Nawiedzony Las

- Trzynaścioro? - Roslin się chwilę nad tym zastanowiła. Całkiem dużo. Wyglądało też na to, że bogowie upatrzyli sobie nieparzyste liczby, gdy decydowali się objawiać temu światu. Siódemka od Andalów, trzynastka od Przedwiecznych. Czemu było ich tak dużo? Ktoś powinien pomyśleć o jednym bogu, mogłoby to wiele rzeczy uprościć. Cóż, Starzy Bogowie za to byli z drugiej strony niepoliczalni. Było ich setki, może tysiące, a może nie było ich wcale. Nikt tego nie wiedział. Jeśli ludzki umysł nie był wstanie objąć Przedwiecznych, to tym bardziej nie był Starych Bogów, a także i innych. - Skoro jest ich aż trzynaścioro, to pewnie możesz powiedzieć coś więcej chociaż o kilku z nich. Albo w jaki sposób oddajecie im cześć. Modlicie się do nich czy tylko składacie im ofiary? Czy ofiary z ludzi są oczekiwane czy są wyjątkami... Em. Czarowniku.  - Dodała na koniec tytuł mężczyzny.
Cóż, Roslin nie chciała zadawać za dużo pytań na raz by znowu nie okazało się, że nagle stała się o wiele bardziej entuzjastyczna niż powinna, ale fakt był taki, że zainteresowana była. Niekoniecznie w nawróceniu, ale zainteresowana była samą ich wiarą. No i dowiedziała się interesującej rzeczy... Skagir miał ruszać na Leng. Nie wiedziała tylko gdzie to Leng było ani czym było, ale wyglądało na to, że jego cele sięgają dalej niż Północ. Teraz byle tylko odczepić się od niego nim nie będzie za późno.

Cóż, Roslin nie dowiedziała się tak wiele jak chciała. Wyglądało na to, że po utracie swego duchowego przywódcy, Orthanysa, cała wiara w Przedwiecznych stała pod znakiem zapytania i doprawdy nie brakowało wiele by cała jedność wykuta przez Skagira czy Czarownika się rozpadła. Podejrzewała, że tak jak miało to miejsce w historii najazdów Dzikich wystarczyłaby śmierć ich wodza by narzucona odgórnie jedność przestała istnieć. Problemem było to, że nikt nie będzie śmiał rzucić mu wyzwania czemu się nie dziwiła. Prawdę mówiąc dziwiło ją też jakim cudem nagle ta cała wiara w Przedwiecznych rozprzestrzeniła się za Murem. Orthanys miał przybyć za Mur z jakiejś dalekiej krainy zza Wąskiego Morza, prawdopodobnie gdzieś we wschodnim Essos lub Sothoryos by namaścić go na wybrańca bogów. Ale co dalej? Tak po prostu zaczęto porzucać własną wiarę?
Roslin nie pozostało nic więcej jak wysłuchać reszty, skromnych mądrości które zostały jej przekazane nim zamyśliła się rozważając to co usłyszała. Nie dało się ukryć, że wiara w Przedwiecznych była z pewnością bardziej atrakcyjna od tej w Starych Bogów. Być może to stało za jej sukcesem? Zamiast w ciszy modlić się do drzew brało się branki do swej łożnicy siłą. Z pewnością przemawiało to o wiele bardziej do Dzikich, ba! Podejrzewała, że do każdego mężczyzny o wiele bardziej by to przemówiło. Z pewnością ci Przedwieczni doskonale wiedzieli jak się bawić...
- Przemyślę sobie twoje słowa, Czarowniku. - Powiedziała Roslin taktowanie uznając, że chwilowo wystarczy jej zgłębiania mądrości Przedwiecznych. Nie chciała by uznano, że zaczęła się nagle nawracać, w każdym razie, nie z tak dużym entuzjazmem skoro dopiero co się nim nie wykazała. Teraz jednak chciała spotkać się z kimś innym. Wiedziała, że wśród ludzi Skagira znajdują się Zmiennoskórzy. Chciała odnaleźć jednego z tych ludzi i dowiedzieć się czegoś więcej o tej sztuce. Ba! Chciała wiedzieć czy jest to możliwe by się tego nauczyć.

