Komnaty Dowódcy

Skagir otworzył oczy. Pamiętał jak spadł z Muru. Pamiętał jak zaniesiono go do komnat i próbowano opatrzyć jego rany. Później nastała ciemność. Jak długo był w niej pogrążony? Godziny? Dni? Tygodnie? Może miesiące lub nawet lata? Nie miał pojęcia. Całkowicie stracił poczucie czasu. Na szczęście nad jego przebudzeniem czuwał Czarownik, który miał mu też wiele do powiedzenia na temat tego co działo się, kiedy był "nieprzytomny".

Jak zapewne Wybraniec pamiętał, nadchodziła w ich stronę armia Wron, było to trzy dni temu. Dzięki jego wyczynowi, zdobyciu szczytu Muru, bitwa łatwo rozstrzygnęła się na korzyść Dzikich. Nocna Straż, pozbawiona wsparcia ze szczytu, próbowała się wycofać. Kjolv poprowadził jazdę i opóźniał ich odwrót, zaś Matka Gór goniła ich na czele piechoty. W końcu wroga otoczyli i zniszczyli. Jedynie niewielka część konnych zdołała umknąć. Było to wielkie zwycięstwo.
W tym samym czasie Kjolv postanowił, że idąc za ciosem zajmie Zieloną Strażnicę, kolejny zamek Nocnej Straży, aby ich główna baza we Wschodniej Strażnicy była zabezpieczona. Chciał żeby Biała Dama wysłała mu wsparcie, dodatkowych ludzi na szczyt Muru, a także wyznaczyła oddziały pod wodzą Szpikożera, które zaszłyby Mur od północy i odcięły Wronom ewentualną drogę ucieczki przez tunel. Niestety magiczne więzy, które pętały część hordy, osłabły znacząco przez stan Wybrańca. Gollm Szpikożer nie ośmielił się rzucać wyzwania Czarownikowi i kultystom, ale podważał autorytet Kjolva i nie miał zamiaru odmrażać sobie dupy na północ od Muru, kiedy prawdziwa walka trwa w zamku po południowej stronie. Zwołał swoje plemię i innych narwańców, aby pomaszerować na kolejny zamek Wron i zająć go bez kombinowania. Dama próbowała go powstrzymać i podążać za rozkazami, ale nie była w stanie nic zrobić bez uciekania się do walki, a do tej nie dążyła. Puściła Gollma z tymi, których zdołał zebrać, a sama zajęła się posłaniem ludzi na Mur oraz za Mur, tak jak chciał Kjolv.
Kto zdobył Zieloną Strażnicę? No... Ani Kjolv, ani Szpikożer. Dwaj wojownicy zwarli się w boju po drodze do zamku, w sporze o dowodzenie. Gollm zabił kapitana Synów Wojny, ale sam został ciężko ranny. Amputowano mu prawą nogę i obecnie przebywa we Wschodniej Strażnicy liżąc rany, nieprzytomny przez większość dnia. Oddziały jednego i drugiego męża poprowadziła dalej Matka Gór. Okazało się jednak, że Wrony zamek porzuciły, tunel zapieczętowały, a schody na szczyt Muru spaliły. Matka pomaszerowała więc na kolejny - Pochodnie - ale tam również zastała pustki. We Wschodniej Strażnicy tymczasem Biała Dama przybyła do Czarownika i Goliatha prosić ich o pomoc w zaprowadzeniu porządku. Było to istotne, albowiem po pojedynku wielkich wodzów, a także przy niedysponowaniu Wybrańca i rozbiciu hordy odżyły również niesnaski między zwaśnionymi plemionami. Doszło do starć i wielu wojów padło zanim przywrócono porządek.

