły. Na morzu zwykle jest wiatr i szumią fale, więc jeśli odległość była znaczna, to nawet donośny krzyk mógł dotrzeć do uszu słuchacza w formie absolutnie niezrozumiałej. Tak czy siak, dopytał jeszcze, czy ten kapitan chociaż widział swego rozmówcę, a jeśli widział, to jak ów się prezentował. Rzecz jasna nie zamierzał uderzać w konkury do lorda Grimma a jeno zastanawiał się, czy jego obecny przeciwnik prezentuje się jak wojownik.

Pogoda sprzyjała, ale nie tylko im? No cóż, tak to w życiu bywa. Ostatnimi czasy los nie sprzyjał Victarionowi w jego przedsięwzięciach wojennych. Od Baneforta wyłudził co prawda okup, ale była to jeno nagroda pocieszenia względem tego, co oczekiwał osiągnąć. Letniaków niby zaskoczyli, ale tym udało się poważnie ich przetrzebić i chociaż niby osiągnęli coś, co można było zwać zwycięstwem, to okoliczności zmuszały ich do ograniczenia się w rabowaniu i szybkiego wiania z Ostatniego Lamentu. Teraz zaś to...
Łodzi Grimmów nie było widać. Łodzi rybackich jakby za mało. Zatem co się stało? Najczarniejszy scenariusz był taki, że wieść o ich rajdzie dotarła już na Tarcze, więc lord Grimm miał zgromadzone siły a tymi siłami chciał zaatakować ich skrycie, gdy się rozłożą pod zamkiem lub zaatakować inne grupy z jego floty. Nieco przyjaźniejsze im scenariusze to chęć zebrania sił za pomocą łodzi albo zwykła ucieczka. Cóż to jednak z jego dumania? Jak jest, to tak jest. Mógł ino strzelać w ciemno i podle tego strzału postąpić.
- Niech przekażą rozkaz, by trzymać się na baczności. - rzucił do jednego z kapitanów, powierzając mu dowodzenie. Później miał zamiar zebrać trzy drakkary i popłynąć na brzeg, aby sprawdzić, co się dzieje. Część ludzi miała sprawdzić wioskę a jednego z wojaków chciał posłać pod zamek, by wołał do rozmów gospodarza, którego oczywiście, nie spodziewał się zastać.

Beczki? Ha! Kurwa, pierdolone beczki! No ale, sam był sobie winien, wchodząc po tym wzniesieniu do tej cholernej wioski. Co on miał we łbie? Trzeba było posłać tego jednego posłańca, nim się ruszyli. Zginąłby, prawda. Jeden człowiek. Teraz zaś beczki cudownie perfekcyjnie przypieprzyły w ich zgrupowanie.
- Szlag! - syknął, gdy strzała wbiła się pod jego płyty. Teraz na własnej skórze odczuł skutek swego taktycznego błędu. Nie był to jednak czas na rozpamiętywanie błędów a na zrobienie czegoś, co choć trochę zminimalizuje szkody.
- Tarcze w górę! Formować szyk! - wrzasnął, ciekawym będąc, czy polecą kolejne beczki. Coś ponad to? Zbierać rannych, przynajmniej tych, co pod ręką. Strzelcy... Mieli nie strzelać na ślepo i kryć się, czyli pewnie w tej ciemnicy i deszczu nie strzelą wcale. W ogóle nie było sensu kontynuować marszu pod górę. Ani chybi wróg wycofa się zza mury i stamtąd ich ostrzela. Mieli ich jak na dłoni a oni nawet nie mogli skutecznie oddać w skrytych strzelców wroga. Zresztą, ich pozycja nie tylko nie dawała osłony, ale i ograniczała możliwości sprawnego ustawiania sił.
- W tył! Do łodzi! Szykiem! - zakrzyknął. I tyle. Mieli się wycofać. W formacji. Trzeba im oszacować straty i obmyślić inny plan. Pytanie: czy zdołają się wycofać?

- Nosz kurwa mać. - rzucił pod nosem. Niewielu rannych, prawie sześć dziesiątek straconych. Kurwa, wszystko przez jedno bezmyślnie głupie podejście. Jednakże... To nadal nie był czas na żal. Drakkarom się oberwało, więc beczki mogły dolecieć i tutaj. Trzeba było czym prędzej wsiadać na łodzie i spieprzać, nim obrońcy tego cholernego zameczku rzucą im kolejne prezenty. Także ten, spieprzali na wodę. Woda dobra, przystań zła. Przystań zła też na obóz najwyraźniej. W takim wypadku musiał też rzucić ze swej galery na okolicę dokładnie, aby oszacować, gdzie najlepiej będzie rozbić obóz. Dogodne miejsce przy brzegu, skąd nie sięgną ich obrońcy i będą mogli prowadzić ostrzał. Rzecz jasna, o ile trebusz zdołają postawić. Tak. No to właśnie taki był plan. Na początek to miejsce. I tutaj chyba mógł mieć tylko nadzieję, bo wymogi *dość blisko zamku, by prowadzić ostrzał* oraz *przy brzegu* bardzo ograniczało opcje.

