Korytarze

Duskendale przywoływało Findis same ponure wspomnienia, dlatego też nie tryskała radością w czasie przemierzania zamkowym korytarzy. Z drugiej strony czy ona kiedykolwiek przejawiała aż tak mocne emocje? Może tylko wtedy, gdy w okolicy były jakieś dziatki… Ach, właśnie, jako że była matką z krwi i kości, to oczywistym było, iż za swym potomstwem tęskniła. Oczywiście nie pokazywała tego po sobie, jak również nikomu o tym nie mówiła, ale wiele by dała, by móc teraz przytulić Astrid, Hugo, Yorwycka, Alyssę oraz całą czeredę swych przygarniętych pociech. Niestety z młodocianych musiała jej wystarczyć Jessamyn, która i tak zdawała się być potężniejsza od drobnej władczyni.
Jej Miłość podążała właśnie korytarzami w towarzystwie ser Ronnela oraz właśnie siostry pana męża, kiedy to posłyszała zawodzenie niby to dzikiego zwierza. Zaraz też jej oczom ukazał się widok dość niecodzienny, a w jej mniemaniu nawet haniebny. Znowu ser Larros… Gdzie też ten Hugor go wynalazł? Może i był przednim wojownikiem, ale żeby prezentować sobą taką postawę w obecności monarchy? Findis głupia nie była; widziała też nieraz pijanego wieprza Sebastiona Graftona, aby poznać, iż to właśnie stan upojenia tak niekorzystnie wpływa teraz na zachowanie rycerza.
-Ser Larrosie, na litość Matki – przemówiła do mężczyzny, gdy tylko znalazła się na tyle blisko, aby ten ją słyszał. –Czyż naprawdę muszę tak zacnemu rycerzowi przypominać, iż reprezentując królestwo, należałoby zachować trzeźwość umysłu, a przynajmniej umiarkowanie? – mówiła, choć nie sądziła, aby w tym stanie za wiele do niego dotarło. Szkoda było strzępić języka. –Ser Ronnelu, zabierzcie ser Larrosa do medyka. Niech uradzi coś na jego… przypadłość – zwróciła się do swego przyjaciela, po czym zgrabnym krokiem chciała ominąć jęczącego z bólu młodzieńca. Celowo nie nakazała zabrać go do maestera Hobbesa, albowiem dla niego Jej Miłość miała nieco odmienne zadanie.

Czas leciał, ludzie pracowali, a ich królowa skrycie tęskniła za swymi dziećmi. ZA WSZYSTKIMI! I za własnymi, zrodzonymi ze swego ciała, jak i za tymi, którymi jeno się opiekowała. Najbardziej jednak tęskniła za swym najmłodszym dzieckiem, które zmuszona była opuścić, gdy to nie miało nawet jednego księżyca. Na myśl, iż Alyssa mogła już nigdy nie ujrzeć swej matki, Findis zrobiło się tak jakoś ciężko na sercu.
Rozmyślając tak nad swymi słabościami, Jej Miłość spostrzegła, iż chyba wzrok zaczyna ją mamić. Siedzące samotnie dziecko, dziewczynka w zasadzie, jeszcze nie było żadnym dziwnym znakiem, ale wygląd tej istoty sprawiał, iż królowa zaczęła myśleć, czy aby nie jest to jeden z jej snów. Odruchowo obróciła się w w kierunku towarzyszącej jej lady Jessamyn, aby upewnić się, że i ona dostrzega to samo.
-Czyli to tak muszą czuć się ludzie, gdy stają ze mną twarzą w twarz... - przemknęło kobiecie przez myśl, jako że dziewczynka przypominała jej wielce ją samą. Z niewiadomego powodu Findis targnął dziwny dreszcz. Nie lękała się dojrzałych ludzi, to czemu akurat dziecko wzbudzało w niej pewien niepokój?
-Zgubiłaś się, młoda damo? - zagadnęła dziewczynkę, gdy zbliżyła się do niej nieco. Ciekawość i pragnienie bliskości dziecka najwidoczniej przeważyło nad obojętnością. -Czy może tak bardzo pochłonęła cię lektura? - wskazała na książkę trzymaną przez nieznajomą. -Chodź, odprowadzę cię do twych opiekunów. Nie powinnaś być tu teraz sama - rzekła z troską, wyciągając rękę w kierunku dziewczynki. Najwidoczniej obecność dziecka wystarczyła, aby zmiękczyć twarde serce królowej Doliny.

Zachowanie tego dziecka było dziwnie znajome Jej Miłości. Findis nawet żałowała trochę, iż dziewczynka jest taka spokojna, gdyż absolutnie nic nie dało się wyczytać z jej obojętnego oblicza. Czyli to tak musieli czuć się ludzie, z którymi ona rozmawiała... Trochę frustrujące, aczkolwiek królowa nie zaprzątała sobie za bardzo tym głowy. Ot, stwierdziła fakt. Natomiast z pewnością trzeba było przyznać, iż nieznajoma najwidoczniej rozpoznała w swej rozmówczyni władczynię Doliny. Findis z kamienną twarzą obserwowała, jak dziewczynka przed nią dyga.
-Czy mogę zapytać, cóż to za księga? - zagadnęła młódkę, aby ta poczuła się pewniej i bezpieczniej. Bez względu na odpowiedź Findis ze spokojem wysłuchała wyjaśnień dziecka, nie odzywając się niepotrzebnie, póki ono nie skończyło. A gdy poznała wreszcie imię dziewczynki, kurtuazyjnie skinęła jej głową. Schowała też oczywiście wyciągniętą rękę, choć nie wyglądała wcale na speszoną czy urażoną.
-Miło mi cię zatem poznać, lady Alayne - odparła wreszcie. -Tak, znane mi jest miano twego pana ojca. Rzeczywiście nie należy prowadzić cię do niego w tej chwili. Widzę jednakże, że przebywasz tutaj sama. Rozumiem to i szanuję, ja także potrzebuję czasem odpoczynku od towarzystwa swych dworzan - ciągnęła. -Cenię sobie jednak bystrych kompanów, dlatego może zechciałabyś dołączyć do mnie w mym czasie wolnym? Mogłybyśmy wspólnie studiować zapiski mojego egzemplarza Siedmioramiennej Gwiazdy. Również moim psom przydałaby się dodatkowa ręka do głaskania - zachęcała dziewczynkę, aczkolwiek nie chciała specjalnie się narzucać. Alayne była jednakże jeszcze dzieckiem, które w przeciwieństwie do lady Jessamyn raczej wyglądało na swój wiek. -W moim domu, Księżycowych Wrotach, przebywa sporo dziewcząt w podobnym do ciebie wieku. Być może po skończeniu tego konfliktu twój pan ojciec zgodziłby się, abyś dołączyła do mego dworu... - podsunęła małej pomysł, skrycie licząc, iż dziewczynka skusi się i da się królowej złapać przygarnąć pod opieką. A nawet jeśli nie, to mogła przecież stanowić idealny substytut jej własnych dzieci, póki znowu nie będzie dane jej ich ujrzeć.

Wiersze i poematy? Zdawać by się mogło, iż Jej Miłość, słysząc opis trzymanej przez dziecko księgi, odpłynęła gdzieś na chwilę myślami. Co było tego powodem? Przed wszystkim należało sobie uświadomić, że osobistymi zainteresowaniami Findis Arryn były w większości czynności raczej kojarzone z płcią piękną, jak na przykład wyszywanie, haftowanie, śpiew, gra na instrumentach, czy też właśnie poezja. Sama królowa jeszcze jako dziewczynka pisała własne wiersze i lubiła spędzać czas z zaprzyjaźnionym bardem. Gdyby nie usilnie pragnienie władzy i kontroli nad innymi Findis Arryn być może nigdy nie zostałaby władczynią Doliny i prowadziłaby całkiem spokojne życie. Jednakże obejmując tron, Findis wiedziała, iż wiele nowych rzeczy będzie musiała się nauczyć, co też czyniła, aż z czasem wielce sobie upodobała sprawowanie władzy i prowadzenie rozgrywek politycznych. Ostatnio nawet polubiła wspólną pracę z maesterem, w trakcie której mogła dać się rozwijać swojemu analitycznemu umysłowi. Czasem jednak tęskniła do pisania wierszy, co zaowocowało postanowieniem, że gdy nadejdzie zima, poświęci się właśnie tej czynności.
-Czy mogłabym je od ciebie pożyczyć? – zapytała w końcu. -Ewentualnie może zechciałabyś mi je wyrecytować lub zaśpiewać? – zaproponowała. No tak, zawsze nad wszystkimi pragnieniami górowało to jedno – spędzanie czasu z dziećmi. Najwyraźniej było to też coś, co i młodą Alayne potrafiło zainteresować, co w Findis wzbudziło dodatkowe podejrzenia. „Ona powinna być moją córką” – przemknęło królowej przez myśl, naraz jednak przypomniała sobie, iż ma własne dziatki, które być może również będą bardzo ją przypominać.
-Uwielbiam spędzać czas z dziećmi. Sama mam już czwórkę maluchów – zaczęła mówić, stwierdzając, że skoro dziewczynka opowiedziała tyle o sobie, to może też poznać nieco swą rozmówczynię, zwłaszcza jeśli miały wspólne zainteresowania. -Wzięłam też pod swoją opiekę kilkoro innych dzieci, tych szlachetnie urodzonych, ale też i potomków prostaczków. Niestety tutaj nie mogłam zabrać ze sobą żadnego dziecka – mówiąc to, Findis na moment dała po sobie poznać, iż jest jej z tego powodu bardzo przykro. Zaraz jednak smutek ustąpił miejsca zadowoleniu, albowiem Alayne wyraziła chęć towarzyszenia kobiecie.
-Będziesz wspaniałą towarzyszką, Alayne – mówiła dalej. -Przy sposobnej okazji rozmówię się z twym panem ojcem. W Księżycowych Wrotach mogłabyś pomagać przy opiece nad małymi książętami i księżniczkami. A teraz chodź, przejrzymy razem twoją księgę – rzekła, po czym chciała się udać z dziewczynką do swoich komnat. Po drodze zamierzała jej opowiedzieć o swoich synach i córkach, jak również przybranych dzieciach.
A gdy rzeczywiście nadarzyła się taka okazja, Findis chciała zaproponować ser Trevorowi, iż chętnie przygarnie jego córkę na swój dwór. Dla andalskiej szlachcianki możliwość przebywania przy królowej pokroju Arrynówny byłaby zapewne wielkim zaszczytem.