Jak więc wyglądała sytuacja teraz? Nocna Straż wycofała się do Długiego Kurhanu i tam okopywała. Obok tegoż zamku były Pochodnie, zamek, w którym obecnie przebywała Matka Gór z czterema tysiącami Dzikich oraz swoimi córkami. Dalej była Zielona Strażnica, gdzie umieścili garnizon tysiąca nawróconych Dzikich ze starszym akolitą oraz Goliathem. I na samym końcu byli oni, nad morzem, we Wschodniej Strażnicy. Dzicy w całości przeprawili się już na południową stronę Muru i rozłożyli obóz wokół zamku. Trwały również prace nad budową nowych schodów na szczyt, powinny być ukończone w ciągu trzech kolejnych dni.
Ostatni problem był z Synami Wojny. Ludzie Kjolva nie byli wiernymi Przedwiecznych. On był, ale nie jego kompania. Część z nich - yitijski medyk oraz prawie trzecia część wojowników - nawróciła się podczas pobytu u boku Wybrańca. Pozostali jednak byli niczym innym jak bezbożnymi najemnikami. Ich nowym kapitanem został Gorm, prawa ręka Kjolva, a widział on w działaniach Skagira potencjał. Nie chciał więc go opuszczać, a mógł wraz ze swoimi chłopakami się u niego wynająć za odpowiednią cenę. Ich cena - nie licząc nawróconych, którzy odłączyli się od kompanii, aby służyć Wybrańcowi i Przedwiecznym - to sześć i pół setki złotych monet za księżyc. Lub ich równowartość w towarach i żywności.

Matka Gór wyglądała na zadowoloną z zadania, które miało jej przypaść. Walka, grabież i przelewanie krwi - po to przecież zdecydowała się dołączyć do powstającej hordy Skagira. Widziała w niej szansę na wielkie bitwy, która w chwili podjęcia decyzji wyglądała dla niej bardziej kusząco niż chwała walki z samym Magnarem Thennów. Spochmurniała tylko trochę, kiedy zakazano jej zapuszczać się daleko na południe i przywołano Roslin.
- To nie nasza królowa - burknęła tylko, a jej morderczy wzrok pomknął przelotnie w stronę Roslin. - Tfu... klękacze...
Biała Dama była raczej spokojniejsza, uśmiechnęła się jedynie lekko i kiwnęła głową. Statki. Nie miała z nimi za dużo do czynienia. Trzeba będzie wybrać tych z Dzikich, którzy mieli okazję używać ich, kiedy jeszcze byli za Murem.
- Gdzie mamy się udać, kiedy spustoszymy już wszystko? - zapytała drobniejsza z kobiet.
Lord Sebastion Grafton tymczasem podkręcił swego rudego wąsa i zaśmiał się. Powiedział, że się zrobi. Na początku trochę mu się nie podobała ta myśl, bo przecież na takim Skagos to ludzie byli ponoć włochaci i śmierdzący, a to trochę mogło obniżać satysfakcję z bab na miejscu. W dodatku takie odizolowane, to mogli nie mieć piwa. Zaraz jednak pomyślał, że może zabrać ze sobą niewolnicę czy dwie, a Nocna Straż to miała sporo zapasów ale, więc za beczką czy dwoma nikt nie będzie płakał. Albo i za trzema...

Głównej części wojsk Skagira marsz do Ostatniego Domostwa zająć miał dwanaście dni. Oczywiście jeżeli skupialiby się na samej podróży. Rozpraszanie się celem grabienia okolicy mogło ich trochę spowolnić.

- Witajcie na Murze, lordzie Royce - rzek postawny mężczyzna zasiadający w samotni Wschodniej Strażnicy. Daleko mu było do wzrostu Waymara, ale był szeroki w barach i potężnie zbudowany, chociaż brzuch mu nieco wystawał, to trudno było wątpić w jego siłę. Włosy miał brązowe i sięgające ramion, brodę długą i kręconą, wyglądał jakby blisko mu było do czterdziestu dni imienia. - Zwę się Galbart Ryswell, jestem dowódcą załogi tego zamku od kiedy odzyskaliśmy go od Dzikich.
Strażnik wskazał gościowi na krzesło po drugiej stronie stołu i sięgnął do glinianego dzbana, aby nalać mu mętnego, gęstego ale o mocnej woni. Trunek był ciepły - rozgrzewający i sycący. Idealny na chłód Muru.
- Będzie więcej niż rok temu, kiedy doszły nas wieści o jakichś dziwach dziejących się za Murem - zaczął Ryswell, zapytany o historię jaka kryła się za ostatnimi tragicznymi wydarzeniami i wzrostem Dzikich w siłę. - Dzicy chętni żeby z nami mówić opowiadali o jakichś cudzoziemcach, którzy osiedli na Pięści Pierwszych Ludzi i czcili dziwnych, odległych bogów. Z początku wzięliśmy to za jakieś mrzonki - ot, pojawiło się inne plemię, które zeszło z Mroźnych Kłów czy przywędrowało z samej północy Nawiedzonego Lasu. Może mieli ze sobą coś dziwnego jak Rogostopi czy inni mieszkańcy jaskiń - mężczyzna sięgnął po swój kubek i upił łyk trunku, pochmurniejąc znacząco. - Jakże głupi byliśmy... Tak czy inaczej, nowi mieszkańcy Pięści zaczęli sprzeczać się z sąsiadującymi z nimi plemionami. Dzicy tak mają, że czasem się tłuką. Jednych pobili, innych zniewolili, jeszcze inni doń przystali. Małe to były potyczki, więc nie przejmowaliśmy się wielce, ponieważ taka za Murem codzienność, a walki czasem zdarzają się nawet intensywniejsze. Wtedy na Pięść przybył Magnar Thennów i wszystko się zmieniło - Galbart skrzywił się, przerywając na krótko opowieść, aby przybliżyć Waymarowi kim byli Thennowie - najbardziej cywilizowane plemię za Murem, podobne nawet Pierwszym Ludziom z południa w prawach i technologii, ale czczące swego Magnara niczym żywego boga. - I ten Magnar właśnie, Skagir, z bandą z Pięści się sprzymierzył. Obwołali go WYBRAŃCEM swoich bogów, a on sam siebie obwołał Królem za Murem. Wielki tytuł, więc zaczęliśmy mieć na niego oko, ale nie byłby on pierwszym, który obwołał się, a później szybko zginął przez swoją ambicję. Tak to za Murem bywa. Zaczął jednak rosnąć w siłę, pokonując wodza za wodzem i jednocząc kolejne plemiona. Z początku wielu odpowiadało na jego wyzwanie i stawało walczyć o tytuł, który sami liczyli zagarnąć. Później, kiedy jego moc i sława rosły, zaczęli zbroić się przeciw niemu lub uciekać. I tutaj nas wyruchał w dupę po całości, ponieważ wielu tych, którzy nie chcieli doń dołączyć, wiało na południe. Zamiast skupić się na Królu za Murem musieliśmy skupiać się na dziesiątkach plemion nagle próbujących przekroczyć nasze pozycje - dowódca westchnął ciężko i raz jeszcze wzniósł kubek do ust, aby uraczyć się mętnym ale. - Kiedy uporaliśmy się z tymi bandami Skagir zdołał już pokonać w bitwie swojego głównego rywala i wzrosnąć w siłę, jaką mieli dawni władcy Dzikich, kiedy zdecydowali się zagrozić Murowi. Wezwaliśmy więc królów Północy, a ci przybyli do naszych sal ze swymi armiami, radzili i w końcu zdecydowali się ruszyć z naszymi zwiadowcami do Nawiedzonego Lasu i hordę rozbić zanim nam zagrozi. I była to katastrofa. Nad Mleczną Wodą Dzicy kompletnie ich pobili - wycofały się głównie resztki sił Starków i Greystarków, od Boltonów przeżyła jedynie ich królowa, która dostała się do niewoli i później z niej zbiegła. Ci co przeżyli opowiadali o olbrzymach, bestiach, ludziach o nadludzkiej sile i zwierzęcych oczach - potworach innymi słowy.
Następnie Galbart poruszył temat ataków na Wschodnią Strażnicę, które ujawniły im, że Dzicy rzeczywiście mogli mieć pomoc z dalekich stron. Skurwysyny miały bowiem statki. Podczas uderzeń na port Nocnej Straży widzieli ponadto nie tylko drakkary, ale i większe łajby. Ha! Większe nawet niż galera lorda Royce'a, a pośród wroga była grupa taka, co to szarżowała okuta ponoć lepiej niż kwiat andalskiego rycerstwa. Sam Ryswell nigdy tego kwiatu nie widział, ale paru południowców spod znaku Siedmiu już na Murze mieli.
- Dwa razy wróg zdobył Wschodnią Strażnicę. Raz jedynie złupił żeglując na północ. Wówczas zginął wedle tego co wiemy Sebastion Grafton, który był tutaj osadzony - wyjawił Royce'owi gospodarz. - Drugi raz zdobyli ją po bitwie nad Mleczną Wodą, kiedy maszerowali na południe. Wtedy życie postradał ser Lambert. Jeden z ocalałych z masakry powiadał, że Magnar Thennów wspiął się na szczyt Muru nocą i z zaskoczenia wziął setkę stacjonujących tam strażników, wszystkich ich posyłając na śmierć. Grafton jakoby jako jedyny ustał więcej niż jeden jego cios, a nawet zdołał go zranić. Tak żem słyszał, ale ile prawdy jest prawdy w bajaniach przerażonego i tracącego krew człeka?
Następnie Dzicy zdobyli parę zamków Nocnej Straży na zachód od Wschodniej Strażnicy i ruszyli rozdzielając się na południe. Król za Murem, czy też Wybraniec, poprowadził swoich na Ostatnie Domostwo, gdzie zdobyli je i zabili króla Umbera. Jego flota ruszyła wzdłuż wybrzeża do rzek w Królestwie Dreadfort, natomiast część sił plądrowała wschodnie ziemie Umberów. Tam na wschodzie jedynie możni z Szarych Klifów ostali się w swoich fortach położonych wysoko pośród skał. Dalej Dzicy zawędrowali do Dreadfort, gdzie królowa Roslin Bolton pozostawiła im opustoszały i spalony zamek, tak więc ruszyli dalej na Hornwood. Tam w końcu się zatrzymali i po nieudanych próbach szturmu i stratnych starciach z krążącą po okolicy boltońską armią zawrócili ku północy. Z tego co Straż zdołała się dowiedzieć później, to ich "Wybraniec" zabrał pokaźną część floty i pożeglował w nieznane "uwolnić bogów". Reszta? Książę Dorren Stark przechwycił pokaźny hufiec Dzikich w drodze do Ostatniego Domostwa i go rozbił, a później odzyskał sam zamek. Kiedy Starkowie i górale połączyli siły z Nocną Strażą, Dzicy porzucili zamki na Murze i uciekli na północ. Jedyne co pozostało braciom i lordom Północy to oczyścić ziemie z dezerterów i maruderów. Wedle wiedzy Ryswella to już się udało.
- No i na tym stoimy... - podsumował, dolewając sobie trunku, jak również cały czas dbając o to, aby pełny był kubek jego gościa. - Gdzie się człowiek nie obejrzy teraz, to wciskają mu jakichś nowych bogów, he? - spojrzał na Waymara z wyrozumiałym spojrzeniem, jego słowa pół-żartem, pół-współczuciem. - Straszne rzeczy znaleźliśmy po Dzikich, powiem wam... Ślady po rytualnych mordach na ludziach od starców po dzieci, pośród niektórych pozostałości po ucztach pośród pomordowanych.
Co do gościny i statków, to mogli pozostać na miejscu jak długo potrzebowali, a budowniczy Straży sprawdzą ich okręty. Więźniów bracia oczywiście przyjmą, tak samo jak jeńców.