Kiedy już wybrał najmniej beznadziejny punkt, rozpocząć mieli desant. Na wodzie zostawała tylko galera i jeden drakkar, tak aby mieć na wody baczenie.

Po rozłożeniu obozu, pozostawało im czekać powrotu reszty sił. Te zaś powróciły niebawem, niosąc ze sobą całkiem pokaźną liczbę zapasów oraz mniej niestety pocieszne wieści. Okazywało się, że zdołali opaść na nadmorskie osady a jedynymi ofiarami padali ci, którzy nie mogli albo z upartości nie chcieli swych domów opuścić. Jedna z grup zaryzykowała zapuszczenie się dalej od brzegu i niestety wpadła w zasadzkę konnych, ponosząc znaczne straty. No cóż... Przy takim obrocie spraw, nie miał zamiaru próbować już puszczać ludzi w głąb wyspy. Obrońcy zapewne byli już zorganizowani. Świadczył o tym choćby wypatrzony zwiad. Oni zaś tych terenów nie znali, a nie mając dobrych zwiadowców ani jazdy, zbyt łatwo padaliby ofiarą zasadzek. Poza tym, nie miał pojęcia, czy wieści nie dotarły już na inne wyspy albo i kontynent, toteż musiał strzec swych drakkarów, gdyby miały nadejść dla Szarej Tarczy jakieś posiłki. Drakkary były kluczowe dla nich, bo w razie ich utracenia, byliby w tragicznej sytuacji.
Wybrał niezgodne z rozkazami króla oblężenie i oczekiwanie, przy okazji chcąc umocnić własną pozycję.

Oblężenie zamku przebiegało spokojnie. Trochę szkoda. Byłoby i ciekawiej, i zapewne korzystniej dla nich, gdyby potencjalni lokalni obrońcy wykrwawili się na umocnieniach obozu. No ale, jest jak jest. Zresztą, nie był nawet pewien, czy jacyś lokalni obrońcy w ogóle istnieją.

Grimm się nie zgodzi, co nie było specjalnie niespodzianką. Dostał też informacje oraz, kurwa ich mać, rozkazy. Okazywało się, że w przeciwieństwie do niego, inni łupili w najlepsze. Chociaż im też umknęły drakkary nieprzyjaciela. Poza tym to mieli kończyć z Tarczami i ruszać na Mander. Miał co do tego nienajlepsze przeczucia. Jeżeli wiedzą już tam o ich obecności, to mogli się przygotować. Możliwe, że chuja sobie splądrują a jedynie popływają po rzece, marnując czas. O ile syn króla nie postanowi zrobić czegoś odważnego.
Jednakże teraz było teraz. Dostał posiłki i miał wciąż jeszcze trochę czasu. Może właśnie ostrzał i widoczne wzmocnienie skłonią Grimma do jakiś innych niźli czekanie kroków.

Szturmować czy nie szturmować? Cóż... Książę Urragon zamierzał zdobyć siedzibę nieprzyjaciela na sąsiedniej wyspie. Jemu wypadało uczynić to samo. Dlaczegóż to? Ano bo w innym wypadku mógłby poinformować dowodzącego ich wyprawą księcia, że tak po prawdzie to na Szarej Tarczy dali dupy. Prawda, zrabowali nieco jadła. Co jednak poza tym? Haniebnie stracili setkę ludzi a ubili ino trochę starców i chorych, którzy nie chcieli lub nie mogli opuścić własnych domów. Szturm przyniesie więcej strat, to fakt. Jednakże nie mogli wyjść na miękkie faje przed innymi. Musieli wrócić z krwią na ostrzach.

- No dobra... - rzucił pod nosem. Decyzja była podjęta. Przyszło się uszykować. Trebusz miał napierdalać. Ludzie mieli konstruować drabiny i osłony. On wszystko nadzorował. I oglądał ten przeklęty zamek, zastanawiając się, iluż obrońców może się tam kryć. Nie miał możliwości sprawdzić, więc próżne dumanie. Tak czy siak... Kiedy tak orzeknie, ruszą w bój.

Walka!: