Wysokie Serce

Ptaki niosły wiadomość, tymczasem młody asystent i uczeń słuchał upomnienia. Dla niego byłaby to pierwsza taka wizytacja, więc był podekscytowany. Oczywiście jednak, starzec słusznie zakładał, że przyobieca on, iż będzie się zachowywał grzecznie oraz powściągliwie. W końcu był inteligentnym młodym człowiekiem, który pojął już, że na wiedzę czasem trzeba poczekać. Mogwyn pewnie wyjaśni mu, co trzeba, kiedy przyjdzie czas.

Ruszyli. Wspinali się krętą dróżką aż na sam szczyt wzniesienia, gdzie tuż przed samym końcem ich wędrówki czekał na nich znajomek starca, Dziecię Lasu zwanie Liściem. Mogwyn zapewne nie był zdzwiony, że jego przyjaciel wyglądał mniej więcej tak, jak go zapamiętał. Nieduży "człowieczek" z dużymi oczami, które podobne były do kocich. Posiadywał sobie on w cieniu, ostrząc swój obsydianowy sztylet pazurzastymi dłońmi i wywijając założoną na nogę nogą. Na drzewie obok posiadywały ptaki Mogwyna. Kiedy zoczył pochód, uśmiechnął się lekko i zgrabnie podskoczył z miejsca.
- No no, w tym wieku i nie trzeba było Cię wnosić. O, i chyba syna się dorobiłeś. - Zauważył, zbliżając się i uśmiechając. Oczywiście żartował.
Przywitali się. Trochę zaczepił zwierzęcych ich towarzyszy. Zaraz jednak mogli iść dalej, odpocząć po wędrówce. Dzieci Lasu pamiętały, że Mogwyn pomagał kiedyś z pewnym królem, więc witały go z, można powiedzieć, otwartymi ramionami. Liść tym czasem chciał wiedzieć, z czym to jego przyjaciel przybywa? Ot tak, spotkać się pomówić.

- No wiesz co... To jest strasznie ostre... - Pokazał sztylecik. - Tylko kruche. Przypomina nam o... O... No, akurat nie mogę nic wymyślić, ale jak pomyślę, to dopiszę do tego mądrość. - Dopowiedział i choć uczynił to całkiem poważnie, to intencja musiała być zupełnie inna.

Praca z ziołami poszła dobrze. Udało się przerobić dwie paczki ziół na medykamenty i to całkiem niezłe, nawet pomimo powszechności składników. Razem z ziołami wymienionymi na materiały opatrunkowe mieli zapasy, które niechybnie w leczeniu będą pomocne. Ba... Okazały się pomocne, bowiem w drodze do Wysokiego Serca znaleźli potrzebujących pomocy ludzi. Fakt, że już tędy szli, nie oznaczał najwyraźniej, iż ludziom skończyły się problemy. Ot taki jeden parobek zwichnął sobie nadgarstek na ich oczach. Niestety za pomoc nie mógł się odpłacić, samemu pracując za jedzenie i dach nad głową. Podziękował jednak uprzejmie. Kolejną zaś osobą z problemem był już mieszkający w swym dworze możny wojak, który... no... Wolał wędrowca od lokalnego znachora, bo tamtemu to by jeszcze się gęba otworzyła kiedy i... Chodziło o to, że miał problem ze swoim "mieczem". Konkretnie to o opryszczkę. Kłopotliwa sprawa na którą znalazła się maść. Z wdzięczności możny ugościł ich u siebie i ofiarował złotą monetę.