Kwatery Arcymaesterów

Raymund przytakiwał przyjacielowi podczas rozmowy o motywach Rowana i innych którzy ruszyli by odpierać andalską inwazję. Choć nie kontynuował już tego na głos, zastanawiało go jakby się to wszystko potoczyło gdyby podobną werwę królowie pierwszych ludzi okazali podczas najazdu na Dolinę. A może właśnie jej upadek był kubłem zimnej wody? Może jednak faktycznie bano się ów andalskiego psychopaty, Ogara Wojownika i to on był najważniejszym impulsem do zwarcia szeregów. Szkoda, że takiego zapału zabrakło na samym początku andalskich inwazji. Z resztą jemu było to wszystko jedno, i tak wolałby chyba tych nowych przybyszów z zachodu od Żelaznych. Niemniej, nie miał teraz czasu ani ochoty na podobne dysputy. Do skromnego podarku do Valyrian, Reyne nakazał dodać osobiste wyrazy przyjaźni i życzenia pomyślności w interesach oraz nadzieję że Westeros okaże się dla nich gościnną krainą i godną inwestycją, dodał też pytanie o możliwość znalezienia chwili na rozmowę, jeśli tylko znaleźliby trochę czasu do przetrwonienia. Skoro już przebył tyle drogi do Starego Miasta, mógłby się dowiedzieć osobiście czegoś o przybyszach z Valyrii i ich planach w tych stronach. Wątpił że uda mu się wskórać coś dla jego ojczyzny, ale byłby głupcem bojąc się choć spróbować. No i ciekawiły go plotki o tych cudacznych zwierzętach. Choć zdawali się pławić w luksusie, może zainteresowałaby ich perspektywa handlu z królestwem jego bratanka. 

Spodobało mu się to jak go potraktowano. Mógł się tego oczywiście spodziewać, był stryjem króla, członkiem znacznego rodu i zdawał się przychodzić z konkretami. Niemniej spodziewał się też, że maesterowie byli dość zajętym typem ludzi. Potraktowanie jego sprawy z priorytetem bądź co bądź coś dla niego znaczyło. Raymund powitał seneszala ukłonem głowy, na tyle by oddać mu szacunek jako arcymaesterowi, którego mógł szanować za samą posiadaną przez niego wiedzę, bardziej niż za tytuł o którym jak słyszał jest tu niezbyt pożądaną przez maesterów funkcją. Usiadł na wskazanym miejscu i podziękował za wino, które przyjął z grzeczności. 
- Dziękuję za przyjęcie, arcymaesterze. To dla mnie wielka radość, móc znów odwiedzić tę skarbnicę wiedzy po tak długim czasie. - Zaczął grzecznie z subtelnym uśmiechem kryjącym się w kącikach warg. - Mądrość jest iście wielce potrzebnym i szanowanym zasobem, zarówno dla mnie jak i dla mojego drogiego bratanka, jego miłości króla Williama. W obecnych czasach w szczególności odczuwamy jej potrzebę. W związku z tym chcieliśmy prosić o wysłanie do Castamere jednego z waszych uzdolnionych maesterów, by mógł służyć młodemu królowi radą i pomocą. Jestem pewien, że wśród twoich mądrych braci znajdzie się ktoś odpowiedni do tej roli. Castamere jest oczywiście gotowe zwyczajowo wynagrodzić wam żal po utracie takiego talentu. - Zapewnił, wyjaśniając wcześniej problem z którym przybył do Cytadeli. - Uczonym mężom którzy poświęcają swe życie by podtrzymywać płomyk wiedzy i oświecenia nie powinno niczego brakować, to też z radością złożymy dla Cytadeli odpowiednie wynagrodzenie. - Dodał kurtuazyjnie, ciekawym będąc ile właściwie uczeni mężowie zażądają za wysłanie jednego z nich do Castamere.

- Wielce rad jestem słyszeć, że Cytadela cieszy się tak wielkim szacunkiem w Castamere - powiedział arcymaester Brynden. - Oczywiście będziemy w stanie wysłać jednego z członków naszego zakonu, aby służył swoimi umiejętnościami oraz radą młodemu królowi. Będzie się to wiązać, jak sam zauważyłeś, panie, z koniecznością złożenia datku na Cytadelę. W końcu przez lata studiów akolici zużywają cenne składniki i przybory ćwicząc swoje umiejętności, a rozwój wiedzy również wymaga funduszy.
Seneszal cieszył się, że Raymund najwyraźniej był człowiekiem światłym i rozumiał, że Cytadela nie jest miejscem, w którym każdy lord może zgłosić się po własnego, podręcznego maestera i oczekiwać go całkowicie za darmo. Edukacja kosztowała, a chociaż maesterowie trzymali swe drzwi otwarte dla uczniów i adeptów, to późniejsze korzystanie z tej wiedzy musiało jakoś fundować całą instytucję.
- Kwota nie jest to mała, ponieważ opiewa na dwieście złotych monet - wyłożył arcymaester, chociaż nie martwił się o to czy Reyne'owie będą w stanie takie środki wyłożyć. - Po jej uiszczeniu maester, posiadający pewne podstawowe przybory oraz zaopatrzenie, wyruszy czym prędzej do Castamere, gdzie będzie służył panu zamku do końca swojego życia lub odprawienia. Dalsze zaopatrzenie maestera, aby mógł pełnić swoją służbę w pełni skutecznie, leży już w kwestii jego pana. W większości przypadków takie kwestie łatwo rozstrzygają się pomiędzy maesterem a zarządcą. Nie mówimy w końcu o żadnych bajońskich sumach na bandaże, zioła czy inne przybory.
Oczywiście wiele rzeczy potrzebnych maesterom w ich pracy zarządcy sprowadzali później poprzez Cytadelę - pergamin, tusze, specyficzne naczynia, w tym nawet wyroby szklane, kruki czy precyzyjne narzędzia.
- Członkowie naszego zakonu rozwijają umiejętności w wielu dziedzinach, a chociaż niektóre z nich są uczone szczególnie powszechnie, jak medycyna czy kruczarstwo, to innych nie wszyscy podejmują się w szczególnie zaawansowanym stopniu. Czy są jakieś szczególne preferencje, które chcielibyście zgłosić przed wytypowaniem maestera mającego służyć w Castamere?

Skinął głową z delikatnym uśmiechem, ciekaw czy arcymaester przyjął komplement jako szczery, czy jedynie jako pochlebstwo, niezależnie jednak od tego Raymund faktycznie cenił sobie wartość samych maesterów jak i dostarczanych przez nich usług. Podzielał radość Bryndena ze wspólnego zrozumienia, tylko ułatwiało to zarówno rozmowę jak i załatwienie sprawy z którą tu przyszedł. Zdawał sobie też sprawę z kosztów jakie ponosiła Cytadela na utrzymanie oraz edukację swoich podopiecznych, a także jak się spodziewał, materiały do prowadzenia kronik czy przeprowadzania badań i eksperymentów. Oczywiście nie wątpił też że część sumy którą przekaże na Cytadelę zostanie przeznaczona też na inne potrzeby arcymaesterów. Raymund był jednak daleki od oceniania, sam korzystał wciąż z wielu uciech życia i nikogo nie miał zamiaru na tym polu krytykować. Słysząc o wysokości honorarium i że nie będzie ono małe, wykonał jedynie uspokajający gest dłonią. 
- Jestem gotów uiścić opłatę od razu, szacowny arcymaesterze. Najlepiej będzie jeśli wybrany maester uda się w drogę do nowego domu wraz ze mną, dla bezpieczeństwa, mam w mieście jeszcze do załatwienia parę spraw, które mogą pochłonąć nieco czasu, wierzę więc że do tej pory i on zdąży zamknąć swoje sprawy, będę jednak gotów zaczekać jeśli zajdzie taka potrzeba. Jeśli zaś będzie on wymagał od razu jakichś dodatkowych zakupów które w mojej mocy będzie można zrealizować w Starym Mieście, z radością mu w tym dopomogę. - Odparł po wypowiedzi arcymaestera. Liczył że faktycznie nowy nabytek dworu jego bratanka uda się zabrać do nowego domu od razu, choć mógł żyć i z tym gdyby ów miałby się zjawić dopiero za jakiś czas. Ze wszystkich obyczajów i zasad związanych z posługą maesterów nie był pewien jedynie czasu jaki trzeba było na wybranie kandydata i przygotowanie go do drogi. - Wraz z pieniędzmi z radością chciałem podarować wam także nieco miodu produkcji własnej miodosytni, jako dodatkowy dowód szacunku. Mam nadzieję że ożywi naukowe dysputy i rozgrzeje kości w chłodniejsze wieczory. - Dodał z uprzejmym uśmieszkiem. Może i nie zbuduje marki na samych plotkach, ale kto wie czy nawet tak skromny podarek nie zaskarbi mi choć szczypty przychylności maesterów jeśli zaszłaby na nią potrzeba. 
Raymund zamyślił się chwilę nad pytaniem szeneszala. Castamere miało wprawdzie już kilku ekspertów w niektórych dziedzinach i choć maester powinien być i mimo tego wartościowym dodatkiem, może warto byłoby spróbować czy nie znalazłby się faktycznie jakiś przypadek odpowiadający najbardziej im obecnym potrzebom. 
- Castamere byłoby zaszczycone obecnością któregokolwiek z synów Cytadeli, choć wiem że mój królewski bratanek byłby zapewne tym bardziej zadowolony gdyby znalazł się ktoś o szerszej znajomości sztuki dyplomacji i obcych kultur, w szczególności kultury Andalskiej, której jego miłość jest szczególnie ciekaw. - Odparł po krótkiej chwili, obserwując reakcję arcymaestera. - Biegła znajomość kruczarstwa zapewne też byłaby szczególnie mile widziana. Informacja i wiedza okazują się zbyt niezbędną bronią by ich nie doceniać. 

