Pracownie Maesterów

Lelek pojawił się w Cytadeli zgodnie z zaproszeniem, które otrzymał. Z trudem ukrywał podekscytowanie, wywołane faktem, że mógł na własne oczy ujrzeć ten przybytek wiedzy wszelakiej. Czy samo zaproszenie go zaskoczyło? I tak i nie. Świadom był zainteresowania, które względem jego osoby żywili maesterowie. Dostrzegł już bowiem ich obecność na kazaniach, wszak ich wyglądu nie szło pomylić z nikim innym. Jednak czy na pewno chcieli z nim rozmawiać wyłącznie o wojnie w Dorzeczu? Cóż, miał co do tego pewne wątpliwości. Wielu przetrwało weteranów z armii Lannistera i Durrandona, którzy mogli podzielić się swymi historiami, zwłaszcza, że trochę czasu już minęło. Chyba, że maesterowie byli ciekawi perspektywy chłopskiej rebelii, a nikogo z jej członków nie mieli okazji przepytać. No cóż, to możliwe, choć Lelek miał przeczucie, że może chodzić o coś więcej. Mimo to przyszedł zgodnie z zaproszeniem, by szczerze odpowiedzieć na wszelkie pytania. Gdy kto spytał go o to kim jest, zamierzał przedstawić się i wspomnieć o zaproszeniu, które dostał, by pokierowano go w odpowiednie miejsce.

Edric poprowadził go korytarzami, a wnętrze Cytadeli zrobiło na Lelku niemałe wrażenie. Ten rozmach, tylu uczonych w jednym miejscu... zagwizdałby z podziwem, gdyby nie czuł, że może być to nieuprzejme. Gdy dotarli na miejsce, podziękował Edricowi za poprowadzenie go, po czym wszedł do środka. Maestera Cristona powitał skinieniem głowy, po czym zajął wskazane mu miejsce. -Dziękuję za zaproszenie, maesterze. Pochlebia mi, że mogę być waszym gościem. A wina chętnie spróbuję. - rzekł. Nie zamierzał urazić swego gospodarza odmową, a prawdą było, że zwilżenie gardła mogło mu się przydać. Oczywiście nie zamierzał się tam upijać, co przecież i Siedmiu nie byłoby miłe. Ot tak, dla smaku i rozluźnienia. -Nie czuję głodu, ale nie odmówię później, jeśli nasza rozmowa się przeciągnie. - odparł z lekkim uśmiechem. -Z pewnością jednak nie zapraszałeś mnie, wyłącznie po to, bym mógł skorzystać z hojności kuchni Cytadeli. Czym więc mogę Ci służyć, maesterze Cristonie? - zapytał. Zwrócił uwagę na noszony przez rozmówcę łańcuch. Z rozmów z Jeremim i z ksiąg, które przeczytał, wiedział, że na podstawie ogniw dało się ocenić, czym właściwie zajmował się konkretny maester. Dobrze byłoby wiedzieć, w czym, poza historią, specjalizuje się jego rozmówca. I czy na pewno historia jest jego domeną...

Skinął głową, gdy maester odpowiadał na jego niewypowiedziane podejrzenia, częściowo je rozwiewając. Łańcuch mężczyzny świadczył o jego dużym doświadczeniu, w tym zwłaszcza w zakresie historii, choć nie tylko. Słowa mężczyzny w połączeniu z tym faktem brzmiały przekonująco, więc nic nie stało na przeszkodzie, by Lelek zaspokoił ciekawość Cristona. -Jeśli tylko mogę pomóc, to z chęcią to uczynię. - zapewnił, zadowolony z faktu, że mógł przyczynić się do słusznego dzieła, po czym przeszedł do opowiadania swojej historii. Nie zamierzał zatajać wątku swoich wizji, wszak wspominał o nich otwarcie w kazaniach. Opowiedział jak zmotywowały go do podjęcia aktywnych działań przeciwko Twardorękiemu, jak zmobilizował chłopów, po czym dołączył do wyprawy Ser Gregora Storma. Mężczyznę odmalował takiego, jakiego go poznał, choć ich znajomość nie trwała długo - dzielnego i zdeterminowanego, a jednocześnie wierzącego w słowa Lelka. Opowiedział o wspólnej kampanii, bitwie pod Kamiennym Septem, którą jednakże znał jedynie z drugiej ręki, a także o dalszej walce przy boku lannisterskiej armii. Poinformował też, że z pewnością część ludzi, która przybyła z nim z Dorzecza zgodziłaby się na rozmowę i dodała część informacji, którymi sam Lelek mógł nie dysponować - choćby szczegóły wspomnianej bitwy.

Chętnie odpowiadał również na następne pytania, dotyczące jego późniejszej pracy. Do Starego Miasta przyciągnęła go potrzeba zrozumienia swych snów oraz znalezienia wytłumaczenia porażki rebelii. Tym co zmotywowało go do rozpoczęcia kazań było uświadomienie sobie płytkości wiary wśród wielu jej wyznawców, a celem - zmiana takiego stanu rzeczy, oczywiście. Nie miał w sobie pragnienia zysków czy zaszczytów. Żywił za to głębokie przekonanie o tym, że wiara w Siedmiu przekazuje ludziom godne pielęgnowania cnoty, a gdy ci szczerze pojmą je i wcielą w życie, będzie to pożytkiem dla nich samych, bliźnich i świata.

Odpowiadał jak umiał najlepiej, starając się jak najdokładniej odtworzyć tamte wydarzenia. Nie miał żadnego interesu we wprowadzaniu rozmówcy w błąd, zamiast tego chcąc okazać się tak pomocny jak to możliwe. Otrzymał raczej proste jedzenie, ale bynajmniej nie miał zamiaru wybrzydzać - po pierwsze nawykł do takiego, a co więcej w oczach Siedmiu z pewnością nie byłaby miła pogarda okazana pokarmowi. Przyjął więc to co dostał z wdzięcznością i nasycił się, by głód nie rozpraszał jego wspomnień. Nie widział też powodu, by nie odpowiedzieć Cristonowi na pytania niezwiązane z jego opowieścią. -Nie będę ukrywał, początkowo wyobrażałem sobie uzyskanie poparcia Wielkiego Septona i szybki powrót do Dorzecza. Wciąż uważam, że miłe Siedmiu byłoby wyparcie Harwyna z tej krainy. Mimo to, moja Wiara nie zaślepia mnie i zdaję sobie sprawę, że w walce z takim wrogiem konieczne jest dobre przygotowanie, a nie tylko sam entuzjazm. Ostatecznie jedną wojnę już przegraliśmy. Dużo mam też pracy tu, na miejscu. Staramy się pomagać ubogim, a ja odkryłem w sobie powołanie do zostania septonem. Zawsze ceniłem wiedzę i nie chcę być tylko chłopem z wizją. Właściwie, gdyby inaczej potoczyły się moje losy, pewnie byłbym najbardziej szczęśliwy mogąc kształcić się w Cytadeli. Ale cóż, Siedmiu zdecydowało inaczej. Jeśli jednak wybuchnie nowa wojna, a ja będę septonem, to będę prosił mych przełożonych, bym mógł towarzyszyć wojsku. Zadbam o to, by następnym razem dostarczyć ci pełniejszą relację. - zaśmiał się, po czym dodał. -Ale jak to wszystko się potoczy, to już tylko Siedmiu wie.-