- Nieczęsto? Ha! Nigdy! - uniósł się Ryswell, kiedy poruszono temat statków używanych przez Dzikich. - Skurwysyny co najwyżej tratwę zbudowały czy jakąś małą łódeczkę drążoną w pokaźnym pniu i próbowały pojedynczo bądź małymi grupkami przepłynąć kawałek od Muru - wyjaśnił jak to dotychczas było. - Hmph... Z całym szacunkiem, ale pobojowisko to nie ryneczek w Dolinie, a zwłaszcza nie takie, które pozostawiają po sobie ci Dzicy co odnaleźli w sercu nową wiarę - spochmurniał nieco dowódca na zaskoczenie Waymara. - Rzeź była, ale i jeńców wiemy że biorą, a szukać również jest ciężko w tym co zostawiają i nie zawsze jest czas na to. Wiecie, że te Dzikusy raz ułożyły z ciał wielkiego kutasa? Widać było jak się stanęło na wyższych piętrach wieży. Z początku się zastanawialiśmy co to za cholerne wzory tworzyli, jakieś rytualne obrzędy znowu, ponieważ ciała dziwnie porozkładali, a tu proszę - wielki chuj.
Galbart upił ale i gniewnie odstawił kubek na blat, niewątpliwie rozeźlony bezczelnością Dzikich.
- Wspinaczka na Mur to dla Dzikich rzecz normalna. Często próbują go tak przekroczyć, więc nie dziwię się, że ich największy wojownik łatwo akurat tego dokonał - powiedział Ryswell. - Walka na szczycie jednak... Wiecie jak to jest z plotkami, lordzie Royce. Powalisz pięciu ludzi samodzielnie, a trzysta mil dalej prostaczki będą gratulować rozbicia szajki dwudziestu banitów i ich wściekłego psa. Niewątpliwie jednak niejednego powalił, ponieważ historia musiała mieć jakiś początek. Ech... Nawet jeżeli to nie była setka, w co szczerze wątpię, to nie życzyłbym nikomu spotkania go w bitwie.

- Oby teraz się na coś przydały - Ryswell wzniósł toast za sztormu, a jego komentarz niewątpliwie odnosił się do tego, że to właśnie one odebrały Północy ich potężnego króla w postaci Głodnego Wilka.
- Haha... Pytacie dzika czy sra w lesie - zaśmiał się, kiedy zaproponowano mu udział w zniszczeniu portu Dzikich. - Jeżeli taka okazja się pojawia, a ich flota już jest w drzazgach, to nie wypada odmówić. Powiedzcie jedynie ile znajdzie się miejsca, to uzupełnię je częścią moich najlepszych zwiadowców.
Tak więc Czarni Bracia - w mniejszej tym razem ilości - mieli udać się ponownie za Mur, aby zawalczyć z wyznawcami Przedwiecznych. Jeżeli szło o walkę na dziedzińcu, to Ryswell się chętnie zgodził. Warto było rozgrzać jakoś mięśnie, a rekruci z pewnością mogli zyskać na podpatrzeniu jak walczą prawdziwi mężczyźni. Waymar spodziewać się mógł, że zbrojmistrz Wschodniej Strażnicy skrzyknie im trochę gapiów.

Chwytaj miecz i Dzikich siecz!:

- Skurwysyństwo i hańba - burknął Galbart, kiedy usłyszał o niesławnym Blackforcie. - Tak pohańbić święte prawo gościnności - oburzył się. - Nawet Dzicy, a przynajmniej ich większość, nie zdecydowaliby się na coś takiego.
Rzeczywiście zdziczało im czasy, a przecież wcześniej spokojne nie były. Trzeba było jednak jakoś trwać... Ryswell pokiwał głową i rozmarzył się nieco, wyobrażając sobie strzaskane zwłoki spadnietego Skagira leżące u stóp Muru, po czym reszta spotkania przebiegła w wiadomy sposób.


