Ziemie Skagos

Na Skagos zawitał we własnej osobie lord Sebastion Grafton. W towarzystwie obstawy dzikich wojowników zza Muru przybył odwiedzić władające wyspą rody Magnarów, Stane'ów i Crowlów. Pierwszy na jego liście był Magnar, najpotężniejszy z lokalnych przywódców. Wygnany lord Gulltown gościł w jego siedzibie opowiadając mu o wielkich zwycięstwach Skagira oraz o potędze Przedwiecznych, a na sam koniec przyjął jego zapewnienie, że ten najznaczniejszy na Skagos mąż i potężny wojownik dołączy do sprawy Wybrańca. Kolejny był Stane. Ten możny był starym i zniedołężniałym mężczyzną, niezdatnym już do trzymania miecza czy nawet nożyka. Mimo tego wciąż zachowywał bystrość umysłu i cieszył się szacunkiem swoich ludzi, których obiecał zapewnić dla sprawy mocarnego Skagira. Ostatnim możnym jaki pozostał do urobienia Sebastionowi był Crowl. Silny wojak, ponoć niezwykle honorowy i pracowity. Tutaj jednak Graftonowi zabrakło szczęścia. Mężczyzna nie zgodził się odrzucić swoich bogów i dołączyć do jakiegoś "wybrańca", a gdyby nie prawo gościnności to pewnie przyozdobiłby flakami Sebastiona swoje czardrzewo. Nie chciał też długo posłańca od Dzikich gościć, tak więc prędko musiał on ruszać w drogę powrotną. Dwóch z trzech nie było jednak złym wynikiem. Chociaż czy rzeczywiście taki wynik był?


Crowl, który jako jedyny odrzucił propozycję Skagira, nie miał zamiaru łatwo odpuścić innym, którzy rzekomo się zgodzili. Obrał sobie za cel Skane'a, słabego na ciele i osłabionego nieznacznie w ostatnich tygodniach przez zły los, i ruszył na jego ziemie wraz ze swoimi wojami. Niestety pewność siebie najeźdźcy była zgubna. Obrońcy wciągnęli go w pułapkę i mimo jego ponadprzeciętnych umiejętności oraz męstwa jego wojowników odparli ich z ciężkimi stratami. Sami jednak również nie byli w dobrej pozycji...
W tym momencie do sporu włączył się Magnar. Okazało się, że słodkie słówka, które sprzedał lordowi Sebastionowi, były jedynie czczą gadaniną. Nie miał zamiaru palić czardrzew i wyrzekać się Starych Bogów, a tym bardziej nie miał zamiaru opuszczać swojej wyspy żeby służyć jakiemuś "wybrańcowi". Raz ktoś wygrywał wojny i bitwy, a innym razem robił to ktoś inny. Takie było życie. Nie musieli zaraz wszyscy lecieć i rzucać się do stóp okazyjnego zwycięzcy. Widząc jednak szansę w swoich drastycznie osłabionych sąsiadach, a zarazem chcąc przygotować się na ewentualne pojawienie się Dzikich z jakimiś głupawymi żądaniami, ruszył on do ataku. Stane nie chciał się podporządkować, tak więc rozbił jego zdziesiątkowane siły i zajął ziemie. Crowl widząc swoją beznadziejną sytuację wolał się podporządkować, a że Magnar okazał się wierny Starym Bogom i wolał służyć Skagos - i sobie - niż jakiemuś Skagirowi, to trochę mniej go to bolało.

Tak też wizyta lorda Sebastiona Graftona wywołała ciąg zdarzeń, który doprowadził do zjednoczenia Skagos pod panowaniem władców Królewskiego Domu.

Na kontynencie Dzicy ponosili klęskę za klęską od czasu zwycięstwa nad Ostatnim Domostwem. Szturm na Dreadfort zakończył się dotkliwymi stratami i odwrotem, podobnie oblężenie Hornwood. Siedziba Umberów została odbita z rąk Dzikich, a jedna z powracających na Mur armii rozbita w pył. Do tego dodać można było nieustające straty jakie Dzicy cierpieli z rąk kąsającej ich Nocnej Straży. W innymi miejscu los miał jednak się odwrócić i uśmiechnąć w stronę wyznawców Przedwiecznych.

Część odesłanych przez Skagira sił powracała za Mur na okrętach. Zapewniało im to szybkość oraz pozwoliło uniknąć przechwycenia przez siły Winterfell. We Wschodniej Strażnicy dowódcy Dzikich naradzili się i znaleźli jedno miejsce, które zasługiwało na ich zemstę, a które mogło być potencjalnym źródłem zapasów oraz dodatkowych środków - Skagos. Po czasie jaki minął od powrotu lorda Sebastiona z wyspy jasne było, że Skagosi okłamali ich i nie mieli zamiaru dołączyć do wysiłków Wybrańca. Ku ich brzegom, po przegrupowaniu, skierowano więc drakkary niosące na swoich pokładach najedzonych i najlepiej wyposażonych z wojowników jacy pozostawali w szeregach hordy.

Uśmiech losu pozwolił Dzikim dobić do skalistego brzegu niezauważenie, zapewniając ich pierwszemu uderzeniu element zaskoczenia. Zszokowaniu obrońcy Skagos wykazali się ponadto niewiarygodną bezradnością, łatwo ulegając sile najeźdźców. Sukces ten zmobilizował pozostałych w ukryciu krewniaków pobitego Stane'a - który szczerze chciał dołączyć do Skagira - aby wyjść z ukrycia i podburzyć ludzi wcześniej zaprzysiężonych swojemu rodowi do walki po stronie Dzikich przeciwko Magnarom i Crowlom. Kolejne potyczki przebiegały po myśli Dzikich, którzy odnosili kolejne zwycięstwa. Wkrótce całe Skagos miało zostać podporządkowane woli Przedwiecznych!

Ludzie Stane'ów - jako sojusznicy Dzikich - wiele zyskali na zwycięstwie wyznawców Przedwiecznych. Ród odzyskał swoje ziemie i przejął te, które należały do okupujących ich wcześniej Magnarów. Ci tymczasem, którzy stawili opór, bardzo tego pożałowali. Śmierć, grabież, niewola i wygnanie - to było to co głównie czekało przeciwników Dzikich na Skagos. Magnar padł w boju, a jego ziemie zostały rozgrabione. Wielu ludzi poległo, innych złożono w ofierze bądź zniewolono. Nieliczni pozostali musieli zaakceptować władzę najeźdźcy. Jedynym światełkiem nadziei dla rodu była trójka krewniaków władcy, którzy umknęli na dwóch chyżych drakkarch obsadzonych zaufanymi ludźmi. Dokąd? Trudno powiedzieć. Gorzej prezentowała się sytuacja Crowlów, ponieważ nie było już Crowlów. Ród ten został przez Dzikich wytracony co do jednego, jego ziemie przekazano zaś pod zarząd pobożnego wodza, który odznaczył się w walkach na Skagos.