Cóż, wyglądało więc na to, że Roslin nie miała wiele więcej do zrobienia jak we względnej ciszy przetrwać podróż do Muru i czekać na to co Skagir będzie chciał czynić dalej. Z Wulfrikiem, który milcząco chodził za nią krok w krok nie mogła wiele zrobić. Czy to próbować gnębić zmiennoskórych czy potencjalnie planować i przygotowywać ucieczkę. Zresztą nawet gdyby go przy niej nie było, to ciężko byłoby uciec z tego miejsca przez samą ilość Dzikich. Ktoś niewątpliwie zwróciłby na nią uwagę, ot po prostu była nietutejsza i wyróżniała się spośród nich. No i sam czarownik także nie robił na niej szczególnego wrażenia, a akolici nieszczególnie przemawiali do niej by porzucić swoje dotychczasowe wierzenia. Prawda była taka, że oni sami błądzili we mgle i nie do końca wiedzieli kim są ci ich bogowie i kogo wyznają. Oh, umykali ich zrozumieniu i nie w pełni się im objawili. Więc czemu ich wyznawali? A tak... "dary". Zasadniczo właśnie te dary były najbardziej zastanawiające i interesujące. Jeśli jednak ceną za nie miał być taki wygląd jaki prezentował sobą Skagir, cóż... Chyba podziękuje.
W każdym razie podróż na południe trwała dalej i nie wyglądało na to, że miała lada moment się zakończyć. Miała jedynie nadzieję, że Skagir dotrzyma słowa i faktycznie będą partnerami i sojusznikami. Tak naprawdę miało się to wkrótce okazać. Zastanawiało ją też czy po przekroczeniu Muru natychmiast ruszą na Ostatnie Domostwo czy może tam ich drogi się rozdzielą. Miała nadzieję na to drugie...


Wciąż nie mając wiele do roboty Roslin rozmyślała nad ostatnimi wydarzeniami. Skupiła się przy tym na przeprowadzonej i nieudanej kampanii Północy przeciwko Skagirowi, analizując gdzie zostały popełnione błędy, głównie z jej strony i starała się wyciągnąć na ich podstawie wnioski by następnym razem ich nie popełnić.

Dzicy kolejny raz w swojej historii przekraczali Mur i maszerowali na południe. Wybraniec raz jeszcze pokazał potęgę Przedwiecznych i otworzył bramę Wschodniej Strażnicy by jego horda mogła przejść przez to co przez dziesięciolecia oddzielało ich od krainy klękaczy i co z takim uporem i zagrożeniem życia musieli pokonywać czy to opływając Mur czy próbując się nań wspiąć. Teraz jednak przechodzili pod nim, niczym zdobywcy a nie byle złodziejaszki czy łupieżcy. Entuzjazm wśród zjednoczonych przez Skagira ludu był ogromny, ale zaraz pojawił się mały problem - padł rozkaz do wymarszu i przechodzenia przez Mur, ale czy to rozkazy nie doszły tam gdzie miały dojść lub były niedokładne, tak też i pojawiło się małe zamieszanie. Kto był bliżej zaczął Mur przekraczać, ale co i rusz jedno plemię zderzało i mieszało się z drugim, chcąc być pierwszym który przekroczy Mur. W większości takie przepychanki kończyły się jedynie bójkami i pomniejszymi ranami, ale w pewnym momencie sytuacja wymknęła się spod kontroli i doszło do małej bitwy między dwoma plemionami, która poskutkowała dziesiątkami zabitych i rannych. Nie było jednak tego złego co by na dobre nie wyszło - mniej ludzi to mniej gąb do wykarmienia, a jeden szczęściarz porwał jedną z Włóczniczek przeciwnej strony i miał cieszyć się gorącą kobietą w długie, zimne noce.

Cierpienia jednych grup Dzikich, które uciekły dalej na północ, miały być powodem szczęścia innych plemion, nawet jeśli nie zdawali sobie z tego sprawy. To samo załamanie pogody, które uderzyło w dwa, jedne z bardziej wysuniętych w kierunku Ziem Wiecznej Zimy klanów i spowodowało migrację zwierzyny w kierunkach bardziej gościnnych poprowadziło ich wprost na południe i południowy wschód, gdzie natknęły się na innych uciekinierów, którzy nie chcieli uznać władzy Skagira i skryli się w głuszy i co bardziej niedostępnych częściach Nawiedzonego Lasu i podobnie jak inni, którzy przed nim uciekli, liczyli i oczekiwali lepszych czasów.
I wyglądało na to, że przynajmniej ich skromna namiastka do nich przyszła. Wieści o ogromnych ilościach zwierzyny łownej ciągnącej z północy szybko zaalarmowała myśliwych i zmobilizowała całe plemiona do pracy niemal dzień i noc przy polowaniu, transporcie, oprawianiu i konserwowaniu mięsa. Zdobyte w ten sposób jedzenie pozwoliło nie tylko wielu najeść się do syta, ale również odłożyć jego pokaźny zapas i przez najbliższy miesiąc, a może nawet więcej nie będą musieli się martwić, że głód zajrzy im w oczy.