Plan użycia okrętów Dzikich żeby ich zwieść był niewątpliwie zacnym pomysłem i z tym obaj panowie się zgodzili. Inaczej sprawa miała się z wykorzystaniem jeźdźców. Ryswell kojarzył tamten obszar z czasów przed pojawieniem się Skagira i był on głęboko w Nawiedzonym Lesie. Tak więc chociaż same wybrzeża rzeki były nieco lżej zarośnięte, to warunki nie sprzyjały rozwinięciu szarży. Zwłaszcza, że za Murem mógł zalegać śnieg nawet o tej porze. I najważniejsza rzecz - wróg mógł być okopany. Jeżeli rycerze z Doliny spodziewali się szałasów rozbitych nad wodą i rzuconych na plażę drakkarów, to mogło tak rzeczywiście być. Nocna Straż słyszała jednak w czasach pierwszych raportów o Pięści Pierwszych Ludzi, że wznoszono tam solidniejsze umocnienia. Nie były to może zamkowe mury - nic na to nie wskazywało - ale solidny wał lub palisada wystarczą, aby jazda nie mogła po prostu wjechać do środka i zacząć mordować. Maester dodał również, że ich jeńcy nie doprecyzowali - co dało się z racji na ich bliskość łatwo nadrobić* - na którym brzegu rzeki leży ich baza. W końcu podpływać będą od południa. Jeżeli wysadzą na ląd jazdę przed dotarciem do portu, a ten okaże się umieszczony na północnym brzegu, to kawaleria będzie całkowicie odcięta od walki.

*W razie skonsultowania się z jeńcami okazało się, że istotnie port leży na północnym brzegu. Podobnie kilka kolejnych "fortów" położonych w górze jej nurtu po drodze do Pięści.

- To my powinniśmy podziękować wam, lordzie Royce - rzekł Ryswell. - Starkowie wielce nam dopomogli, odpierając Dzikich, odzyskując utracone zamki i dostarczając wsparcia, jednak nie mieli żadnego wpływu, ni też statku na wschodnim wybrzeżu - powiedział. - Ponowny marsz w lasy za Murem nie wydawał się zaś dobrym pomysłem. Pomoc jaką zapewniliście była dokładnie tym czego Straż teraz potrzebowała, a z okrętów jakie zostawiacie zrobimy dobry użytek. Żadni Dzicy nie przepłyną już niezauważeni obok Muru - zapewnił z pewnym wyrazem twarzy. - Gdyby zaś ponownie, jakimś cudem, zebrali flotę. To wiedząc o niej szybciej będziemy mogli skuteczniej powiadomić zamki na wybrzeżu dalej na południu - Wdowią Strażnicę, Ramsgate, Siostry czy te w Dolinie. Musimy jedynie uzupełnić zapas kruków, ale z tym już sobie poradzimy.
Galbart uniósł kufel z ale, podobny wcześniej zaoferował również Waymarowi, i upił łyk.
- Nim odpłyniecie, dołączcie do nas we wspólnej sali, aby uczcić zwycięstwo. Trzeba oszczędnie postępować z zapasami tu, na Murze, jednak raz na jakiś czas, przy takiej okazji, można pokusić się na ucztę.
Pozostałe obietnice pomocy i rekrutów zostały z wdzięcznością przyjęte przez dowódcę. Zaskoczony był nieco pomysłem Royce'a, aby ponownie przybyć za Mur z armią, nawet większą niż obecna, skoro Dzicy już nie zagrażali Dolinie. Nie żeby Ryswell miał zamiar narzekać. Zasugerował nawet, aby płynąc z takim zamiarem, poszukali wsparcia u księcia Karlona Starka. Wybitny był to człowiek, który po zwycięstwie nad Dzikimi otrzymał we władanie Szare Klify i wschodnie lasy, służąc jednocześnie za protektora ziem młodego lorda Umbera, który dla bezpieczeństwa przebywał na wychowaniu w Winterfell. Z pewnością dopomógłby każdej wyprawie skierowanej w Dzikich. To jest, o ile Andalowie byli w stanie powstrzymać się od nawracania, ponieważ tego potomkowie Głodnego Wilka mogli nie zdzierżyć.