Kwatery Maesterów

Zbliżając się do bram Cytadeli, Aenarion mógł podziwiać piękne, kamienne sfinksy barwy zielonej, flankujące przejście po obu jego stronach. Posągi łączące ciało lwa, skrzydła orła, oraz ogon skorpiona przybrały pozycję leżącą, jeden z nich posiadał twarz mężczyzny, drugi zaś kobiety. Dalej, na dziedzińcu zwanym Paleniskiem Skryby, pośród bardzo niewielu oferujących swe usługi w runicznym piśmie skrybów, przybyłych powitał arcymaester Maldon, podstarzały mężczyzna o siwej, niemal pozbawionej włosów głowie, który zadziwić mógł gości siłą swego głosu, oraz płynną znajomością języka valyriańskiego. Mężczyzna o łagodnym, ciepłym charakterze oprowadzał powoli gości po dostępnych dlań miejscach, podpierając się na rzeźbionym kosturze z białego drewna Czardrzewa, zakończonym krwiście-czerwonym rubinem.
Co mógł opowiedzieć o gmachu, w którym się znajdowali. Największym na tym kontynencie, a być może i w znanym świecie ośrodku wiedzy..?
Ano z pewnością o tej najpowszedniejszej wiedzy. Wszak chłopcy i młodzi mężczyźni każdego stanu przybywali do Starego Miasta z całego kontynentu, by w Cytadeli uczyć się, studiować i wykuwać swoje łańcuchy jako maesterowie, którzy następnie służą jako neutralni doradcy na zamkach panów, lordów i królów. Jedną z ważnych zasad owych maesterów był fakt, iż służyli oni nie tyle rodowi, co danemu obszarowi..? Kiedy więc władza się zmieniała, oni mieli obowiązek służyć nowemu możnowładcy równie dobrze, co poprzedniemu.
Co jeszcze..? Ach tak, Cytadela posiadała oczywiście ogromne zbiory wiedzy, w większości będące jednak runami Pierwszych Ludzi, oraz ustnymi przekazami. Co prawda nieliczni maesterowie wyprawiający się do Valyrii, w tym towarzyszący im arcymaester Maldon, znali papier i jego zbawienne dlań właściwości, jednak był on drogim luksusem i mogli pozwolić sobie jedynie na zapisanie w owej formie tylko tych najstarszych i najcenniejszych przekazów, jak choćby tych pochodzących z czasów Ery Herosów, czy przybycia Pierwszych Ludzi do Westeros.
Gadatliwy staruszek nie zapomniał rzecz jasna wspomnieć o fakcie, że Cytadela utrzymywała się z wpływów za wynajmowanie swoich członków szlachetnie urodzonym, oraz w dużej mierze z datków hojnych ludzi, znających wartość jaką ze sobą niosła wiedza. Młody valyrianin nie mógł oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna dokładnie zaakcentował stwierdzenie o hojności darczyńców i sile wiedzy, w sposób nienachalny, lecz taktowny i nie wprost prosząc o datek na dalsze działanie Cytadeli.