- Od razu? - zainteresował się arcymaester. - Doskonale, w takim razie wszystko będzie mogło zostać poczynione znacznie szybciej niż przewidywałem. Oczywiście będziemy potrzebować kilku dni, aby dokonać odpowiedniego wyboru oraz stosownie wyposażyć naszego brata, jednak jeżeli macie, panie, sprawy wymagające waszej uwagi w Starym Mieście, to wszystko powinno zgrabnie się ze sobą zgrać.
Pozostałe słowa Raymunda - te o pomocy maesterowi w odpowiednim wyposażeniu i o darze w postaci miodu - seneszal przyjął ze stosowną wdzięcznością i uprzejmością.
- W takim razie wybierzemy jednego z członków naszego zakonu, którego łańcuch posiada odpowiednie ogniwa - rzekł Brynden, kiwając z zadowoleniem głową. W końcu wspomniane kruczarstwo było zagadnieniem, w którym to właśnie on przewodził w Cytadeli jako noszący stosowne insygnia arcymaester. - Wasi podwładni, panie, mogą dostarczyć stosowną opłatę do Cytadeli w najbliższym czasie. Kiedy przybędziesz po uporaniu się ze swoimi sprawami, maester powinien gotów już być do ruszenia w drogę.
Brynden objaśnił jeszcze pokrótce do kogo i gdzie kierować się powinni ludzie Reyne'a, aby złożyć stosowny datek i o co ewentualnie pytać. Po tym wydawało się, że wszystko co miało być powiedziane, powiedziane zostało. Chyba że Raymund miał inne pytania do seneszala.

Jeżeli zaś chodziło o wieści od ludzi, których Reyne posłał wcześniej do Wysokiej Wieży oraz valyriańskiej placówki, to ci wkrótce po opuszczeniu murów Cytadeli mogli poinformować go o tych dwóch wizytach. Jeden z zarządców Hightowerów, który ludzi jego przyjął, wyraził wdzięczność za podarek i zapewnił, że Raymund może liczyć na gościnę w domu jego pana. W kwestii spotkania z Valyrianami, to możliwe było zobaczenie się z zarządcą placówki wieczorem tego dnia.

Raymund przytaknął uprzejmie arcymaesterowi, spodziewając się że procedura może potrwać nieco czasu, miał nadzieję jednak że mędrcy z Cytadeli nie będą zwlekać z wyborem i przygotowaniami zbyt długo. Poza zgodą nie miał jednak więcej do dodania w tej kwestii. Podziękował następnie Bryndenowi za jego słowa, które jak miał nadzieję nie były tylko grzecznym zapewnieniem o skrupulatności wyboru i faktycznie Reyne będzie mógł pokazać bratankowi kogoś z którego i on i Cytadela będą dumni. Wątpił jednak by maesterowie chcieli wcisnąć jednemu ze znaczniejszych rodów na kontynencie kogoś nieodpowiedniego, szczególnie że nie szczędził grosza na to przedsięwzięcie. 
- Wybornie, dziękuję za poświęcony mi czas, arcymaesterze. Cieszę się, że zajęto się moją sprawą tak szybko i sprawnie. Życzę powodzenia w pełnieniu obowiązków i przyszłych badaniach. Do zobaczenia. - Pożegnał się z lekkim ukłonem głowy, gdy wszystko zostało już powiedziane. Nie miał raczej dodatkowych pytań, nie chcąc też bardziej trywialnymi problemami zawracać głowy osobie pełniącej faktyczne obowiązki w Cytadeli. Cieszyło go, że obecnym seneszalem był akurat ktoś tak profesjonalny i kulturalny jak Brynden. Wiedział że nie wszyscy maesterzy byli tacy, liczył też że do ich domu uda się ktoś zbliżony do niego charakterem i wiedzą. Na odchodnym zapewnił jeszcze że jego ludzie dostarczą potrzebną sumę jak najszybciej. 

Odpowiedź od zarządcy Hightowerów odrobinę go zaskoczyła, nie wątpił też że była bardzo grzeczna i dyplomatyczna, biorąc pod uwagę raczej skromny charakter podarku Raymunda, fakt że przebywał tu zasadniczo nieoficjalnie i miód był tylko drobnym wyrazem szacunku dla gospodarzy miasta które odwiedził mógł za nim przemawiać. Cóż, gościna u tak znamienitego rodu nie mogła mu raczej zaszkodzić, w końcu wiedział jak zachować się w towarzystwie, mimo że przez chwilę rozważał odmowę przez grzeczność - w końcu nie zamierzał tu zostawać długo i nieco głupio było mu wpraszać się do twierdzy Hightowerów, szybko jednak porzucił ten pomysł. W końcu i to mogłoby być uznane za afront. Zdecydował więc, że tymczasem odpocznie nieco i nacieszy się urokami miasta, a wieczorem przed udaniem się na zamek odwiedzi Valyrian skoro nadażyła się okazja. Nie spodziewał się z resztą długiej wizyty, spodziewał się że kto jak kto, ale valyriańścy wysłannicy rozumieli wartość zdania "czas to pieniądz" aż nazbyt dobrze. Swoim sługom zaś faktycznie nakazał przetransportowanie wyznaczonej sumy do Cytadeli, pod eskortą zbrojnych dla pewności. Sam nie obawiał się zbytnio o własne bezpieczeństwo w eskorcie swojej tarczy.