Przystań Południowej Tarczy

Lord Grimm poprowadził swoje okręty wraz ze wsparciem uzyskanym od Oakheartów na Południową Tarczę, siedzibę Serrych. Płynęli pod pełnymi żaglami o poranku, rzucając swym wrogom wyzwanie i dając jasną sugestię tego co spotkało ich wysłaną kilka dni temu na wojnę flotę. Sam lord Serry zginął w bitwie z lordem Chesterem, a jego dziedzic i nowy pan Południowej Tarczy został pojmany. Mężczyzna mimo klęski odmawiał niestety uparcie poddania swoich ziem Staremu Dębowi, przez co zamknięty został w lochach zamczyska Chesterów, a plan musiał przebiegać zgodnie z oryginalnymi założeniami.
Wojska chorążych Równin szykowały się do walki... I musiały się rozczarować. Nieliczny garnizon pozostały w przystani widząc sporą nieprzyjacielską flotę ewakuował przystań i wraz z mieszkańcami skrył się za grubymi murami pobliskiego zamku. Lord Grimm zaś twierdzy nie miał zamiaru oblegać. Jego ludzie zajęli statki i podpalili przystań, po czym odpłynęli w swoją stronę.
Na razie na wodach królowały okręty Równin, a chorąży Wysogrodu mogli jedynie głowić się i zadawać sobie pytanie "Gdzie są nasi "sprzymierzeńcy" z Żelaznych Wysp?".

Okręty Gerolda wślizgnęły się do przystani niepostrzeżenie zupełnie jak planowało. Machiny, kusze i łuki poszły w ruch, by przywitać najemników krzykami przerażonych mieszkańców. Były to krzyki zwiastujące zawód u Rosha, bowiem przeważająca większość dobywała się z gardeł i dzieci. Wybrańcy Krasnala zeszli na ląd i zabezpieczyli osadę bez doświadczenia jakiegokolwiek przejawu oporu. Zamek był na tyle blisko, by móc ostrzeliwać go z morza, więc kamienie z katapult poczęły łupać w mury i przerwały tylko na czas wysłania gońca. Trochę długo nie wracał, więc ktoś podkradł się w pobliże bramy i po chwili wrócił z raportem do Karła. Goniec i jego koń przypominali bardziej jeże niż ludzi, ponieważ sterczało z nich tyle strzał. Katapulty wznowiły ostrzał i rozpoczął się proces pakowania miejscowej ludności na okręty. Prawdę mówiąc przy bieżącej sytuacji najemnicy mogliby ogołocić całą wyspę z ludzi, gdyby tylko mieli wystarczająco wiele miejsca na okrętach.


Tego dnia na odcinku murów w pobliżu bramy powstał wyłom. Wkrótce najemnicy przygotowali się i ruszyli do ataku. Pierwsi ruszyli piesi w wyłom, gdzie już na samym początku uzyskali znaczną przewagę. Na czele natarcia zdążali Atlovart, Emmon i Rosh. Pierwszy z nich sprawnie radził sobie w boju, dzierżąc w dłoni buzdygan uderzał nim na prawo i lewo z solidnym impetem, a jego przeciwnicy padali na ziemię ogłuszeni. Emmon radził sobie prawie tak samo dobrze. Przez jakiś czas zmagał się z rycerzem wyposażonym w młot, ale ostatecznie przytrzymał jego broń i tak mocno zdzielił go rękojeścią miecza przez łeb, iż ten zwalił się na ziemię bez przytomności. Dużo słabiej radził sobie Rosh. Walczył z rycerzem w zbroi płytowej i przez naprawdę długi czas nie był w stanie wrazić ostrza w odsłaniane przy ruchach punkty chronione jedynie kolczugą i przeszywanicą. W ostatecznym rozrachunku najemnik z Gulltown dwukrotnie zdzielił go mocno w głowę, a po naprawdę długiej walce rycerz opadł na kolana ze zmęczenia i Rosh kopnął go w klatę, obalając. Rycerz już się nie podniósł i najemnik mógł zająć się innymi celami, gdyż podejście i dobicie nieprzytomnego oznaczało narażenie się na ciosy wielu wrogów. Cała bitwa nie trwała długo, jak się okazało obrońców było niewielu. Ludzie wysłani z drabinami nawet nie zdążyli zejść z murów i zajść wroga od tyłu, bowiem tak szybko padł.